Ὃμως, παρατηρῶντας προσεκτικά τὰ ὃσα συμβαίνουν εἰς τὸν πλανήτην γενικότερα καὶ εἰδικότερα εἰς τὴν χώραν μας, διαπιστώνουμε πώς μὲ κάποιον τρόπον, ἀρκετές φορές δὲν ἒχουμε τὴν δυνατότηταν νὰ τὴν ἀναγνωρίσουμε, ὃταν μᾶς ἀσκεῖται.
Θεωρῶντας πώς βία εἶναι κάθε τι (τοὐλάχιστον) ποὺ δὲν συνάδει μὲ τούς φυσικούς νόμους, λαμβάνοντας ἐπίσης ὑπ’ ὂψιν μας τὴν πραγματικήν ἒννοιαν τοῦ ὃρου κι ὂχι αὐτὸ ποὺ ἲσως νὰ ἒχει ἐπικρατήσει στὴν ἀντίληψιΝ μας, διαπιστώνουμε συχνά ἒκπληκτοι, πώς ἒχουμε πέσει θύματα βίας καὶ βιασμοῦ σὲ πολύ περισσότερες περιπτώσεις ἀπό αὐτές ποὺ με τὴν κοινή μας λογική ἀναγνωρίσαμε. [Βία= …………., χρήσις δυνάμεως πρὸς καταναγκασμόν, σπουδή, βιά ……. (Λεξικόν Δημητράκου, ἐκδόσεις Γιοβάνη, σελ. 304, Ἀθῆναι 1970) ]
Ἀνατρέχοντας στὴν καθημερινότητά μας, μὲ λίγην προσοχήν, θὰ μπορούσαμε νὰ διαπιστώσουμε πώς ὃλος μας ὁ βίος διεξάγεται ὑπό τὴν ἂσκησιν βίας. Ἡ ἐργασία μας εἶναι δουλ(ε)ιά (ἢ ὀρθῶς δουλεία), ἡ ζωή μας εἶναι βίος καὶ ἡ σκέψις μας εἶναι….
Τὶ εἶναι ἡ σκέψις μας; Εἶναι κάτι ποὺ ἒχει καταφέρει νὰ μείνῃ ἐκτός ἀσκήσεως βίας;
Ἀπό μικρά παιδιά, εἰς τὸ νηπιαγωγεῖον, εἰς τὸ σχολεῖον, εἰς τὸ Πανεπιστήμιον βιώνουμε βία. Ἲσως στὶς ἐμπειρίες μας νὰ μὴν ἒχῃ καταγραφεῖ κάτι τέτοιον συνειδητά. Ὃμως παρατηρῶντας τὸν σημερινόν μας βίον, πόσα πράγματα ἀπό αὐτά ποὺ ὡς ἀ-βίαστα νήπια ἐπιθυμούσαμε, ἒχουμε ἐπιτύχει; Ἢ διαφορετικά, πόσα ἀπό αὐτὰ ποὺ ὀνειρευόμασταν ἒχουν γίνει πραγματικότητα;
Γιατί θεωρῶ πώς ἒχουμε ὑποστεῖ χρήσιν βίας; Γιατί ἁπλούστατα ἒνα βρέφος ζεῖ κατά φύσιν κι ὂχι παρά φύσιν. Ἀναγνωρίζει μόνον τὶς ἀνάγκες του (φύσις) καὶ τὶς ἐκφράζει ἀναλόγως. Πεινάει, πονάει, νυστάζει. Δρᾶ κατά φύσιν.
Μεγαλώνοντας ὃμως ἀρχίζουν καὶ μπαίνουν τὰ διάφορα «καλούπια» ποὺ θὰ τοῦ «ἐπιτρέψουν» νὰ ἐνταχθῇ εἰς τὸν κοινωνικόν ἱστόν. Τὰ πρέπει διαρκῶς αὐξάνονται καὶ σταδιακῶς τὰ θέλω ἐξοβελίζονται. Ξεκινοῦν ἀπό τὸ ἂμεσον περιβᾶλλον καὶ ὁλοκληρώνονται σὲ μεγάλην ἡλικίαν, μὲ σημαντικοτέραν ὃμως περίοδον τὴν διάρκεια τῆς σχολικῆς τους ἐκπαιδεύσεως.
Πόσο «ἀθῶα» τελικῶς εἶναι ἡ σχολική μας παιδεία; Πόσο «καλά» ἢ «ἐπιδερμικά» ἒχουν μελετήσει κάποιοι τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους ἓνα βρέφος ἢ ἓνα νήπιον θὰ ἀπωλέσῃ μὲ τὸν ταχύτερον δυνατόν τρόπον τὴν «φύσιν» του καὶ θὰ περάσῃ εἰς τὴν «ταυτοποίησιν» καὶ τὴν «μίμησιν»;
Ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος ποὺ παρατηρῶ σήμερα, θὰ ἒλεγα βαθύτατα. Δὲν ἐπιτρέπουν νὰ γίνῃ ΤΙΠΟΤΑ τυχαίως. Καὶ φυσικά δὲν δύναται οὐδείς νὰ ξεφύγῃ.
Τὰ πρόσφατα γεγονότα εἰς τὸ νηπιαγωγεῖον τῶν Σεπολίων τὸ ἀποδεικνύουν. Σὲ ἓναν χῶρο ποὺ μόλις τὸ 10% τῶν παιδιῶν προήρχοντο ἀπό ἰσλαμικές οἰκογένειες, ἐπεβλήθη ὁμαδική προσευχή στὸν Ἀλλάχ καὶ στὰ 30 παιδιά. Δὲν ἐξετάζεται τὸ ἐὰν ὁ ἰσλαμισμός ἢ ὁ χριστιανισμός εἶναι ὀρθά ἢ μη θρησκευτικά συστήματα ἐδῶ. Τὸ ἒχουμε ἐρευνήσει μερικῶς καὶ θὰ τὸ ἐπανερευνήσουμε στὸ μέλλον. Τὸ οὐσιῶδες εἶναι ἡ χρήσις τοῦ σχολικοῦ χώρου γιὰ τὴν «ἐπιβολή» θεολογικῆς-θεοκρατικῆς συνειδήσεως.
Σήμερα μᾶς ἒχουν «πείσει» γιὰ τὴν ἀνάγκην συμβιβασμοῦ μὲ εἰκόνες πολυθρησκευτικότητος. Πολυθρησκευτικότητα ὃμως σὲ θεολογικόν ἢ θεοκρατικόν ἐπίπεδον, δημιουργεῖ βιασμόν σὲ συνειδήσεις καὶ ἰδιαίτερα παιδιῶν ποὺ ἀκόμη δὲν ἒχουν ἀντιληφθεῖ βασικές ἒννοιες, ἀρχές καὶ ἀξίες ποὺ ἀφοροῦν τὴν πνευματικήν τους ἀνάπτυξιν. Ἓνα ζήτημα ποὺ τοποθετεῖται εἰς τὴν σφαίραν τῶν αὐστηρῶς προσωπικῶν δεδομένων, γίνεται μοχλός χειραγωγήσεως καὶ ἀσκήσεως πιέσεων. Ἐὰν ἐγὼ ἒχω ἓνα παιδί καὶ θέλω νὰ τὸ «προσηλυτίσω» εἰς τὴν θρησκείαν μου, δὲν εἶναι κάτι ποὺ ἀφορᾷ μόνον ἐμένα καὶ τὸ παιδί μου; (Τὸ ἐὰν ἒχω ἢ ὂχι τὸ δικαίωμα νὰ τὸ προσηλυτίσω εἶναι ἓνα ἐξ ἲσου σοβαρότατον θέμα!!) Γιατί θὰ πρέπει νὰ ἐμπλακῇ ὃλος ὁ κοινωνικός ἱστός; Γιατὶ ἡ πολιτεία «ἀναλαμβάνει» νὰ μὲ ἀντικαταστήσῃ; Γιατί ὁ νόμος ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ τὴν ἂσκησιν πολιτικοῦ δικαιώματος μετά τὰ 18 ἀλλά ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ τὸν προσηλυτισμόν; Δύο μέτρα καὶ δύο σταθμά; Γιατί ἓνα παιδί δὲν ἒχει δικαίωμα ἐκφορᾶς πολιτικοῦ λόγου καὶ χρήσεως ψήφου στὰ 7 ἢ στὰ 10 ἢ στὰ 16 ἀλλά ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ νὰ ἒχῃ θεοκρατικήν «ἐνημέρωσιν»; Μήπως ἡ θεοκρατική ἐκπαίδευσις εἶναι ἓνας ἀκόμη βιασμός; Μία σημαντική λεπτομέρεια. Ἡ θεοκρατική ἐκπαίδευσις δὲν εἶναι κάτι νέον. Ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων ὁ ἂνθρωπος γινόταν ἀποδέκτης τέτοιας παιδείας. Σὲ ὁποιοδήποτε κοινωνικόν σύστημα!!!!
Ὁ ἐνήλιξ ἂνθρωπος διαπιστώνει, συνήθως σὲ προχωρημένη ἡλικία, πώς τὰ πλεῖστα ἐξ ὃσων ἐβίωσε δὲν ἦταν αὐτά ποὺ πράγματι χρειαζόταν. Ἀντιθέτως, ἐφήρμοσε ὃλα τὰ πρέπει ποὺ τοῦ ἐδιδάχθησαν. Τὸ κλειδί εὑρίσκεται εἰς τὴν ἀναπαραγωγήν γεγονότων καὶ δράσεων ἂνευ κριτικῆς σκέψεως.
Ἓνα παιδί ἢ ἓνας ἐνήλιξ ποὺ δὲν «δουλεύει» ὃπως οἱ λοιποί, εἶναι τεμπέλης. Ἓνα παιδί ἢ ἓνας ἐνήλιξ ποὺ θὰ ἐκφέρῃ μίαν διαφορετικήν ἂποψιν ἢ ἰδέαν, ἀπό τὴν κοινῶς ἀποδεκτήν, εἶναι ἠλίθιος. Ἒνα παιδί ἢ ἓνας ἐνήλιξ ποὺ δὲν ἀναπαράγει ὃσα ὃλοι ἀναπαράγουν χρήζει ἰατρικῆς παρακολουθήσεως. Δὲν ἐξετάζεται ΠΟΤΕ, ἀπό κανέναν ἡ πιθανότης τοῦ ὀρθοῦ. Ὀρθόν εἶναι ΠΑΝΤΑ τὸ κοινῶς ἀποδεκτόν. Μὰ εἶναι ὃμως ἒτσι;
Τὸ μέγιστον ὃμως τῶν βιασμῶν ποὺ ὑφίσταται κάποιος, εἶναι ἡ σταδιακή διάλυσις καὶ καταστροφή τοῦ δείκτου ἀντιλήψεως καὶ προσαρμοστικότητας του. Ἒχουμε καταστεῖ ἀνίκανοι νὰ διαχειριστοῦμε καὶ τὰ ἀπλούστερα τῶν δεδομένων. Θαυμάζουμε πιτσιρικᾶδες γιὰ τὴν εὐρηματικότητάν καὶ τὴν ἱκανότητάν τους νὰ ἐφευρίσκουν τρόπους γιὰ νὰ μεταμορφώσουν κάτι ἂχρηστο σὲ παιχνίδι ἢ νὰ δημιουργοῦν τὶς συνθῆκες ἐκεῖνες ποὺ θὰ καλύπτουν τὰ θέλω τους. Τὰ ἲδια ὃμως αὐτά παιδιά, στὴν καλλιτέρα τῶν περιπτώσεων ὡς ἐνήλικες, θὰ γίνουν ἂβουλοι ὑπάλληλοι, μὲ ἀνύπαρκτον εὐρηματικότηταν καὶ φαντασίαν. Γιατί; Χάθηκε τὸ τάλαντον ἢ θάφτηκε εἰς τὸν δρόμο; Μήπως ἐπιτελεῖται ἓνας διαρκῆς καὶ ἀθόρυβος «βιασμός» εἰς τὴν σκέψιν καὶ τὴν στάσιν ζωῆς μας; Ἡ ἀδυναμία μας, λόγῳ ἐλείψεως χρόνου (;;;;) νὰ σταθοῦμε σὲ κάθε μας στιγμή καὶ νὰ ἐξετάσουμε τὶς ἀνάγκες μας, μήπως εἶναι κάτι ποὺ μᾶς ἒμαθαν νὰ ἀναπαράγουμε; Κι ἐὰν τὸ κάνουμε, δὲν περιθωριοποιούμαστε αὐτομάτως; Βγαίνουμε ἀπό τὸ μαντρί; Φυσικά!!
Τέλος, ἐὰν παρατηρήσουμε τὴν καθημερινότηταν μας, εἶτε τώρα ποὺ ἡ χρήσις (καὶ πολλές φορές κατάχρησις) τῶν μέσων ἐνημερώσεως ἒχει περάσει εἰς τὸν τρόπο ζωῆς μας, εἶτε πολύ παλαιότερα, ὑπῆρχε ΠΑΝΤΑ ἓνα κοινωνικόν γίγνεσθαι ἀποδεκτόν καὶ ἀναπροσαρμόσιμον ἀναλόγως τῶν δεδομένων. Μόνον ὂταν τὸ ἀποδεχόμασταν καὶ τὸ ἀναπαραγάγαμε ἦταν δυνατόν νὰ ἐπιβιώσουμε ἐντὸς κάποιας κοινωνίας. Σὲ κάθε ἂλλην περίπτωσιν ἡ περιθωριοποίησις ἦταν δεδομένη. Ἡ ἰστορία βρίθει ἀπό τέτοια παραδείγματα. Ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων ἡ ζωή εἰς τὸν πλανήτην εἶναι ἒτσι ἢ ἀλλοιῶς. Ὃποιος ἐξῆλθε ἀπό τὸ μαντρί εἶναι ἐχθρός; Ἀφανίζεται; Γιατὶ; Μὲ ποιὰ κριτήρια καὶ μὲ ποιὰν λογικὴν στήνεται τὸ οἰκοδόμημα αὐτό;
Ἐν ὀλίγοις. Ἡ ἀναπαραγωγή μίας συνηθείας, γίνεται μιμητικά. Οὐδείς ἀναρωτιέται ἐὰν κάτι εἶναι καλό ἢ κακό. Ἡ μίμησις, ἂνευ κριτικῆς σκέψεως, διέπει κάθε μας δράσιν.
Σὲ ἐλάχιστες περιπτώσεις καταφέρνουμε νὰ ἀλλάξουμε κάποιες συμπεριφορές μας κι αὐτό φυσικά δὲν γίνεται ἐὰν δὲν συνειδητοποιήσουμε σὲ βάθος τὸ ποιοὶ εἲμαστε καὶ τὸ τὶ ἀκριβῶς θέλουμε. Γιὰ νὰ συμβῇ ὃμως κάτι τέτοιο, θὰ πρέπει νὰ περάσουμε μέσα ἀπό ἓναν νέον «βιασμόν», δυσκολότερον ἲσως ἀπό ὃσους βιώσαμε, διότι θὰ εἶναι ταχύς καὶ συνειδητός. Θὰ πρέπει νὰ ἀσκήσουμε «βίαν» (πίεσιν) σὲ ἓνα σύστημα ἀξιῶν, ἐθῶν καὶ καταστάσεων γιὰ νὰ τὸ «ἀνατρέψουμε» καὶ νὰ ἀλλάξουμε εἶτε τμηματικά εἶτε ὁλικῶς τὴν ὀπτικήν καὶ τὴν ἀντιληπτικότηταν μας.
Πρό ἡμερῶν εἶχα ἀναφερθεῖ εἰς τὴν Κρόνιον περίοδον. Δὲν ἦταν καθόλου εἰρωνικόν τὸ σημείωμα. Μὲ προβληματίζει ἒντονα ἡ πιθανότης τοῦ νὰ ἦταν κάποτε διαφορετικά τὰ πράγματα εἰς τὸν πλανήτην μας.
Ποτέ δὲν πίστευα σὲ παραδείσους. Ὃμως γιατί μαθαίνουμε πώς τότε οἱ ἂνθρωπο εὐημεροῦσαν; Τὶ συνέβη κι αὐτὸ ἂλλαξε; Γιατί ὁ βίος μας δὲν εἶναι ζωή; Γιατί τότε (κατά τὸν Ἡσίοδον πάντα) ὑπῆρχε ζωή; Γιατί μόνον σὰν λέξις ἒχει παραμείνει εἰς τὴν ζωήν μας κι ὂχι σὰν ἀνάμνησις; Τὶ ἐμεσολάβησε, ἐὰν ἐμεσολάβησε κάτι καὶ ἡ ζωή μετεμορφώθη σὲ βίον; Καὶ γιατί μαθαίνουμε πλέον πώς ἒτσι πρέπει νὰ εἶναι τὰ πράγματα; Μήπως γιατὶ ἒχουμε «βιαστεῖ» καὶ μπολιαστεῖ ἀπό ἀπίστευτη σὲ ὂγκον βίαν; Βίαν πνευματικήν, συναισθηματικήν, νοητικήν καὶ πολλές φορές σωματικήν;
Θὰ μπορέσῃ ἂρα γε κάποτε ὁ ἂνθρωπος νὰ ἀπεγκλωβιστῇ ἀπό τὰ δεσμά του; Θὰ μπορέσῃ νὰ ἀντιληφθῇ πῶς καὶ πόσο μακρᾶν βιεῖ ἐκ τῆς πραγματικῆς ζωῆς; Θὰ μπορέσῃ κάποτε νὰ στήσῃ ἓναν παράδεισον ἐντὸς τοῦ ὁποίου θὰ ὑπάρχῇ καὶ θὰ Ζῌ κατὰ φύσιν; Ὀψόμεθα.
Φιλονόη
Πηγή: filonoipontiki.wordpress
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου