Αθήνα, 14 Μαΐου 2012
Τα αποκαλυπτήρια ενός ανάπηρου πολιτικού συστήματος, είναι σε εξέλιξη τις μέρες αυτές των «διερευνητικών εντολών».
«Γυμνός πια ο βασιλιάς» ενώπιον του ελληνικού Λαού, έδειξε το θλιβερό του πρόσωπο. Και δυστυχώς, όχι μόνο από τους «παραδοσιακούς» επαγγελματίες πολιτικούς, αλλά και από τους «νεοεισερχόμενους» στην πολιτική.
Αποδεικνύοντας μια βασική αρχή πως με «σαθρά υλικά σπίτι καινούργιο δεν χτίζεται».
Η γελοιότητα του πολιτικού προσωπικού, αρχίζει να έχει πια και σημειολογικά χαρακτηριστικά:
Έτσι, ο Πατριωτισμός, τον οποίο για δεκαετίες το σύστημα αριστερά-δεξιά, χρέωνε στους νεοναζί, σήμερα έγινε της… μοδός.
Τελευταία χαρακτηριστικά παραδείγματα, να μιλά πια ο Σαμαράς για «Πατριωτικό Μέτωπο», ο Βενιζέλος για «Νέο Πατριωτισμό» αλλά και (ω του θαύματος) ο Τσίπρας, για «ελληνικό Πατριωτισμό».
Πέρα όμως από τις φαιδρότητες, τις εγγενείς αναπηρίες του συστήματος και τα «αποκαλυπτήρια» των πολιτικών νάνων που κυβέρνησαν και επιχειρούν να ξανακυβερνήσουν τον τόπο, το πρόβλημα παραμένει στον πυρήνα του πολιτικού συστήματος, το οποίο, παράγει και αναπαράγει την αθλιότητά του.
Πρόκειται βασικά για τις δύο θεμελιώδεις παθογένειες της παραγωγής πολιτικής στον τόπο μας και η οποία έχει να κάνει κυρίως, με το πολιτικό προσωπικό της χώρας:
Η πρώτη παθογένεια είναι, η συνέχιση της λογικής της υποτέλειας του πολιτικού προσωπικού, σε κέντρα εξουσίας πέραν των εθνικών συνόρων.
Μια ιδιόμορφη διαχρονική κατάρα, συνέχεια των Μαυροκορδάτων και των Κωλέτηδων και φυσικά της συνθήκης του Λονδίνου του 1830, οπότε και η χώρα μας ονομάσθηκε επίσημα προτεκτοράτο και τέθηκε «υπό την προστασία των μεγάλων δυνάμεων».
Με σημερινή του …έκδοση, το τρίπολο υποτέλειας, ΗΠΑ, ΕΕ και Γερμανία, ενώ μας προέκυψε ως νέο …αφεντικό στην περιοχή, και το Ισραήλ.
Η δεύτερη ανίατη ασθένεια της πολιτικής-πολιτικών – η οποία αφορά και το σώμα των Ελλήνων πολιτών – είναι η σπανίως στην ιστορική διαδρομή του Έθνους αμφισβητηθείσα επιλογή του «καλού αστυνομικού-κακού αστυνομικού», η οποία ταλανίζει το Λαό, από την Παλιγγενεσία του και εντεύθεν.
Μια λογική που βασίζεται στην ραγιαδίστικη νοοτροπία του «τι να κάνουμε, αυτούς έχουμε, αυτούς ψηφίζουμε». Με αποτέλεσμα, για δύο εκατονταετηρίδες ο Λαός, να επιλέγει τους ηγέτες του, μέσα από συγκεκριμένες οικογένειες, ή ακόμη μέσα από ψευδεπίγραφα ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα.
Μια και μόνη περίπτωση υπάρχει στην ιστορική διαδρομή του Έθνους, όπου αυτές οι δύο παραπάνω λογικές, αμφισβητήθηκαν και έδειξαν να βάζουν τα θεμέλια, για μια άλλη Ελλάδα. Την Ελλάδα που θα συνδέονταν κατ’ ευθείαν με την Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία, η οποία έδωσε τη βάση για τα έστω ελλιπή μορφώματα, των σύγχρονων δημοκρατιών.
Αυτή του μέγιστου των Ελλήνων πολιτικών, του Ιωάννη Καποδίστρια, του οποίου το μοντέλο πολιτικής πρότασης, εφαρμόζει εδώ και διακόσια χρόνια, η σημαντικότερη Δημοκρατία του Κόσμου: Η Άμεση Δημοκρατία της Ελβετίας.
Για το Πατριωτικό Μέτωπο λοιπόν και την πολιτική του πρόταση (το οποίο δεν συμμετείχε στο «στημένο παιχνίδι των εκλογών» και απ’ ότι πια σαφώς φάνηκε, δικαιώθηκε για την επιλογή του), η απάντηση στα σημερινά διλήμματα που εκβιαστικά μας θέτει το πολιτικό προσωπικό της χώρας, αριστερό και δεξιό, θα ήταν διαδικασία «δημοκρατικής ρουτίνας».
Αν λοιπόν το Πατριωτικό Μέτωπο «έπαιρνε την εντολή», θα ξεκαθάριζε ενώπιον του Λαού και των συγκεκριμένων πολιτικών σχημάτων τα εξής:
1. Κύριοι επαγγελματίες πολιτικοί, αριστεροί και δεξιοί, έχετε τελειώσει ως κύκλος «Μαυροκορδάτων και Κωλέτηδων». Πηγαίνετε σπίτι σας. Το Νέο Σύνταγμα, σας απαγορεύει να κατέλθετε στην πολιτική κονίστρα.
2. Ζητάμε από τους ευρωπαίους δυο εβδομάδες διορία, έτσι ώστε σε συντακτική Βουλή, όλοι μαζί, να εγκρίνουμε το ολοκληρωμένο Αμεσοδημοκρατικό Σύνταγμα της Χώρας, του οποίου την επιστημοσύνη και την φερεγγυότητα, ουδείς αμφισβητεί.
3. Με τις ρυθμίσεις του νέου αυτού Αμεσοδημοκρατικού Συντάγματος, η υπόθεση του μνημονίου, θα ετίθετο κατ’ ευθείαν ενώπιον του Λαού, με Δημοψήφισμα, όπως έγινε πχ στην Ισλανδία και όπως θα γίνει στην Ιρλανδία.
(Εδώ να προσθέσουμε πως το Πατριωτικό Μέτωπο από την πλευρά του, θα ξεκαθάριζε στον ελληνικό Λαό τις θέσεις του και θα του πρότεινε, στο πρότυπο της Αργεντινής, να κάνει μερικά χρόνια υπομονή στην επιλογή του εθνικού νομίσματος.
Με παράλληλα μέτρα όπως η ανάπτυξη της εγχώριας παραγωγής, αντισταθμιστικοί δασμοί στα εισαγόμενα, περιορισμοί στις πολυεθνικές, κατάσχεση περιουσιών, τιμωρία των ενόχων, εκδίκαση των διαφορών με τους δανειστές στα ελληνικά ορκωτά δικαστήρια κλπ, έως ότου επανεκκινηθεί η οικονομία και φυσικά – όπως και στην Αργεντινή – να καθίσει στα πόδια της, προχωρώντας σε θετικά πρόσημα. Για παράδειγμα, δείκτες ανάπτυξης σήμερα: Αργεντινή: 12%, Ισλανδία 3,6%).
4. Ο Λαός, θα αναλάμβανε την ευθύνη της επιλογής του μέσα από το Δημοψήφισμα και παράλληλα θα έστελνε ένα σαφές μήνυμα, πως σύσσωμος, στέκεται απέναντι στις μονεταρίστικες-τοκογλυφικές επιλογές της Δύσης.
Δίνοντας ακόμη και άνοιγμα διαδρόμου στα αδιέξοδα της «αγοράς» και στους άλλους ευρωπαϊκούς Λαούς, που στενάζουν κάτω από τους τραπεζίτες:
Πως ήλθε επιτέλους η ώρα, η πραγματική οικονομία, να στείλει στον αγύριστο το τραπεζιτικό και χρηματιστηριακό κεφάλαιο, ο κόσμος να επιστρέψει στα χωράφια και τα εργοστάσια του και τέλος, η ροή των αγαθών και των υπηρεσιών αλλά και η τιμολόγησή τους, να αποκτήσουν πραγματική σχέση με το οικονομικό τους μέγεθος και όχι πλασματική.
Όλα δείχνουν πως αυτό το οποίο ο υπογράφων είχε δηλώσει, όταν πριν δύο χρόνια επέστρεψε από την Αργεντινή (όπου με επιστημονική επιτροπή βρεθήκαμε για να μελετήσουμε το εκεί φαινόμενο του δράματος αλλά και της επανάστασης του Λαού αυτής της χώρας), πως το δράμα το οποίο βιώνουμε θα κρατήσει καιρούς.
Έως ότου την στιγμή τουλάχιστον που ο ελληνικός Λαός θα αποφασίσει να πάρει την υπόθεσή του στα χέρια του.
Οι εθνικές πια περιπέτειες (οι οποίες κρύβονται συνήθως πίσω από τα οικονομικά δράματα των Λαών), δείχνουν να είναι και αυτές, προ των πυλών.
Η προσπάθεια διχασμού της ελληνικής κοινωνίας σε μνημονιακούς-αντιμνημονιακούς, δεν γνωρίζουμε ακόμη αν θα αποκτήσει ερείσματα.
Είναι σίγουρο, πως πολλοί «ενδιαφερόμενοι» και στο εξωτερικό αλλά και στο εξωτερικό, πολύ θα τόθελαν, να μας διανεμηθούν όπλα, πάντα δυτικής κατασκευής και προέλευσης, για να αλληλοσκοτωθούμε, όπως κάναμε στον εμφύλιο.
Ο καιρός όμως γαρ εγγύς και το Πατριωτικό Μέτωπο, δηλώνει παρόν με την πρότασή του, η οποία είναι πια μονόδρομος για την Πατρίδα και τον Λαό μας: Άμεση δημοκρατία, δημοψηφίσματα, ανακλητότητα των αιρετών αξιωματούχων, διάκριση εξουσιών, ορκωτή δικαιοσύνη, Παλλαϊκή Άμυνα.
Μην ξεχνάς Λαέ μας:
Με σαθρά υλικά, αριστερά και δεξιά, με λογικές του τύπου «ψηφίστε με για να σας σώσω», με μεγαλοστομίες και φανφάρες αλλά και θολοαριστερισμούς, «δεν πρόκειται να φκιάξωμεν χωρίον», όπως έλεγε και ο μπάρμπα Γιάννης ο Μακρυγιάννης.
Το Πατριωτικό Μέτωπο, είναι το σπίτι σου. Δεν σου εγγυάται ότι θα σε σώσει.
Σου εγγυάται όμως πως
ΕΣΥ ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΣΟΥ,
ΕΣΥ ΘΑ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΤΑΚΛΕΨΑΝ.
ΚΑΙ ΕΣΥ ΑΠΕΔΕΙΞΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΡΙΤΗΣ.
Πατριωτικό Μέτωπο
Μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης
Πηγή: ksipnistere.blogspot
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου