0 ΠΡΟΣ αδιάκριτους και αποτεχι(σ)μένους να διακρίνουν - Μωυσής μοναχός (εκ Πρεβέζης)

Σχόλιο:

Μετά την Σύνοδο της Κρήτης,

βλέποντας ότι οι μήνες περνούσαν 

αλλά ΚΑΝΕΙΣ μητροπολίτης δεν έβγαινε ευθέως να την καταδικάσει  

(με αποκορύφωμα την Συνεδρίαση της "Εκκλησίας της Ελλάδος" μηνός Νοεμβρίου 2016, όπου  ανακοινώθηκε ότι  "έγινε ΟΜΟΦΩΝΑ αποδετή η εισήγηση του μητροπολίτη Σερρών"),

πήραμε κι εμείς τον δύσκολο δρόμο της αποτείχισης και διακοπής εκκλησιαστικής κοινωνίας με τους οικουμενιστές. Πλέον για να εκκλησιαστούμε, για να εξομολογηθούμε ή για να μεταλάβουμε έπρεπε να διανύσουμε αρκετά χιλιόμετρα, χρόνο κλπ. Κάποιοι είχαν ήδη προηγηθεί, και αργά ή γρήγορα ακολούθησαν κι άλλοι. 

Κι ενώ αυτό το νέο ξεκίνημα είχε τις καλύτερες προϋποθέσεις αφού συσπείρωνε πρόσωπα με αγνό ζήλο και ασυμβίβαστο φρόνημα, όσο περνάει ο καιρός γινόμαστε μάρτυρες μιας άθλιας και νοσηρής κατάστασης δημόσιων αλληλοκατηγοριών και συκοφαντιών, αφήνοντας άναυδους τους περισσότερους πιστούς. 

Αντί ο χώρος να ξεχειλίζει από πνευματικότητα, ενότητα, αγάπη, σχεδόν κάθε "παράταξη" κρεμάει περήφανη δημόσια τα "κρέατα" από τις "σάρκες αδερφών" που έχουν "κανιβαλιστεί", κι αντί η κατάσταση να βελτιώνεται, συνεχώς χειροτερεύει.

Τι άραγε φταίει; 

Τι δεν έγινε σωστά;
Γιατί ο ένας προσπαθεί να "βγάλει τα μάτια του άλλου";

Μήπως η ορθή ομολογία πίστεως έγινε αφορμή να "καβαλήσουμε το καλάμι" και να κομπάζουμε από υπερηφάνεια αναζητώντας "επίγεια δόξα";

Πως γίνεται πνευματικοί ρασοφόροι να θεωρούν το παρεκκλήσι ή το μοναστήρι που τους πρόσφεραν οι πιστοί ιδιόκτητο "μαγαζί" τους, και να συμπεριφέρονται χειρότερα κι από κοσμικούς μαγαζάτορες;

Ή ενώ είναι χρόνια πνευματικοί, να δικαιολογούν όλο αυτόν τον "κανιβαλισμό" μεταξύ των αποτειχισμένων, ή και να αναλαμβάνουν επίσημα την πνευματική ευθύνη γι αυτόν τον διασυρμό αδερφών, ή να δικαιολογούν απόλυτα τους λαϊκούς που πρωτοστατούν -όταν ανήκουν στην "ομάδα" τους-, σκανδαλίζοντας αποτειχισμένους και μη;

Πως μπορεί η κατάσταση να αλλάξει;

Η απάντηση έρχεται μέσα από το κείμενο του "πλανεμένου", "δαιμονισμένου", "αιρετικού", "γιου του διαβόλου" ... μοναχού π.Μωυσή. Όταν φτάσετε στο τέλος του κειμένου θα καταλάβετε τη σημασία κάθε παραγράφου.

Ομάδα Εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"

ΥΓ. Σε λίγες μέρες ελπίζουμε να καταφέρουμε να δημοσιεύσουμε βίντεο με μια πρόσφατη ομιλία του π.Μωυσή, που θα βοηθήσει να μπει η ζωή μας σε σωστή βάση (όπως και ο αγώνας της ομολογίας-αποτείχισης αλλά και ο αγώνας για την πατρίδα η οποία επίσης κινδυνεύει να καταποντιστεί) .

ΠΡΟΣ ΑΔΙΑΚΡΙΤΟΥΣ ΚΑΙ 

ΑΠΟΤΕΙΧΙ(Σ)ΜΕΝΟΥΣ ΝΑ ΔΙΑΚΡΙΝΟΥΝ 

Μωυσής μοναχός εκ Πρεβέζης 

Σύμφωνα με τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, 

διάκρισης στους αρχαρίους είναι η ορθή επίγνωση του εαυτού τους. Αυτό απαιτεί καθημερινή επαγρύπνηση, και κόπο καθημερινής μετανοίας, καθώς κάθε μέρα σφάλουμε. Διάκρισης στους μεσαίους είναι η νοερή αίσθησις η οποία διακρίνει μεταξύ φυσικού αγαθού και κακού. Υπάρχει και η διάκριση των τελείων, η οποία μπορεί να διακρίνει τα εσώτερα της ψυχής του ανθρώπου, κατάσταση και γνώση που είχαν οι Άγιοι. Σήμερα έχει σχεδόν εκλείψει.  

Οι παρατηρήσεις και οι κρίσεις των κοσμικών είναι συνήθως αντίθετες προς την πρόνοια του Θεού. Οι παρατηρήσεις και οι κρίσεις διαφόρων μοναχών είναι συνήθως αντίθετες προς την νοερά γνώση που χορηγεί ο Θεός! (Περί δικρίσεως-74, Κλίμαξ). 

Όσοι επιθυμούν να μάθουν το θέλημα του Κυρίου, οφείλουν προηγουμένως να θανατώσουν το δικό τους. Ας εξετάσει ο καθένας μας πόσο έχει εργαστεί πάνω σε αυτό το μαρτύριο, στο οποίο εδώ ο Άγιος αναφέρεται σε μοναχούς. Η εκοπή του θελήματος, νεκρώνει τον παλαιό άνθρωπο και δίνει πρόσφορο έδαφος στο Άγιο Πνεύμα, ώστε να εισέλθει στην ψυχή και να φωτίσει τον νου, να διακρίνει πιο είναι το θέλημα του Θεού σε όλες τις περιστάσεις. 

Σε όλα μας τα έργα, και στα άμεσα και στα απώτερα, ας αναζητούμε την σημασία που έχουν όσο αφορά τον Κύριο. Όλα όσα γίνονται χωρίς ιδιοτέλεια, συμφέρον, σκοπιμότητα, μολυσμό, αυτά προσελκύουν τη χάρη του Θεού ώστε να γίνει Αυτός προπομπός και Οδοδείκτης της ζωής μας. 

Η ευθεία καρδιά είναι απαλλαγμένη από τα πολύπλοκα και πολυειδή πράγματα, και ταξιδεύει ακίνδυνα με το πλοίο της ακακίας. 

Να μη θέλεις να γίνεσαι αυστηρός δικαστής εκείνων οι οποίοι αναπτύσσουν θαυμάσιες διδασκαλίες, βλέποντάς τους κάπως οκνηρούς στην πρακτική. Διότι πολλές φορές την έλλειψη τους στα έργα την αναπληρώνει η ωφέλεια που προξενεί ο λόγος τους. Ασφαλώς δεν τα κατέχουμε όλοι εξίσου όλα. Σε μερικούς ο λόγος υπερτερεί του έργου. Σε άλλους πάλι το δεύτερο υπερέχει του πρώτου. 

Και ας επανέλθουμε στη βάση κάθε καλού και κάθε αρετής όπου είναι η μετάνοια, συνοδοιπορουμένη πάντοτε με την μητέρα της, την αυτομεμψία. 

Όποιος θρηνεί τον εαυτό του, δεν βλέπει τον θρήνο ή την πτώση ή την επίπληξη του άλλου. 

Η μετάνοια, η πηγή κάθε αγαθού και ανατροπής κάθε κακού, καθώς και στρεβλής πολιτικής εξουσίας, όπως η σημερινή, είναι η μόνη ελπίδα και σιγουριά της επέμβασης του Θεού στο σημερινό Ελληνικό γίγνεσθαι, αλλά και φωτισμού ευάρεστων αποφάσεων σε όλα, σε σχέση με το θέλημα του Θεού. 

Όποιος δεν τηρεί τις άνωθεν προϋποθέσεις, θα είναι πάντοτε στο χώρο των συγχυσμένων, αυτών που κατακρίνουν, αυτών που συκοφαντούν. Αυτών που δεν πρόκειται ποτέ να αγαπήσουν κατά Θεόν, ακόμα και εάν γνωρίζουν όλη τη Βίβλο απ΄έξω, ακόμα και εάν τηρούν πολλές από τις εντολές του Θεού. 

Γιατί μητέρα της διακρίσεως μεταξύ κακού και αγαθού, πραγμάτων, αποφάσεων, καταστάσεων και ανθρώπων, είναι η μετάνοια, η απλότητα, η εν αγωνιώδη αναζήτηση του Θελήματος του Θεού και μόνο, χωρίς προσμίξεις του ιδίου θελήματος. 

Από την μετάνοια προέρχεται η ταπείνωση, αυτή μας οδηγεί στην αγάπη του Θεού και όλης της κτίσεως. Και ως επισφράγισμα χαρίσματος του Αγίου Πνεύματος έρχεται η διάκρισης. 

Λόγω έλλειψης μετανοίας που απαιτεί πνευματικούς κόπους από τους ως επί το πλείστων φίλαυτους Νεοέλληνες Χριστιανούς, οι Οικουμενιστές περνάνε ανεμπόδιστα και γρήγορα πλέον, κάθε εντεταλμένη διαταγή διάλυσης της Ορθοδοξίας. 

Λόγω έλλειψη μετανοίας παραμένουν στην εξουσία και συνεχίζουν την διάλυση της Ελλάδος όλοι οι αντίχριστοι κυβερνώντες, μηδενός εξαιρουμένου. 

Λόγω έλλειψη μετανοίας (και όχι μόνο) ο υγιής χώρος της Αποτείχισης από την αίρεση του Οικουμενισμού, έχει καταντήσει στάβλος αδιάκριτων ρασοφόρων και πρακτόρων του
συστήματος καταλύσεως της Ορθοδοξίας. 

Αν θέλετε να πάρουμε πίσω την πατρίδα, κλάψτε τα χάλια σας, πέστε στα γόνατα και μην σηκωθείτε αν δεν βγάλετε έστω και ένα αναστεναγμό, λόγω έλλειψης δακρύων που πιθανόν να προέρχεται από την σκληρότητα της καρδιάς σας. 

Σημείο της πραγματικής και επιμελούς μετανοίας είναι το να θεωρούμε τον εαυτό μας άξιο για όλες τις θλίψεις που μας συμβαίνουν, τις ορατές που προέρχονται από τα πράγματα και τους ανθρώπους και τις αόρατες που προέρχονται από τους δαίμονες και για πολύ περισσότερες. 

Και αφήστε τις «ορθές κρίσεις σας», στην πλούσια διάκριση του Θεού για να μην βρεθείτε εσείς, οι άδικοι κριτές. 

(Συμβουλεύτηκα στο λόγο μου, την πλούσια διάκριση του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος). 

Μωυσής μοναχός
ta.moysis@gmail.com