Ο Διάκος, συνελήφθη κατά τη μάχη της Αλαμάνας, η γενναία στάση του αλλά και η φήμη του ήταν η αιτία οι Τούρκοι να επιθυμούν τον θάνατό του, μάλιστα με τρόπο ο οποίος θα φόβιζε τους υπολοίπους Έλληνες.
Πολλά έχουν γραφτεί για τα βασανιστήρια που υπέστη ο Διάκος, ιδιαιτέρως για αυτά που προηγήθηκαν τη νύχτα πριν την εκτέλεσή του.
Κάποιοι αναφέρουν ότι οι βασανιστές του, όλο το βράδυ έχοντας δέσει τα πόδια του Διάκου έριχναν καυτό λάδι στο σώμα του και ύστερα με καρφιά έσπαγαν τις φουσκάλες που είχε προκαλέσει το κάψιμο.
Άλλοι ισχυρίζονται ότι όλο το βράδυ οι Τούρκοι τον χτυπούσαν με σίδερα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Διάκος, αν και του έλεγαν να αλλαξοπιστήσει ώστε να σωθεί εκείνος έγνεφε με πείσμα αρνητικά.
Το κοινό σημείο όλων των αναφορών ήταν οι ύβρεις και οι απειλές από τη πλευρά των Τούρκων.
Οι επίμονες και ρητές αρνήσεις του Διάκου, εξόργισαν ακόμη περισσότερο τους βασανιστές του οι οποίοι τον βασάνιζαν όλο και περισσότερο.
«Πάτε κι εσείς κι η πίστη σας, παλιότουρκοι, χαθείτε. Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός και θα πεθάνω!»
Ίσως, αν δεν είχαν την εντολή να τον βασανίσουν αλλά όχι να τον σκοτώσουν, ο Διάκος θα είχε γλυτώσει το φρικιαστικό του τέλος.
Οι απόψεις για τη συνέχεια του μαρτυρίου, πάλι διίστανται.
Υπάρχουν εκείνοι που ισχυρίζονται ότι ο Διάκος μετεφέρθη δεμένος με τριχιές στον τόπο της εκτελέσεώς του αφού ήταν αδύνατον να περπατήσει, ενώ άλλοι αναφέρουν ότι ο Διάκος πήγε περπατώντας ενώ κρατούσε το μέσο με το οποίο θα τον σκότωναν (σαν τον Χριστό με τον Σταυρό, όπως λένε χαρακτηριστικά).
Οι τελευταίες κουβέντες του Διάκου διασώζονται περισσότερο από την παράδοση.
«Δεν υπάρχει ένας αρσενικός να με τελειώσει;» είναι μια φράση του, την οποία είπε κατά μερικούς, κουβαλώντας το σουβλί, ενώ άλλοι την αποδίδουν τη στιγμή που τον έχουν ανασκολοπίσει μην αντέχοντας άλλο το μαρτύριο.
Ο Διάκος ανασκολοπίζεται και τοποθετείται σε όρθια θέση σε ένα δέντρο, με τα κομμένα κεφάλια συμπολεμιστών του να τον κοιτάζουν, με προσανατολισμό προς τον ήλιο ώστε να μεγαλώνει το μαρτύριό του.
Κάποιοι σπασμοί του κορμιού του, μαρτυρούν ότι ο Διάκος δεν είχε πεθάνει ακόμη.
Οι Τούρκοι οι οποίοι είχαν μετατρέψει την εκτέλεση σε δημόσιο θέαμα, εξοργίζονται όλο και περισσότερο, και διατάσσουν να τοποθετήσουν τον Διάκο πάνω από τη φωτιά που είχαν ανάψει και να γυρίσουν μερικές φορές τη σούβλα, οπότε και ξεψυχά.
Το τέλος του Διάκου αναφέρεται σε άλλες πηγές, ότι ήρθε νωρίτερα ενώ ήταν ακόμη στο δέντρο και ζήτησε νερό.
Ο Αθανάσιος Διάκος και ο φρικιαστικός του θάνατος, έχουν χαραχτεί στη μνήμη και στη ψυχή των Ελλήνων, ως ένα τρανό δείγμα ανδρείας, αξιοπρεπείας και γενναιότητος.
Πολλά ποιήματα και δημοτικά τραγούδια γράφτηκαν για τον Διάκο.
Όμως δυο στίχοι, οι οποίοι αποδίδονται στον ίδιο, είναι εκείνοι που θα μας θυμίζουν αυτόν και τη θυσία του:
«Για ιδές καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει. Τώρα που ανθίζουν τα κλαριά και βγάζει η γης χορτάρι.»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου