0 Ἡ χώρα ποὺ ζῶ καὶ τὸ Ἰσλάμ.

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΖΩ ΚΑΙ ΤΟ ΙΣΛΑΜ.. Για πολλά χρόνια η Ολλανδία ήταν ο παράδεισος της ανοχής. Από την δεκαετία του 1960 άρχισε να υιοθετείται μία φιλελεύθερη πολιτική, που οδήγησε στην νομιμοποίηση της χρήσης ελαφρών ναρκωτικών, της ευθανασίας και του γάμου των ομοφυλοφίλων. Ενώ οι Ολλανδοί βρίσκονταν σε μία ηδονιστική νιρβάνα, η μετανάστευση αυξανόταν. Οι πρώτοι μετανάστες προέρχονταν από την Ινδονησία και το Σουρινάμ, πρώην ολλανδικές αποικίες. Την δεκαετία του 1960 ήρθαν εργάτες από την Τουρκία και το Μαρόκο. Την δεκαετία του 1990 κατέφθασαν πρόσφυγες από την Βοσνία, την Σομαλία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Σήμερα το 20% του πληθυσμού έχει μη-ολλανδική καταγωγή και ένα μεγάλο ποσοστό από αυτούς είναι μουσουλμάνοι. Στην χώρα της τουλίπας υπάρχουν σήμερα 400 τζαμιά και ολόκληρες συνοικίες του Άμστερνταμ, της Ουτρέχτης και άλλων ολλανδικών πόλεων είναι μουσουλμανικές.

Την συμφωνία της σιωπής γύρω από το θέμα της μετανάστευσης και του Ισλάμ έσπασε πρώτος το 2002 ο Πιμ Φόρτουιν, ένας ιδιόρρυθμος αλλά χαρισματικός πολιτικός, ο οποίος όμως δολοφονήθηκε το ίδιο έτος από έναν αριστερό «οικολόγο». Ακολούθησε το 2004 ο σκηνοθέτης και τηλεπαρουσιαστησ ,Τεό βαν Γκογκ, απόγονος του διάσημου ζωγράφου, ο οποίος ετοίμασε μία ταινία για την ζωή των γυναικών στο Ισλάμ..”Τολμησε επισησ, να χαρακτηρισει σε εκπομπη του, το ισλαμ σαν ” οπισθοδρομικη”θρησκεια…Λίγες εβδομάδες μετά δολοφονήθηκε στην μέση του Άμστερνταμ από έναν Μαροκινό μουσουλμάνο, ο οποίος αφού τον πυροβόλησε εξ επαφής, του επιτέθηκε με μαχαίρια και σχεδόν τον αποκεφάλισε. Στο δικαστήριο ο Μαροκινός αναφέρθηκε στην υποχρέωση που ένιωθε ως μουσουλμάνος να τον τιμωρησει.

Σημείωσις.  εἶμαι γεννημένη καὶ μεγαλωμένη σὲ ἰσλαμικὲς χῶρες.
Σέβομαι τὴν θρησκεία τους, τὸν τρόπο ζωῆς τους, καθῶς καὶ κάθε τὶ ποὺ δὲν μὲ βρίσκει σύμφωνη.
Αὐτὸ ποὺ δὲν θὰ σεβαστῶ ΠΟΤΕ, δὲν θὰ ἀναγνωρίσω καὶ δὲν θὰ ἐπιτρέψω, εἶναι ἡ ἔφοδός τους στὴν ζωή μου!
Δὲν ἀνέχομαι, δὲν ἀντέχω καὶ δὲν ἐπιτρέπω τὸ δικαίωμά τους νὰ μὲ θεωροῦν ἄπιστη μέσα στὴν ἴδια μου τὴν χώρα.
Νὰ μὴν μοῦ ἀναγνωρίζουν τὸ ἐλευθέρως διακινεῖσθαι, σκέπτεσθαι καὶ διαβιεῖν.
Γιὰ ὅλα ὅσα ἔχω ζήσει στὶς χῶρες τους, γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔχω δεῖ, καθῶς καὶ γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ ἄντεξα μαζύ τους, ΑΠΑΙΤΩ, ὥς λογικὸ ὄν, νὰ βγάλουν τὸν σκασμό! Μόνον αὐτὸ δικαιοῦνται!