Κάθε φορά που τίθενται προς συζήτηση τα σοβαρά και χρονίζοντα
προβλήματα της μειονοτικής εκπαίδευσης, δεν είναι λίγοι εκείνοι που
εγείρουν το ζήτημα του «πολιτικού κόστους». Στο σημείο αυτό οι
συζητήσεις διακόπτονται, τα χαμόγελα παγώνουν και οι όποιες σοβαρές
πρωτοβουλίες εκπαιδευτικών τομών σταματούν. Ειδικότερα, οι περισσότεροι
πολιτικοί εκπρόσωποι κομμάτων στην Ελλάδα κατά τις τελευταίες δεκαετίες
διαμορφώνουν τις απόψεις τους για τη μειονοτική εκπαίδευση με γνώμονα
όχι το συμφέρον του τόπου, αλλά το «φόβο των άλλων». Η θεωρία του δήθεν
πολιτικού κόστους διαπερνά κάθε πτυχή της μειονοτικής πολιτικής των
εκάστοτε Υπουργών Εθνικής Παιδείας (εμείς οι εκπαιδευτικοί θα
συνεχίζουμε να ονομάζουμε Υπουργείο Εθνικής Παιδείας το υπουργείο μας κι
όχι«δια βίου μάθησης», όπως μετονομάστηκε πρόσφατα), ενώ παράλληλα
καθορίζει τη στάση των υποψηφίων στις δημοτικές, νομαρχιακές και
βουλευτικές εκλογές απέναντι στους μουσουλμάνους Έλληνες πολίτες. Οι
συναλλαγές και τα ρουσφέτια κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου
αποτελούν μελανό σημείο της πολιτικής μας ζωής, πολύ περισσότερο όταν
τίθεται σε κίνδυνο η εκπαίδευση των Ελλήνων μουσουλμάνων μαθητών.