0 ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΘΕΟΙ καί αυτό μάς ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Ο Χριστός μέ τήν Σταύρωση καί τήν Ανάσταση Του έθεσε τήν Εκκλησία μέσα στόν κόσμο. Ο Σατανάς, τώρα θέλει νά διώξει καί τούς εναπομείναντας πιστούς από τήν Εκκλησία.

Η πολιτική σημερινή ανθρωπίνη δικαιοσύνη, μοιάζει μέ τήν αράχνη, πού μέ τόν ιστό της (τούς νόμους της δηλαδή),μπορεί νά πιάνει τά μικρά ζωΰφια, τά κουνουπάκια καί τίς μυγούλες καί νά τά καταβροχθίζει. Αδυνατεί όμως νά συλλάβει τά μεγάλα θηρία τού δάσους (δηλαδή τού ΚΡΑΤΟΥΣ) τίς ΑΡΚΟΥΔΕΣ καί τά ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ, πού τήν αγνοούν, τήν περιφρονούν καί τήν ξεσκίζουν!…Καί μετά από όλα αυτά, έχουν τό θράσος νά ξεφωνίζουν: «ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ», γιά νά καλύψουν τόν παράνομο, εξωφρενικό πλούτο, τά καμουφλαρισμένα συμφέροντά τους καί γιά νά προχωρήσουν στο διάβολο τα κατευθυνόμενα σχέδιά τους.

Οι άνθρωποι σήμερα ζούν σάν νά πρόκειται νά μήν πεθαίνουν καί πεθαίνουν σάν νά μήν έχουν προλάβει νά ζήσουν.

Καί νομίζουν όλοι αυτοί πού ζούν μέσα στήν κρυμμένη σατανική χλιδή ότι κοιμούνται ήσυχα. Η στιγμή τής πραγματικής ησυχίας, δέν είναι εκείνη πού κοιμόμαστε, αλλά εκείνη πού κοιμάται ήσυχη η συνείδησί μας.

ΟΥΑΙ! ΣΤΟΥΣ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥΣ!…

Άνθρωποι μικροί, χωρίς Χριστό, χωρίς αξίες καί ηθικό ανάστημα, πού κατάφεραν, ανέντιμα, νά αναρριχηθούν σέ μεγάλα κοσμικά αξιώματα.

Ο κόσμος είναι σήμερα τόσο διεφθαρμένος, ώστε υπάρχει ένα επάγγελμα, πού μπορεί νά δοξάσει όποιον τό εξασκήσει, γιατί λίγοι τό ξέρουν. Τό επάγγελμα αυτό είναι η τιμιότητα.

Μέ θλίψη καί πόνο λέμε: Πού φθάσαμε!….

Έλεγε ο Διογένης: «Μέ τό φανάρι ψάχνω νά βρώ άνθρωπο».Μήπως στόν καιρό πού ζούμε, πρέπει νά λέμε, πρίν ζητήσεις τόν άνθρωπο, ψάξε γιά τό φανάρι.

Τόν άνθρωπο, λέει ο Αριστοτέλης, τόν ξεχωρίζουν από τό ζώο, δύο πράγματα, «ο γέλως καί η αιδώς», δηλαδή τό γέλιο καί η ντροπή. Τό ζώο δέν γελάει ποτέ, καί δέν ντρέπεται γιά τίποτε. Ο άνθρωπος όμως, πού δέν γελάει ποτέ, ρέπει πρός τήν ψυχοπάθεια όπως αυτοί πού γελάνε χωρίς λόγο… Κοιτάξτε γύρω σας. Στήν κοινωνία πού ζούμε. Βλέπετε συχνά υγιή χαμόγελα; Πολύ σπάνιο.

Όπου δέν υπάρχει Χριστός -υπάρχει ψυχίατρος. Καί εκείνος πού δέν ντρέπεται γιά τίποτε, ρέπει πρός τήν αποκτήνωση. Καί ζούμε στήν εποχή πού δέν υπάρχει ντροπή. Πατάμε επί πτωμάτων καί αυτό είναι τραγικό καί κτηνώδες. Εάν δέν συμμορφωθούμε, τά αποτελέσματα θά είναι ολέθρια.

ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΘΕΟΙ καί αυτό μάς ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Στήν Αμερική, στόν τεράστιο ζωολογικό κήπο τής Νέα Υόρκης, όπου εκτίθενται όλα τά θηρία τής γής, υπάρχει μία μικρή σπηλιά μέ τήν επιγραφή: «Εδώ κατοικεί, τό φοβερώτερο θηρίο πού ζεί στόν πλανήτη». Ο επισκέπτης, περίεργος, προχωρεί στό βάθος τής σπηλιάς καί βλέπει ξαφνικά ένα πελώριο καθρέφτη πού μέσα του αντικρύζει, φυσικά, τό είδωλό του. Στήν βάση υπάρχει η επεξήγηση: «Ο άνθρωπος είναι τό φοβερώτερο θηρίο τής γής, γιατί από τήν εμφάνισή του μέχρι σήμερα, ψάχνει νά βρεί τρόπους, γιά νά αφανίσει τό είδος του».

Ο άνθρωπος, στήν κλίμακα τών αξιών, είναι προτελευταίος. Επάνω, στό πρώτο, τό κορυφαίο σκαλί, στέκει ο Θεός. Κάτωθεν τού ανθρώπου, στό τελευταίο σκαλί, κυλιέται τό κτήνος, η αθλιότητα.Γιά τό επάνω σκαλί, γιά τόν Θεό, απαιτείται άλμα αγωνιστικό (όπως έκαναν οι Άγιοι μας).Γιά τό κάτω σκαλί, απαιτείται πήδημα θανάτου. Η επιλογή, μεταξύ αθλιότητας καί Μεγαλείου ανήκει στόν ΙΔΙΟ τόν άνθρωπο. Δυστυχώς, πολλοί, σήμερα, έχουν επιλέξει τήν αθλιότητα.

Οι πολιτικοί μας, οι άρχοντες, οι διοικούντες τήν διαλυμένη χώρα μας, διαμορφώνουν, λόγω συμφερόντων, καί γνωρίζουν καλά τίς τιμές γιά μισθούς, τίς τιμές γιά φόρους, τίς τιμές γιά περικοπές! ΜΟΝΟ ΤΙΜΕΣ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ!..Δέν γνωρίζουν όμως από αξίες. Περιφρονούν, δέν υπολογίζουν, δέν σέβονται καί θέλουν νά αφανίσουν αξίες καί θεσμούς. Όπου δέν υπάρχει Χριστός, αυτές δυστυχώς είναι οι συνέπειες. Οι συνέπειες τής πνευματικής κρίσεως. ΑΥΤΗ είναι η κρίση πού περνάει η χώρα μας (καί γενικά η ανθρωπότητα).

Φταίνε μόνο οι μεγάλοι; ΟΧΙ… Φταίμε καί εμείς!… Οι μεγάλοι τήν δουλεία τους έκαναν! Εμείς τί κάναμε; Βάλαμε μετάνοια καί βοηθήσαμε τά σχέδιά τους!… Γίναμε σκουλήκια καί παραπονιόμαστε καί αναρωτιόμαστε γιατί μάς πατούν! Δέν μπορεί κανείς, νά ανεβεί στήν πλάτη σου, εκτός εάν ΕΣΥ ο ΙΔΙΟΣ σκύψεις. Σκύψαμε, λοιπόν, υπεκύψαμε, συμβιβαστήκαμε, ανεχτήκαμε, υπεχωρήσαμε, ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΑΜΕ, ΔΕΛΕΑΣΤΗΚΑΜΕ καί άλλα πολλά….

Γιατί όλα αυτά;

Από τά πάθη μας, από τά λάθη μας. Υπάρχουν λάθη, πού τά δικαιολογώ καί πάθη πού τά συγχωρώ, είναι…. τά δικά μου. Εγωισμός, υπερηφάνεια, πλεονεξία, φιλαυτία, αυταρέσκεια κ.λ.π. Είναι αυτό τό φρόνημα Χριστιανικό; Τί έκαναν οι Άγιοί μας; Ταπείνωση, λιτότητα καί πολλά άλλα.

Μάς σερβίρανε τήν υπερκατανάλωση καί τήν δεχθήκαμε μέ σατανική ευχαρίστηση.

ΕΙΠΕ ΓΕΡΩΝ: «Κάποιος, είχε τά πάντα, όλα όσα ήθελε, εκτός από τά αναγκαία. Γι αυτό ήτανε φτωχός».

Ο Σατανάς δέν μάς παρασύρει απότομα στήν καταστροφή. Μάς ελκύει λίγο-λίγο. Αλλά εμείς δέν χρειαζόμαστε μεγάλη έλξη, τρέχουμε από μόνοι μας. Καί μετά από τήν υπερκατανάλωση καί όλα τά υπόλοιπα, μάς πασσάρανε καί τήν οικονομική κρίση. Θά υπήρχε οικονομική κρίση άν δέν προϋπήρχε πνευματική κρίση;

Είμαστε λοιπόν συνυπεύθυνοι. Καί κατά τά άλλα είμαστε Χριστιανοί. Καί φθάσαμε σήμερα μέσα στό κράτος μας, μέσα στά σπί-τια μας καί παντού νά μάς σπέρνουν τόν φόβο καί τήν ανασφάλεια γιά νά μάς αποπροσανατολίσουν. Καί τώρα πιά ο Σατανάς χορεύει, ή μάλλον ο Σατανάς τραγουδάει κι εμείς χορεύουμε στόν δικό του ρυθμό.

Φταίει μόνο ο Σατανάς; ΟΧΙ! …. Εμείς τού δώσαμε τήν άδεια. ΕΜΕΙΣ, η κακή μας προαίρεση, τά πάθη μας καί πάνω απ όλα τό ΕΓΩ ΜΑΣ.

Γνώσεις έχουμε πολλές. ΓΝΩΣΗ ΔΕΝ έχουμε. Η εποχή μας πνίγεται από πληροφορίες αλλά πεθαίνει από δίψα γιά γνώση. Γι αυτό μία ζωή ορθολογισμό, ζούμε ανάμεσα στό πώς, στό πότε, στό πού καί στό γιατί. Τό πρώτο βήμα πρός τήν γνώση είναι νά καταλάβει κανείς τήν άγνοιά του.

Οι Αρχαίοι έλεγαν: «Γνώθι σαυτόν». ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΟΥΜΕ πρώτα «Γνώθι Θεόν», διότι χωρίς »γνώθι Θεόν», δέν υπάρχει »γνώθι σαυτόν». Αλλά πού τέτοιο πράγμα!…. Μάς αφήνει τό εγώ μας; Μάς αφήνουν οι πλάνες μας, μάς αφήνει η κοσμική δόξα;

Είπε ο Παστέρ: «Θά έδινα ευχαρίστως όλη τήν δόξα μου ως επιστήμονας, γιά ένα ψίχουλο από τήν δόξα τού Μεγάλου Αντωνίου, ο οποίος δέν ήξερε ούτε νά διαβάζει».

Εμείς καί μόνο στήν σκέψη ότι θά χάσουμε τήν κοσμική δόξα, τίς υπερβολικές ανέσεις καί πολυτέλειες, μάς πιάνει κατάθλιψη.

Δέν μάς συμφέρει νά κυκλοφορούν σωστοί άνθρωποι στήν πιάτσα. Θίγεται τό λερωμένο εγώ μας καί φοβόμαστε μήν αποκαλυφθεί καί τσαλακωθεί…

Πάντοτε φταίνε οι άλλοι. Ταλαίπωρε άνθρωπε, ψάξε μέσα σου, ψάξε γιά σένα. Από σένα πηγάζουν όλα, από τά πάθη σου, από τόν εγωϊσμό σου, από τίς ζήλειες σου, από τίς κακίες, τά κόμπλεξ σου καί τόσα άλλα. Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο ίδιος μας ο ΕΑΥΤΟΣ.

Μήν στάζεις δηλητήριο, δέν προξενείς τίποτε στούς άλλους. Εσύ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ αυτοδηλητηριάζεσαι καί αυτοτιμωρείσαι.

Εκείνοι πού μπορούν, πράττουν. Εκείνοι πού δέν μπορούν, σχολιάζουν. Ποιοί κατηγορούν τήν Εκκλησία, ότι απαιτεί τυφλή υπακοή τό δόγμα της; Εκείνοι πού πιστεύουν στίς χειρότερες εφημερίδες, στά εντελώς διεστραμμένα καί παραπλανητικά κανάλια τών τηλεοράσεων καί πιό συχνά στίς πιό γελοίες δεισιδαιμονίες.

Ποιοί κατηγορούν τήν Εκκλησία ότι υποβιβάζει τόν άνθρωπο; Εκείνοι πού διεκδικούν τόν πίθηκο γιά πατέρα, ή γιά πεθερό – όπως θέλετε πάρτε το -, τήν τύχη γιά δάσκαλο, τήν ηδονή γιά κανόνα τής ζωής, το αφύσικο για φυσικό, τό μηδέν γιά τέλος.

Ποιοί κατηγορούν τήν Εκκλησία πώς δέν είναι επιεικής; Όσοι δέν επιτρέπουν σέ κανέναν νά έχη άλλη γνώμη από τήν δική τους.

Κατηγορούν επισκόπους, παπάδες, μοναχούς, αλλά ποιό τό όφελος; Η λάσπη πού ρίχνουμε στούς άλλους, λερώνει μόνον τόν εαυτό μας. Ειρωνεύονται καί χλευάζουν ταπεινούς ανθρώπους, γνησίους Χριστιανούς πού αγωνίζονται γιά τήν πίστη τους. Όποιος μιλά μέ καταφρόνηση γιά ταπεινό άνθρωπο, είναι σάν νά άνοιξε τό στόμα του εναντίον τού Θεού….

Στήν εποχή μας ΛΙΓΑ μέτωπα καθαρά υπάρχουν!…. Αλλά πού έχουμε καταντήσει! Λερωμένα δάκτυλα νά δείχνουν καί νά κατηγορούν τά καθαρά μέτωπα.

Η Εκκλησία είναι σάν τό τζάκι. Άλλοι παίρνουν απ αυτό τήν φλόγα καί άλλοι τήν στάχτη. Οι πρώτοι ασχολούνται καί εμβαθύνουν στά «θεία» καί υπερκόσμια καί ανεξάντλητα τής Εκκλησίας καί απολαμβάνουν ζεστασιά, καί όχι μόνο. Οι άλλοι, απασχολούνται, ανασκαλεύουν, κουτσομπολεύουν καί όχι μόνο, τά ανθρώπινα, τά ευτελή, πού συμβαίνουν από ανθρώπους τής Εκκλησίας, καί γεύονται στάχτη.

Ένας εξυπνάκιας, θέλοντας νά κάνει φτηνό πνεύμα καί νά ειρωνευτεί, πλησίασε μετά τό κήρυγμα τόν Ιερέα καί τόν ρώτησε: «Πάτερ δέν μάς είπατε κάτι! Στήν κόλαση, τούς αμαρτωλούς τούς ψήνουν ή τούς βράζουν;» «Δέν ξέρω φίλε μου», είπε ο Ιερέας. «Αυτό θά τό διαπιστώσεις μόνος σου»!

Άνθρωποι, πού αντί νά αγωνίζονται πώς θά ζήσουν κατά Θεόν, απεραντολογούν σέ σχολαστικές συζητήσεις περί Θεού καί Αγίων! Άν τύχει καί δούν δύο πόρτες, πού στήν μία είναι γραμμένο «ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ» καί στήν άλλη «Διάλεξις περί Παραδείσου» θά προτιμήσουν νά μπούν στήν δεύτερη πόρτα….

Νά μήν λατρεύεις τόν Θεό πού ΕΣΥ δημιούργησες, αλλά τόν Θεό πού δημιούργησε εσένα!… Μέ τίς ατέρμονες δογματικές συζητήσεις, εκζητήσεις καί εκκλησιολογικές φιλονεικίες επιχειρούμε νά μπούμε στά οικογενειακά τού Θεού. Καί τό μόνο πού καταφέρομε είναι νά μένουμε, δυστυχώς, έξω από τήν οικογένεια τού Θεού.

Έλεγε ο όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: «Όλοι είμαστε, αναμφισβήτητα, παιδιά τού Θεού, αλλά πόσοι από μάς βρίσκονται στό σπίτι τού Πατέρα τους»;

Ο Θεός δέν ζητά συνηγόρους, πού προβάλλουν μέ τά λόγια τους τήν αξία τού Χριστιανισμού. Ζητά πιστούς πού νά δείχνουν, μέ τόν άψογο βίο τους, τήν δύναμη τού Χριστού. Η καλύτερη υπεράσπιση τού Χριστιανισμού, αλλά καί η χειρότερη δυσφήμισή του, προέρχεται από τόν βίο καί τήν πολιτεία τών φερομένων ως πιστών του. Πολλοί μιλούν γιά τόν Χριστιανισμό μέ τό μέτρο, αλλά τόν ζούν μέ τόν πόντο. Η διαφορά μεταξύ τού φανατισμού καί τής πίστης είναι ότι τήν πίστη μπορείς νά τήν εξηγήσεις, χωρίς νά γίνεις έξω φρενών. Ο φανατικός άνθρωπος είναι σάν εκείνον πού φωνάζει δυνατά, μόνο καί μόνο γιά νά ακούει τόν αντίλαλο τής φωνής του ο ίδιος. Ποιός είναι ο φανατικός; Ο άνθρωπος πού δέν αλλάζει γνώμη, αλλά δέν αλλάζει καί θέμα.

Πολλοί άνθρωποι φιλονεικούν γιά τήν θρησκεία, γράφουν περί αυτής, μάχονται γι’ αυτήν, λένε ότι είναι έτοιμοι νά πεθάνουν χάριν αυτής, εκτός από τό νά ζούν σύμφωνα μέ αυτήν.

Ένας σοφός είπε γιά τόν δραστήριο άνθρωπο, πού αγωνίζεται χωρίς σκοπό: «Τρέχει, τρέχει ακούραστα, πάνω – κάτω στό γήπεδο, μόνο πού ξεχνάει πώς υπάρχει καί μπάλα»!

Ο πιστός πού θέλει νά κάνει εναρμόνια τήν ζωή του, πρέπει νά στρέψει τήν πλάτη του στίς παραφωνίες καί στά ατελείωτα φάλτσα τού κόσμου.

Πολλοί θεολογούμε, αλλά πόσοι θεοπρακτούμε; Πόσοι δηλαδή κάνουμε τό θέλημα τού Θεού;

Εκτός τών άλλων πού προανεφέραμε, ένα πάρα πολύ σοβαρό θέμα, πού απασχολεί τήν εποχή μας, είναι η διάλυση τής οικογένειας. Υπάρχει σήμερα σωστή χριστιανική οικογένεια; Σπάνιο!

Η καλή οικογένεια, είναι όπως η κατοικία.Δέν φυτρώνει, κατασκευάζεται από τήν χριστιανική αγωγή τών γονέων, πού δέν ξέρω σέ ποιό βαθμό υπάρχει σήμερα καί από τήν παιδεία τών σχολείων πού σήμερα είναι ανύπαρκτη έως πολύ αρνητική.

Παλαιότερα, τό ανδρόγυνο έπρεπε νά έχει ένα πολύ σοβαρό λόγο γιά νά χωρίσει. Σήμερα, αναζητεί ένα πολύ σοβαρό λόγο γιά νά μήν χωρίσει.

Συζητάνε οι γονείς πολύ γιά τά παιδιά τους. Δέν συζητάνε όμως μέ τά παιδιά τους.

Σέ όποιο σπίτι δέν μπαίνει ο Χριστός, μπαίνει ο ψυχίατρος». Ένα παιδί, επισκέφθηκε έναν ψυχίατρο, καί ο γιατρός τόν ρώτησε: «Σέ αγαπάνε, παιδί μου, οι γονείς σου;» Καί τό πληγωμένο παιδί απάντησε: «Τό πρόβλημα δέν είναι άν μέ αγαπάνε, αλλά άν έχουν οι ίδιοι αγάπη μεταξύ τους».

Η αρετή είναι κατάσταση εμπόλεμη. Ένας πόλεμος διαρκής καί ακατάπαυστος κατά τού εγωϊσμού μας.

Άς συνετισθούμε καί άς ακούσουμε τόν συνεχή καί ποικίλλο συναγερμό μέ όλα αυτά πού συμβαίνουν τόν καιρό ετούτο. Διάλυση κράτους, οικογένειας, παιδείας, ανελέητος καί πονηρός πόλεμος κατά τής θρησκείας μας καί λοιπά. Όλα αυτά, είναι σειρήνες καί χτυπάνε.

Άς μετανοήσουμε καί άς προσευχηθούμε. Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι. Νά αρνηθούμε όλα όσα θέλουν νά μάς περάσουν. Δέν διεκδικούμε κάτι, απλώς τά δεδομένα, τά απαιτούμε. Άς αποκτήσουμε τό φρόνημα τών Αγίων μας.Ταπείνωση – προσευχή – μετάνοια. Τί είναι μετάνοια; Αλλάζω νού! Παύω νά αμαρτάνω. Μίμηση τών Αγίων.

Άν οι δύσκολες περιστάσεις μάς βρούν κοντά στόν Θεό, τότε σίγουρα θά βρούμε τόν Θεό μέσα στίς δύσκολες περιστάσεις.

Αυτός ο οποίος δέν είναι πνευματικός έως τήν σάρκα του, τελικά γίνεται σαρκικός έως τό πνεύμα του.

Υπάρχουν δύο ειδών ελευθερίες. Υπαρχει η ψεύτικη ελευθερία, οπότε είναι κανείς ελεύθερος νά κάνει ότι θέλει, καί η αληθινή ελευθερία οπότε είναι κανείς ελεύθερος νά κάνει ό,τι πρέπει. Κι εμείς, ξέρουμε τί πρέπει νά κάνουμε. Νά αναλάβουμε, λοιπόν, όλοι μας τίς ευθύνες μας πρίν είναι πολύ αργά.

Νά ψάξουμε νά βρούμε τό σφουγγάρι πού θά σβύσει τίς ανορθογραφίες πού γεμίζουν τόν μαυροπίνακα πού έχουμε μέσα στήν ψυχή μας. Γιά πολλούς ανθρώπους τό πρόβλημα δέν είναι πού δέν μπορούν νά βρούν τήν λύση, αλλά πού δέν μπορούν νά δούν ούτε τό πρόβλημα.

Τό ερώτημα δέν πρέπει νά είναι ποιός έχει δίκαιο, αλλά ποιό είναι τό δίκαιο!

Προσπάθησε, νά μήν εξογκώνεις τά σφάλματα τών άλλων! Νά μή σέ χαρακτηρίζει δηλ. η τακτική τού γελοιογράφου, πού εξογκώνει κάτι γιά νά τό σατυρίσει. Νά σέ διακρίνει, αντίθετα, η ευγένεια τού καλού ζωγράφου πού διορθώνει κάτι γιά νά τό ομορφήνει.

Μήν ασχολείσαι μέ τό κακό πού βλέπεις πανεύκολα γύρω σου. Προσπάθησε νά ανακαλύψεις τήν αρετή, πού είναι συνήθως κρυμμένη. Νά είσαι εξερευνητής τών μαργαριταριών τής αρετής στόν απέραντο ωκεανό τών ανθρώπων καί όχι ρακοσυλλέκτης τής κακίας στόν σκουπιδοντενεκέ τής ανθρώπινης απέραντης αθλιότητας!….

Αργά ή γρήγορα αυτός ο επίγειος δρόμος είναι θέμα χρόνου πότε θα τελειώσει.  Αν αντιμετωπίσουμε τή δυσκολία αυτή με πραγματικη μετανοια, με πνεύμα προσευχής, με ελπίδα στον Θεό, με δοξολογία Θεού, με αισιοδοξία, τότε έχουμε ελπίδα ότι θα σωθούμε. Και ότι κι αν συμβεί θα το περάσουμε. Ότι επιτρέψει ο Θεός για τις αμαρτίες μας, όχι γιατί είναι Αυτός ο αίτιος, αλλά γιατί εμείς είμαστε η αίτια. Έτσι έκαναν και οι Άγιοι. Και μ’ αυτό τον τρόπο αφού έβαζαν τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων άρχιζαν ταυτόχρονα και τη θεραπεία. Αν δεν αρχίσεις έτσι και αρχίσεις να αιτιάσαι τον έναν ή τον άλλο, πάλι θα κάνεις τα ίδια λάθη. Ο καθένας μας λοιπόν με πνεύμα αγάπης και ελεημοσύνης να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο. Έτσι θα περάσουμε τη δυσκολία αυτή. Έχουμε ελπίδα στην Παναγία μας, στους Αγίους μας και στις προσευχές των πατέρων μας και θα περάσουν όλα αυτά και θα οδηγηθούμε πιο συνετοί σε νέα δεδομένα.

Άς μή χάσουμε, λοιπόν, τήν ΕΥΚΑΙΡΙΑ. Ιδού καιρός πνευματικής κατάθεσης. Ο δέ ΤΟΚΟΣ αυτής τής συνδιαλλαγής, σύμφωνα μέ τήν αψευδή καί προφητική υπόσχεση τού Χριστού είναι, γι αυτή τήν ζωή, ο τόκος υπερπολλαπλάσιος, γιά δέ τήν άλλη ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΑΙΩΝΙΟΣ.