Τί τέλος πάντων εἶναι πραότητα καί τί σκληρότητα.
Διότι οὔτε τό νά χτυπᾶ κάποιος εἶναι δεῖγμα γενικά σκληρότητας, οὔτε τό νά λυπᾶται εἶναι δεῖγμα πραότητας, ἀλλά πρᾶος εἶναι ἐκεῖνος πού μπορεῖ νά ὑπομείνει τά ἀδικήματα πού γίνονται σ' αὐτόν, πού ὑπερασπίζεται τούς ἀδικημένους καί γίνεται αὐστηρός ἐκδικητής ἐκείνων πού βλάπτονται· διότι ἐκεῖνος πού δέν εἶναι τέτοιος, ἀλλά εἶναι νωθρός καί ἀδιάφορος καί δέν εἶναι καθόλου καλύτερη ἡ συμπεριφορά του ἀπό τοῦ νεκροῦ, δέν εἶναι πρᾶος, οὔτε ἐπιεικής.
Τό νά παραβλέπει κανείς ἐκείνους πού ἀδικοῦνται, τό νά μή νοιώθει πόνο ὑπέρ τῶν ἀδικουμένων, οὔτε νά ὀργίζεται ἐναντίον ἐκείνων πού βλάπτουν, εἶναι δεῖγμα ὄχι ἀρετῆς, ἀλλά κακίας, εἶναι δεῖγμα ὄχι πραότητας, ἀλλά ἀδιαφορίας.
Ὥστε λοιπόν ἀκριβῶς αὐτό τό ἴδιο δείχνει τήν πραότητα αὐτοῦ, καί ὅτι τόσο πολύ θερμός ἦταν, ὥστε καί νά ἐπεμβαίνει στίς περιπτώσεις πού ἔβλεπε ἄλλους νά ἀδικοῦνται, μή μπορώντας νά συγκρατήσει τήν ἀγανάκτησή του γιά τό δίκαιο· κάθε φορά βέβαια πού ὁ ἴδιος ὑπέφερε, οὔτε ἀμυνόταν, οὔτε ἐπιτίθονταν, ἀλλά ἀντιμετώπιζε πάντοτε ὅλα αὐτά μέ φιλοσοφικότητα. Ἄν ὄμως ἦταν σκληρός καί ὀργίλος δέν θά ἦταν δυνατό νά ἡσυχάσει ὅταν ὁ ἴδιος βλάπτονταν, αὐτός πού τόσο πολύ φλεγόταν καί καιόταν γιά τίς βλάβες πρός τούς ἄλλους, ἀλλά πολύ περισσότερον τότε θά ἐξαγριωνόταν. Διότι γνωρίζετε, ὅτι περισσότερο πονοῦμε γι' αὐτά πού συμβαίνουν σ' ἐμᾶς, παρά γιά ἐκεῖνα πού συμβαίνουν στούς ξένους.
Ἐκεῖνος ὅμως, ὅταν οἱ ἄλλοι κακοπαθοῦσαν, ὑπερασπιζόταν αὐτούς ὄχι λιγότερο ἀπό ὅτι αὐτοί οἱ ἴδιοι πού κακοπαθοῦσαν, ἐνῶ τά ἀδικήματα πού γινόταν σ' αὐτόν τά παρέτρεχε μέ μεγάλη ὑπομονή, λαμβάνοντας καί στίς δύο περιπτώσεις τήν ἀκραίαν θέση καί δείχνοντας μέ τό μέν ἕνα τό μῖσος του πρός τήν κακίαν, μέ τό ἄλλο τήν μακροθυμία του.
Ἀλλά πές μου, τί ἔπρεπε νά κάνει; Νά ἀνεχόταν βλέποντας τήν ἀδικίαν νά γίνεται καί νά ἄφηνε νά μεγαλώνει τό κακό;....
Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος
Πηγή
Διότι οὔτε τό νά χτυπᾶ κάποιος εἶναι δεῖγμα γενικά σκληρότητας, οὔτε τό νά λυπᾶται εἶναι δεῖγμα πραότητας, ἀλλά πρᾶος εἶναι ἐκεῖνος πού μπορεῖ νά ὑπομείνει τά ἀδικήματα πού γίνονται σ' αὐτόν, πού ὑπερασπίζεται τούς ἀδικημένους καί γίνεται αὐστηρός ἐκδικητής ἐκείνων πού βλάπτονται· διότι ἐκεῖνος πού δέν εἶναι τέτοιος, ἀλλά εἶναι νωθρός καί ἀδιάφορος καί δέν εἶναι καθόλου καλύτερη ἡ συμπεριφορά του ἀπό τοῦ νεκροῦ, δέν εἶναι πρᾶος, οὔτε ἐπιεικής.
Τό νά παραβλέπει κανείς ἐκείνους πού ἀδικοῦνται, τό νά μή νοιώθει πόνο ὑπέρ τῶν ἀδικουμένων, οὔτε νά ὀργίζεται ἐναντίον ἐκείνων πού βλάπτουν, εἶναι δεῖγμα ὄχι ἀρετῆς, ἀλλά κακίας, εἶναι δεῖγμα ὄχι πραότητας, ἀλλά ἀδιαφορίας.
Ὥστε λοιπόν ἀκριβῶς αὐτό τό ἴδιο δείχνει τήν πραότητα αὐτοῦ, καί ὅτι τόσο πολύ θερμός ἦταν, ὥστε καί νά ἐπεμβαίνει στίς περιπτώσεις πού ἔβλεπε ἄλλους νά ἀδικοῦνται, μή μπορώντας νά συγκρατήσει τήν ἀγανάκτησή του γιά τό δίκαιο· κάθε φορά βέβαια πού ὁ ἴδιος ὑπέφερε, οὔτε ἀμυνόταν, οὔτε ἐπιτίθονταν, ἀλλά ἀντιμετώπιζε πάντοτε ὅλα αὐτά μέ φιλοσοφικότητα. Ἄν ὄμως ἦταν σκληρός καί ὀργίλος δέν θά ἦταν δυνατό νά ἡσυχάσει ὅταν ὁ ἴδιος βλάπτονταν, αὐτός πού τόσο πολύ φλεγόταν καί καιόταν γιά τίς βλάβες πρός τούς ἄλλους, ἀλλά πολύ περισσότερον τότε θά ἐξαγριωνόταν. Διότι γνωρίζετε, ὅτι περισσότερο πονοῦμε γι' αὐτά πού συμβαίνουν σ' ἐμᾶς, παρά γιά ἐκεῖνα πού συμβαίνουν στούς ξένους.
Ἐκεῖνος ὅμως, ὅταν οἱ ἄλλοι κακοπαθοῦσαν, ὑπερασπιζόταν αὐτούς ὄχι λιγότερο ἀπό ὅτι αὐτοί οἱ ἴδιοι πού κακοπαθοῦσαν, ἐνῶ τά ἀδικήματα πού γινόταν σ' αὐτόν τά παρέτρεχε μέ μεγάλη ὑπομονή, λαμβάνοντας καί στίς δύο περιπτώσεις τήν ἀκραίαν θέση καί δείχνοντας μέ τό μέν ἕνα τό μῖσος του πρός τήν κακίαν, μέ τό ἄλλο τήν μακροθυμία του. Ἀλλά πές μου, τί ἔπρεπε νά κάνει; Νά ἀνεχόταν βλέποντας τήν ἀδικίαν νά γίνεται καί νά ἄφηνε νά μεγαλώνει τό κακό;....
Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου