Μέρος β'
Γράφει ο Μανουήλ Άγγελος
Με την οικονομική βοήθεια της Ελληνικής εκκλησίας, η Ελληνική (ρωμαϊκή) αυτοκρατορία, γλύτωσε την κατάρρευση και την παράδοση στους Πέρσες. Με την πτώχευση της Ελληνικής αυτοκρατορίας εξαιτίας των προηγούμενων αυτοκρατόρων ο νέος Έλληνας βασιλιάς ο Ηράκλειος είναι απελπισμένος, στα ταμεία του κράτους δεν υπήρχε δραχμή, και σκεπτόταν επάνω στην απελπισία του να μεταφέρει την πρωτεύουσα του Ελληνικού κράτους από την Κωνσταντινούπολη στην Καρχηδόνα, παραδίνοντας ουσιαστικά το μεγαλύτερο μέρος της αυτοκρατορίας στους Πέρσες.
Τώρα όμως τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Σε συνδυασμό με της διοικητικές αλλαγές σε υπουργεία, στρατό και με χρήματα στο κρατικό ταμείο μπορούσε να συντηρήσει τον μικρο Ελληνικό αυτοκρατορικό στρατό.
Μέχρι να σταθεί η Ελληνική (ρωμαϊκή) αυτοκρατορία στα πόδια της οι Πέρσες είχαν κατακτήσει πολύ μεγάλο μέρος των ανατολικών εδαφών του κράτους στην εγγύς ανατολή. Την δευτέρα του Πάσχα 5 Απριλίου του 622 μ.χ. ύστερα απο μια πανηγυρική θεία λειτουργία στην αγία Σοφιά ο Έλληνας βασιλιάς πέρασε τον λιγοστό αυτοκρατορικό στρατό στα Μικρασιατικά παράλια. Εκεί συμπλήρωσε το μικρό Ελληνικό στράτευμα παίρνοντας στρατιώτες από τα θέματα (στρατιωτικά σώματα του Ελληνικού στρατού όπου υπήρχαν σε όλα σχεδόν τα Ελληνικά εδάφη. Γεωγραφικά τα θέματα ήταν χωρισμένα όπως οι σημερινοί νομοί και είχαν στρατιωτικό και πολιτικό διοικητή τον εκάστοτε στρατηγό του θέματος).
Το καλοκαίρι του 619, ο Ηράκλειος γύμνασε ο ίδιος προσωπικά ολόκληρο το στράτευμα. Ο ίδιος ο βασιλιάς που ήταν πολλά χρόνια στρατηγός είχε ασχοληθεί συστηματικά, με την επιστήμη της πολεμικής τέχνης και είχε εφεύρει νέες πολεμικές τεχνικές. Ο ρόλος του Ελληνικού ιππικού αυξάνεται σημαντικά, ο ίδιος ο Ηράκλειος έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στους έφιππους τοξότες.
Το φθινόπωρο του 622 μ.χ. ξεκινούν οι πολεμικές δραστηριότητες, παρά της αντιρρήσεις των πολιτικών αξιωματούχων που έλεγαν ότι δεν πρέπει ο βασιλιάς να πολεμάει και ότι κάτι τέτοιο έχει να γίνει από την εποχή του Θεοδόσιου του Α (ο Θεοδόσιος δεν ήταν Έλληνας, όπως και ο Αρκάδιος, ο Θεοδόσιος ο Β και άλλοι, ήταν Λατινόφωνοι και σατανιστές. Έκλεισαν τις φιλοσοφικές σχολές, κατάργησαν τους ολυμπιακούς αγώνες, γκρέμισαν αγάλματα και ναούς, ενώ ο Θεοδόσιος έσφαξε και 10000 Έλληνες στον ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης με διαταγή που έδωσε στους γερμανούς
μισθοφόρους γότθους, ούνους, κλπ. Οι οποίοι κάλεσαν τον λαό να παρακολουθήσει θεάματα ψευδώς και μετά τους έσφαξαν. Διαβάστε προηγούμενα άρθρα σχετικά με όλα αυτά).
Αυτό που δεν είχαν καταλάβει οι αξιωματούχοι της Ελληνικής αυτοκρατορίας ήταν ότι ο Ηράκλειος ήταν πραγματικός Έλληνας και οι πραγματικοί Έλληνες βασιλείς και στρατηγοί πολεμούσαν πάντοτε ολομόναχοι μπροστά από όλο τον στρατό, για αυτό τους λάτρευαν τόσο οι στρατιώτες όσο και ο λαός και εκτελούσαν κάθε τους εντολή με μεγάλη προθυμία δίνοντας και την ζωή τους.
Αυτοί που δεν πολεμούσαν ποτέ στην πρώτη γραμμή από την ίδρυση του Ελληνικού Έθνους μέχρι σήμερα ήταν οι σατανιστές μαριονέτες που τοποθετούσαν οι Εβραίοι και η λευκή αρχή κάθε φορά στην ανωτάτη πολιτική εξουσία, οι οποίοι πάντοτε έδιναν εντολές από το παλάτι, είτε από το πίσω μέρος της μάχης, όπως έκαναν και οι σατανιστές Πέρσες βασιλείς (τυχαίο δεν νομίζω), με σκοπό να καταστρέψουν το Ελληνικό έθνος όπως κάνουν και σήμερα.
Το φθινόπωρο του 622 ο Έλληνας βασιλιάς εισέβαλε στην Αρμενία όπου οι Πέρσες αναγκάστηκαν πανικόβλητοι να εγκαταλείψουν την Αρμενία. Οι μάχες στο Αρμενικό έδαφος τελείωσαν με θριαμβευτική νίκη του Έλληνα βασιλιά εναντίον του Πέρση στρατηγού Sahrdaraz. Το ίδιο νικηφόρα
πέρασε ο βασιλιάς Ηράκλειος και από την Καππαδοκία καταλαμβάνοντας πολλές πόλεις που είχαν
πέσει στα χέρια των Περσών. Στην συνέχεια ο Έλληνας βασιλιάς προέλασε στον νότο και επιτέθηκε κατά της Γκαζνάκ (σπουδαίο θρησκευτικό κέντρο των Περσών) με επικεφαλής τον Σασαννίδη Αρντασίρ. Ο βασιλιάς των Περσών Χοσρόης εγκαταλείπει έντρομος την πόλη ενώ ο Έλληνας βασιλιάς Ηράκλειος δεν θα δείξει οίκτο στους ναούς των σατανιστών καίγοντας τον ναό του Ζωροάστρη (θεός των Περσών) σε αντίποινα γιατί οι Πέρσες έκαψαν τον ναό του Πανάγιου τάφου του
Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Προχωρώντας ο Ελληνικός στρατός στα βάθη της Ανατολής, για να ξεχειμωνιάσει, ο βασιλιάς Ηράκλειος ήρθε σε επαφή με φυλές του Καυκάσου όπου πέτυχε να ενισχύσει με Ίβηρες, Αβασγούς και Λάζους το μικρό σε αριθμό Ελληνικό στράτευμα, το οποιό εξακολουθούσε να υπολείπεται κατά πολύ του Περσικού στρατεύματος. Την Άνοιξη οι επιχειρήσεις συνεχίζονται. Τον επόμενο χειμώνα οι Έλληνες αποσύρθηκαν στην περιοχή του Πόντου. Το 626 οι
Πέρσες εκμεταλλευόμενοι ότι ο Ελληνικός στρατός είναι ελάχιστος και δεν έχει ουσιαστικά εφεδρίες πραγματοποιούν αντιπερισπασμό και πολιορκούν, σε συνεργασία με τους Αβαρούς, την Κωνσταντινούπολη. Ο βασιλιάς Ηράκλειος που ήξερε την κατάσταση πάντα φοβόταν μια τέτοια ενέργεια. Τελικά μετά από υπεράνθρωπες προσπάθειες του πατριάρχη Σέργιου, ο οποίος με κηρύγματα, ολονυκτίες, ακολουθίες και λιτανείες, διατήρησε υψηλά το φρόνημα των λίγων στρατιωτών της φρουράς που υπερασπιζόταν την πόλη.
Τελικά με την βοήθεια του Ελληνικού ναυτικού και πάνω απ' όλα την βοήθεια της Παναγιάς κατάφεραν να λύσουν την πολιορκία στις 10 Αυγουστου του 626.
Μετά απ' αυτό τα χέρια του βασιλιά Ηράκλειου ηταν εντελώς ελεύθερα για να αποτελειώσει την Περσική αυτοκρατορία. Την Άνοιξη του 627 προελαύνει προς την Ατροπατινήν Μήδεια, την Ασσύρια και του Άραξου ποταμού, καταλαμβάνοντας πάρα πολλές Περσικές πόλεις στην περιοχή του Τίγρη. Παρά την στρατιωτική υπεροχή του ο Πέρσης στρατηγός Ραζάτης (200.000 άνδρες) δεν τόλμησε να αντιμετωπίσει σε κατά μέτωπον μάχη τον Ηράκλειο. Την πρώτη Δεκεμβρίου ο Ηράκλειος έφθασε στις όχθες του ποταμού Ζάβατου.
Στις 12 Δεκεμβρίου στην αρχαία πόλη Νινευί δόθηκε η αποφατική μάχη. Ο Ηράκλειος όρμησε όπως πάντα πρώτος χωρίς προσωπική φρουρά, παρά του ότι κατάφεραν και τραυμάτισαν αυτόν και το αλογο του με ακόντιο, κατόρθωσε να φτάσει στο κέντρο του Περσικού στρατού, στην τριπλή φάλαγγα, την οποία διέσπασε σκοτώνοντας τους τέσσερις πιο ονομαστούς στρατηγούς της Περσίας (μεταξύ
αυτών και ο αρχιστράτηγος Ραζάτης). Το κομμένο κεφάλι του αρχιστράτηγου Ραζάτη στα χέρια του Έλληνα βασιλιά προκάλεσε τρόμο στα Περσικά στρατεύματα, ενώ δημιούργησε θύελλα ενθουσιασμού στον Ελληνικό στρατό που αμέσως όρμησε εναντίων των Περσών, κατακτόντας μια πολύ σπουδαία νίκη, που έκρινε και την τύχη του πολέμου.
(συνεχίζετε)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου