0 ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ. ΕΣΕΝΑ ΣΕ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ;

Είχα μια τρελή επιθυμία να γράψω για την χώρα μου την Ελλάδα. 

Επιθύμησα να ξαναφέρω στην μνήμη μου μαζί με σας που πιθανόν να διαβάσετε αυτό το άρθρο τα πανέμορφα βουνά, τα δάση, τις λίμνες, τα ποτάμια, τις μικρές καλύβες των βοσκών που υπάρχουν ακόμα, τα χωριουδάκια που σκαρφαλώνουν στις πλαγιές και την ζωή των ανθρώπων  της πανέμορφης Ελλάδας μας.  Τα χρώματα σε θαμπώνουν, κίτρινα, καφέ, πορτοκαλιά που λόγω της εποχής τα πλατάνια, οι δρυς χάνουν τα φύλλα τους κι οι καστανιές έχουν ανοίξει τον αγκαθωτό φλοιό τους για ν’ αφήσουν ώριμο κάστανο να κυλήσει στην γη.

Όμως είναι όλα τόσο τραγικά γύρο μας. Ο θάνατος κυκλοφορεί ανενόχλητος σκορπίζοντας τον πανικό και την θλίψη. Οι μέρες φωτεινές, λαμπρές με έναν ήλιο δυνατό δεν συμφωνούν μ’ όσα η τηλεόραση καθημερινά μεταδίδει. Η ζωή δεν έχει καμία αξία αφού ποδοπατιέται με τέτοιο τρόπο.

Κάθε μέρα και κάτι σε συντρίβει, που ποτέ άλλοτε όσο θυμάμαι τον εαυτό μου δεν συνέβαινε. Οι άνθρωποι συμμερίζονταν τις ανάγκες των συνανθρώπων τους και η ζωή κυλούσε ήμερα, φτωχική αλλά σχεδόν ευτυχισμένη. Πού και πού άκουγες τέτοια γεγονότα, σπάνια μάθαινες για ένα έγκλημα που σήμερα έχει γίνει μια καθημερινότητα. Γιατί; Τι έχουν πάθει οι άνθρωποι; Είναι σαν να ’χει ανοίξει το καζάνι της κολάσεως, σαν να πληρώνουμε το τίμημα που μας αναλογεί απ’ το πόνο των ανθρώπων που οι πόλεμοι τους αφάνισαν, αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια, πόλεις κατεστραμμένες, παιδιά νεκρά, κάτω από ερείπια. Φωτιές, πλημμύρες, πνιγμοί, ασύλληπτες καταστροφές που συνεχίζουν να γεμίζουν ένα ολόκληρο Δελτίο Ειδήσεων.

Αναρωτιέμαι δεν υπάρχει τίποτα ευχάριστο, τίποτα που να δηλώνει χαρά σ’ όλο τον πλανήτη; Μήπως να πάψουμε ή να κλείσουμε τα’ αυτιά μας σ’ αυτήν την τρομολαγνία και να ξαναγίνουμε άνθρωποι με αισθήματα, με ευαισθησία, με σεβασμό στις αρχές που μας μεγάλωσαν. Χτυπάνε την Εκκλησία, χτυπάνε την ελευθερία γιατί ο πανικός, η απελπισία, η απογοήτευση είναι ένα είδος ομηρίας γι’ αυτούς που θέλουν να ζήσουν την κάθε μέρα όπως ο Θεός θέλει, πιστεύοντας στην οικογένεια. Στην οικογένεια που προσπαθούν να καταργήσουν με την ελεύθερη συμβίωση, με την επισημοποίηση των ιδιαιτεροτήτων του καθενός, θαρρείς κι αυτό είναι που θα βοηθήσει την καινούργια γενιά να κολυμπήσει σε καθαρά νερά. Αλήθεια θα υπάρχει πάντα η μάνα, ο πατέρας, το παιδί, η γιαγιά και ο παππούς ή θα ναι όλα ένας αχταρμάς από άθεους, πρωτόγονους που θα ζουν όπως τους αρέσει καταργώντας κάθε νόμο κι αρχή.

Η μόνη ελπίδα όλων μας είναι να προσπαθήσουμε να σώσουμε τις αρχές μας, πιστεύοντας στην ανθρωπιά. Να μείνουμε άνθρωποι με καλοσύνη, με λόγο που θα αμβλύνει κάθε διαφορά και πάνω απ’ όλα με δουλειά. Η δουλειά θα λύση τα μεγάλα προβλήματα της ανέχειας που οπλίζει το χέρι του πεινασμένου και θα φτιάξει απ’ την αρχή τον κόσμο που παραζαλισμένος τρικλίζει πάνω σε ερείπια βγάζοντας τον θυμό του με βία αδιαφορώντας για τον Θείο αγαθό την «ζωή». Τι αξία έχει το πλεόνασμα κι αν πετύχουμε να ’ναι μεγαλύτερο, εσείς οι ιθύνοντες, οι κυβερνώντες αυτόν τον τόπο βοηθήστε τον λαό να έρθει ξανά στα συγκαλά του.

Κάναμε ένα τραγικό λάθος. Ξεχάσαμε ότι μας δόθηκε η το απαρνηθήκαμε.

Είναι κάτι που με έχει απασχολήσει πολλές φορές. Αναλογιστήκαμε ποτέ τη ζωή μας; Ποιοι είμαστε ; Από πού ήρθαμε  για να βρισκόμαστε  στο σημείο που είμαστε  τώρα; Και για ότι έχουμε στη ζωή μας, και όπως είναι η ζωή μας, είμαστε ευχαριστημένοι; Λέμε ένα ευχαριστώ στο Θεό γιατί το πρωί που ανέτειλε ο ήλιος, εμείς ξυπνήσαμε και είδαμε το φως της ημέρας; Για τη δουλειά που έχουμε, αν έχουμε, με ότι προβλήματα κι αντιμετωπίζουμε, λέμε πάλι ένα δόξα τω Θεώ γιατί βγάζουμε τα προς το ζην κι ότι κι αν αντιμετωπίζουμε το αφήνουμε στο Θεό να βοηθήσει; Λέμε ένα ευχαριστώ που έχουμε να φάμε; Πού έχουμε να κοιμηθούμε και δεν κρυώνουμε;

Για ότι μας δόθηκε, το θεωρούμε δώρο του Θεού, ή τα θεωρούμε δεδομένα; Λέμε ένα ευχαριστώ ή ότι έχουμε, πχ το παιδί μας, η σύζυγός μας, το σπίτι μας, είναι κάτι δεδομένο σαν το βιβλίο που στέκεται στο ράφι και ξέρουμε ότι θα είναι εκεί και σήμερα και αύριο και μεθαύριο; Δοξάζουμε το Θεό κάθε μέρα για ότι μας έδωσε;

Έχουμε φιλότιμο ή μήπως είμαστε τελικά αχάριστοι και τα βάζουμε και με το Θεό βγάζοντας αληθινό τον Περικλή όταν έλεγε ότι ουδείς επικινδυνέστερος του ευεργετηθέντος;

Με όλα αυτά που έχουμε πράξει χάσαμε τον παράδεισο  και βρεθήκαμε στην κόλαση και αναρωτιόμαστε γιατί η ζωή δεν είναι όμορφη.

Η ζωή θα γίνει πάλι όμορφη μόνο εάν επιστρέψουμε στον παράδεισο γιατί ο παράδεισος  είναι η αγάπη του Θεού. Μέσα σ΄αυτήν υπάρχει η τρυφή όλων των μακαρισμών. Σ΄αυτόν τον παράδεισο ο μακάριος Παύλος τράφηκε με υπερφυσική τροφή.

Παρόλα αυτά που έχουμε πράξει ο Χριστός  μας περιμένει  και μας το λέει ότι μας περιμένει. Μας περιμένει λέγοντας.

Εγώ Είμαι.  

Παιδί Μου, δεν ήρθα με αυτό τον τρόπο για σένα μόνο, αλλά και για όλα τ’ άλλα παιδιά Μου, να σας ζητήσω να ζείτε άγια και ν’ απομακρυνθείτε από τον φαύλο τρόπο ζωής.

Άφησε Με να εκπληρώσω τις ελπίδες σου.

Θα έρθω να επισκεφθώ κάθε λογής δυστυχία σ’ αυτή τη γη και να σας ελευθερώσω από τα δεσμά της αμαρτίας.

Ο Ων είναι το Όνομα Μου και είμαι Άγιος, γι’ αυτό θέλω να ζείτε άγια.

Καθαγιάστε τη ζωή σας και στραφείτε προς τη δική Μου κατεύθυνση.

Ο Πονηρός δεν έχει καμιά εξουσία πάνω σ’ αυτούς που επαγρυπνούν και προσεύχονται αδιάλειπτα.

Ανοίξτε τις καρδιές σας για να μπω και να σκηνώσω μέσα σας.

Έχετε την Ειρήνη Μου.

ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΤΟΝ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ Η ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΘΑ ΤΟΥ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ;