Οι Έλληνες υποτίθεται ότι ήμασταν
λαός συμπονετικός. Τρέχαμε στη συμφορά του άλλου, πονούσαμε μαζί του.
Σήμερα, δεν μας ακουμπάει τίποτα. Δεν πάει να καίγεται ο κόσμος, αυτό
που μετράει είναι να μην επηρεάζει εμάς.
Κάνουν απεργία οι εργαζόμενοι στο Μετρό και κανείς δεν νοιάζεται για το αν αυτοί οι άνθρωποι έχουν όντως δίκιο. Το μόνο που μας νοιάζει είναι ότι δεν μπορούμε να σουλατσάρουμε με το υπερσύγχρονο μετρό μας.
Δεν μας νοιάζει αν στο σπίτι μας έχουμε τρεις ανέργους. Δεν μας
νοιάζει που ο μισθός μας τελειώνει πριν καν τον πάρουμε στα χέρια μας.
Δεν μας νοιάζει που οι γονείς μας δεν έχουν να πάρουν τα φάρμακά τους.
Δεν μας νοιάζει που κυκλοφορούμε στα σπίτια μας σαν Εσκιμώοι, τυλιγμένοι
με κουβέρτες. Δεν μας νοιάζει το κατάντημά μας.Μας νοιάζει μόνο να μην διαταράσσει τίποτα το «αποχαύνωμά» μας. Στην εποχή του μνημονίου, όποιος τολμάει να απεργήσει γιατί τον οδηγούν στην καταστροφή, ενώ κανονικά θα έπρεπε να έχει την αμέριστη συμπαράσταση όλης της κοινωνίας, γίνεται ο παρίας της υπόθεσης. «Είναι βολεμένος και δεν θέλει να ξεβολευτεί», υποστηρίζουν οι Ελληνάρες.
Δεν καταλαβαίνουμε ότι με τα χάλια μας βάζουμε «πλάτη» για ακόμα περισσότερα μέτρα, για ακόμα περισσότερες μειώσεις, για ακόμα μεγαλύτερη ανεργία, για ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή. Και αυτό γιατί οι δανειστές μας, βρίσκουν την ευκαιρία να περνούν τα απάνθρωπα μέτρα τους με τη λιγότερη το δυνατόν κοινωνική αντίδραση.
«Αυτοί τρώγονται μεταξύ τους, δεν πρόκειται να αντιδράσουν» και να σου οι νέοι φόροι.
Αλλά φυσικά δεν φταίνε αυτοί. Ήθελαν να στρέψουν τη μία κοινωνική ομάδα κατά της άλλης και το κατάφεραν γιατί εμείς τους αφήσαμε.
Αν δεν είχαμε χάσει την υπερηφάνεια μας, τώρα θα ήμασταν τρία εκατομμύρια έξω από το μετρό. Και ας έρχονταν να κάνουν επιστράτευση!
Αλλά όπως φαίνεται, πλέον δεν χρειαζόμαστε κυβερνητική προπαγάνδα. Βγάζουμε και μόνοι μας τα μάτια μας.
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου