Ένα ερώτημα το οποίο δεν αποκλείεται να είναι και το αντικείμενο του πρώτου δημοψηφίσματος που προγραμματίζει η κυβέρνηση. «Ναι ή όχι στο ευρώ;» θα είναι το βασικό ερώτημα, πίσω από το οποίο όμως θα κρύβεται επιμελώς το πραγματικό δίλημμα: «Στην ευρωζώνη με την δημόσια περιουσία στα χέρια ξένων και επαναφορά στην οικονομική κυριαρχία των ξένων εταιρειών των αρχών του αιώνα ή με δικό μας νόμισμα με όλα τα θετικά και τα αρνητικά που μπορεί να έχει αυτό;».
Αυτό το πραγματικό και μοναδικό ερώτημα που υπάρχει αυτή την στιγμή. Σε ό,τι αφορά την χρεοκοπία ή όχι αυτή δεν συζητάται καν. Όπως πολύ σωστά είπε ο σύμβουλος του Β. Σόιμπλε "Η διαδικασία έχει ξεκινήσει και μόνο η περικοπή του 50-60% του χρέους μπορεί να δώσει μια αξιόπιστη και επιβιώσιμη οικονομική πρόταση για το μέλλον της χώρας".
Αυτό σημαίνει «κούρεμα» μεταξύ 180-220 δισ. ευρώ. Το οποίο «κούρεμα» αν είχε γίνει πέρσι την άνοιξη σε συνδυασμό με τα μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας (δεν εννοούμε τις απολύσεις και τις οριζόντιες μειώσεις μισθών και συτνάξεων, αλλά τα «μαζέματα» που έχουν γίνει και θα γίνουν) σήμερα θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια οικονομία ίδιας ακριβώς «ποιότητας» με την σημερινή, αλλά με μία ουσιώδη διαφορά: Την μελλοντική δυναμική της οικονομίας.
Αν αυτό είχε γίνει πέρσι την άνοιξη αντί να υποθηκεύσουν την χώρα με το Μνημόνιο και το νέο δάνειο, από το β’ εξάμηνο του 2012 θα είχε αρχίσει να «χαράζει». Τώρα το ΔΝΤ (σημερινή εκτίμηση) προβλέπει 18,55 ανεργία για το 2012 και 2,5% ύφεση. Με όρους ΔΝΤ αυτό σημαίνει «επίσημη» ανεργία 23% τουλάχιστον και ύφεση η οποία θα ξεπεράσει πάλι το 5%! Γιατί και για εφέτος προέβλεπε ανεργία 15% και έφτασε στο 18,5% (επίσημα, γιατί ανεπίσημα είναι πολύ υψηλότερη) και ύφεση στο 2,5% και θα είμαστε πολύ τυχεροί αν κλείσει στο 5,5%.
Αυτά όμως πέρασαν. Το ερώτημα είναι τι γίνεται τώρα.
Καταρχήν αυτό που βιώνει η χώρα λέγεται «αργός θάνατος». Δεν είναι ούτε πτώχευση, ούτε ανάπτυξη, ούτε τίποτα που μπορεί να περιγραφεί με οικονομικούς όρους. Είναι αργός εθνικός θάνατος.
Η οικονομική κρίση εξελίχθηκε σε κοινωνική κρίση και η κοινωνική κρίση ταχύτατα εξελίσσεται σε εθνική κρίση. Ξεκίνησαν από το να «στήνουν» ελλείμματα που δεν υπήρχαν (ποιος μπορεί να ξεχάσει το ομόλογο των 6 δις τον Νοέμβριο του 2009 για να αποπληρωθούν οι φαρμακοβιομηχανίες που θα μπορούσαν κάλλιστα να αποπληρωθούν σαράντα ημέρες μετά;). Είχε υπάρξει προσυνεννόηση του Γ. Παπανδρέου με το ΔΝΤ (μαρτυρία Ντομινίκ Στρος Καν στην γαλλική τηλεόραση) για την είσοδο της χώρας στο ΔΝΤ πριν καν τις εκλογές του 2009, αλλά όλα αυτά θα κριθούν μελλοντικά αν αποφασιστεί από τους πολίτες ότι πρέπει να υπάρξει δικαστική διερεύνηση των υποθέσεων αυτών.
Αυτό λοιπόν που θα πρέπει να κριθεί μελλοντικά είναι «Με το ευρώ ή εκτός ευρώ;». Η πραγματικότητα είναι ότι η χώρα μπήκε στο ευρώ χωρίς να το δικαιούται, με την γνωστή κομπίνα της Morgan Stanley επί κυβέρνησης Σημίτη, αλλά κυρίως με την ανοχή των εταίρων μας στην Ε.Ε. και το μεγάλο εγχώριο κεφάλαιο να πιέζει αφόρητα.
Είχαμε 7-8 χρόνια στην διάθεσή μας να διορθώσουμε μια στρεβλή κατάσταση που έλεγε ότι μια χώρα μέλος της ευρωζώνης είχε την πλέον κομμουνιστική οικονομία και μια παραοικονομία της τάξεως του 60%. Δεν το πράξαμε. Ευθυνόμαστε όλοι και περισσότερο ευθύνεται ο χαρακτήρας των πολιτών όπως έχει αλλοτριωθεί μετά το 1981. Ίσως η τιμωρία του εκλογικού σώματος για το 1981 ήρθε με τον φυσικό απόγονο αυτού που εξέλεξαν το 1981, το έτος 2009. Αλλά όλα αυτά είναι και πάλι ιστορία.
Σήμερα λοιπόν, όλοι πιο ώριμοι από τα λάθη μας πρέπει να σκεφτούμε και να αποφασίσουμε: «Εντός ή εκτός ευρώ;» Από την στιγμή που πτωχεύσει η χώρα με την αναδιάρθρωση της τάξεως του 60%, δύο είναι οι λύσεις που μπορούν να εφαρμοστούν: Ή μένουμε στο ευρώ και πουλάμε εθνική περιουσία με μία προοπτική οικονομικής ανάκαμψης του πληθυσμού δέκα ή και περισσότερων ετών, αλλά με κατοχή ολόκληρου του εθνικού πλούτου, μόνιμα ή ένα νέο εθνικό νόμισμα.
Πολλά τα αρνητικά σε μια τέτοια περίπτωση, πολλά και τα θετικά. Μεσο-μακροπρόθεσμα αναμφίβολα είναι προτιμότερο το εθνικό νόμισμα, το οποίο δεν σημαίνει ότι σε δέκα χρόνια από σήμερα δεν θα μας ανοίξει και πάλι την πόρτα της ευρωζώνης – αν υπάρχει ευρώ τότε. Μια οικονομία όπως η ελληνική, ένας χαρακτήρας οικονομικών μονάδων, όπως αυτός που έχουν οι Έλληνες πολίτες, αναμφίβολα θέλει ένα πιο «ευέλικτο» νόμισμα.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, ακόμα και η Αργεντινή η οποία ήταν σε απείρως χειρότερη θέση από αυτή που βρίσκεται η Ελλάδα σήμερα, αποκομμένη γεωστρατηγικά, αχανής και με μικρό αναλογικά πληθυσμό σε σχέση με την έκτασή της, τρία χρόνια μετά την χρεοκοπία απέκτησε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης.
Αρκεί να διατηρήσουμε τον εθνικό πλούτο στα χέρια μας, αλλά και να περιορίσουμε την ανεξέλεγκτη δράση των συνδικάτων που εξελίχθηκαν σε μία από τις μεγάλες πληγές του τόπου. Στην Ελλάδα τι χειρότερο μπορεί να συμβεί από αυτό που συμβαίνει σήμερα; Μόνο εμφύλιος. Η παραμονή στο ευρώ, με τους όρους που προσπαθούν να επιβάλουν μέσω της εκχώρησης εθνικού πλούτου, νομίζουμε ότι «εγγυάται» αυτό τον εφιάλτη…
Πηγή defencenet.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου