Ζητώ ο Πόντιος! Σμύρνη 1922!
Η Ιστορία δε Ξεχνιέται....
Η ΣΜΥΡΝΗ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ!
Στίχοι:
Ο κόσμος φλέγεται
Αλλά αυτές οι φλόγες δεν είναι καινούργιες για τους νεκρούς μας
Οι νεκροί μας μας είπαν τις τελευταίες προσευχές τους, σ' εκείνες τις φλόγες.
Οι νεκροί μας μας τραγούδησαν τα τελευταία νανουρίσματα, σ' εκείνες τις φλόγες.
Οι νεκροί μας προσευχήθηκαν στον "άπιστο Θεό" μας, σ' εκείνες τις φλόγες
Οι νεκροί μας ψιθύρισαν το τελευταίο αντίο στην μάνα τους, σ' εκείνες τις φλόγες.
Της είπα "Μάνα μην σκιάζεσαι... Θα γυρίσουμε... Έχε γεια μάνα...."
Ο κόσμος φλέγεται...
/-/
Ο κόσμος μας γκάζωσε τα παιδιά τους κοντά στον κόσμο που φλέγεται...
"Παιδιά μου καλέ! Μην είδατε τα παιδιά μου; Για όνομα του Θεού!
Ωχ μου το πήρανε, και τι να θέλω τη ζωή; Τα παιδιά μου! Τα παιδιά μου!"
Βάζει μια τρεχάλα για την θάλασσα, πέφτει και πνίγεται.
Οι νεκροί μας είδαν τις κόρες τους να σφάζονται, να βιάζονται και να δέρνονται,
ενώ οι φλόγες εκείνες ακόμα έκαιγαν.
Οι νεκροί μας είδαν ένα τσεκούρι να ξηλώνει το κρανίο των μανάδων τους
για στρέμμα μια φτυσιά, ενώ οι φλόγες εκείνες συνεχίζουν να καίνε.
Οι νεκροί μας παρακολουθούσαν του Χρυσόστομου τα μάτια και την γλώσσα
να ξηλώνουν, δόντια και δάκτυλα να σπασμένα ένα - ένα, στα γέλια και στις χαρές εκείνων των φλογών.
/-/
Αρπάξανε απ' την τετράδα μας του σκίσανε την κοιλιά με μια μαχαιριά, τον βάλανε
και βάδισε, κρατώντας τ' άντερα του τα χέρια.
Οι νεκροί μας έβλεπαν τις αδελφές τους να λούζονται με βενζίνη και να ουρλιάζουν
με δέρμα που λιώνει.
Ο κόσμος φλέγεται...
Ο κόσμος όποιος φλέγεται...
"Για όνομα του Χριστού! Μην μας αφήσετε! Έχουμε μωρά μαζί μας,
έχουμε γερόντους, κορίτσια! Είστε υπεύθυνοι! Ναύαρχε, Ναύαρχε, φωτιά! Φωτιά!"
Οι νεκροί μας σύρθηκαν σε ομάδες στην έρημο του ήλιου, για εβδομάδες μέχρι
που ο ήλιος τους έκαψε τα πνευμόνια και όταν από τις ηλιαχτίδες στο στόμα τους
τα μέσα - έξω, και διάλυσε τα χείλια τους, ακούσαμε τις τελευταίες τους προσεχές:
"Θεέ μου σε παρακαλώ...έλεος τις ψυχές μας! Μας πρόδωσανε! Μας ξεπουλήσανε!
Πανάθεμα τους! Ναύαρχε, τι κάνεις; Ναύαρχε, σώστε μας! Φωτιά! Φωτιά!"
/-/
Είδαν τον κόσμο να φλέγεται θαμμένοι αλλά όχι νεκροί, μέσα στους χαραγμένους
λύκους: "Γιαούρηδες, άπιστοι, ο Θεός επέλεξε εσάς να πεθάνετε!"
"Γονάτισε κάτω!" και γονατίζει...
"Ξεγυμνώσου!" και ξεγυμνώνεται...
"Άνοιξε τα σκέλια σου!" και τα ανοίγει...
"Χόρεψε!" και χορεύει...
"Φτύσε την Τιμή σου και την Πατρίδα σου!" και φτύνει...
"Απαρνήσου την πίστη σου" και την απαρνιέται...
/-/
Τώρα οι ανευλόγητοι νεκροί, μας διέταξαν να πούμε:
"Αυτός είναι ο τάφος μου, αυτό είναι το ιερό μου κρεβάτι. Δεν μπορείτε να μου το πάρετε! Δε μπορείτε να σβήσετε το όνομά μου! Δεν μπορείτε να σβήσετε την μέρα μας! Δεν μπορείτε να σβήσετε τους νεκρούς!"
Γιατί έχουμε τώρα διαταγές τα ονόματά τους, τα νούμερα τους, να δώσουμε την ημερομηνία γέννησης τους, την γυμνή πόλη τους, το όνομα του πατέρα τους, στην γλύκα των ματιών της μάνας τους!
Αντίο....
/-/
Αλλά έχω διαταγές από τους νεκρούς που με προειδοποιούν:
"Μη με ξεχνάτε! Το αίμα μου θα γεμίζει το αέρα που αναπνέεται για πάντα.
Το νεκροπούλι μου δε έχει πεθάνει, κουβαλάει όλα μου τα δόντια! Το χαμόγελο της ασυγχωρησίας μου το γέλιο! Είμαι άθαφτος άντρας που δεν μπορεί να αναπαυθεί, σε σαράντα κομμάτια! Είμαι κορίτσι, διαμελισμό και αδιάβαστο! Είμαι ανοιχτό στόμα που σέρνει την σάρκα σου και δε μπορεί ποτέ να ξεκουραστεί...!"
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου