γαπημένοι μου συνοδοιπόροι,
Όλη νύχτα σκεφτόμουν αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας και δεν κοιμήθηκα καθόλου.
Μας κυβερνάνε άτομα που θεωρούν την σημαία ένα απλό πανί, την Ελλάδα κάποιες χιλιάδες στρέμματα γης και τους Έλληνες φτωχούς υπηκόους.
Ο ένας μου παππούς ήταν ανάπηρος πολέμου το 40 και δεν καταδέχτηκε ποτέ να λάβει αναπηρική σύνταξη γιατί το θεώρησε καθήκον του να πολεμήσει. Ο άλλος μου παππούς γεννημένος το 1901 πολέμησε το 1922. Εχω μεγαλώσει με τέτοιες ιστορίες και ίσως με ένα αίσθημα ευθύνης απέναντι στους παππούδες μου. Μην ανησυχείτε το πρωί πήγα και έδωσα αίμα για να δω αν τα επίπεδα πατριωτισμού μου κυμαίνονται σε φυσιολογικά για την εποχή επίπεδα. Με αυτή την προϋπόθεση ξεκίνησα να γράφω. Οι ιδέες μου ήταν πάντα αριστερές και η αγάπη μου για την Ελλάδα πάντα ξεκάθαρη.
Έχουμε όλοι μας εστιαστεί στα οικονομικά που είναι ιπολύ σημαντικά για την επιβίωση μας δεν το αρνούμαι. Ετσι μέσω της πείνας και του φόβου της πείνας που έχει σιδερένιο χέρι, καταφέρνουν να κάνουν ένα λαό να λειτουργεί με τα κατώτερα κέντρα του, αυτά της απλής επιβίωσης και να χάνει την ψυχή, το πνεύμα του, την πίστη του, τη δύναμη του, τη φωνή του και τα οράματα του. Το πρόβλημα έχει μεγαλύτερες προεκτάσεις. Αυτοί θέλουν να διαμαρτυρώμαστε για την άδεια κατσαρόλα για να μπορούν ανενόχλητοι να ξεπουλάνε τη χώρα. Μας κάνουν αποκλεισμό μέσω τη φτώχειας για να σκύψουμε το κεφάλι. Η Ελλάδα είναι ένα πείραμα και σκέφτηκαν ότι αν πιάσει αυτό στους Έλληνες που μετά από 400 χρόνια δεν έχασαν την ελληνικότητα τους και πάλεψαν σκληρά για να ελευθερωθούν, τότε μπορούν αυτό να το κάνουν στον κάθε λαό.
Υπάρχει λόγος που τα σκληρά οικονομικά μέτρα τα παίρνουν με δόσεις και λίγο λίγο. Η απάντηση βρίσκεται μέσα στο νευρικό μας σύστημα. Οταν κάποιος χάνει κάτι σιγά σιγά το συνηθίζει και δεν αντιδρά. Επιτρέψτε μου να σας πω ένα κοινότυπο παράδειγμα. Αν κάποιος ξυπνήσει ένα πρωϊ και έχει πάρει βάρος 10 κιλά σε μια νύχτα, τότε αυτός ο άνθρωπος θα πάρει κατευθείαν το ασθενοφόρο, θα ζητήσει βοήθεια και θα κάνει κάτι γι αυτό. Αν όμως αυτό το βάρος το πάρει σε δύο μήμες η σε έξι τότε απλά θα το συνηθίσει. Και μπορεί να λέει μιά μέρα ...... μιά μέρα θα ξεκινήσω δίαιτα. Δεν είναι όμως επιτακτική ανάγκη, η διαίτα μπορεί να περιμένει. Επίσης αν βουτίξεις έναν βάτραχο μέσα σε μια κατσαρόλα με βραστό νερό αυτός θα αντιδράσει και θα πεταχτεί έξω. Αν όμως τον βάλεις στο κρύο νερό και ανεβάζεις λίγο λίγο τη θερμοκρασία, δεν θα αντιδράσει και σε λίγο θα είναι ένας βραστός βάτραχος. Αυτό κοντεύουμε να γίνουμε βραστοί βάτραχοι που δεν μπορούν να αντιδράσουν γιατί απλά συνήθισαν μέσα στην κατσαρόλα με το βραστό νερό.
Δακρύζω όταν κοιτάζω τα μάτια των ηλικιωμένων, δακρύζω όταν κοιτάζω τα μάτια των παιδιών, των φοιτητών, των υποψήφιων μετανασταστών, των γονιών αυτών που μετανανάστευσαν, δακρύζω όταν κοιτάζω κλειστά μαγαζιά, χαμένα όνειρα. Δακρύζω όταν κοιτάζω στα μάτια το γιο μου. Δακρύζω όταν περπατάω στο δρόμο και βλέπω σκυμμένα κεφάλια. Δακρύζω......
Δεν τους ανέχομαι πια. Δεν ανέχομαι τα κίβδηλα λόγια τους, δεν ανέχομαι άλλο την προδοσία, δεν ανέχομαι οι λίγοι να αποφασίζουν για τους πολλούς, δεν ανέχομαι τη βία και τον τρόμο που σκορπούν, δεν ανέχομαι έναν πρωθυπουργό που δεν υπηρετεί τη χώρα του αλλά είναι είναι υπάλληλος ξένων συμφερόντων, δεν ανέχομαι να μην κάνω τίποτα γι αυτό, δεν ανέχομαι να μη με λογαριάζουν, δεν ανέχομαι να ζω στη σκλαβιά, δεν ανέχομαι να ζω γονατιστή.
Είμαστε ένας λαός αετός που βρεθήκαμε αρκετό καιρό σε ένα κοτέτσι και παριστάνουμε την κότα κλώθοντας αυγά. Ισως ξεχάσαμε ποιοι είμαστε στα αλήθεια.Ξεχάσαμε τη δύναμη μας, την καταγωγή μας και την ιστορία μας. Αλλά η δύναμη που αναζητάμε είναι εκεί και μας αναζητά κι αυτή. Μπορούμε να αποφασίσουμε να πετάξουμε και τότε τα φτερά μας δεν θα είναι ένα ακόμη βάρος αλλά ένα όχημα για να πάμε ψηλά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου