1 Και έφτασε η μέρα ξανά παππούλη σήμερα 20 Ιουλίου,ανήμερα του προφήτη Ηλία μεγάλη χάρη του,αλλά και η μέρα της μνήμης ή μνημόνευσης της βαρβαρότητας του μαρτυρίου.......

Και έφτασε η μέρα ξανά παππούλη σήμερα  20 Ιουλίου,ανήμερα του προφήτη Ηλία μεγάλη χάρη του,αλλά και η μέρα της μνήμης ή μνημόνευσης της βαρβαρότητας του μαρτυρίου,μα κυρίως έκφραση μνημόνευσης των αδικοχαμένων αδελφών μας,των αδικοχαμένων συμπατριωτών μας,των βάναυσα δολοφονημένων,των βιασθέντων,των σφαγιασθέντων,των αγνοούμενων...των..των...όσο επώδυνη και να είναι έφθασε πάλι παππούλη...και όλα τα θυμάμαι...














Ημέρα πένθους και ημέρα μνήμης για μας του πρόσφυγες,έστω και ας μας ξέχασε η πολιτεία, ούτε ένα μνημείο να θυμίζει ετούτη την μαύρη μέρα... κυρίως όμως έτσι σας θυμάμαι να μιλάτε για την ημέρα αυτή από παιδί παππούλη..λίγο πριν τα 14 μου.
Μα πως να ξεχάσω την εισβολή και την κατοχή της χώρα μου παππούλη,την προσφυγιά μας,μα πως να ξεχάσω την Αμμόχωστος την Μόρφου,την Κερύνεια,την Ακανθού, τον Καραβά, τη Λύση, τη Λάπηθο,την Αγιά Μαρίνα την Ασσια..το ..τη.....την κατεχόμενη γη μας..
Μα πως να ξεχάσω τις Σφαγές,τις καταστροφές, τους σκοτωμούς, τα βασανιστήρια, τις ατιμίες,τις λεηλασίες,τους χλευασμούς,την ασέβεια και την λεηλασία των εκκλησιών μας των όσιων και ιερών μας, πως να ξεχάσω το ότι κατέστρεψε και εξαφάνισε την πολιτιστική μας κληρονομιά ελληνική και χριστιανική...

Μα πως να ξεχάσω τα αντίσκηνα και τα πρόχειρα υποστατικά..τόση ταπείνωση και εξευτελισμοί ξεχνιούνται παππούλη...μα πως να ξεχάσω τις μαυροφορεμένες μάνες,γιαγιάδες αδελφές,πατέρες παππούδες,αδελφούς που γέμιζαν τους συνοικισμούς....
Μα πως να ξεχάσω τις μητέρες και τους πατέρες των αγνοουμένων... παππούλη στάζει η ψυχή μου.. σαν τις θυμάμαι με τις φωτογραφίες στα χέρια και κλαίγοντας,παρακαλούσα τους επιζήσαντες στρατιώτες αλλά και όλους που τα κατάφεραν και γύρισαν από την κόλαση να δούνε τις φωτογραφίες για να τους πούνε αν αναγνωρίζανε κάποιον.... Και μετά οι μανάδες με τις φωτογραφίες στα χέρια να φωνάζουν είδες τον γιο μου,γιε μου είδες το παιδί μου...τις συζύγους να φωνάζουν είδες τον άντρα μου σε παρακαλώ γύρισε και κοίταξε την φωτογραφία εχω παιδιά και τον περιμένουν είναι μικρά και ανήλικα,,σε παρακαλώ κοίταξε είναι ο αδελφός μου και είναι μόνο 18 χρονών...σε παρακαλώ κοίταξε είναι ο πατέρας μου,,,σε παρακαλώ ας μοιραστούμε για λίγο τον πόνο μου είναι η μάνα μου.. τα αδέλφια μου και είναι όλα ανήλικα...ο αδελφός μου..η αδελφή μου...η οικογένεια μου...Και εκείνες οι μανάδες που πέθανα στο περίμενε..και τα παιδιά τους, που δεν γύρισαν ποτέ ,που για χρονιά αγνοούνται και ακόμα αγνοούνται... Και εκείνο το γιατί θα μας στοιχειώνει...γιατί Θεέ μου τόσο βάρβαρος γείτονας... ούτε τους νεκρούς δεν σεβάστηκε....
Μα πως να ξεχάσω τις πιο πολλές μανάδες που έφυγαν πικραμένες , μαυροντυμένες,αλλά και αυτές που έζησαν και πήραν για να θάψουν το κουτάκι με τα λιγοστά κόκαλα των παιδιών και αγαπημένων τους προσώπων που καταμαρτυρούν την τραγωδία μας....
Γύρισα και κοίταξα τον γιο μου σε λίγες μέρες απολύετε από τον στρατό.. είναι και από την Ασσια λόγω μητέρας και με πήρε η σκέψη στο ότι, όλες οι συγγένειες του χωριού πήραν ένα βαρύ και ασήκωτο πλήγμα όσο κανένα άλλο χωρίο της Κύπρου...όχι δεν θα ήθελα άλλο ένα τέτοιο πόλεμο δεν θέλω να ξανά ζήσω αυτά που έζησα ούτε εγώ ούτε τα παιδιά μου... είμαστε μικροί και αδύνατοι και με μικρούς και α... πολιτικούς που ξέρουν μονάχα να μας διχάζουν...

πηγη:
Marios Hadjihannas