Ο ερημίτης - κοσμοκαλόγερος Φώτης άφησε πίσω του το επάγγελμα ως τσαγκάρης και τους δικούς του ανθρώπους, και τα τελευταία 45 χρόνια ζούσε μια ασκητική ζωή, αφιερώνοντας την καθημερινότητα και την ψυχή του σε άπορες οικογένειες, αδιαφορώντας για τις δικές του ανάγκες.
Τριγυρνώντας στους δρόμους του Βόλου, μοίραζε λουλούδια, τα ψιλά του στους καταστηματάρχες, στους περαστικούς, στην εκκλησία και σε όποιον είχε ανάγκη. Όσοι δεν τον ήξεραν νόμιζαν ότι ήταν ζητιάνος. Για αρκετό διάστημα ζούσε στις σπηλιές της Γορίτσας και αργότερα σ’ ένα κτήμα στην περιοχή Κογιάτικα. Ζούσε χωρίς ρεύμα, νερό και θέρμανση. Κύρια ασχολία του ήταν το κτήμα. Από κει καθημερινά πήγαινε με τα πόδια στο κέντρο της πόλης όπου μοίραζε χαμόγελα, λουλούδια και καλημέρες.
«Ο κόσμος έχει προβλήματα. Είναι κουρασμένος από αυτά που περνάει. Όμως χαμογελάει, γιατί μόνο έτσι μπορεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση», είχε πει. Όπως έλεγε τότε: «Είχαμε ένα ατού σαν άνθρωποι. Την ελπίδα, που μας την έκοψαν και αυτή. Εγώ όμως συνεχίζω να λέω: Χαμογέλασε στους ανθρώπους και να δεις ο Θεός θα στα ανταποδώσει στο διπλάσιο. Μόνο αγάπη πρέπει να δίνουμε γιατί ο κόσμος την έχει ανάγκη. Δεν φοβήθηκα όταν έπεσα, γιατί είχα τον Θεό κοντά μου».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου