0 Ονειροφαντασίες ενός εκπαιδευτικού

«Τα όνειρά σου μην τα λες γιατί μια μέρα κρύα, μπορεί και οι φροϊδιστές να βγουν στην εξουσία» (Διον. Σαββόπουλος)

Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, τα πέτρινα χρόνια των μνημονίων, ξύπνησα ευδιάθετος για να πάω σχολείο και μάλιστα, πράγμα που δεν συνέβαινε ποτέ πριν, αρκετή ώρα πριν από το ξυπνητήρι. Ήμουν ενθουσιασμένος που θα πήγαινα στο νέο μου λύκειο! Το ίδιο ενθουσιασμένοι ήταν κι όλοι όσοι συνάντησα στο δρόμο, συνάδελφοι και μαθητές. Το ειδικό σχολικό τρενάκι που αγόρασε ο Δήμος ειδικά για τη μεταφορά μαθητών και καθηγητών έμοιαζε με παραμυθένιο. Πώς να μην είναι άλλωστε, αφού είχε αγοραστεί από την Disneyland.


Στο εσωτερικό του, κυριαρχούσαν η απέριττη πολυτέλεια και η λιτή κομψότητα ενώ κινούνταν αθόρυβα στις ειδικές ράγες που διέσχιζαν όλη την πόλη. Ειδικά ηλιακά λεωφορεία μετέφεραν τους μαθητές από τις πιο απομακρυσμένες συνοικίες και τα χωριά. Άλλοι προτιμούσαν τη μετάβαση με το ποδήλατο αφού η πόλη ήταν γεμάτη σύγχρονους και ασφαλείς ποδηλατόδρομους. Άνοιγε η καρδιά σου να τους βλέπεις όλους τόσο χαρούμενους που πήγαιναν στο νέο τους σχολείο. Μόνη παραφωνία οι φάτσες των Γερμανών εργατών που πήγαιναν εκείνη την ώρα στις δουλειές τους,. Η χώρα μας είχε υπογράψει την παράταση της διεθνούς οικονομικής βοήθειας προς τη Γερμανία μαζί με τις άλλες χώρες, που είχαν υποφέρει περισσότερο από την τελευταία γερμανική κατοχή.

Εκατομμύρια εξαθλιωμένοι Γερμανοί χρεωμένοι ως το λαιμό και έχοντας χάσει τα σπίτια τους από τις ισπανικές και ελληνικές συνεταιριστικές τράπεζες αναζητούν απελπισμένοι δουλειά στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες είχαν κατορθώσει να έρθουν στη χώρα μας και τώρα εργάζονταν στις ειδικές μεταναστευτικές ζώνες προκειμένου να ξεπληρώνουν τα δάνεια της χώρας μας προς τη Γερμανία. Ήταν πραγματικά αξιολύπητοι. Τίποτα όμως δεν μπορούσε να μας χαλάσει τον ενθουσιασμό για το νέο σχολείο που περίμενε να ανοίξει επιτέλους τις πύλες του για μας!

Ένα δυνατό επιφώνημα θαυμασμού βγήκε αυθόρμητα από εκατοντάδες στόματα μόλις αντικρίσαμε το σχολείο: αυτό δεν ήταν το γνωστό μίζερο κτίριό μας, αλλά ένα πραγματικό αρχιτεκτονικό θαύμα! Δεν είχε απλώς ανακαινιστεί˙ είχε κυριολεκτικά μεταμορφωθεί σ’ ένα υπερσύγχρονο οικολογικό κτίριο μέσα σ’ ένα υπέροχο καταπράσινο περιβόλι. Η ατμόσφαιρα ήταν εορταστική καθώς από τα μεγάφωνα έφταναν στη σωστή ένταση στα ευαίσθητα και καλλιεργημένα αυτιά μας υπέροχες μελωδίες. Στην είσοδο του κτιρίου, μας υποδέχθηκαν ο δήμαρχος και ο διευθυντής του σχολείου που είχαν έρθει νωρίτερα για να επιβλέψουν τις τελευταίες ετοιμασίες για το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς. Η μεταμόρφωση του χώρου είχε συμπεριλάβει και τον πάντοτε μουτρωμένο και γκρινιάρη διευθυντή. Η πανάκριβη μεταμόσχευση χαμόγελου, στην οποία είχε υποβληθεί υποχρεωτικά το καλοκαίρι, ήταν πολύ πετυχημένη.

Η πρώτη έκπληξη ήταν οι εντυπωσιακές κυλιόμενες σκάλες που εξυπηρετούσαν κυρίως τους μαθητές που μετέφεραν τις γεμάτες βιβλία τσάντες τους και τους υπολογιστές ταμπλέτες που τους διένειμαν στην είσοδο. Οι μαθητές τρελάθηκαν από τη χαρά τους. Ο ενθουσιασμός τους έφτασε στο αποκορύφωμα όταν αντίκρισαν το προαύλιο του σχολείου. Ο ψηλός μαντρότοιχος, ίδιος με του Prison Brake, που περιέβαλλε το σχολείο είχε γκρεμιστεί, όπως και οι άθλιες πολυκατοικίες γύρω από το κτίριο, για να επεκταθεί και να διαμορφωθεί ένας τεράστιος αύλειος χώρος με δέντρα και λουλούδια, παγκάκια για αναψυχή, σκαλιστές βρύσες και μικρά συντριβάνια με γλυπτά. Στο δυτικό μέρος είχαν διαμορφωθεί γήπεδα για αθλοπαιδιές που έφταναν μέχρι το σύγχρονο κλειστό γυμναστήριο.

Παραμιλούσαμε σαν υπνωτισμένοι! Εκστασιασμένοι αφεθήκαμε να οδηγηθούμε στον χώρο συγκέντρωσης. Κάποιοι, από κεκτημένη ταχύτητα, έτρεξαν να παραταχθούν σε τριάδες αλλά τους αποπήραν αμέσως. Αναπαυτικοί καναπέδες και ανάκλιντρα, που έφταναν για όλους, κάλυπταν ολόκληρο το χώρο σε αμφιθεατρική διάταξη. Στη μέση ο διευθυντής μάς ενημέρωσε για το πρόγραμμα του σχολείου. Πρώτη ώρα γυμναστική, μετά κατευθείαν στα αποδυτήρια για μπάνιο και ύστερα στο εστιατόριο για ρόφημα και πρωινό. Στις 10 θα ξεκινούσε η ζώνη των θεωρητικών μαθημάτων στις ειδικά διαμορφωμένες για κάθε διδακτικό αντικείμενο αίθουσες. Μετά από τέσσερις διδακτικές ώρες, θα ακολουθούσε η μεσημεριανή διακοπή για φαγητό και ξεκούραση. Στις 3 το απόγευμα στην απογευματινή ζώνη, ανάλογα με τις προτιμήσεις του καθενός θα γίνονταν μαθήματα καλλιτεχνικών, μουσικών, τεχνολογικών και άλλων γνώσεων και δεξιοτήτων, περισσότερες αθλοπαιδιές και ξένες γλώσσες σε μικρές ομάδες μαθητών ενώ για τα μουσικά όργανα προβλέπονταν ημίωρα ατομικά μαθήματα. Τα επιλεγόμενα μαθήματα περιελάμβαναν επίσης μαθήματα ηλεκτρολογίας, μαγειρικής, πρώτων βοηθειών, κομμωτικής και άλλων χειρωνακτικών δραστηριοτήτων. Προβλεπόταν επίσης ώρες μελέτης και εκπόνησης εργασιών στην υπερσύγχρονη βιβλιοθήκη.

Ένιωθα σαν χαμένος, δεν μπορούσα να το πιστέψω! Ακολούθησα σαν υπνοβάτης τους συναδέλφους μου στο γραφείο διδασκόντων. Τι ήταν αυτό που αντίκρισα; Το γραφείο που μοιραζόμουν με άλλους τρεις ήταν τώρα ολόδικό μου. Όλοι είχαν το γραφείο τους με ατομικό υπολογιστή, συρταριέρα και γραφική ύλη. Όλα τα βιβλία και η βασική βιβλιογραφία για κάθε μάθημα βρίσκονταν στη μικρή βιβλιοθήκη πίσω από το αναπαυτικό ανατομικό περιστρεφόμενο κάθισμα. Ακόμη και η γουρουνόφατσα του απέναντι αχώνευτου συναδέλφου τώρα χαμογελούσε φιλικά.
Ο διευθυντής μάς ενημέρωσε για το νέο καθεστώς, το πρόγραμμα και τα καθήκοντά μας. Είχαν προσληφθεί γραμματείς, επιστάτες και καθαρίστριες σε επαρκή αριθμό κι έτσι θα ξεχνούσαμε τις αγγαρείες της καταγραφής των απουσιών, τα πρωτόκολλα, τα μητρώα, τους Έπαφους και τους Νέστορες. Όλοι ακούγαμε συγκινημένοι. Θα μας λείψουν όλα αυτά. Ιδίως οι ατελείωτες ώρες επανειλημμένης καταγραφής των δικαιολογητικών των απουσιών από γονείς/κηδεμόνες και γιατρό που δεν θα ξαναβλέπαμε ποτέ γιατί είχαν καταργηθεί. Ζητήσαμε να δούμε για τελευταία φορά τις καρτέλες των μαθητών στις οποίες είχαμε εξασκηθεί για χρόνια στο στρίμωγμα δεκαδικών αριθμών σε ελάχιστα τετραγωνικά χιλιοστά. Ο διευθυντής όμως ήταν απόλυτος. “'Ολα αυτά κατέληξαν στην ανακύκλωση, είμαστε πια στην ηλεκτρονική εποχή”, είπε με στόμφο. Με δάκρυα στα μάτια χαϊδέψαμε με το βλέμμα μας για τελευταία φορά τα απουσιολόγια...

Ο παιδαγωγικά υπεύθυνος για τα φιλολογικά μαθήματα με ενημέρωσε για το πρόγραμμά μου. Θα είχα τρεις ώρες διδασκαλία την ημέρα και θα διαμόρφωνα ο ίδιος το αναλυτικό πρόγραμμα μέσα από έναν γενικό κορμό που θα ίσχυσε σε όλη την επικράτεια, ενώ ο τρόπος αξιολόγησης θα προέκυπτε μέσα από συζητήσεις με μαθητές και διδάσκοντες του ίδιου αντικειμένου. Είχα στη διάθεσή μου την ηλεκτρονική βιβλιοθήκη του σχολείου ακόμη κι από το σπίτι μου. Τα σχολεία ήταν συνδρομητές στα καλύτερα επιστημονικά περιοδικά του ελληνικού και διεθνή χώρου και είχαν πρόσβαση στις μεγάλες βιβλιοθήκες. Ο υπεύθυνος μου παρουσίασε τους συνεργάτες μου, τους δόκιμους πρωτοδιόριστους φιλολόγους που θα στήριζα στη διάρκεια της χρονιάς και θα με βοηθούσαν στο μάθημα μέχρι την οριστική τους τοποθέτηση. Είχαν μόλις αποφοιτήσει και ήταν ενθουσιασμένοι για το νέο τους εργασιακό περιβάλλον.

Είχα αρκετό χρόνο μέχρι τις 10 που θα άρχιζε το μάθημα. Αποφάσισα να πάω για τρέξιμο στο γήπεδο του σχολείου. Ήμουν σε καλή φόρμα και κάλυψα σχετικά άνετα τα 5 χιλιόμετρα που ήταν ανέκαθεν ο καθημερινός μου στόχος. Έκανα το ντους μου και αφέθηκα στην απόλαυση του υδρομασάζ. Από το παράθυρο έβλεπα τους μαθητές που κολυμπούσαν στη θερμαινόμενη πισίνα του σχολείου. Δεν ήταν ολυμπιακών διαστάσεων και για ευνόητους λόγους δεν είχε βατήρες για βουτιές. Να λοιπόν ένα σοβαρό μειονέκτημα! Έκανα την καρδιά μου πέτρα και το αποφάσισα: την επόμενη μέρα αντί για τρέξιμο θα κολυμπούσα! Μετά το τζακούζι, απόλαυσα ένα χαλαρωτικό ταϊλανδέζικο μασάζ, ντύθηκα και πήγα στο εστιατόριο για ένα χορταστικό πρωινό με τους συναδέλφους και τους μαθητές μου. Δεν το πιστεύω! Είχαν το αγαπημένο μου κρουασάν με κρέμα λεμόνι!

Η είσοδός μου στην αίθουσα διδασκαλίας ήταν άλλη μία αποκάλυψη: οι 15 μαθητές και μαθήτριες κάθονταν κυκλικά και είχαν μπροστά τους τα βιβλία και τα τετράδιά τους! Το απίστευτο: τους υπολογιστές τους τούς άνοιξαν μόνο όταν τους το ζήτησα εγώ! Το νέο σχολείο μάς είχε μεταμορφώσει όλους. Απαλή μουσική ακουγόταν από τα μεγάφωνα και γλιστρούσε σαν χαλί κάτω από το ήρεμο και παραγωγικό μάθημα στην εξοπλισμένη με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας αίθουσα. Πάνω στον διαδραστικό πίνακα ξεπρόβαλλαν με ένα απαλό χάδι οι χάρτες, οι πηγές και τα έργα τέχνης που είχα επιλέξει για την παράδοση της ενότητας που αφορούσε τον Ρήγα Φεραίο.
Όταν χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα, κανείς μαθητής δεν πετάχτηκε σαν ελατήριο από τη θέση του! Οι περισσότεροι συνέχισαν ζωηρά τη συζήτηση για την Ελληνική Πολιτεία που οραματίστηκε ο Ρήγας αλλά ευτυχώς δεν ξέσπασε καυγάς. Οι μαθητές συντονιστές του μαθήματος προλάβαιναν κάθε παρεκτροπή. Τελικά είναι ωραίο να αναλαμβάνουν ευθύνες τα ίδια τα παιδιά.

Με το ίδιο χαμόγελο βγήκαν από τις αίθουσες και οι άλλοι συνάδελφοι. Τους κοίταζα και ένιωσα μια βαθιά θλίψη να με κυριεύει. Πώς να τους πεις τώρα πως όλα αυτά δεν είναι παρά ονειροφαντασίες ενός εκπαιδευτικού; Πώς να τους προσγειώσεις στην πραγματικότητα; Ή μήπως αυτό είναι που χρειαζόμαστε όλοι τελικά, μπας και ξυπνήσουμε επιτέλους για να αγωνιστούμε γι’ αυτά που ονειρευόμαστε! «Ότι καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση»! (Οδ. Ελύτης)

Τάσος Χατζηαναστασίου, φιλόλογος στο ΕΠΑΛ Ναυπλίου

πηγή