1 Αυτάρχισμός και φασισμός, τα επόμενα πολιτικά συστήματα που θα φέρει η Νέα Τάξη Πραγμάτων

Ό,τι και να ήταν αυτό που λεγόταν δημοκρατία μέχρι σήμερα ξεχάστε το...!
Φυσικά, αυτό που είχαμε και ακόμα έχουμε και που ονομάζεται αντιπροσωπευτική δημοκρατία, στην πραγματικότητα ποτέ δεν ήταν δημοκρατία, αλλά μια ολιγαρχία που νομιμοποιούταν με τη διαδικασία των κομματικών εκλογών.

Σύμφωνα τώρα με τις νεότερες απόψεις που ήδη σχηματοποιούνται, η παγκοσμιοποιημένη οικονομία βρίσκεται στη γωνία ενός τριγώνου του οποίου τις άλλες δύο γωνίες κατέχουν η αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία και ευρύτερες υπερεθνικές οντότητες.
Και οι τρεις πιο πάνω κορυφές του παγκόσμιου αυτού τριγώνου δεν μπορούν να συνυπάρξουν και κυρίως δεν μπορεί πλέον να συνυπάρξει και να επιβιώσει η κοινοβουλευτική δημοκρατία, με καμία από τις δύο άλλες.

Μόνος του ένας λαός, οργανωμένος με κοινοβουλευτική δημοκρατία, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την επίθεση της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Αναγκαστικά και προκειμένου να περάσουν οι επιταγές της τελευταίας, ο λαός αυτός θα πρέπει να χάσει την εθνική του κυριαρχία υπέρ των δανειστών και ταυτόχρονα το σχετικό πολιτικό σύστημα της κοινοβουλευτικής του δημοκρατίας θα γίνει αυταρχικό, διαφορετικά ο λαός είναι αδύνατο, χωρίς αυταρχικό εξαναγκασμό να δεχτεί τα μέτρα που επιβάλουν οι δανειστές. Μια πρώτη εικόνα αυτού του αυταρχισμού της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας που επιβάλλεται στο λαό μέσω του κοινοβουλευτικού συστήματος, τη ζούμε εμείς εδώ στη Ελλάδα σήμερα και τα πράγματα φυσικά θα γίνουν ακόμα χειρότερα.

Η αντιμετώπιση του τέρατος της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας μπορεί να γίνει, μας λένε οι νέες αυτές απόψεις, μόνο με αντίπαλο δέος την άλλη κορυφή του τριγώνου, δηλαδή με αντίπαλο υπερεθνικές οντότητες. Όμως και στην τελευταία περίπτωση αφενός ο λαός θα χάσει την εθνική του κυριαρχία, αφετέρου το κοινοβουλευτικό σύστημα στην ουσία καταργείται και πάνω στο λαό θα ασκείται η εξουσία της υπερεθνικής οντότητας. Μια εικόνα από το μέλλον μιας τέτοιας υπερεθνικής Ευρωπαϊκής Ένωσης γίνεται ήδη αντιληπτή από τώρα, με τη δημοσιονομική πειθαρχία που συμφέρει τη Γερμανία.

Ως αποτέλεσμα αυτού του ήδη εμφανισθέντος αυταρχισμού που ασκεί το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα μέσω των ολιγαρχικών κοινοβουλευτικών συστημάτων σε βάρος των λαών, άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους σε όλα σχεδόν τα κράτη, φασιστικά κινήματα που τυχαίνουν της υποστήριξης μεγάλου πλήθους των αντίστοιχων λαών, ενώ στην ουσία και σε βάθος χρόνου εξυπηρετούν απόλυτα το στόχο της Νέας Παγκοσμιοποιημένης Τάξης Πραγμάτων.

Μια μόνο εναλλακτική λύση μπορεί να υπάρξει σ’ αυτόν τον εξελισσόμενο παγκόσμιο παραλογισμό της επίθεσης του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, του αυταρχισμού της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και του ανερχόμενου φασισμού. Η λύση αυτή ακούει στο τετριμμένο και πολυφορεμένο όνομα «δημοκρατία». Όμως, με την έννοια της πραγματικής συμμετοχής των ίδιων των λαών στο πολιτικό σύστημα των χωρών τους και στις αποφάσεις που λαμβάνονται. Μιλάμε δηλαδή για μια πλήρη κοινωνικοποίηση των αντίστοιχων κρατικών μηχανισμών που αυτή τη στιγμή έχουν αυτονομηθεί από τις αντίστοιχες κοινωνίες και ελέγχονται από τις χρηματαγορές. Διαφορετικά, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί η παγκοσμιοποιημένη πλέον οικονομία των χρηματαγορών.

Οι Ισλανδοί έδειξαν το δρόμο, αλλά αυτό το μικρό παράδειγμα, για να έχει επιτυχία και μέλλον, θα πρέπει να γενικευτεί.


Πηγή