0 ΝΙΚΟΣ ΤΕΡΖΗΣ: "ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΕΝΗ ΧΟΥΝΤΑ..."

Η παρουσία του στα μέσα ενημέρωσης, σπάνια και επιλεκτική.
Οι δηλώσεις του, μετρημένες, σίγουρα όχι αναίτια. Όταν όμως θέλει να μιλήσει, το κάνει.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, ότι λύνει τη σιωπή του, έχοντας υπ’ όψιν του το μέσο στο οποίο απευθύνεται. Επέλεξε να ξεδιπλώσει άγνωστες πτυχές της ζωής του, αποκαλύπτοντας τον άνθρωπο πίσω από το μουσικό, τον ευαίσθητο ιδεολόγο, πίσω από το δυναμικό μουσουργό.

Γιατί οΝίκος Τερζής αποτελεί μία σπάνια περίπτωση δημιουργού, που δεν αρκείται σε χρονικά και πολιτικά πλαίσια- σημεία των καιρών. Ξεπερνά το όριο κάθε χαρακτηρισμού.


Η ευρηματικότητά του κινείται μεταξύ της πιο εμπορικής μουσικής επιθεώρησης και της πιο πρωτότυπης μελωδίας, αναδεικνύοντάς τον σε μία από τις ελάχιστες ιδιοφυΐες, που γαλουχήθηκαν στη σύγχρονη μουσική σκηνή της χώρας.

Για πρώτη φορά ο δημοφιλής συνθέτης μιλά εφ’ όλης της ύλης, ξεστομίζοντας αλήθειες που συγκλονίζουν…
Επιμέλεια: Panagiotis Gkoùvas.

“…ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΠΙΔΙΩΞΑ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΟΥ ΣΤΗ EUROVISION”

Πότε ξεκινήσατε, να χτίζετε τη σχέση σας με τη μουσική;

Είναι πολύ δύσκολο να θυμηθώ πότε ξεκίνησα.
Πάντως για να είμαι ειλικρινής, πρώτα ασχολήθηκα με τη μουσική και ύστερα κατάλαβα ότι υπάρχει σαν επάγγελμα!
Θυμάμαι χαρακτηριστικά, όταν η μάνα μου έκλεινε το ραδιόφωνο, εγώ ως μωρό, γκρίνιαζα και ούρλιαζα! Όταν δεν υπήρχε μουσική, ήμουν κακός! (Γέλια) Τα έκανα όλα άνω κάτω!
Τα πρώτα μου παιχνίδια ήταν στο ίδιο μοτίβο. Ενώ τα υπόλοιπα πεντάχρονα έπαιζαν κρυφτό και ποδόσφαιρο, εγώ έκανα το εξής: Έβαζα να παίζει μία μελωδία και έπαιρνα δύο κλαδιά δέντρου, σαν μπαγκέτες drummer, μία εφημερίδα για τον ήχο του ταμπούρλου και ένα κουτί, για να έχει τον ήχο της “μπότας” (ρυθμού).

Έπαιζα λοιπόν τον ίδιο ρυθμό που άκουγα, με αποτέλεσμα να αποκτήσω γρήγορα την αίσθηση της μουσικής! Θεωρώ τη μουσική, φυσικό μου περιβάλλον. Δε θυμάμαι ποτέ τη ζωή μου χωρίς αυτή… Αντέχω χωρίς αυτή, όσο ένα ψάρι έξω από το ενυδρείο του.

Σπουδές, στο αντικείμενο;

Στην αρμονία, είμαι εξ ολοκλήρου αυτοδίδακτος. Παρακολούθησα μαθήματα πιάνου, όμως και εκεί αντιμετώπιζα μικρά προβλήματα... Ήθελα να διασκευάζω τις κλασσικές συνθέσεις του Chopin και του Bach!

Επέλεξα να μην είμαι εκτελεστής ενός μουσικού συνόλου, γιατί με ενδιέφερε η δημιουργία του. Γι’ αυτό ασχολήθηκα πολύ μικρός με τη σύνθεση, την παραγωγή, την ενορχήστρωση και γενικά, με την επεξεργασία ήχων. Μέχρι και σήμερα, δε με ευχαριστεί τίποτα όσο η παραγωγή του ήχου.

Η πορεία σας, τα επόμενα χρόνια; Οι πρώτες αναμνήσεις από το χώρο;

Συνεργάστηκα πολύ νωρίς, με ανθρώπους που τότε δεν ήταν γνωστοί στο ευρύ κοινό.
Στα 15 μου, εγώ και ο αγαπημένος μου φίλος, Μπάμπης Στόκας, ήμασταν μέλη μίας μπάντας!

Εξαιτίας της - από τότε - γνωριμίας μας, εντοπίζεις σήμερα τη φράση “Πλήκτρα: Νίκος Τερζής”, στο πρώτο CD των Πυξ Λαξ. Βέβαια, δε συνέχισα την πορεία μου σε αυτό το ύφος, γιατί δεν ήθελα να ανήκω σε ένα group. Είχα άλλου είδους σκέψεις και σχέδια.Στα 16 μου, πραγματοποιούσα επίσημα τα demonstrations της Roland, στο Ηχόραμα Θεσσαλονίκης.

Είμαι από τους τρεις πρώτους προγραμματιστές μουσικής στην Ελλάδα. Την εποχή εκείνη, π.χ. ο Στέφανος Κορκολής δεν έκανε κάτι χωρίς να είμαι δίπλα του.

Το πιο σπουδαίο που μου συνέβη ήταν μία ιστορία, την οποία γνωρίζουν πολύ λίγοι. Ήμουν στην - τότεPolyGram - Universal, με τον αγαπημένο μου Βίκο Αντύπα. Έψαχναν από τότε το πρότυπο του εμφανίσιμου άντρα - καλού τραγουδιστή. Υποστήριζα από την πλευρά μου, ότι η επιτυχία του τραγουδιού, δεν εξαρτάται από τον καλλιτέχνη. Έλεγα: “Μπορώ να σας δείξω, πώς γίνεται ένα huge hit, χωρίς ο ερμηνευτής του να είναι επαγγελματίας…” Πόσο μάλλον, όμορφος! Αποτέλεσμα; Το “Πλάτσα πλάτσα πλούτσα” με τον Τάκη Βαμβακίδη!

Ο Νίκος Χαϊκάλης, διευθυντής πωλήσεων της Universal, μου τηλεφώνησε, λέγοντας: “Κέρδισες το στοίχημα! Το single πούλησε μέχρι στιγμής, περισσότερο από πολλούς άλλους καλλιτέχνες!” Και το ανατριχιαστικό συνέβη, αμέσως μετά, όταν λάβαμε ένα γράμμα - που σίγουρα ο Τάκης κρατά ακόμα φυλαγμένο - από ένα νησί του Αιγαίου.

Έκπληκτοι, διαβάσαμε τα λόγια μιας κοπέλας: “Θέλω να σας πω, ένα μεγάλο ευχαριστώ. Εδώ και πολύ καιρό, περνώ κατάθλιψη. Το τραγούδι σας, ήταν η ουσία και η αφορμή να αλλάξω διάθεση…” Αυτό και μόνο, μου αρκεί. Δεν έχω ανάγκη τίποτα άλλο, ως καλλιτέχνης…

Πότε σας εντοπίζουμε για πρώτη φορά, συνθετικά;

Όσο παράξενο και αν ακουστεί, δεν εμφανίστηκα στη δισκογραφία από τη μεριά του συνθέτη. Ήμουν ενορχηστρωτής στον πρώτο δίσκο του φίλου μου, Βασίλη Καζούλη, με τίτλο “Μπλε Μωρό”, το 1987. Όλοι μας, τραγουδάμε ακόμα “Οι φίλοι μου μού το ‘χαν πει, ξέχνα ρε Billy τη Φανή…”, “Αμοργός” κ.λπ. μέχρι σήμερα. Μάλιστα μία περίοδο παίζαμε με το Βασίλη μαζί. Από το σημείο αυτό, η παρουσία μου σε groups είναι έντονη.

Θα με βρεις στους “The Last Drive” και άλλα πολλά συγκροτήματα.
Επίσης, ήμουν με τον Τάσο Βουγιατζή, στις “Μασέλες”, την ίδια περίοδο που συνεργάστηκα με τη Ζανέτ Καπούγια. Ορόσημο αποτελεί και η συνεργασία μου με τη Βικτώρια Χαλκίτη, για ένα δίσκο της στη Γαλλία.Το πρώτο ολοκληρωμένο, συνθετικό μου εγχείρημα, είναι με το Σάκη Ρουβά, το 1991. Ηχογραφήσαμε ολόκληρο το LP πριν την αυγή του 1991, ώστε να γίνει επιτυχία το “1992’!

Τότε ήταν, που βραβεύτηκα ως συνθέτης του τραγουδιού “Πάρτα” στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Στο δίσκο του Σάκη έστησα μία ολοκληρωμένη μουσική πρόταση, επαναστατική για την Ελλάδα. Πέρασα σε άλλους μουσικούς δρόμους. Εισήγαγα το House, χωρίς να είναι καν γνωστό!

Φάγαμε πολλές πέτρες με το Σάκη τα τέσσερα πρώτα χρόνια της πορείας του! Όμως είχα έναν στόχο: τα κορίτσια να βγάλουν το poster του ξένου καλλιτέχνη από τον τοίχο, και να κολλήσουν την αφίσα του Έλληνα τραγουδιστή! Και με το Σάκη αυτό ακριβώς συνέβη.

Αμέσως μετά, κάναμε το “Πες το μ’ ένα φιλί” με την Καίτη Γαρμπή και το “Όταν το τηλέφωνο χτυπήσει” με την Ελίνα Κωνσταντοπούλου, το 1993. Τα χρόνια εκείνα ήμουν από τους πρώτους που καθιέρωσαν την τεχνοτροπία των remixes ως τάση. Απομόνωσα δηλαδή τη φωνή, όπως αυτή ηχογραφείται αυτούσια και την έβαλα στο sample, δημιουργώντας τα club mix, που σήμερα είναι must! Μάλιστα διευκόλυνα τον εκάστοτε d.j., αναγράφοντας τα BPM (σημ.: χτύποι ανά λεπτό) στο κομμάτι. Και αυτή, είναι μόνο η αρχή…

Η Eurovision; Τα πρώτα βήματα, στο διαγωνισμό;

Παρακολουθούσα από πολύ μικρός το διαγωνισμό της Eurovision. Σαφώς όταν ένας καλλιτέχνης ασχολείται με τη μουσική, εντοπίζει ό,τι καλλιτεχνικό event μπορεί να υπάρξει στο περιβάλλον γύρω του. Δεν επιδίωξα ποτέ τη συμμετοχή μου στο διαγωνισμό. 

Πάντα προέκυπτε μέσα από τις συνεργασίες μου.Το 1993, η Καίτη Γαρμπή κάλεσε όλους τους δημιουργούς της, εκείνης της περιόδου. Στόχος; Να συμμετέχουμε μαζί στην Ιρλανδία, ως on stage performers. Για πρώτη φορά έζησα από κοντά αυτό το διαγωνισμό. Αισθάνθηκα ότι ήμουν σε μία πενταήμερη εκδρομή, όπου όλα τα σχολεία έπαιζαν μουσική και τίποτα άλλο! (Γέλια) Πρόκειται για ένα δεκαήμερο γεμάτο events, όπου γνωρίζεις παραγωγούς από το εξωτερικό και ανταλλάσεις άλλου είδους απόψεις και διαφορετικές κουλτούρες. Συζητούν μαζί σου, αναλύοντας το λόγο της ενορχήστρωσής τους, στο κομμάτι που εκπροσωπούν, κ.λπ. Παρουσιάζονται πολύ διαφορετικά είδη μουσικής, τα οποία παράγουν ένα πολύ extreme, μουσικό συνονθύλευμα! Γι’ αυτούς τους λόγους, η πρώτη μου εμπειρία ήταν τρομερή. 

Με τον ίδιο τρόπο, το 1995, όταν κάναμε το δίσκο της Ελίνας Κωνσταντοπούλου, ο Χάρης Ανδρεάδης (σημ.: μουσικός, διευθυντής ορχήστρας) μου ανέφερε χαρακτηριστικά, για το “Ποιά Προσευχή”: “Το τραγούδι αυτό, είναι πάρα πολύ όμορφο… Μήπως, να το στέλναμε στη Eurovision, πριν κυκλοφορήσει;” Δέχτηκα, όπως ήταν φυσικό! Ο κόσμος μιλούσε από τότε για το Αστέρι της Βεργίνας. Ο στίχος του Αντώνη Παππά, έθιγε ακριβώς αυτό το ζήτημα. “Έν' αστέρι είχα μόνο και το απαιτήσανε…”, όπως έγραψε ο Αντώνης. 

Έχω ζήσει, όλες τις εγχώριες προκριματικές διαδικασίες για τη Eurovision. Εκείνη την περίοδο, έστελνες το τραγούδι σε φάκελο. Γινόταν η ακρόαση των κομματιών από την αρμόδια επιτροπή, χωρίς να γνωρίζουν ονόματα. Επέλεγαν τα πρώτα δέκα και ψήφιζαν το επικρατέστερο, ανοίγοντας το φάκελο με τα στοιχεία των υποψηφίων, στο τέλος! 

Θυμάμαι με κάθε ακρίβεια το Γιώργο Χατζηνάσιο, να μου το ανακοινώνει τηλεφωνικά… Μου μίλησε για το κομμάτι και για εμένα ως καλλιτέχνη. Μέχρι σήμερα, δεν ξεχνώ τα λόγια αυτά...

“ΒΙΩΣΑ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ, ΣΤΑ ΤΕΛΗ ΤΟΥ ’90…”

Η συνεργασία με το Γιώργο Μαζωνάκη, περιλαμβάνεται στην ίδια περίοδο συνθετικά; Τραγούδια, όπως το “Με τα μάτια να το λες” ανήκουν σε αυτή την εποχή;

Τότε ακριβώς! Μου δίνεις την ευκαιρία, να σου αποκαλύψω ακόμα μία σπάνια ιστορία, που δε γνωρίζει κανείς. Πρόκειται για ιστορικές στιγμές, που επιτέλους πρέπει να βγουν στη δημοσιότητα. Βρισκόμουν στο γραφείο του διευθυντή της εταιρείας και εντελώς τυχαία παρατηρώ ένα CD. “Ποιος είναι αυτός;” ρωτώ. “Είναι το πρώτο CD ενός νεαρού, του Γιώργου Μαζωνάκη. Άφησέ το, δεν έχει πουλήσει αρκετά.” μου απαντούν. Επέμεινα να ακούσω τη φωνή του, ήμουν πεπεισμένος ότι αξίζει. 

Η φωνή και η εμφάνιση του Γιώργου Μαζωνάκη, μου έδωσε την ώθηση να προτείνω ένα νέο είδος λαϊκής μουσικής. 

Δημιούργησα άκρως λαϊκές μελωδίες σε συνδυασμό με ενορχηστρώσεις και παραγωγή ήχου, προδιαγραφών εξωτερικού. Ήμουν σίγουρος γι’ αυτό! Ήθελα να συνεργαστώ μαζί του! Το 1994 ανέλαβα προσωπικά, όλο το δίσκο του Γιώργου “Με τα μάτια να το λες”, ως παραγωγός. Μόλις μαθεύτηκε στο χώρο, ότι θα κυκλοφορήσω το δίσκο τον Ιούνιο, βιάστηκαν να βγάλουν συμπεράσματα… Όμως, όταν τον Αύγουστο ενημερώθηκα για τις πωλήσεις του CD, είχαν ήδη γίνει hits τα “Με τα μάτια να το λες” και “Μη μου ζητάς” και ο δίσκος πήγαινε περίφημα! 

Από τον ίδιο δίσκο, ο κόσμος λάτρεψε το “Τρεις το πρωί”, το “Ανήκω σε εμένα… και στα όνειρά μου…” και το “Φρόνιμα”. Όταν στις 60.000 πωλήσεις, έγινε η απονομή του χρυσού δίσκου, επιβεβαιώθηκα ως μουσικοσυνθέτης και παραγωγός, γιατί ήμουν ο μοναδικός που διαισθάνθηκα το αστέρι του Γιώργου να λάμπει, πολύ πριν οι άλλοι το καταλάβουν.Η ιστορία αυτή όμως, δεν τελειώνει έτσι … 

Ο σκηνοθέτης Κώστας Καπετανίδης παρουσίαζε τη δική του εκπομπή στο κανάλι Tempo. Ενώ λοιπόν, είχε καλέσει το Γιώργο στην εκπομπή, ξαφνικά παρακολουθώ το τραγούδι “Φρόνιμα” να οπτικοποιείται live μέσα στο studio! Αμέσως μετά το τέλος της εκπομπής, τηλεφώνησα στον Κώστα για να μάθω ποιος δημιούργησε το mini-clip. Με έκπληξη τον ακούω να λέει “Το έκανα για πλάκα, εγώ ο ίδιος!” Ήταν η πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα! Γι’ αυτό και απαίτησα από την εταιρεία, το επόμενο video-clip του Γιώργου να είναι από τον Κώστα Καπετανίδη. Μετά από αυτό το γεγονός, ο Κώστας ακολούθησε την πορεία που όλοι γνωρίζουμε… 

Το 2001, δύο Ιταλοί παραγωγοί, ενδιαφέρθηκαν να προωθήσουν στη χώρα τους το “Μου λείπεις”. Το airplay του τραγουδιού πήρε ανοδική πορεία, ενώ λίγο αργότερα λαμβάνω ένα τηλεφώνημα: μου ζητούσαν να εκχωρήσω την άδεια, ώστε να κυκλοφορήσει το ομώνυμο single του Γιώργου! Έτσι, έγινε hit για τρία χρόνια και επίσημο music background σε διαφημιστικό της Opel! Δεν είναι τυχαίο, ότι μία παραγωγή μου από το παρελθόν έγινε μόδα στο εξωτερικό. Αυτό είναι το αστείο, για τα ελληνικά δεδομένα! Συνηθίζουμε να μην εκτιμάμε την εγχώρια δυναμική μας στη μουσική…

Ρίτα Σακελλαρίου;

“Εγώ δεν πάω Μέγαρο”, με τον αγαπημένο μου φίλο και στιχουργό, Γιώργο Παυριανό, το 1993! Η μεγάλη Ρίτα Σακελλαρίου, είχε εξαιρετική φωνή.

Καίτη Γαρμπή;

Η συνεργασία μου μαζί της; Κατά τύχη! Την περίοδο εκείνη, είχα αναλάβει το programming στις ενορχηστρώσεις του Χάρη Ανδρεάδη. Ο ίδιος, μου πρότεινε να δώσουμε το “Πες το μ’ ένα φιλί” στην Καίτη Γαρμπή, για μία “…νέα” τότε τραγουδίστρια! Ε λοιπόν, το τραγούδι σημείωσε τεράστια επιτυχία, με μηδαμινό promo! Ο κόσμος, το ζητούσε ξανά και ξανά, επιβάλλοντας μία νέα, καθεστηκυία τάξη, στο airplay του κομματιού και ακούγοντάς το σε κάθε του έξοδο! Ο ακροατής, έδειξε σε όλους, πιο πρέπει να είναι το hit…

Πού σας βρίσκουμε τις δύο τελευταίες δεκαετίες, σε σχέση με το μουσικό στερέωμα;

Στο τέλος της δεκαετίας του ’90, βίωσα δύσκολες επαγγελματικές συνθήκες. Όμως, έμαθα να αναγεννιέμαι από τις στάχτες μου. Και θα καταλάβεις γιατί… Υπέγραψα με μία μεγάλη εταιρεία, στην οποία όμως περιορίστηκα. 

Ήμουν ανεξάρτητος, ως άνθρωπος και καλλιτέχνης. Ίσως αυτό ενοχλούσε… Εκείνη την περίοδο λοιπόν μου ζητήθηκε από το διευθυντή, να γράψω για τη Λίτσα Διαμάντη. Συμφώνησα και το 1998 κυκλοφόρησε το “Τι ζητάς”, από τον ομώνυμο δίσκο. Το ευχάριστο είναι, ότι ο Τούρκος Mustafa Sandalερμήνευσε το “Τι ζητάς”, ως διασκευή με τίτλο “Yok Gerekçem”, δίνοντάς του μία ιδιαίτερη ώθηση. Την ίδια εποχή, με καλούν από το Hollywood: ενδιαφέρονταν για την τελευταία έκδοση του τραγουδιού, με τον τίτλο“Nour El Chams”, από την Pascale Machaalani! Το τραγούδι απέκτησε τη δική του θέση, στην ταινία “SpyGame” (σημ.: Robert Redford, Brad Pitt, 2001), κατακτώντας με την υπογραφή μου μία διεθνή, κινηματογραφική διέξοδο…

Όταν αυτά συνέβαιναν στο εξωτερικό, αποφάσισα να ασχοληθώ με ένα τραγούδι, που βρισκόταν για πέντε χρόνια, ως ανεπιθύμητο demo, στα αρχεία όλων των δισκογραφικών εταιρειών(!). Είχε ηχογραφηθεί με ό,τι φωνή υπήρχε τότε στο στερέωμα. Αυτό ήταν, το “Die for you”… Ανακαλύπτω τους Antique (σημ.: Νίκος Παναγιωτίδης, Έλενα Παπαρίζου) και το τραγούδι κάνει την εκπληκτική πορεία, που όλοι παρακολουθήσαμε, πριν και μετά την εμφάνισή του στη Eurovision.


“ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΕΝΗ ΧΟΥΝΤΑ, ΟΠΟΥ ΟΤΑΝ ΕΚΦΡΑΖΕΣΑΙ, ΜΠΑΙΝΕΙΣ ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ”

Η ελληνική δισκογραφία, σήμερα;

Το τραγικό είναι, ότι οι δισκογραφικές εταιρείες θέλουν να ελέγχουν τα πάντα. Εάν ένα καλό τραγούδι βρει τη διέξοδό του προς το κοινό, μακριά από δισκογραφικούς δρόμους και κυκλώματα, ζημιώνεται το φαύλο σύστημα και αυτό δεν τους συμφέρει! 

Θέλουν να κερδίζουν, μόνο οι τέσσερις-πέντε εκλεκτοί και κανείς άλλος. Μόνον εάν καταστραφεί το μουσικό control των “μεγάλων”, θα ευτυχήσουμε να απολαύσουμε καλή ελληνική μουσική στη χώρα! Σε αυτό το σημείο, στηρίζω ακράδαντα την άποψη του σπουδαίου, Αντώνη Βαρδή: “Τα ραδιόφωνα, τα παίρνουν…” Απλώς θα συμπληρώσω: “…όχι όλα, αλλά τα παίρνουν”. Και γνωρίζουν πολύ καλά, όσοι διαβάζουν αυτές τις γραμμές…

Ζούμε σε μία εκσυγχρονισμένη χούντα, όπου όταν εκφράζεσαι, μπαίνεις στο περιθώριο. Σαφώς, ξεκινούν τον έλεγχο ενός κράτους από τον πολιτισμό του. Η μουσική, είναι πολιτισμός. Όταν αργοπεθαίνει η μουσική κουλτούρα, τα υπόλοιπα είναι θέμα χρόνου. Και αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα. 

Επιβάλλουν τη Lady Gaga ως number one star - που είναι κανονικά gaga! (Γέλια) - κάτι το οποίο, μόνο γέλια προκαλεί! Προσοχή! Δεν απομυθοποιώ την Pop μουσική, κάθε άλλο, συνεχίζω να τη θαυμάζω. Όμως, ο Michael Jackson είναι μόνο ένας…

Ποια ήταν η πιο παραγωγική περίοδος της ελληνικής δισκογραφίας, όπως εσείς τη ζήσατε;

Η δεκαετία του ’90. Τότε, άνθισε το ελληνικό τραγούδι. Αντίθετα, σήμερα βιώνουμε τη χειρότερη περίοδο της δισκογραφίας στη χώρα. Αναγκαζόμαστε να κινηθούμε, ενώ είμαστε ακρωτηριασμένοι, διαθέτοντας μόνο το κεφάλι. Παροτρύνω όσους μας διαβάζουν: “Μην ακούτε τραγούδια, που σας “σερβίρουν”… Αναζητείστε τα πραγματικά τραγούδια στο internet και το YouTube! Διευρύνετε τους ορίζοντές σας, μουσικά και πολιτικά!”

Το μέλλον της μουσικής στην Ελλάδα;

Δυσοίωνο… 

Όταν οι καταστάσεις και οι διαδικασίες είναι ελεγχόμενες, τότε μόνο κακό μπορεί να προκληθεί. Και αυτό φαίνεται, σε παγκόσμια κλίμακα. Άλλωστε, ποιος θα ενδιαφερθεί για μισό στρέμμα του πλανήτη; Όταν στην παγκόσμια δισκογραφία αναδύθηκαν αστέρες όπως η Celine Dion, ο Michael Jackson και ο 2Pac(σημ.: Tupac Shakur), ποιος θα ασχοληθεί με το “εξοχικό του κόσμου”;Είμαστε μάρτυρες μίας νέας μόδας: Ο δημιουργός και ο τραγουδιστής τοποθετούνται σε δεύτερη μοίρα, ενώ προωθείται το πρόσωπο του d.j. 

Ο d.j. ελέγχεται εύκολα από το κύκλωμα! Με αυτή τη μέθοδο, υποβαθμίζουν το δημιουργό και την έννοιά του! Υποβαθμίζουν την καλλιτεχνία, εισάγοντας υποχρεωτικά στερεότυπα και είδη τραγουδιού, που συνηθίζονται από τη μάζα. Έτσι θα σου φανούν ξενέρωτα, τα λίγα, ξεχωριστά τραγούδια που τυχόν θα ακούσεις! Όσο υπάρχει η “τρύπα” του internet, η κατάσταση ίσως εξισορροπείται. 

Όμως η βιομηχανία της μουσικής έχει καταστραφεί οικονομικά. Εμείς, στο χώρο της μουσικής βιώνουμε την κρίση 15 χρόνια τώρα! Το κράτος μας φορολογεί, γνωρίζοντας για τη διακίνηση του έργου μας σε πλαστικές τσάντες, από αλλοδαπούς! Πώς θα τους φαινόταν, εάν πουλούσαν χασίς, με τον ίδιο τρόπο; 

Στο μεταξύ, βαρέθηκα τα νυχτερινά κέντρα! Εμφανίστηκα μέχρι σήμερα τρεις φορές σε νυχτερινό μαγαζί, γιατί ήμουν υποχρεωμένος. Σιχαίνομαι τα μπουζούκια και την παρακμή τους. Μιζεριάζω, βλέποντας μία ατμόσφαιρα Επιτάφιου, μέσα σε ένα περιβάλλον ποτισμένο στο αλκοόλ… 

Εξοργίζομαι, βλέποντας ηλίθιους θαμώνες να ξοδεύουν το κόστος ενός ορφανοτροφείου ή νοσοκομείου σε λουλούδια, τη στιγμή που χρωστούν στην εφορία και απολύουν καθημερινά τους υπαλλήλους τους! 

Ένα παιδί πεθαίνει σε τριτοκοσμική χώρα, κάθε φορά που ο καθένας τους αραδιάζει ένα πανέρι... Αυτά τα νυχτερινά κέντρα καλούνται μουσικοί χώροι, το 2011!

Θα ήθελα να επικεντρωθούμε στους Eat Beat και τους XRC.

Ολόκληρη η μουσική μου πραγματικότητα, είναι γεμάτη τεχνάσματα και κινήσεις, με απώτερο στόχο να δώσω ουσία στη διαφορετικότητα. Συνηθίζω λοιπόν να πειραματίζομαι.Οι Eat Beat, ήταν ακόμα ένα στοίχημα! Τρεις πόλοι ήταν ενήμεροι, γι’ αυτό το project. 

Η ΑΕΠΙ, ο Δημήτρης Γιαρμενίτης, τότε Διευθύνων Σύμβουλος της SONY και εγώ από την πλευρά μου. Το 2001, σκέφτηκα ότι θα μπορούσαμε να “κρυφτούμε” μεγαλουργώντας, όπως στο εξωτερικό! Το πρόβλημα έγκειτο στην ελληνική μας ταυτότητα. Η αντίληψη του κόσμου θα περιοριζόταν στην καταγωγή του ακούσματος. 

Με αυτή τη μέθοδο, προχωρήσαμε στην υλοποίηση ενός οργανωμένου σχεδιασμού: το “Without your love” κυκλοφόρησε σε white label βινύλια, ερχόμενα από το εξωτερικό! Το cartoon video-clip ήταν επίσης σπάνιο, συντελώντας στην προσχεδιασμένη “εισαγόμενη” ατμόσφαιρα, με χειροπιαστά αποτελέσματα. Αξιοσημείωτο είναι, ότι τραγουδώ ο ίδιος στα refrain του “Without your love”. Δεν είναι τυχαίο, ότι ο ήχος του τραγουδιού αντικατοπτρίζεται σε σύγχρονα dance μουσικά σύνολα, έπειτα από 10 χρόνια. Έτσι απέδειξα σε πολλούς, ότι μπορούμε να επιτύχουμε εξαιρετικές εγχώριες παραγωγές, αρκεί να γνωρίζουμε τον τρόπο... 

Οι XRC αποτέλεσαν την πρώτη μας προσπάθεια ως group: Εγώ, ο αδερφός μου, Παναγιώτης και ο Σόλωνας. Ήταν από τις πρώτες απόπειρες του Easy Coutiel, στην Planetworks, ενώ στην ομάδα ήταν και ο Ανδρέας Γιατράκος (σημ.: πλήκτρα, programming) με τον αδερφό του, Pete. Ο σκοπός μου ήταν ένα group με Pop επιρροές και ήχο που κατέληγε στην αγγλική σκηνή, της οποίας είμαι λάτρης! Παρουσιάσαμε μεγάλη επιτυχία με το “Φεύγεις”, το 2000 αλλά το group δεν εξελίχθηκε όπως θα περιμέναμε. 

Στοχεύαμε να κυκλοφορήσουμε περιορισμένο αριθμό τραγουδιών, μόνον επειδή οραματιστήκαμε ερμηνεία από τον ίδιο το δημιουργό. Το συναντάμε συνεχώς αυτό, σε καλλιτέχνες όπως ο Σταμάτης Κραουνάκης, ή ο Μάνος Λοΐζος: όταν ερμηνεύουν ο ίδιοι, τα τραγούδια έχουν άλλο touch… Αμέτρητες φορές, μόνο η ψυχή του δημιουργού βιώνει το συναίσθημα της ερμηνείας… Κανείς άλλος. Αυτό θα πει, τραγουδοποιός. Αυτό θα πει, XRC.

Αισθάνομαι, ότι απολαμβάνετε το μουσικό παιχνίδι σας, με το ελληνικό κοινό! Σκοπεύετε κάποτε, να αποκαλύψετε πτυχές του εαυτού σας;

Μην αγχώνεσαι! Μπορεί να έχω άλλα 15 ψευδώνυμα αυτή την περίοδο χωρίς να το γνωρίζει κανείς και είναι η αλήθεια! Ξέρεις, θα αποκαλύψω πολλά, όταν εκδώσω ένα βιβλίο που έχω στο νου μου. Ο σκοπός της έκδοσής του, θα είναι να βοηθήσει τα νέα παιδιά, που θα θελήσουν να ασχοληθούν με το τραγούδι, κάτι σαν οδηγός. Γι’ αυτό και θα κυκλοφορήσει, όταν κρίνω ότι πρέπει… 

Θα αναφέρω επίσης αναλυτικά, ποια projects είχα επιμεληθεί, από τα τόσα που ακούτε καθημερινά. Αυτή τη στιγμή που δημοσιεύεται η δήλωσή μου, “παίζω” με 14 ψευδώνυμα. Δύσκολο, να τα βρει κανείς! Σήμερα, συνεργάζομαι με συγκεκριμένους επαγγελματίες από το εξωτερικό, όπως στην περίπτωση του “Without your love”.

“ΣΤΗ EUROVISION, ΚΑΤΑΚΤΗΣΑΜΕ ΞΑΝΑ ΤΗΝ 1η ΘΕΣΗ. ΔΕ ΜΑΣ ΤΗΝ ΕΔΩΣΑΝ ΠΟΤΕ…”

Η παρουσία σας στο εξωτερικό, είναι συνυφασμένη με τις υψηλές θέσεις της χώρας στη νέα, εμπορική εποχή της Eurovision. Οι εμπειρίες, από τις τελευταίες σας συμμετοχές;

Ένα από τα αγαπημένα μου Eurovision-ικά τραγούδια, είναι το “With love” της Tamta. Τους στίχους έγραψε ο επίσης φίλος μου, Ποσειδώνας Γιαννόπουλος. 

Στην περίπτωση του “With love” δικαιώθηκα: Είχα διαίσθηση, ότι το νέο, επικρατέστερο ρεύμα στο διαγωνισμό, θα είχε αέρα βαλκανικής μπαλάντας… Και ήμουν κάθετος, σε όποιον δημοσιογράφο κι αν ρωτούσε. Το αποτέλεσμα; Νικήτρια ήταν η Σερβία, με το τραγούδι “Molitva” της Marija Šerifović.

Έχουν συμβεί συνταρακτικά γεγονότα πάντως στην ελληνική αποστολή κατά καιρούς, που δεν τα γνωρίζει κανείς έως σήμερα, γι’ αυτό στο ερχόμενο βιβλίο μου, θα αποκαλύψω πολλά… Προς το παρόν, θα δηλώσω κάτι ξεκάθαρο, σε εσένα και τους αναγνώστες σου: “Πριν το 2005, κερδίσαμε ξανά την πρώτη θέση. Μία θέση, που δεν την έδωσαν ποτέ όμως…” Εννοώ, ότι δεν επέτρεψαν να δοθεί η πρώτη θέση στην Ελλάδα, για πολλούς λόγους… Το σκέφτηκε κανείς; 

Να φανταστείς, ότι το “Shake it” και το “Die for you” είναι τα μοναδικά ελληνικά τραγούδια, που δεν έλαβαν 0 ψήφους, από καμία χώρα στη Eurovision! Άσε, που το “Die for you” ήταν δεύτερο στην απόφαση της επιτροπής, ενώ ο κόσμος το ανέδειξε σε πρώτο, πριν την τελική ανακοίνωση!
Θυμάμαι το 2004 με το Σάκη Ρουβά, πέταξα έξω από την press conference της Eurovision, Έλληνα fun που ήρθε φορώντας και επιδεικνύοντας μπλουζάκια και promo της Ruslana! “Καλά, εσύ είσαι Έλληνας;”, του φώναξα. Δεν μπορεί να είμαι αγκαλιά με την ελληνική σημαία και ο άλλος να καμουφλάρεται με τη Ruslana ολόκληρος! 

Και εδώ θέλω να αποκαλύψω για πρώτη φορά, τη λογική μου, τη στρατηγική μου: Μέχρι σήμερα στηEurovision λειτουργώ ενστικτωδώς, προβαίνοντας σε ενδόμυχους υπολογισμούς και εξετάζοντας αμέτρητα κριτήρια. Και όλα αυτά, υποσυνείδητα. 

Συγκεκριμένα ο διαγωνισμός, είναι ο ίδιος, ένα κύμα ανά δεκαετία. Όταν σε ένα μουσικό διαγωνισμό αναδεικνύεται συγκεκριμένο style μουσικής, τότε όλα παίρνουν την τροπή τους. Όταν κυλά μία δεκαετία γεμάτη “ηλίθιες” πρώτες θέσεις, αυτομάτως υποβαθμίζεται το ποιόν του όλου μουσικού event. Σε αυτό το σημείο, ξεχωρίζουν αστέρες όπως η Celine Dion (1988) και οι “Secret Garden” με το τραγούδι τους, “Nocturne” (σημ.: νικητές, το 1995). Οι πιθανότητες αυτές συγκρίνονται μόνο με τη répétitionστο Joker! (Γέλια) 

Τελικά ποτέ μου δεν πληρώθηκα για την προσφορά μου στη Eurovision. Αντιθέτως, το κράτος αύξησε τα έσοδά του σε τεράστιο βαθμό, χωρίς ποτέ να δώσει στους ιθύνοντες ένα μερίδιο… Άσε, που φορολόγησε τα Eurovision-ικά τραγούδια μου, ενώ εκπροσωπούν τη χώρα και επιφέρουν έσοδα στον κρατικό μηχανισμό, τόσα χρόνια!

Αισθάνεστε Eurovision-ικός καλλιτέχνης;

Σαφώς όχι! Έχω δηλώσει εκατοντάδες τραγούδια στην ΑΕΠΙ. Σε σύγκριση με αυτό τον όγκο, τα τραγούδια που έστειλα στο διαγωνισμό είναι λίγα. Ο χαρακτηρισμός μου ως Eurovision-ικού, είναι ατόπημα! Μία ακόμα, λάθος ταμπέλα… 

Το ερώτημά μου είναι: “Ξαφνικά, ο κόσμος με ανακάλυψε στο “Die for you”, το 2001;”Ήμουν συνθετικά ενεργός, παραπάνω από μία δεκαετία! Οι επιτυχίες που προέκυψαν επί εποχής Eurovision, είναι διαφορετικό ζήτημα. Άσε που, η Eurovision καταστράφηκε, από τη μέρα που ξεκίνησαν να παίζονται στοιχήματα πριν το διαγωνισμό.

Τα σχέδιά σας για το μέλλον;

Αυτή την περίοδο, ετοιμάζω ένα καινούριο group, τους “The Mirrors”. Ένα group, που θα κινείται σε alternative Rock μονοπάτια, σε συνδυασμό με Trip-hop επιρροές και Jazz στοιχεία. Συμμετέχει μάλιστα μία εκπληκτική τραγουδίστρια, η οποία ευτύχησε να μην προκριθεί στο Greek Idol! Η Ευδοκία Ράπτη! Στους “The Mirrors”ετοιμάζω 11 τραγούδια, διόλου τυχαία. Πρόκειται για τον τυχερό μου αριθμό, αφού: Γεννήθηκα την 11η μέρα του μήνα, ξεκίνησα την πορεία μου στο “Studio 111”, ενώ στην πρώτη μου Eurovision αποστολή έμεινα στο δωμάτιο 111 του ξενοδοχείου! Ο αριθμός αυτός παίζει σημαντικό ρόλο στην έννοια των “The Mirrors”, γιατί πάντα θα καθρεπτίζεται ο αριθμός 1…

Παράλληλα εργάζομαι πολύ σε projects του εξωτερικού, που θα γίνουν γνωστά πολύ σύντομα, ενώ συνεχίζω τις συνεργασίες μου με Έλληνες καλλιτέχνες, γιατί πιστεύω σε αυτούς. Μία διαφορετική προσέγγισή μου, είναι το “Δεν έχω μετανιώσει” από τον δίσκο “Ολοκαίνουριος” του Πάνου Κιάμου. Ο κόσμος αγάπησε επίσης, το “I‘m flying” του Θεοχάρη Ιωαννίδη, αλλά και το “The time of my life”, της Alessandra Rassimov. Το καλοκαίρι που πέρασε, ασχολήθηκα με ένα πρόσφατο, κινηματογραφικό soundtrack.

Θα χαρακτηρίζατε ο ίδιος το Νίκο Τερζή, ως κοινωνικά ευαίσθητο καλλιτέχνη;

Εάν θα έπρεπε να επιλέξω μεταξύ άλλων ιδιοτήτων, σίγουρα ναι! Θα σου εκμυστηρευτώ ένα προσωπικό μου συναίσθημα: Είμαι κατακουρασμένος και πέφτω επιτέλους στο κρεβάτι, να κοιμηθώ. Η έμπνευση όμως είναι αγενής! Σε ενοχλεί, χωρίς να ρωτά τις ώρες που κοιμάσαι! 

Την ίδια στιγμή λοιπόν, σηκώνομαι και γράφω… Αυτό, δε θα μπορούσε να συμβεί ποτέ, εάν δεν ήμουν υπερευαίσθητος. Είναι αδύνατο να δημιουργήσω, εάν δεν αφουγκραστώ το βίωμα. Δεν μπορώ να αντισταθώ στα ερεθίσματα της καθημερινότητάς μου! 

Δεν ανέχομαι τη βία γύρω μου, αντιστέκομαι στην κοροϊδία και προπάντων, αντιδρώ στην αδιαφορία του διπλανού μου… Ξέρεις, όλα τα παραπάνω επιβάλλονται χωρίς έλεος, από την τηλεόραση. Προβάλλουν και επιδεικνύουν, το ό,τι εκείνοι θέλουν να περάσουν! Ντύνουν τη σαχλή κοινωνική συγκέντρωση με το μανδύα της φιλανθρωπίας, αφαιρώντας από τον τηλεθεατή να διακρίνει την ουσιώδη προσφορά στον άστεγο, στον ανήμπορο, στο φτωχό…

“...ΕΚΑΝΑ ΚΑΘΕ ΜΟΥ ΒΗΜΑ ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΣΑ ΚΑΝΕΝΑΝ”

Η μουσική, τι ρόλο παίζει στην προσωπική ζωή σας;

Η μουσική δεν είναι τίποτα περισσότερο, από το soundtrack της πραγματικής μας ζωής… Δεν υφίσταται μουσική χωρίς τη ζωή, ή ζωή χωρίς τη μουσική! Συνυπάρχουν ομοιόμορφα, η μελωδία που θα σε μορφώσει, η μελωδία που θα σε προβληματίσει, η μελωδία που θα σε ξεσηκώσει να επαναστατήσεις, η μελωδία που θα σε κάνει να ερωτευτείς, και αυτή που θα σε τραβήξει από το μπαλκόνι, τη στιγμή που πας να αυτοκτονήσεις, για να σε λυτρώσει... 

Με τον ίδιο τρόπο, από τα παιδιά μου (σημ.: τα τραγούδια), άλλα μου έδωσαν αναγνωρισιμότητα στο εξωτερικό κα άλλα ενέπνευσαν σε πολλούς τον έρωτα. Επίσης, πάντα με ενδιέφερε η αισθητική. Και ο κανόνας της αισθητικής λέει ότι μέσα στο ίδιο σπίτι, συνυπάρχει αρμονικά ένας εξαίσιος και ακριβός πίνακας ζωγραφικής κρεμασμένος στον τοίχο σου, με ένα Mickey Mouse comic επάνω στο κομοδίνο σου…

Δεν κάνω μουσική, για να βάλω άλλο ένα παράσημο στον ώμο μου και να κοκορεύομαι. Κάνω μουσική, για να βλέπω τη χώρα μου ψηλά (βλ. Eurovision), για να νιώθω χαρούμενους τους ανθρώπους γύρω μου (βλ. περίπτωση Τάκη Βαμβακίδη), για να διασκεδάσω και να προβληματίσω τον κόσμο (βλ. “Έχεις πια χαθεί” Μπάμπη Στόκα). Με τη μουσική, μοιράζομαι το Νίκο Τερζή με τον κόσμο… Αυτή είναι η άποψή μου, η αλήθεια μου. 

Σαφώς, με βοήθησαν πολλοί στην πορεία μου. Ένας από αυτούς, ήταν ο Χάρης Χαλκίτης αλλά και πολλοί ακόμα καλλιτέχνες, που σήμερα ίσως να μην δραστηριοποιούνται επαγγελματικά. Φυσικά, συνεργάστηκα επιλεκτικά και με συγκεκριμένους στιχουργούς, όλα αυτά τα χρόνια. Επιδίωξα την προσωπική επαφή μαζί τους, και όχι τυχαία. Αγαπημένοι μου φίλοι, είναι ο Γιώργος Παυριανός, ο Πάνος Φαλάρας και ο Αντώνης Παππάς. Μάλιστα με τον Αντώνη, χαθήκαμε για χρόνια, εξαιτίας άλλων λόγων. Όμως μέσα μου, παραμένει να είναι αδελφός μου. 

Από τους νεότερους, αναφέρω το Νεκτάριο Τυράκη, με τον οποίο επίσης γράψαμε μεγάλες επιτυχίες. Δεν ξεχνώ βεβαίως, τη Ναταλία Γερμανού, το “Ναταλάκι”, που κάναμε ντεμπούτο στις επιτυχίες, με το “Πες το μ’ ένα φιλί”!

Έχετε αρνηθεί σε τραγουδιστές να ερμηνεύσουν κάτι δικό σας;

Από σεβασμό σε αυτό που γράφω και συνθέτω, έχω αρνηθεί. Όμως αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση - και το τονίζω - ότι περιορίζω τους ορίζοντές μου, μουσικά. Γι’ αυτό και συνεργάζομαι με κάθε είδους τραγουδιστή! Αυτός είναι ο βιοπορισμός μου. 

Αλλά όταν δημιουργώ κάτι πολύ προσωπικό, ο ίδιος επιλέγω τον ερμηνευτή. Ούτως ή άλλως, αντιμετώπιζα πάντα τη μουσική με δύο τρόπους: Εμπορικά, σαν ένα σουβλάκι, που ο έμπορος δίνει στον πελάτη χωρίς διακρίσεις, αφού θα λάβει το αντίτιμό του. Καλλιτεχνικά όμως, ως ένα απόρθητο φρούριο, στο οποίο θα εισέλθει για να ερμηνεύσει τραγούδι μου, αυτός που εγώ θα κρίνω…Κάνω τη σημερινή συνέντευξη μαζί σου, με μεγάλη ειλικρίνεια. Οφείλω να σου πω, ότι πολλές φορές, χάνομαι στα τραγούδια μου. 

Μου στέλνουν links στο διαδίκτυο, και σκέφτομαι “Α ναι, έχω γράψει και αυτό το κομμάτι…” Πρέπει όμως να γίνει κατανοητό, το γεγονός ότι, δυστυχώς είμαι αναγκασμένος να πληρώσω το σπίτι και το ρεύμα μου! Είναι απαραίτητο λοιπόν, τις 10 ώρες της ημέρας να κάνω μουσική και τις υπόλοιπες 14 ώρες, το ίδιο ακριβώς! 

Έμαθα να κάνω πάντα τη δουλειά μου, υπηρετώντας παράλληλα την τέχνη. Δεν είναι δυνατόν, να επικοινωνείς με όλους στην ίδια κλίμακα! Είσαι υποχρεωμένος να μιλάς στη γλώσσα του καθένα! Αυτό, αποδεικνύεται μέσα από την πρώτη, προσωπική μου δουλειά, όπου ο Πασχάλης Τερζής και η Γλυκερία, ερμηνεύουν με τον ίδιο μαγευτικό τρόπο, όπως ο Γιάννης Κότσιρας και η Ελένη Πέτα, ο Μπάμπης Στόκας και η Νίνα Λοτσάρη. Πρόκειται για το δίσκο “Μέσα απ’ τον δικό μου κόσμο”, που κυκλοφόρησε το 2009. Περιέχει τραγούδια, που αντιπροσωπεύουν κυριολεκτικά, το δικό μου κόσμο… 

Στην Ελλάδα προκρίνονται τα ημι-ταλέντα, όπως συνηθίζω να λέω. Διαθέτουμε τόσα “a-talent” shows, ώστε δεν πλησιάζουμε στο παραμικρό τις φωνές που ανακαλύπτουν, σε αντίστοιχες παραγωγές του εξωτερικού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η Leona Lewis, την οποία δε συγκρίνω καν με αντίστοιχους νικητές ελληνικών shows…

Αλήθεια, γιατί επιλέξατε αυτό το επάγγελμα;

Από νεαρό, με διέκρινε μία απίστευτη παραγωγικότητα στη σύνθεση. Να φανταστείς, γράφω τέσσερα και πέντε τραγούδια ανά εβδομάδα, από 20 χρονών. Πλέον, διοχετεύω το συναίσθημα της μουσικής στο νου μου, σε λίγα δευτερόλεπτα. Το συναίσθημα αιωρείται γύρω μου! 

Εάν ελέγξεις το κινητό μου, θα ακούσεις πενήντα νέες μελωδικές γραμμές, σε διάστημα εφτά ημερών. Συμβαίνει συχνά, να συνθέτω δέκα τραγούδια μέσα σε τρεις ώρες και να μην ξεκολλάω από το πιάνο! Όχι, σαν κάτι άλλους, που δήθεν εμπνέονται από τα πουλάκια και τα δέντρα, έξω από το παράθυρο! (Γέλια) Ένα παράδειγμα, αποτελεί η ανάμνηση μιας αγαπημένης μου δημιουργίας. Ιστορία, που ακόμα και ο Γιώργος Μαζωνάκης θα μάθει για πρώτη φορά, αμέσως τώρα! 

Το 1996, βρίσκομαι στο studio, με το Γιώργο και όλους τους μουσικούς. Είμαστε στην τελική ευθεία του album “Μου λείπεις” και επιμελούμαι των τραγουδιών, ένα προς ένα. Όταν τελειώνουμε το 8ο τραγούδι, ο Γιώργος ρωτά: “Το 9ο;” Η αλήθεια είναι, ότι δεν είχα προγραμματίσει κάτι συγκεκριμένο, μέχρι τότε. Αστειευόμενος και χωρίς να έχω σκεφτεί κάτι, απαντώ: “Με το 9ο τραγούδι, θα πάθεις πλάκα!” (Γέλια) Κατευθύνομαι στο πιάνο. Αυτομάτως παίζω μία Σολ Μινόρε, τραγουδώντας “Νανα, νανα νανανα” (σημ.: “Κρατάς, νύχτες και όνειρα…”). Ο Γιώργος ενθουσιάζεται! “Ρε συ, γιατί έκρυβες αυτή την κομματάρα;”, ρωτά… Η συνέχεια, είναι γνωστή σε όλους, με τους στίχους του Πάνου Φαλάρα, για το τραγούδι “Φεύγω για μένα”... 

Είμαι συνηθισμένος να δημιουργώ ακατάπαυστα. Όμως πετάω, ό,τι δε μου αρέσει. Και είμαι κάθετος απέναντι σε κάθε είδους αντιγραφές.

Δηλαδή;

Μάθε μόνο, το εξής: 

Έχω συνθέσει τραγούδι τέσσερις μήνες πριν την κυκλοφορία ενός δίσκου. Βρίσκομαι στο σπίτι και ακούω το Νίκο Μουρατίδη στο ραδιόφωνο: “Και τώρα, το soundtrack της ταινίας “Arizona dream” σε σύνθεση Goran Bregović”. Ακούω προσεκτικά και συνειδητοποιώ ότι βρίσκεται στην ίδια μελωδική γραμμή με το τραγούδι που είχα γράψει πριν τέσσερις μήνες! 

Προφανώς δεν με έκλεψε ο Goran Bregović! Παρ’ όλα αυτά, πέταξα αμέσως το δικό μου τραγούδι. Είμαι αμείλικτος στις επιλογές μου, προκειμένου να υπερισχύσει το αυθεντικό, το original βρε αδερφέ!Βλέπεις, σήμερα η μουσική επιτάσσει μελωδικές προσομοιώσεις και μίξεις άλλου τύπου, όπως τα samples και τα midi samples. 

Για παράδειγμα το 2005, η Madonna έκανε μεγάλη επιτυχία, με μελωδία του “Gimme!Gimme! Gimme! (A Man After Midnight)” των Abba! Μιλώ φυσικά για το “Hung Up”. Τη στιγμή λοιπόν, που επικρατεί μία παγκόσμια τάση σε αυτό το φαινόμενο, αντιμετώπισα σφοδρή κριτική για το “Χαμογέλα” των Τριημιτόνιο και μάλιστα από κάποιους d.j.! Δήθεν, η εισαγωγή έμοιαζε με τραγούδι των Black Eyed Peas κ.λπ.! Και εγώ μπορώ να πω, ότι είμαι ίδιος με τον Brad Pitt! (Γέλια) 

Ο κόσμος που μας διαβάζει, είναι απαραίτητο να γνωρίζει: Η σύνθεση δε σχετίζεται με την ενορχηστρωτικό ύφος του τραγουδιού! Η μελωδική γραμμή που τραγουδά ο ερμηνευτής, αποτελεί ξεκάθαρα τη σύνθεση! Αλλά δεν πειράζει, όλα αυτά είναι κακόβουλες συμπεριφορές, που έχουν στόχο να με δυσφημήσουν και να με βλάψουν ψυχολογικά. Κριτικάρουν και συκοφαντούν χωρίς καμία απτή απόδειξη. Δεν είναι τυχαίο, ότι όλοι όσοι κατακρίνουν τις συνθέσεις μου σήμερα, είναι οι ίδιοι που με παρακαλούσαν να τους δώσω μία συνέντευξη το 2001… 

Από την πλευρά μου, είμαι ηθικός. Έκανα αξιοκρατικά κάθε μου βήμα μέχρι σήμερα και δεν πλήρωσα κανέναν… Ούτε εκμεταλλεύτηκα τη δημοσιότητα με άλλους τρόπους! Δεν κυκλοφόρησα ποτέ με καμία διάσημη, ούτε απείλησα ότι θα αυτοκτονήσω από τον πύργο του Άιφελ! (Γέλια) Συνεπώς, ό,τι δεν κάνω, δε θέλω να μου κάνουν. Εάν ανοίξω το στόμα μου, ακόμα και αυτή που κρατά το μικρόφωνο δεν ξέρει από πού θα φύγει! Έχω ζήσει πολλά, γνωρίζω ακόμα περισσότερα και δεν ανέχομαι υπερβολικές συμπεριφορές εις βάρος μου!

“ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΟ ΙΣΧΥΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ”

Ας μιλήσουμε για την… πολιτική. Αισθάνεστε, ότι πρέπει να αλλάξει κάτι, δεδομένης της άσχημης κατάστασης που βιώνουμε;

Για αρχή, ο κόσμος πρέπει να αναζητήσει την αλήθεια, μέσα από το internet, το σύγχρονο “κρυφό σχολειό” του νοικοκυριού! Έχουν βάλει στόχο, να μένουμε άπραγοι και υπνωτισμένοι.

Επαναπαύονται σαν ψώνια στο “Ἀρχαίο ημῶν παρελθόν…”, χωρίς να δημιουργούν τις προϋποθέσεις της σύγχρονης ανάπτυξης! 

Σκέφτομαι αρκετές φορές: “Ποιοι αρχαίοι; Εσύ τι κάνεις, ρε αρχηγέ;” Τελικά αναλογίζομαι, ότι όποιος λαός έχει ιστορία, δεν παρουσιάζει μέλλον… 

Άλλοι λαοί, κάνουν τα πάντα για να δημιουργήσουν ιστορία τη σύγχρονη εποχή, σε αντίθεση με τους Έλληνες, που αναπαράγουμε την ιστορία του παρελθόντος… 

Ποιος περιμένουμε ότι θα μας σώσει; Ο Σωκράτης, ο Κολοκοτρώνης, ή - μη χειρότερα(!) - ο Δίας, με τους κεραυνούς του; 

Εμείς είμαστε ο Σωκράτης, ο Δίας και όλοι οι ένδοξοι πρόγονοι της Ελλάδας, αρκεί να το αντιληφθούμε! Μόνο έτσι, θα καταλάβουμε τη δύναμη που έχουμε, να σταθούμε πλέον στη σύγχρονη ιστορία.Μας ζητούν, να είμαστε λογικοί μέσα σε έναν παράλογο κόσμο… 

Σκέφτομαι τη σημερινή κατάσταση του εφήβου στην Ελλάδα και τρομοκρατούμαι! Τελειώνοντας το σχολείο, δε διακρίνουν τίποτα στο μέλλον τους. Τίποτα! 

Αυτός είναι ο λόγος, που βλέπεις τη νεολαία να παραδίδεται στα ναρκωτικά. 

Αυτός είναι ο λόγος, που αντικρίζεις νεαρά 15χρονα να αναλώνονται στο Facebook, έχοντας ως πρότυπο τη Lady Gaga. Το άγχος τους είναι εάν η profile-photo πάρει 87 “likes”, ενώ το μόνο που προσφέρουν, είναι η πόζα! Ανεπίτρεπτο! Εδώ καταστρέφεται η Ελλάδα... 

Δεν αντέχω στη θέα, ενός ανθρώπου και ζώου που υποφέρει. Όλοι, είμαστε ψυχές. Από παιδί, είχα ένα όνειρο. Να συγκεντρώσω τεράστια ποσά χρημάτων και να χτίσω ένα υπερσύγχρονο, δεκαόροφο νοσοκομείο. 

Να συγκεντρώσω όλα τα άπορα παιδιά, που ζουν στην ανέχεια και την πείνα, πληρώνοντας από την τσέπη μου τους μεγαλύτερους επιστήμονες για την περίθαλψή τους. Όλα δωρεάν! Εάν για κάποιο λόγο βγάλω πολλά λεφτά και αποκτήσω αυτή τη δυνατότητα, θα με θυμηθείς…

Ένα τελευταίο μήνυμα, για τους αναγνώστες, καθώς και για αυτούς που απολαμβάνουν τη μουσική του Νίκου Τερζή, τόσα χρόνια;

Ακόμα και όσοι δε με γνωρίζουν προσωπικά, γίνονται κοινωνοί της ψυχής μου, μέσα από τα τραγούδια μου. Ό,τι κατάφερα στη μουσική και στη ζωή μέχρι σήμερα, ήταν μόνο με το δικό μου όνομα… Και είμαι περήφανος γι’ αυτό. Στόχος μου ήταν και είναι, να μοιράζομαι με τον κόσμο τη χαρά, το αστείο, τη διασκέδαση, τον προβληματισμό ή τον πόνο, γιατί αυτή είναι η αλήθεια μου…Το μήνυμα που θέλω να αφήσω σαν επίλογο, είναι ακλόνητο: “Μην κατευθύνεστε στη μουσική! Μην κατευθύνεστε στην πολιτική!” 

Όλοι οι Έλληνες οφείλουμε, να διαθέτουμε προσωπικότητα και συνείδηση, ώστε να μην μας ορίζει κανένας… Γνωρίζουμε τι πρέπει να πράξουμε και θα το κάνουμε ως χώρα, χωρίς οδηγίες. Όλοι μαζί, είμαστε πιο ισχυροί και από τον οποιοδήποτε! Εξάλλου, ποιός ο λόγος να ζει κανείς, εάν όχι για να απολαμβάνει ελεύθερα την κάθε του ανάσα; Στο εξής, θα μοιραζόμαστε τη χαρά της ελευθερίας, μόνο εάν εμείς δημιουργήσουμε τις κατάλληλες προϋποθέσεις. 

Να ξεκινήσουμε, δίνοντας προτεραιότητα στα παιδιά, αυτά χρειάζονται την αφοσίωσή μας, σε αυτά κρύβεται η ευτυχία! Πάνω από όλα τα παιδιά, αφού εκεί θα κριθεί το μέλλον της ανθρωπότητας. Χωρίς αυτά, υπάρχει μόνο παρελθόν και παρόν…

________________________________________________________________________________


Είναι εύκολο να συνειδητοποιήσει κανείς, ότι μία συνάντηση μαζί του δεν είναι αρκετή. Ανανεώσαμε το ραντεβού μας και μάλιστα στο studio. Εκεί εξάλλου, διαφαίνεται η πραγματική ταυτότητα του καλλιτέχνη. Η ρεαλιστική ματιά του παραγωγού στην ηχογράφηση ενός μουσικού συνόλου, που μέχρι τότε, μόνο στο μυαλό του υπήρχε. Μόνο στην ψυχή του ακουγόταν.

Ο Νίκος Τερζής είναι το συνώνυμο της διορατικότητας στη μουσική βιομηχανία. Και στο studioαποδεικνύει τη μαεστρία του, με όποιον καλλιτέχνη κι αν συνεργάζεται. Σύντομα, θα συμφωνήσουν μαζί μου και οι πλέον δύσπιστοι…

Πηγή: definingdifferences.blogspot