0 H άποψη ενός παιδιάτρου για την αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια

Κωνσταντίνου Νταλούκα,

παιδιάτρου και προέδρου της Ένωσης Ελευθεροεπαγγελματιών Παιδιάτρων

Δικαίωμα αναδοχής και στα ομόφυλα ζευγάρια τα οποία έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης αναγνωρίζει νομοσχέδιο που κατατέθηκε στη Βουλή. Με το άρθρο 8 το νομοσχέδιο της αναπληρώτριας υπουργού Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Θεανώς Φωτίου, προβλέπει ότι κατάλληλες για να γίνουν ανάδοχες είναι οι οικογένειες που αποτελούνται από συζύγους ή έχοντες συνάψει σύμφωνο συμβίωσης, με ή χωρίς παιδιά, ή μεμονωμένα άτομα, άγαμα ή διαζευγμένα ή σε χηρεία με ή χωρίς παιδιά που μπορούν να είναι συγγενείς εξ αίματος οποιουδήποτε βαθμού με το ανήλικο τέκνο. 

Το φύλο των μελών του ζευγαριού δεν τίθεται δηλαδή ως προϋπόθεση της αναδοχής ανοίγοντας έτσι το δρόμο και στα ομόφυλα ζευγάρια να αποκτήσουν ανάδοχα τέκνα κατά το πρότυπο άλλων κρατών. Για να γίνουν ανάδοχοι οι γονείς θα πρέπει πάντως να πληρούν σειρά άλλων προϋποθέσεων (καλή ψυχική, διανοητική και σωματική υγεία, καθαρό ποινικό μητρώο, κατάλληλη ηλικία κτλ). Η αναδοχή θα αποφασίζεται, πάντως, μετά από γνωμοδότηση κοινωνικού λειτουργού.

Με αφορμή λοιπόν την εν λόγω διάταξη που επιτρέπει και στα ομόφυλα ζευγάρια την αναδοχή παιδιών έχει ξεσπάσει σάλος στην κοινωνία και ήδη έχουν ξεσηκωθεί αντιδράσεις από πολλούς χώρους που αντιτίθενται με την καινοτόμα διάταξη, κάνοντας λόγο ακόμα και για διαταραχή της «ομαλής κοινωνικής ανάπτυξης των παιδιών».

Τις τελευταίες ώρες το γύρο του διαδικτύου κάνει η άποψη του κυρίου Κωνσταντίνου Νταλούκα, παιδιάτρου και προέδρου της Ένωσης Ελευθεροεπαγγελματιών Παιδιάτρων, που με μια ανάρτησή του στο Facebook τοποθετείται επί του θέματος, εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά του για το γεγονός ότι πλέον ανάδοχοι γονείς μπορούν να γίνουν και ομόφυλα ζευγάρια.

Αυτή είναι η άποψη του παιδιάτρου

"Να μην ξεχάσουμε όταν θα μας φέρει στο ιατρείο για εξέταση ζευγάρι από δύο άντρες ή δύο γυναίκες υιοθετημένο παιδί, να ρωτήσουμε ποιος είναι ο μπαμπάς και ποια είναι η μαμά γιατί συνήθως με τις μανούλες μιλάμε.

Συγχωρέστε με αν δίνω την εντύπωση της ειρωνείας, αλλά πιστέψτε με πραγματικά το γράφω. Ο ρόλος μας είναι να αναγνωρίζουμε την θέση και την σημασία που έχει ο πατέρας και η μητέρα στην οικογένεια και να συμβουλεύουμε ανάλογα το ζευγάρι. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μητέρα θέση και φύση παίζει ένα τελείως διαφορετικό ρόλο για τα παιδιά και αυτό για εμάς τους παιδιάτρους είναι πολύ σημαντικό και ουσιαστικό στοιχείο.

Ξεχάστε μας όμως εμάς τους παιδιάτρους και πείτε μου σας παρακαλώ τι θα απαντούν και πως θα αισθάνονται τα ίδια τα παιδιά του ζευγαριού αυτού, ζώντας μέσα στον πολύ σκληρό κόσμο των παιδιών, στην ερώτηση που θα τους κάνουν τα άλλα παιδιά στο σχολείο "εμένα την μαμά μου την λένε Μαρία. Την δική σου;" όταν έχει δύο άντρες για οικογένεια ή αντίστοιχα δύο γυναίκες για πατέρα.

Εκτός κι αν αρχίσουμε να διδάσκουμε στα μωρά από τα γεννοφάσκια τους ότι μητέρα και πατέρας είναι όροι που δεν ισχύουν ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Η λέξη μητέρα και πατέρας είναι γραμμένη στα γονίδιά μας και έχουμε ανάγκη να την εκφράζουμε μέχρι το τέλος της ζωής μας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε βέβαια ότι πάνω από το 90% των παιδιών που πηγαίνουν στο σχολείο θα συνεχίσουν να είναι παιδιά που θα έχουν θηλυκό με θηλυκό όνομα για μητέρα και αρσενικό με αρσενικό όνομα για πατέρα, προσδιορίζοντας έτσι τουλάχιστον για τα παιδιά την "φυσιολογική" οικογένεια. Πέστε μου σας παρακαλώ το παιδί αυτό υπάρχει φόβος να κακοποιηθεί ψυχικά και σωματικά ή αν θέλετε πως θα αισθάνεται το ίδιο ανάμεσα σε όλα τα άλλα;

Να μην ξεχάσουμε επίσης να τους μιλήσουμε για το παιδί τους, όσον αφορά τις διαφορές του φύλου και για το πώς θα μεγαλώσουν ένα κορίτσι διαφορετικά από ένα αγόρι, τα παιχνίδια που θα του παίρνουν και τα ρούχα που θα το ντύνουν. Επίσης να τους καθοδηγήσουμε πως θα μεγαλώσουν το παιδί τους ανάλογα με το φύλο και τον ρόλο που πρέπει να αναλάβει ως έφηβος και ενήλικας. Να τους πούμε δηλαδή να πούνε στο κορίτσι τους ότι τώρα που μπαίνει στην εφηβεία θα αρχίσει να προετοιμάζεται για να γίνει γυναίκα και αργότερα μέσα από τις σχέση της με ένα άντρα θα φέρει στον κόσμο παιδιά. Όχι για τίποτε άλλο αλλά για να μην ξεχάσουμε και πως γίνονται τα παιδιά ή τουλάχιστον για να μην το ανατρέψουμε και αυτό.

Αλήθεια στο παιδί τους τι θα πούνε; Γίνε σαν εμάς, γίνε σαν τους άλλους, γίνε ό,τι θέλεις; τι πρότυπα θα ακολουθήσει το έρμο; Γιατί δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι τα παιδιά πολύ περισσότερο από εμάς λειτουργούν με πρότυπα.

Εν πάση περιπτώσει όμως το τι κάνει ο καθένας στην προσωπική του ζωή πιστεύω ότι κανένα μας δεν ενοχλεί και δεν ενδιαφέρει. Από το σημείο όμως αυτό μέχρι του σημείου να αναθέτουμε την ευθύνη να υιοθετούν και να μεγαλώνουν παιδιά δύο γονείς του ιδίου φίλου, ανατρέποντας ρόλους που η ίδια η φύση και ο Θεός έχει δώσει για την οικογένεια από εμφανίσεως του ανθρώπου στην γη, κάνουμε ένα επικίνδυνο πείραμα, βάζοντας σε κίνδυνο την ψυχική και σωματική ακεραιότητα και υγεία των παιδιών αυτών, χωρίς κανένα δικαίωμα για κάτι τέτοιο.

Να σημειώσω ότι στηρίζω την μονογονεϊκή οικογένεια, ή ακόμα και σε κάποιες περιπτώσεις, που λόγω ανάγκης επιβίωσης των παιδιών, θα δοθεί η επιμέλεια και η ανάθεση να μεγαλώσει παιδιά ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι. Άλλο όμως αυτό και άλλο το δικαίωμα προς υιοθεσία.

Επειδή μπορεί να βρεθείτε κάποιοι και να μου ανταπαντήσετε με το τι απαντούν κάποιοι ακαδημαϊκοί ή άλλοι γνώστες του αντικειμένου, σας λέω από τώρα ότι δεν με ενδιαφέρει. Η ζωή και η πραγματικότητα δεν χρειάζεται ειδικούς για να απαντήσουν. Απαντά η ίδια η ζωή όπως έχει διαμορφωθεί από εκατομμύρια χρόνια και με τα λόγια από το παραμύθι του γυμνού βασιλιά "Ο βασιλιάς είναι γυμνός".

Στην ζωή μου όλα περίμενα να τα δω. Αυτό όμως με ξεπερνάει!

Α ρε μάνα καλύτερα που δεν ζεις να δεις πως κάνανε τον κόσμο!!!!"