Μουσική: Χριστόδουλος Κοκκώνης
Στίχοι: Σταματόπουλος Δημήτριος
Βράδυ θυμάμαι ήχησαν φωνές μα και σειρήνες
μπρος μου το φόβο ξύπνησαν ο πόνος κι οι oδύνες
έξω στο παραθύρι μου ο άνεμος κι οι μπόρες
έριξαν την εικόνα μου κείνες τις μαύρες ώρες.
Χνάρια βαριά και έμπαζαν τον τρόμο στην ψυχή μου
κι ούτε Θεού δεν άκουσα φωνή στη προσευχή μου
σφαίρες περνούσαν δίπλα μου και τρύπησαν το χώμα
κι έσταζε μες στα στήθια μου του θανάτου σταγόνα.
Κι αν μοιρασμένη με γραμμές στου πράσινου το χρώμα
στέκει η πατρίδα και πονά, ελπίζει σ ένα ακόμα
κι εγώ γι αυτήν θ ανέβαινα στο λαβαρό επάνω
αντρίκια να χω αντοχή όρθιος να πεθάνω.
Κερύνεια ήταν είκοσι του Ιούλη καλοκαίρι
παράτησα το σπίτι μου και άφησα τα μέρη
σαν άλλοι ήρθαν Άρχοντες, οι βάρβαροι εκείνοι
κι απ το νησί μου έκλεψαν για πάντα τη γαλήνη.
Στάχτες παντού και κλαίγανε παιδιά μαζί και μάνες
στο σπαραγμό του πρόσφυγα λαλούσαν οι καμπάνες
νεκροί και αγνοούμενοι, κατάχρηση και φόνοι
τούτος ο τόπος μέσα μου εν τζαι που ριζώνει.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου