παγκόσμιος Ύμνος στην Ελευθερία – Ελλάδα!
(σχόλια-παρατηρήσεις)
Γράφει ο ΜΑΝΟΥΗΛ ΑΓΓΕΛΟΣ
Διαβάζοντας μόνο τον πρόλογο του Καπεταν Μιχάλη καταλαβαίνεις αμέσως το μοναδικό στο είδος του σε ολόκληρο τον κόσμο Αριστούργημα που θα ακολουθήσει στο κυρίως βιβλίο.
Οι ύμνοι προς τον Χριστό, οι ύμνοι προς την Ελευθερία, την Ελλάδα, την Ηθική, την Αξιοπρέπεια, για το πως πρέπει να ειναι οι αληθινοί Έλληνες άντρες.
Στα μάτια των σκλαβωμένων Κρητικών, η Κρήτη ειναι σταυρωμένη όμοια με τον Χριστό.
Η Κρήτη ήταν μια χαροκαμένη μάνα, κι επάνω στο σταυρό, έτρεχε το αίμα της πάνω στα κόκαλα των παιδιών της που θυσιάστηκαν για την Ελευθερία.
Ο Μεγάλος Δάσκαλος Νίκος Καζαντζάκης μέσα από τον Ήρωα του βιβλίου του, τον Καπεταν Μιχάλη μας δείχνει πως πρέπει να ειναι οι αληθινοί άντρες.
Ο Καπεταν Μιχάλης ήταν ένας άντρας που δεν μιλούσε πολύ, δεν έλεγε περιττά λόγια, δεν καυχιόταν, δεν τα έβαζε με αδύναμους, δεν έκανε αδικίες, δεν γλεντούσε σχεδόν καθόλου .
Ο καπεταν Μιχάλης ήταν μόνιμα αγέλαστος, όταν τον ρωτούσαν έλεγε ότι εγώ θα γελάσω μόλις ελευθερωθεί η Κρήτη.
Επίσης δεν κοίταζε ξένες γυναίκες και από την ημέρα που η κόρη του η Ρηνιώ σήκωσε στήθος της απαγόρευσε μέχρι να παντρευτεί να ξαναπαρουσιαστεί μπροστά του. Το ίδιο έκαναν με τις κόρες τους όλοι οι τιμημένοι άντρες της Κρήτης εκείνη την εποχή.
Επίσης δεν φοβόταν ποτέ τους σεισμούς , γιατί ο σωστός ο άντρας ξέρει να κρατά την ψυχραιμία του παντού.
Όταν τον έπιανε το παράπονο τον Καπεταν Μιχάλη την εποχή που δεν είχε ακόμα ξεκινήσει η επανάσταση, μην αντέχοντας τους βιασμούς ,το σκλάβωμα γυναικών, τις κλεψιές ,τις αδικίες, τα φονικά εις βάρος των Ελλήνων από τους σατανιστές Αγαρηνούς, μεθούσε και μετά πήγαινε στους τούρκικους καφενέδες και πετούσε τους μπέηδες και τους αγάδες επάνω στις σκεπές των καφενείων.
Υπάρχουν λαοί θα μας πει ο Νίκος Καζαντζάκης που φωνάζουν τον Θεό με παρακάλια, με κλάματα, με υπομονή, η με βλασφημίες. Οι σωστοί όμως Έλληνες άντρες, όπως οι Κρητικοί, σε εποχές σκλαβιάς παίρνουν το ντουφέκι τους και πολεμούν φωνάζοντας να ακούσει ο Χριστός για να τους βοηθήσει.
Μόλις δουν τα όπλα οι ευρωπαίοι σατανιστές στέλνουν τα πλοία τους εναντίον της Κρήτης και ο Σουλτάνος τους πασάδες με τον στρατό του κι όλοι μαζί προσπαθούν να κρατήσουν σκλάβους τους Έλληνες Κρητικούς.
Μα οι Έλληνες δεν παρατούν τα όπλα! Ελευθερία ή θάνατος απαντούν στους σατανιστές χτυπώντας την πόρτα του Ιησού Χριστού πολεμώντας, για να τους ακούσει ο Χριστός και να βοηθήσει και αυτός με την σειρά του να βρουν την Ελευθερία τους.
Το καζάνι σιγόβραζε συνέχεια μεταξύ Ελλήνων και τούρκων γι’ αυτό οι καλόγεροι είχαν ανατιναχτεί στο Αρκάδι το 1866. Επαναστάτησαν ξανά το 1878 μΧ., ενώ ήταν πάλι έτοιμοι το 1889 μΧ να πάρουν πάλι οι χριστιανοί τα όπλα, γιατί δεν άντεχαν τη σκλαβιά.
Γι’ αυτό πήγαιναν όλοι οι Κρητικοί της Κυριακές στους δασκάλους και στους λυράρηδες για να ακούσουν τα κατορθώματα των προγόνων τους, για να φουντώνουν πιο πολύ εναντίον των τούρκων.
Ύστερα ο Καζαντζάκης, μας μιλά για τους κοντούς σε ύψος και γενικότερα όλους τους ελαττωματικούς άντρες, αναφερόμενος σε έναν αρκετά κοντό, τον κυρ Χαρίλαο τον λιονταράκι.
Ο κυρ Χαρίλαος θα μας πει, χαιρόταν να βλέπει τους φτωχούς, τους τυφλούς, τους αδικημένους, τους πεινασμένους, γιατί έτσι παρηγορούταν και αυτός για το χαμηλό του ύψος, παρηγορούταν για το μικρά προσόντα του, καθώς έβαζε ένα σκαμνί όπως μας λέει ο Καζαντζάκης και ανέβαινε πάνω προσπαθώντας να κάνει ότι κάνουν κι οι άντρες στις γυναίκες, αλλά δεν μπορούσε, γι’ αυτό η υπηρέτριά του, του έδινε κάθε ημέρα ένα αβγό να ρουφάει για να δυναμώσει και να μπορέσει να συνευρεθεί μαζί της.
Για αυτούς τους λόγους χαιρόταν για οποιαδήποτε αδικία-καταστροφή γινόταν, ο κυρ Χαρίλαος ο λιονταράκης.
Ένας ακόμη εκ δια μέτρου αντίθετος χαρακτήρας από τον Καπεταν Μιχάλη και τους περισσότερους Κρητικούς, ήταν ο καπεταν Πολυξύγκης, που του άρεσαν τα γλέντια, τα μεθύσια, τα αστεία και οι ζωηρές γυναίκες.
Όταν έπιανε τα όπλα η Κρήτη ενάντια στους τούρκους, ο Καπετάν Μιχάλης, επιτιθόταν πρώτος σε κάθε μάχη εναντίον των τούρκων και δεν καταδεχόταν να κοιτάξει πίσω του να δει εάν τον ακολουθούσουν οι υπόλοιποι άντρες του.
Προστάτη τους, οι σκλαβωμένοι Κρητικοί μετά τον Χριστό είχαν τον Άγιο Μηνά τον οποίο σεβόταν ακόμη και οι τούρκοι κατακτητές.
Όπως μας λέει ο Νίκος Καζαντζάκης τα παιδιά στην Κρήτη εκείνη την εποχή δεν έπαιζαν ανέμελα όπως όλα τα υπόλοιπα παιδιά της ελεύθερης Ελλάδος.
Από μικρά μάθαιναν τα όπλα, για να πολεμήσουν για την ελευθερία της πατρίδος.
Γι’ αυτά τα μικρά παιδιά, ο Θεός ήταν ντυμένος καπετάνιος με κρητική ενδυμασία και όταν ερχόταν η μεγάλη εβδομάδα όλοι ταύτιζαν τα πάθη του Χριστού με τα μαρτύρια της σκλαβωμένης Κρήτης.
Κάθε Μεγάλη Παρασκευή στο πρόσωπο της Μαρίας της Μαγδαληνής, έβλεπαν την Κρήτη στα πόδια του Χριστού κάτω από τον Σταυρό, που θρηνούσε και παρακαλούσε να γλυτώσει από τους τούρκους.
Η μόνη τους πραγματική σκέψη ήταν να πολεμήσουν για την ελευθερία της Κρήτης.
Γι’ αυτό κάποιοι ολιγόπιστοι αδύνατοι ψυχικά, θα μας πει ο Καζαντζάκης, δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι υπάρχουν τόσο γενναίοι άνθρωποι, κρίνοντας από την δική τους αδυναμία.
Από την στιγμή όμως που κάποιος καταλάβει ότι υπάρχει παραπάνω δύναμη μέσα στην ψυχή του ανθρώπου, ξέρει πλέον ότι κρατά ο ίδιος την τύχη του στα χέρια του και όχι οι εχθροί του. Γι’ αυτό δεν υπάρχει δικαιολογία στη δειλία.
Γι’ αυτό τον λόγο η μεγαλύτερη αξία σε ένα άνθρωπο ειναι να κρατά την ψυχή στο στόμα, να πολεμά, να επιμένει για το αδύνατο, το ακατόρθωτο και όταν δεν λυγίσει, δεν κάνει πίσω αλλά μένει σταθερός και ανυποχώρητος, τότε γίνεται το θαύμα που ποτέ ένας δειλός δεν μπορεί να πιστέψει!
Τότε πλέον, γίνεται δυνατό το αδύνατο, το ακατόρθωτο και τότε κερδίζεις την ζωή σου, την ελευθερία σου!
Πάλι όμως οι δειλοί θα απαντήσουν πως γίνεται μια σπίθα από φως να τα βάλει με το παντοδύναμο σκοτάδι, ο αληθινός όμως άντρας δεν απελπίζεται ποτέ, γιατί ξέρει ότι ζουν έστω και σε λιγοστές ψυχές, οι δυο μεγαλύτερες ηθικές αρχές που οι ίδιοι οι Έλληνες της έπλασαν με αίμα και πόνο και ειναι και οι δυο αθάνατες, η Ελευθερία με την Αξιοπρέπεια.
Η ελευθερία του ανθρώπου ειναι το πιο ακριβό αγαθό ,δεν δίνεται δωρεάν ούτε από τον Χριστό ούτε από τους ανθρώπους. Χρειάζεται πολύς αγώνας, πολύς κόπος, πολύ αίμα για να πάρεις πίσω την ζωή σου.
Υπάρχει, μας αναφέρει ο μεγάλος αυτός δάσκαλος-μυσταγωγός, Νίκος Καζαντζάκης ένας πανάρχαιος απαράβατος νόμος όπου το κακό, πάντα στην αρχή κερδίζει, αλλά πάντοτε στο τέλος χάνει από τις δυνάμεις του καλού!
Εάν δεν υπήρχε αυτός ο νόμος, τώρα θα είχαν κυριαρχήσει δια παντός οι σατανιστές στον πλανήτη.
Ο στρατηγός Μακρυγιάννης μας λέει ότι η Ελλάδα ειναι άτυχη που την κυβερνούν άνθρωποι, καθώς μόνον ο Χριστός ειναι άξιος να κυβερνήσει μια τέτοια χώρα και μόνον εξαιτίας της εύνοιας του Ιησού Χριστού εξακολουθούμε να υπάρχουμε ακόμη σαν έθνος.
Όσο για τον παπά Μανώλη, τον παπά της μητρόπολης, ενώ ολόκληρη η Κρήτη ήταν στα βουνά, πολεμώντας, πεινώντας ,υποφέροντας, μαζί και τα γυναικόπαιδα στα βουνά, για να μην τους πιάσουν οι τούρκοι κάτω στην πόλη, τρώγοντας χόρτα γύρω από της σπηλιές γυναίκες και παιδιά, ο παπά-Μανώλης δεν το είχε κουνήσει βήμα από το μεγάλο Κάστρο (Ηράκλειο). Συνέχιζε να κάνει γάμους, βαφτίσια, κλπ σε όσους δειλούς-προδότες, είτε ανήμπορους είχαν μείνει πίσω στην πόλη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου