0 Ὅταν ἡ μάννα μισῇ τὸ …παιδί της!!!

Τὰ παιδιά μας… Τὸ μεγαλύτερον ὅπλον ποὺ διαθέτουμε γιὰ νὰ πληγώσουμε, νὰ καταστρέψουμε ἤ νὰ μοιράσουμε εὐτυχία καὶ χαρὰ στοὺς γύρω μας… Τὰ παιδιά μας εἶναι ἡ προέκτασίς μας στὸ αὔριο ἀλλὰ καὶ ἡ ὑπογραφή μας… Αὐτὰ εἶναι ποὺ θὰ δομήσουν τὶς αὐριανὲς κοινωνίες… Τὸ πῶς θὰ εἶναι λοιπὸν αὐτὲς οἱ κοινωνίες ἐξαρτᾶται ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον ἀπὸ ἐμᾶς, ἐφ΄ ὅσον ἐμεῖς εἴμαστε αὐτοὶ ποὺ θὰ «κτίσουμε» αὐτὰ τὰ παιδιά.

• Γιὰ τὸ ἐὰν τὰ παιδιά μας θὰ εἶναι εὐτυχισμένα, ἤ ὄχι, εὐθυνόμεθα ἐμεῖς.
• Γιὰ τὸ ἐὰν τὰ παιδιά μας θὰ εἶναι σκεπτόμενοι Ἄνθρωποι, καὶ τελικῶς ἐλεύθεροι, εὐθυνόμεθα ἐμεῖς.
• Γιὰ τὸ ἐὰν τὰ παιδιά μας θὰ παραμένουν μιμητές μας, ἀλλὰ καὶ μιμητὲς ἄλλων, δίχως κριτικὴ σκέψιν κι ἀντίληψιν, εὐθυνόμεθα ἐμεῖς.

Τί θέλουμε ἀλήθεια γιά τά παιδιά μας; (Ἡ φράσις εἶναι …«κλεμμένος» τίτλος ἀπὸ βιβλίο τοῦ Γουέην Ντῦρ.) Θέλουμε νά εἶναι χαρούμενα; Δημιουργικά;;; Ἤ τά θέλουμε ὑποχείρια ἄλλων; Θέλουμε νά γίνουν εὐτυχισμένοι ἄνθρωποι;  Ἤ θέλουμε νά πνίγονται στήν δυστυχία; Θέλουμε νά γίνουν ὑπεύθυνα ἄτομα ἤ θέλουμε νά κρέμονται ἀπό ἄλλων τίς ἀποφάσεις; Θέλουμε νά βγοῦν στήν ζωή σάν ὁλοκληρωμένοι ἄνθρωποι ἤ σάν φοβισμένα κουτάβια, πού θά τά ποδοπατοῦν οἱ γύρω τους; Θέλουμε νά ὀνειρεύονται ἤ θέλουμε νά διαβιοῦν ὑπό τό κράτος τοῦ φόβου καί τοῦ πανικοῦ;;; Θέλουμε νά γίνουν ὁ ἑαυτός τους ἤ θέλουμε μέσα ἀπό αὐτά νά ἐπιβεβαιωθοῦμε ἐμεῖς; Θέλουμε μήπως νά τά μάθουμε νά σηκώνονται, μετά ἀπό ὁποιοδήποτε κτύπημα, ἤ θέλουμε νά ἰσοπεδώνονται ἀκόμη κι ἀπό τό φύσημα τοῦ ἀνέμου;  Θέλουμε νά τά χρησιμοποιοῦμε γιά νά καλύψουμε τά κενά μας; Ἤ μήπως νά τά διδάξουμε μέ τό παράδειγμά μας νά γίνουν ὁλοκληρωμένοι ἄνθρωποι; Θέλουμε νά τά χρησιμοποιοῦμε γιά νά καταστρέψουμε ἄλλους; Ἤ μήπως νά διδαχθοῦμε μέσα ἀπό αὐτά;;;

Πολλὲς φορές, μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν σελίδα, ἔχουμε καταδείξει συμπεριφορὲς ἐνηλίκων, ὑποτίθεται, ποὺ στρέφονται κατὰ τῶν παιδιῶν τους. Συμπεριφορὲς ποὺ δὲν γίνονται συνειδητὲς παρὰ μόνον μετὰ ἀπὸ τὴν κατάλληλη συνδρομὴ εἰδικῶν. Μὰ γιὰ νὰ στραφοῦμε  στοὺς εἰδικοὺς, καὶ νὰ μπορέσουν νὰ μᾶς βοηθήσουν, πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ἔχουμε ἐμεῖς τὸ πρόβλημα κι ὄχι οἱ ἄλλοι. Διότι κάθε φορὰ ποὺ τὸ ἕνα μας δάκτυλό δείχνει τοὺς ἄλλους, τὰ τέσσερα δείχνουν …ἐμᾶς!!!

Γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ἔχουμε ὅμως ἐμεῖς τὸ πρόβλημα, ἀπαιτεῖται ἀγάπη. Ἀγάπη πρὸς τὰ παιδιά μας, πρὸς τὸν ἄνθρωπο γενικότερα ἀλλὰ κυρίως πρὸς τὸν ἑαυτόν μας. Ἐαν ἀδυνατοῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς τὰ παιδιά μας εἶναι διαφορετικοὶ ἀπὸ ἐμᾶς ἄνθρωποι, μὲ δικαιώματα καὶ ὑποχρεώσεις, ποὺ ὅμως ΔΕΝ ἔχουμε δικαίωμα ἐξουσίας στὸν συναισθηματικό τους κόσμο, ἀλλὰ οὔτε καὶ στὸν τρόπο ποὺ θὰ δομήσουν τὴν ἀντίληψίν τους, ἔχουμε ἀποτύχει. Ὁ σεβασμός, ἀναγκαῖος γιὰ νὰ δομηθοῦν ἐπικοινωνιακὲς συνθῆκες, ξεκινᾶ ἀπὸ τὸν αὐτοσεβασμό. Μὰ  ἐὰν ἀπουσιάζῃ ὁ αὐτοσεβασμός, τότε σίγουρα θὰ φορτώνουμε σὲ ἄλλους τὰ λάθη μας. Κι ὅσο αὐτὸ δὲν γίνεται κατανοητό, τόσο τὰ λάθη θὰ δροῦν πολλαπλασιαστικὰ κι ὄχι προσθετικά.

Ὅταν λοιπὸν ἀπουσιάζῃ ὁ αὐτοσεβασμὸς εἶναι δεδομένον πὼς θὰ ἀπουσιάζη καὶ ὁ σεβασμὸς πρὸς τοὺς ἄλλους. Κι ὅταν ἀπουσιάζη ὁ σεβασμὸς εἶναι σίγουρον πὼς σὲ δύσκολες συνθῆκες τὰ παιδιά μας θὰ χρησιμοποιηθοῦν ὡς ἀσπῖδες, ἀλλὰ καὶ ὡς ἐπιθετικὰ ὅπλα. Μὰ τὰ παιδιὰ εἶναι ἁπλῶς παιδιά. Εἶναι μικροὶ ἄνθρωποι, ποὺ αὔριο θὰ γίνουν μεγάλοι, ἀλλὰ πολὺ δυστυχισμένοι ἄνθρωποι. Εἶναι τὸ μέλλον τοῦ πλανήτου μας. Ἀξίζει νά καταστραφῇ τό μέλλον τοῦ πλανήτου ἐπεί δή ἐμεῖς αἰσθανόμεθα …μισοί ἄνθρωποι ἤ ἐπεί δή δέν μποροῦμε νά ἀναγνωρίσουμε τά λάθη μας;

Ὅταν ὁ σεβασμὸς ἀποκλείεται ἀπὸ τὶς ζωές μας, τότε τὸ μῖσος κυβερνᾶ κάθε μας σκέψιν, ἀντίδρασιν, συμπεριφορά, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐφευρίσκουμε ἄπειρες δικαιολογίες, γιὰ νὰ δικαιολογήσουμε τὰ …ἀδικαιολόγητα, ἐφ΄ ὅσον ἐμεῖς …δὲν φταῖμε. Εἴμαστε οἱ …κτυπημένοι ἀπὸ τὴν Μοῖρα… Οἱ ἄτυχοι… Οἱ ἀποδιοπομπαῖοι τράγοι… Τὸ σημαντικότερον ὅλων φυσικὰ εἶναι πὼς ΟΛΟΙ οἱ ἄλλοι εἶναι οἱ …κακοί!!! Μὲ αὐτὴν τὴν ὀπτικὴ ὅμως ἔχουμε ἐκ τῶν προτέρων χάσει τὸ παιχνίδι. Οἱ ἄλλοι ΔΕΝεἶναι οὔτε μόνον κακοὶ οὔτε μόνον καλοί. Κι ἐμεῖς ἐπίσης, δὲν εἴμαστε οὔτε μόνον καλοὶ ἀλλὰ οὔτε μόνον κακοί. Εἴμαστε ΟΛΟΙ ἄνθρωποι, μὲ ἀδυναμίες καὶ μὲ χάρες. Καὶ δυστυχῶς… Ὅταν μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο ἐκφράζουμε μῖσος, τότε ἔχουμε ἀνοίξει μόνοι μας τὸν λάκκο μας γιὰ νὰ πέσουμε μέσα…

Τὸ μῖσος, ποὺ ἄν καὶ φαινομενικῶς στρέφεται κατὰ τρίτων, τελικῶς ΠΑΝΤΑἐπιστρέφει ὁλόκληρο σὲ ἐμᾶς καὶ εἶναι ἡ πρώτη καὶ μεγαλυτέρα ἀπόδειξις τῆς ἀπουσίας σεβασμοῦ καὶ αὐτοσεβασμοῦ. Ὅσοι μισοῦν ἀδυνατοῦν νὰ στραφοῦν μέσα τους καὶ νὰ στηρίξουν τοὺς ἑαυτούς τους, γιὰ τὴν ὅποια δυσκολία τους, ἀναζητῶντας διαρκῶς γύρω τους μπαστουνανθρώπους. Ὅταν δὲν τοὺς βρίσκουν, ἐντοπίζουν τὸν πλέον ἀδύναμο, ὅπως γιὰ παράδειγμα τὰ παιδιά τους, καὶ τὸν μετατρέπουν σὲ …κάδο ἀποῤῥιμάτων. Σκουπιδοτενεκέ!!! Δῆλα δὴ …ΤΙΠΟΤΑ!!!

Δυστυχῶς, γιὰ ὅσους ΔΕΝ τὸ ἀντιλαμβάνονται, ἡ ἀγάπη μας πρὸς τὰ παιδιά μας, ἀλλὰ καὶ πρὸς ὅσους ἀγαπᾶμε, δὲν ὑφίσταται, ὅταν στοχεύῃ στὸ νὰ διατηροῦμε ὑπὸ τὸ κράτος τῆς ἐξουσίας μας (συναισθηματικῆς, ἐπικοινωνιακῆς, οἰκονομικῆς) ἄλλους ἀνθρώπους. Οὐσιαστικῶς ὑποκρινόμεθα, κυρίως πρὸς τὸν ἑαυτόν μας, ὅταν κρυβόμεθα πίσω ἀπὸ τέτοιες συμπεριφορές.

Ἀρνούμενοι τὸ δικαίωμα τῆς αὐτοδιαχειρίσεως στοὺς ἄλλους, ἐκδηλώνουμε μῖσος. Μῖσος γιὰ τὸ ὅ,τι ὑπάρχουν. Ὀργὴ γιὰ τὸ ὅ,τι ΔΕΝ ὑποτάσσονται. Θυμὸ γιὰ τὴν ὁποίαν προσπάθειά τους νὰ λειτουργήσουν ὅπως ἐκεῖνοι χρειάζονται κι αἰσθάνονται κι ὄχι ὅπως ΕΜΕΙΣ θὰ θέλαμε. Μὰ τελικῶς, πίσω ἀπὸ ὅλα αὐτά,  ὑποκρύπτουμε τὸ μῖσος γιὰ τὸν ἑαυτό μας, ἐφ΄ ὅσον αἰσθανόμεθα ἀποτυχημένοι. Ἐφ΄ ὅσον ἄνθρωπος ποὺ ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἄλλους, χρησιμοποιῶντας τους ὡς …μπαστουνάκια, εἶναι μισὸς ἄνθρωπος, ἀνελεύθερος.

Ὅσο περισσότερο κάποιος ἀσκεῖ τὴν βία τῆς ἐξουσίας του πρὸς τοὺς ἄλλους, τόσο περισσότερο ἀποδεικνύει στὸν ἑαυτόν του, πὼς ΔΕΝ ἀξίζει ὡς ἄνθρωπος. Μὰὅταν κάποιος ἀρχίζῃ νὰ ἀντιμετωπίζῃ τὸν ἑαυτόν του ὡς ἄτομον ποὺ δὲν ἀξίζει, αὐτομάτως, ὑποσυνειδήτως, τὸ ὅποιο μῖσος ἐκφράζει πρὸς τρίτους, οὐσιαστικῶς ἐπιστρέφει ἐπάνω του καὶ τὸν κατατρώγει, τὸν καταστρέφει καὶ ἐκδηλώνεται συντόμως μέσα ἀπὸ ἀσθένειες, ποὺ ἀδυνατεῖ νὰ ἀποφύγῃ πλέον, σωματικὲς καὶ νοητικές. Οὐσιαστικῶς τὸ μῖσος μας γιὰ τοὺς ἄλλους ΠΑΝΤΑ στρέφεται κατὰ τοῦ ἑαυτοῦ μας.

Ὅταν λοιπὸν ἀναφερόμεθα μὲ ἐκφράσεις μίσους πρὸς ἄλλους, καὶ ἰδίως σὲ παιδιὰ γιὰ ἄλλους, ἤ ἀκόμη χειρότερα στὰ δικά μας παιδιά, γιὰ τὸν ἄλλον γονέα τους, τότε τοὺς προδιαγράφουμε τὴν δυστυχία ποὺ θὰ βιώσουν. Μεταφέρουμε δῆλα δὴ τὶς δικές μας μικρότητες, ἐλλείψεις καὶ τελικῶς τὴν μειωμένη αὐτοεκτίμησιν, στὰ παιδιά μας, ὑποχρεώνοντάς τα νὰ βιώσουν τόσο δυστυχισμένα, ὅσο κι ἐμεῖς. Ἴσως καὶ περισσότερο… Διότι ὄχι μόνον καταστρέφουμε τὶς ζωές τους, ἐπεὶ δὴ ΔΕΝ μποροῦν ἀκόμη νὰ ἀντιδράσουν λογικά, λόγῳ τοῦ νεαροῦ τῆς ἡλικίας τους καὶ τῆς ἀπουσίας ἐπιχειρημάτων, ἀλλὰ καὶ τὰ ἐκπαιδεύουμε στὸ νὰ παραμένουν σκλᾶβοι τῶν ὅποιων θυμῶν τους, ὅπως δῆλα δὴ κι ἐμεῖς.  Τὰ λοβοτομοῦμε καθημερινῶς κανονικά, τὰ μεταμορφώνουμε σὲ ἄχρηστα πιθηκανθρωπάκια, μόνον καὶ μόνον γιὰ νὰ μποροῦμε ἐμεῖς νὰ αἰσθανόμεθα,ψευδῶς, ἀσφαλεῖς συναισθηματικῶς. Διότι ΔΕΝ ἀντιλαμβανόμεθα πὼς μὲ τὸ νὰ διατηροῦμε ἄλλους ὑπὸ τὴν ἐξουσία μας, καὶ ἰδίως τὰ παιδιά μας, τελικῶς ἀποδεικνύουμε πὼς εἴμαστε μόνον μισάνθρωποι κι ἀρνητὲς τῆς ζωῆς. Πὼς ἀρνούμενοι τὴν ἐλευθερία στοὺς ἄλλους καταντοῦμε ἐμεῖς σκλάβοι τῶν ἐπιλογῶν μας. Πὼς ὅταν αὐτοὶ οἱ ἄλλοι θὰ ἀπελευθερωθοῦν ἀπὸ τὴν ἐξουσία μας, στὴν καλλιτέρα τῶν περιπτώσεων θὰ εἶναι οἱ μεγαλύτεροί μας ἐχθροί, διότι τοὺς ποτίσαμε μὲ πολὺ μῖσος ἤδη!!!

Κι ἐδῶ, δυστυχῶς, πρέπει νὰ σταθοῦμε λίγο, πρὶν σᾶς ἀφήσω. Ἡ ἀφορμὴ τοῦ σημερινοῦ σημειώματος μία συνομιλία μεταξὺ παιδιοῦ καὶ μητέρας. Μίας μητέρας ποὺ μισεῖ καὶ θέλει, χρησιμοποιῶντας τὰ παιδιά της, τὰ δικά της παιδιά, νὰ καταστρέψῃ τὸν πατέρα. Ἀδυνατεῖ νὰ συνειδητοποιήσῃ ὅμως πὼς κατηγορῶντας διαρκῶς τὸν πατέρα στὸ παιδί, ὑποχρεώνει τὸ παιδί της νὰ κτίσῃ ἄμυνες. Ἄμυνες ποὺ οὔτε κἄν φιλτράρουν τὶς πληροφορίες, διότι ἐκ τῶν προτέρων τὸ παιδὶ ἀμφισβητεῖ τὴν μητέρα. Τὴν ἀμφισβητεῖ διότι ἡ μητέρα ΔΕΝ ἀντιλαμβάνεται πὼς ὁ πατέρας γιὰ τὸ παιδὶ εἶναι ἐξ  ἴσου σημαντικὸς μὲ τὴν μάννα του.

Τὰ παιδιὰ ΔΕΝ ἀνήκουν στὴν μάννα. Τὰ παιδιὰ ἀνήκουν στοὺς ἑαυτούς τους. Τὸ δικαίωμά τους, τὸ ἀνθρώπινο δικαίωμα, τῆς ἐπικοινωνίας καὶ τῆς ἐπαφῆς, καὶ στὴν μάννα καὶ στὸν πατέρα, δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς τὸ ἀνακόψῃ κάποιος. Ἐὰν μάλιστα αὐτὸς ὁ κάποιος εἶναι ἕνας ἐκ τῶν δύο γονέων, τὰ παιδιὰ δυστυχοῦν, ἀπελπίζονται, αἰσθάνονται ἐγκλωβισμένα, διότι πρέπει νὰ ἐπιλέγουν διαρκῶς «στρατόπεδον» καὶ τελικῶς καταστρέφονται. Πόσο πολύ λοιπόν πρέπει νά μισῇ κάποια μάννα (ἤ κάποιος πατέρας) τό παιδί του, γιά νά τό ὁδηγῇ σέ τέτοια ἀδιέξοδα;;; Καί γιατί κάποιο δικό μας, προσωπικὸ πρόβλημα, νά μετακυλᾷ σέ τρίτους, καί κυρίως στά παιδιά μας;;;; Πόσο πιό ἀνεύθυνοι θά μπορούσαμε νά γίνουμε ὡς ἄνθρωποι;;; Ἀκόμη καί τά παιδιά μας ἀδυνατοῦμε νά τά προστατεύσουμε πιά;;;

Φιλονόη

Ἡ παρακάτω συνομιλία εἶναι ἀληθής. Δὲν κόψαμε κάτι, δὲν προσθέσαμε κάτι. Ἀφαιρέθησαν μόνον τὰ ὀνόματα, γιὰ λόγους εὐνοήτους. Ἐὰν γνωρίζετε κάποιον ποὺ ἀντιμετωπίζει ἀνάλογα προβλήματα, νὰ τοῦ τὴν παρουσιάσετε. Εἶναι τόσο μεγάλος ὁ εὐτελισμὸς αὐτῆς τῆς μάννας, ποὺ εἶναι νὰ λυπᾶσαι τὴν δυστυχία τῶν παιδιῶν της. Πιστεύω βαθύτατα πὼς ἤδη τὰ ἔχει καταστρέψει… Καὶ δυστυχῶς ΔΕΝ θὰ τὸ καταλάβη ποτὲ τὶς μεγάλες εὐθύνες της!!!

Μιὰ ἱστορία ἀπὸ δύο παιδιά, ποὺ βασανίζονται ………Μητέρα μιλάει τηλεφωνικὼς μὲ τὸν ὀκτάχρονο γιό της:Τὸ ὀκτάχρονο παιδὶ παίρνει τηλέφωνο τὴν μητέρα του… ντριν, ντριν, ντριν… Μητέρα (ὀκταχρόνου παιδιοῦ): Ναί.. Παιδὶ : Καλὰ εἶσαι μαμά; Μητέρα: Καλὰ εἶμαι. Ἐσύ; Γιατὶ ἔφυγες; Παιδὶ : Ἔλα. Τί; Μητέρα: Τίποτα δὲν θὰ σοῦ πῷ. Θέλεις κάτι πού πῆρες ἢ σὲ ἔβαλε αὐτός νά πάρῃς; Ἐὰν σὲ βάζει νὰ πάρῃς νὰ μὴν μὲ παίρνεις. Νὰ παίρνῃς μόνο ὅταν θέλῃς ἐσύ, Ἄκους; Παιδὶ : Ναί. Μητέρα:  Ὅταν σὲ ξαναβάλῃ αὐτός, νὰ μὴν μὲ ξαναπάρῃς.. Μόνον ὅταν θέλεις ἐσύ. Ἔτσι;… Ὡραία. Παιδὶ : Ἔλα… Μητέρα: Δὲν θέλω νὰ ἀκούγομαι ἐκεῖ πέρα. Παιδὶ : Μὰ δεν ἔχω ἀνοιχτὴ ἀκροάση. Ἔλα… Μητέρα: Τί; Δεν θέλω νὰ πῷ κάτι. Τί θέλεις νά σοῦ πῷ; Παιδὶ : Τίποτα.. Μητέρα: Αὐτό, ἀκριβῶς. Παιδὶ : Ἀκούω… Μητέρα: Τί, ἀφοῦ δεν μπορεὶς να μιλήσεις. Παιδὶ : Γράφω ἀντιγραφή… Μητέρα: Θὰ σὲ μάθει πολλὰ αὐτός… Ἐκεῖ ποὺ εἶσαι μαζύ του.. (ἐννοεῖ τὸν πατέρα τοῦ ὀκταχρόνου παιδιοῦ). Κακὰ πράγματα ὅμως, γιὰ ἐσένα. Ἀντιγραφή ,ἐ; Τέλος πάντων.., Πές μου τί θέλεις νά πῇς; Παιδὶ : Τίποτα. Τί νά σοῦ πῷ; Μητέρα: Τὸ ξέρω. Ἐσὺ ὅμως δὲν ἔπρεπε νὰ ἀκοῦς ἐκεῖνον (ἐννοεῖ τὸν πατέρα τοῦ ὀκταχρόνου παιδιοῦ), γιατὶ ἐκεῖνος δὲν σὲ μεγάλωσε, δὲν σὲ πόνεσε, δὲν σὲ πονάει, οὔτε σὲ ἀγαπάει… Σὲ χρησιμοποιεῖ γιὰ νὰ φέρεσαι ἐσὺ σὲ μένα ἔτσι. Στὸ λέω νὰ τὸ ξέρῃς , γιατὶ πάντα στὴν ζωή μου, εἶμαι εἰλικρινής. Μοῦ ἀρέσει νὰ λέῳ τὴν ἀλήθεια, ἄκομα καὶ σὲ ἐσένα, ποὺ εἶσαι παιδί μου, μᾶλλον, προπάντων σὲ ἐσένα ποὺ  εἶσαι παιδί μου. Δὲν εἶσαι μωρὸ παιδάκι Δ*****, πλησιάζεις τὰ Ὀκτώ… Τὸ ξέρω ὅτι στήνει αὐτὶ δίπλα καὶ δὲν μπορεῖς νὰ μιλήσῃς. Τώρα δὲν θὰ σοῦ πῶ κάτι ἄλλο. Νὰ ξέρεις  ὅτι ἑγὼ σὲ ἀγαπάω, ἀλλὰ δυστυχῶς…. τέλος πάντων, δὲν θέλω νὰ σοῦ πῷ κάτι ἄλλο… Παιδὶ : Ναί. Μητέρα: Εἶδες, ἀκόμα καὶ στὴν γιορτή σού τὶ ἔκανε. Ἦρθε μέσα στὸν κόσμο, βγάζοντας ἀφρούς, νὰ σὲ πάρῃ ἀπὸ τὴν μάννα σου. Ἀπό ποιά;, ἀπὸ ἐμένα ποὺ σὲ εἴχα πάντα μόνον ἐγὼ καὶ ποὺ δὲν νοιάστηκε γιὰ ἐσένα ποτέ. Πάντα κύττταζε πῶς θὰ σὲ ξεφορτωθῆ. ‘Όταν ἐγὼ ἤταν νὰ πάῳ σὲ ἕναν γιατρὸ ἢ ἔνα κομμωτήριο καὶ ὄχι μόνο αὐτά, ὅταν ἤθελα νὰ λουστῷ,  ἐδῶ στὸ σπίτι καὶ δεν μποροῦσα ποὺ εῖχα ἐσᾶς (τὰ παιδιά) καὶ ἐσένα ἔλεγε, πὲς στὴν μάννα σου νὰ ἔρθῃι καὶ ἐρχόταν. Ἡ μάννα μου, μεγάλη γυναῖκα, ποὺ τὴν λὲς τώρα γριά… Γιατὶ οἱ ἄλλοι (παπποῦδες) δὲν ἤταν πουθενά, ποτέ. Ἐρχόταν ἡ μάννα μου, ποὺ ἤταν μεγάλη γυναῖκα καὶ ὁ ἀδερφός μου, γιὰ νὰ σᾶς κρατήσουν καὶ γιὰ νὰ σᾶς ἀπασχολήσουν, γιὰ νὰ λουστῷ ἐγώ, ποὺ ἤσασταν μικρά. Δὲν νοιάστηκε ποτέ, ἔπινε μπύρες μὲ τοὺς φίλους του, ἔπινε μὲ διάφορες, ἔκανε ὅ,τι γούσταρε καὶ ἐμένα μὲ βοηθοῦσαν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, ποὺ τώρα ἐσὺ ἀντιμετωπίζεις ἔτσι. Παιδὶ : Ἐντάξει, Ἐντάξει… Παιδὶ : Ἐντάξει, Ἐντάξει ἀφοῦ θέλεις νὰ λὲς ψέμματα, νὰ τὰ λές… Μητέρα: Ἐγώ λέω ψέμματα; Ποιός νομίζεις ὅτι μὲ βοήθησε ἐμένα, αὐτός;; (ὁ πατέρας τοῦ παιδίου καὶ ἐν διαστάσει σύζυγος). Παιδὶ : Ναί. Μητέρα: Αὐτός πού ἔρχεται καί σέ βουτάει ἀπό τό χέρι, τώρα πού μεγάλωσες, καί φεύγει; Ποῦ ἤταν ὅταν ἑγώ ἤθελα νά λουστῷ;; Παιδὶ : ἑέ, τί;; Μητέρα: ἐεε. Φώναζα τὴν μάννα μου καὶ τὸν ἀδερφό μου γιὰ νὰ λουστῷ, γιατὶ αὐτὸς γύριζε ἀπὸ ἐδῶ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ. Παιδὶ : Δούλευε. Μητέρα: Σέ πρόσεξε ποτέ; Παιδὶ : Γιατὶ δούλευε, γι’ αὐτὸ δὲν μποροῦσε… Μητέρα: Κάνεις μεγάλο λάθος, ὄχι, γύριζε, δὲν δούλευε. Μοῦ ἔλεγε ὅτι δούλευε, τοῦ ἐφτιαχνα τὸν σᾶκο του, μὲ τὰ ῥούχα τοτ τὰ καλὰ καὶ πήγαινε στὴν γκόμενα κι ἐμένα μὲ κορόιδευε ὅτι πήγαινε στὴν δουλειά καὶ ἔχω στοιχεῖα καὶ τὸ ἔχει παραδεχτεῖ καὶ ὁ ἴδιος… Παιδὶ : Ναί, Ναί… Μητέρα: Τί «Ναί, Ναί…»; Κάτσε νὰ σὲ κοροϊδεύῃ… Θέλεις τίποτα ἄλλο; Παιδὶ : Ναί… Μητέρα: Θὰ μὲ παρης μόνο ὅταν θέλῃς ἐσύ. Καὶ νὰ σοῦ πῇ νὰ πάρῃς, νὰ τοῦ πῇς «Δὲν θέλω νὰ πάρῳ». Ὅταν θέλῃς ἐσὺ θὰ παίρνης μόνον, ἀλλοιῶς δὲν θὰ τὸ σηκώνω, Δ*****. Παιδὶ : Ναί… Μητέρα: Γιατὶ σὲ χρησιμοποιεῖ… Τώρα θέλει νὰ μὲ παρακολουθῇ ἐμένα, νὰ βάζῃ τοὺς Ἀλβανοὺς νὰ μὲ παρακολουθοῦν ἐμένα… Ποιός;;.. Ὁ ὑπόκοσμος. Ὁ ὑπόκοσμος θὰ παρακολουθήση ἐμένα..!! Παιδὶ : Αὐτὰ ποὺ λὲς δὲν εἶναι ἀλήθεια καὶ τὸ ξέρεις. (Ἡ συνέχεια εἶναι βαρειὰ για ὅλους… Φανταστεῖτε πόσο, για μιᾷ παιδικῇ ψυχή…. Ἡ ἐν λόγῳ μαννά, τὰ παραπάνω ποὺ ἔλεγε στο ὀκτάχρονο παιδὶ γιὰ τὸν πατέρα του, ἀκριβῶς τὰ ἴδια ἀνέφερε καὶ δήλωνε στους ὑπαλλήλους τῆς Κοινωνικῆς Ὑπηρεσίας, οἱ ὁποῖοι τὴν ἔκριναν ὑγιῆ καὶ μὲ καλὴ ψυχολογικὴ καταστάσῃ, ἱκανὴ νὰ ἔχῃ τὴν ἐπιμέλεια τῶν δύο τέκνων… Τὸ ἴδιο ἔκριναν καὶ οἱ ὑπάλληλοι τοῦ Ὑπ. Δικαιοσύνης … Καὶ μάλιστα ἀπεφάνθησαν νὰ μὴν βλέπῃ ὁ πατέρας τὰ παιδιά του. Ἄραγε, ὑπάρχει κάτι περίεργο πίσω ἀπὸ αὐτές τις ἀποφάσεις;; Τελικά, τὰ παιδιὰ μπορεῖ νά τά σώσῃ κάποιος λειτουργός τῆς Δικαιοσύνης ἢ μόνον ὁ Θεός;;; Συνεχίζεται…………….)

πηγή