«
Διαίρει και βασίλευε"... ή αλλιώς, πώς ένα «παλλαϊκό συλλαλητήριο», και το ψήφισμα που εγκρίθηκε από αυτό, δυνάμωσε τους εξουσιαστές και χειροτέρευσε τις συνθήκες σκλαβιάς των Ελλήνων.
Σε κάθε προσπάθεια ενίσχυσης και ανασχηματισμού των εξουσιαστικών δομών είναι απαραίτητη η «λαϊκή συμμετοχή».
Σε κάθε προσπάθεια ενίσχυσης και ανασχηματισμού των εξουσιαστικών δομών είναι απαραίτητη η «λαϊκή συμμετοχή».
Γι’ αυτό η πολύπτυχη «δημο-κρατία», αυτό το πολιτικό μέσο επιβολής των εξουσιαστών, μπορεί να εκδηλωθεί και μέσα από "δημοψηφίσματα" ή μορφές "λαϊκών συνελεύσεων", όπως αυτά που έγιναν, για παράδειγμα, πριν από 65 ολόκληρα χρόνια.
Αναφερόμαστε στην λαϊκή συνέλευση των «πανελλήνων» στο γήπεδο του Παναθηναϊκού και στο μετέπειτα δημοψήφισμα για την επαναφορά του πολιτεύματος της Βασιλευόμενης Δημοκρατίας.
Μπορεί κάποιος να δει αρκετά κοινά χαρακτηριστικά της τότε εποχής με το σχέδιο Μάρσαλ και του σήμερα με την εκπόνηση του «σχεδίου διάσωσης της ελληνικής οικονομίας».
Οι μεγάλες πολιτικές απάτες, κατά κανόνα κρύβονται πίσω από όμορφες λέξεις – φράσεις όπως "Έθνος", "ενότητα", "σωτηρία της πατρίδος", "λαϊκή κυριαρχία"…Συνέβαινε στο παρελθόν, συμβαίνει και σήμερα….
Έτσι έχουμε τον εγγονός να επαναλαμβάνει στις μέρες μας, ελαφρά τροποποιημένη τη φράση του παππού του περί «σωτηρίας της πατρίδας».
Οι ομοιότητες και οι διαφορές είναι πάντα χρήσιμες για να βγαίνουν σωστά συμπεράσματα, επειδή οι εξουσιαστικές τεχνικές και μεθοδεύσεις στην ουσία τους παραμένουν ίδιες.
Η γνώση της ιστορίας δεν παύει να είναι διδακτική…
***
Μετά την μετάβαση της εξουσίας από την κατοχική κυβέρνηση τον Οκτώβριο του 1944 και την μεθοδευμένη σφαγή του Δεκέμβρη του 1944, τα πράγματα δεν φαίνονταν, παρ’ όλ’ αυτά, να πηγαίνουν καλά για τους εξουσιαστές.
Τα επόμενα δύο χρόνια, το ΚΚΕ παρέμεινε ένα από τα νόμιμα κόμματα, που ασκούσε την εξουσία που του αναλογούσε, αλλά παρά τη συμφωνία της Βάρκιζας και όσα την ακολούθησαν δεν φαινόταν να μπορεί να ελέγξει τους Έλληνες, που εξακολουθούσαν να διατηρούν το πνεύμα και την στάση της ανυποταξίας σε εγρήγορση παρά τις προσπάθειες της δεξιάς και της αριστεράς για την καταστολή τους.
Η διαχείριση του κράτους και η καθυπόταξη των σκλάβων του μετά την μετάβαση της εξουσίας από την κατοχική κυβέρνηση δεν φαινόταν εύκολη υπόθεση.
Έτσι, λοιπόν, στις αρχές του 1946 μπήκε σε εφαρμογή μέρος του σχεδίου που αφορούσε τους Έλληνες.
Με πρόσχημα την ανάσχεση του κομμουνισμού η αμερικάνικη εξουσία με διττό σκοπό την τόνωση των οικονομιών της και την καθυπόταξη των πληθυσμών της Ευρώπης, που είχαν μπει στη σφαίρα επιρροής της, εκπόνησε το σχέδιο Μάρσαλ που περιλάμβανε οικονομική βοήθεια με όρους που τέθηκαν από την Ουάσιγκτον και περιλάμβαναν την καταστολή των ανυπότακτων πληθυσμών και τον έλεγχο των κρατών που έλαβαν την βοήθεια με μόνιμη απειλή το μπλοκάρισμα των πιστώσεων…
Τον Ιούλιο του 1947 ιδρύθηκε η «Επιτροπή για την Ευρωπαϊκή Οικονομική Συνεργασία» (OEEC), που αποσκοπούσε στη διαχείριση του Σχεδίου Μάρσαλ, ενώ το 1949 ακολούθησε η ίδρυση από τους Σοβιετικούς του «Συμβουλίου Αμοιβαίας Οικονομικής Βοήθειας (COMECON)».
Ήδη από τις 5 Φεβρουαρίου 1945 ξεκινά η επανέκδοση της εφημερίδας «Καθημερινή», η οποία είχε διακοπεί από τον Απρίλη του 1941.
Οι εφημερίδες του Λαμπράκη δεν θα μπορούσαν να αναλάβουν στη παρούσα φάση ρόλο διαμορφωτή, αφού σε όλη την διάρκεια της κατοχής, εκδίδονταν με ναζιστικό μετοχικό κεφάλαιο (με τα ονόματα « Ελεύθερον Βήμα» και «Αθηναϊκά Νέα»).
Από την επανέκδοση της το 1945 η Καθημερινή μέχρι τις αρχές του 1946, μέσω των άρθρων του εκδότη της Γ. Βλάχου, έθετε το δίλημμα «της αντιστάσεως προς επιβίωσιν, ή της υποχωρήσεως εις την επιβουλήν, δια τον αργόν αλλά ασφαλή θάνατον της εθνικής ψυχής. Πρώτα το έθνος. Ύστερα όλα τ’ άλλα...».
Η «Καθημερινή» μέσω του εκδότη της κάλεσε τον λαό να λησμονήσει παλιά πάθη και συμπάθειες.
Έτσι με πρόσχημα τον κομμουνιστικό κίνδυνο τα «εθνικά» κόμματα προχώρησαν σε συμμαχία και την Κυριακή 13 Ιανουαρίου 1946 πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στο γήπεδο του Παναθηναϊκού στην Αλεξάνδρας.
Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, συμμετείχαν 200.000 αθηναίοι πολίτες που «επεκύρωσαν το συμβόλαιον ιεράς ενώσεως που υπέγραψαν τα δύο μεγάλα κόμματα, των Λαϊκών και των Φιλελευθέρων».
Στο ρεπορτάζ της εφημερίδας «Βραδυνή» αναφέρεται:
«Το χθεσινόν παλλαϊκόν συλλαλητήριον, πρωτοφανές εις όγκον δικαίως εχαρακτηρίσθη από τους ξένους δημοσιογράφους, ως μεγάλη νίκη του ελληνικού λαού[...] Από νωρίς το πρωί ο λαός των Αθηνών, του Πειραιώς και των περιχώρων ήτο επί ποδός και κινείτο κατά μάζας προς το Παναθηναϊκόν γήπεδο[...] Το σύνθημα ήτο ένα ΕΝΩΣΙΣ, ο λαός της πρωτευούσης αληθώς εντολοδόχος του πανελληνίου [...] παρά την έλλειψιν προεργασίας παρουσίασε τον αυθόρμητον πρωτοφανή συναγερμό των 200.000 δια να δώσει την ακλόνητον λαϊκή επικύρωσιν εις την επιτευχθείσα συμφωνίαν[...] Ουδέποτε συγκέντρωσις είχε τόσον χαρμόσυνον και ενθουσιαστικόν τόνον [...], υπήρχαν πρόσωπα περιχαρή.
Λαϊκοί, φιλελεύθεροι, σοσιαλισταί, βασιλόφρονες και δημοκρατικοί, όλοι συνέρρευσαν εκεί πονούντες την Ελλάδα [...] Τα πλήθη επλήρωσαν μια έκταση της λεωφόρου και των γύρω δρόμων, μέχρι των Αμπελοκήπων και πέραν ενός χιλιομέτρου προς την κατεύθυνσιν της οδού Πατησιών».
Στο «παλλαϊκό συλλαλητήριο» παραβρέθηκαν οι πολιτικοί αρχηγοί, του Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού κόμματος Γ. Παπανδρέου, του Λαϊκού Κ. Τσαλδάρης, των Φιλελευθέρων Σοφοκλής Βενιζέλος. Τα συνθήματα που ακούγονταν, «Ένωσις», «Ζήτω ο Τσαλδάρης», «Άξιος», «Βενιζέλαρος».
Από την σκηνοθεσία δεν έλειψαν και οι συνδικαλιστές, με την εμφάνιση περίπου 200 εργαζομένων στα τρένα ακούστηκε το σύνθημα «ζήτω η ενωμένη εργατική τάξις». Πριν την έναρξη των λόγων ανακρούστηκε ο εθνικός ύμνος.
Πρώτος μίλησε ο Κλεάνθης Θεοφανόπουλος, πρόεδρος του δικηγορικού συλλόγου, ο οποίος ανέφερε: «σύμπνοια και η ένωσι θα διαλύσει το πολιτικόν σκότος, όπερ επί μία εικοσιπενταετία εσκίαζεν την πολιτικήν [...]Αι επιστημονικαί και επαγγελματικαί οργανώσεις του τόπου έχουν την βαθιάν πεποίθησιν, ότι συντελέσασαι στην ένωσιν του ελληνικού λαού και του πολιτικού κόσμου της χώρας, απετέλεσαν υπέρτατον προς την πατρίδα καθήκον».
Ο στρατηγός Γονατάς αρχηγός των «εθνικών» φιλελευθέρων, φώναζε από το βήμα: «Ένωσις, ένα ήτο το λαϊκό αίτημα, δια της οποίας θα κατωρθούτο η προάσπιση των εθνικών συμφερόντων, μέχρι της ανασυγκροτήσεως της χώρας»
Ο Κ. Τσαλδάρης, ξεκίνησε τον λόγο του με τη φράση «Δόξα σοι ο Θεός. Πολλαί μέχρι τώρα δοκιμάσθηκαν μέθοδοι, εμβλήματα κομματικά και συνθήματα και θέματα συσκέψεων και διαβουλίων. Δεν πρόκειται αυτή τη στιγμή να κρίνω ή να κατακρίνω [...] Ελληνικέ λαέ, αν σήμερα συγκεντρούσαι εδώ ειρηνικώς, δεν απέχει ίσως πολύ η στιγμή κατά την οποίαν κατά τρόπον επιτακτικόν θα ζητήσεις να επιβάλεις την γνώμην σου διά την διακυβέρνησιν της Πατρίδος [...] Όλοι έχουν την ίδιαν τιμητικήν θέσιν, προκειμένου να υπηρετήσουν τον τόπο τους».
Ο αρχηγός των σοσιαλιστών Γ. Παπανδρέου, χαιρέτησε τον όχλο με την φράση «Η Ελλάς θέλει να ζήσει και θα ζήσει», ανέφερε ότι ο «εαμοκομμουνισμός» ανασυντάσσεται και τελείωσε λέγοντας: «[...] Η ωραία πύλη του έθνους θα είναι ανοικτή δι’ όλους και μόνο όσοι αρνηθούν δεν θα εισέλθουν εις τον Ναόν της Πατρίδος. Όλοι οι οιωνοί πείθουν, ότι η εθνική μας ένωσις θα πραγματοποιηθεί. Και θα σωθεί η Ελλάς…»
Ο Κανελλόπουλος όντας αρχηγός του «Εθνικού Ενωτικού Κόμματος», τόνισε την «αντεθνική» δράση των «εσωτερικών εχθρών», «οι κίνδυνοι οι απειλούντες το έθνος μας είναι πρωτοφανείς. Πρώτη φορά στην ιστορία του Έθνους μας κινδυνεύουν και αυτές οι ρίζες της φυλής μας».
Έτσι λοιπόν το «αυθόρμητο» συλλαλητήριο των αθηναίων πολιτών, η επικύρωση από τον όχλο της συμφωνίας της "Εθνικής" Ενώσεως, άνοιξε διάπλατα το δρόμο σε όσα ακολούθησαν, για την παροχή της οικονομικής βοήθειας του σχεδίου Μάρσαλ, τις βίαιες μετακινήσεις πληθυσμών, τις βόμβες Ναπάλμ, την ερήμωση της υπαίθρου, την χειροτέρευση των συνθηκών σκλαβιάς των Ελλήνων.
Λίγο καιρό μετά και για την υλοποίηση των σχεδιασμών τους οι συμμετέχοντες πολιτικοί στο συλλαλητήριο «εθνικής» ενότητας, σχημάτισαν μετά τις εκλογές του 1946, (αφού το ΚΚΕ τους διευκόλυνε όχι μόνον κηρύσσοντας αποχή, αλλά και έχοντας μεθοδεύσει μια ακόμα ολοκληρωτική σφαγή προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντας του κομμουνιστικού Σταλινικού καθεστώτος της τότε Σοβιετικής Ένωσης), ολιγομελή προσωρινή κυβέρνηση υπό τον ανώτατο δικαστή Π. Πουλίτσα, έναν πρωθυπουργό 15 μόνον ημερών.
Πηγή: anarchypress.
Αναφερόμαστε στην λαϊκή συνέλευση των «πανελλήνων» στο γήπεδο του Παναθηναϊκού και στο μετέπειτα δημοψήφισμα για την επαναφορά του πολιτεύματος της Βασιλευόμενης Δημοκρατίας.
Μπορεί κάποιος να δει αρκετά κοινά χαρακτηριστικά της τότε εποχής με το σχέδιο Μάρσαλ και του σήμερα με την εκπόνηση του «σχεδίου διάσωσης της ελληνικής οικονομίας».
Οι μεγάλες πολιτικές απάτες, κατά κανόνα κρύβονται πίσω από όμορφες λέξεις – φράσεις όπως "Έθνος", "ενότητα", "σωτηρία της πατρίδος", "λαϊκή κυριαρχία"…Συνέβαινε στο παρελθόν, συμβαίνει και σήμερα….
Έτσι έχουμε τον εγγονός να επαναλαμβάνει στις μέρες μας, ελαφρά τροποποιημένη τη φράση του παππού του περί «σωτηρίας της πατρίδας».
Οι ομοιότητες και οι διαφορές είναι πάντα χρήσιμες για να βγαίνουν σωστά συμπεράσματα, επειδή οι εξουσιαστικές τεχνικές και μεθοδεύσεις στην ουσία τους παραμένουν ίδιες.
Η γνώση της ιστορίας δεν παύει να είναι διδακτική…
***
Μετά την μετάβαση της εξουσίας από την κατοχική κυβέρνηση τον Οκτώβριο του 1944 και την μεθοδευμένη σφαγή του Δεκέμβρη του 1944, τα πράγματα δεν φαίνονταν, παρ’ όλ’ αυτά, να πηγαίνουν καλά για τους εξουσιαστές.
Τα επόμενα δύο χρόνια, το ΚΚΕ παρέμεινε ένα από τα νόμιμα κόμματα, που ασκούσε την εξουσία που του αναλογούσε, αλλά παρά τη συμφωνία της Βάρκιζας και όσα την ακολούθησαν δεν φαινόταν να μπορεί να ελέγξει τους Έλληνες, που εξακολουθούσαν να διατηρούν το πνεύμα και την στάση της ανυποταξίας σε εγρήγορση παρά τις προσπάθειες της δεξιάς και της αριστεράς για την καταστολή τους.
Η διαχείριση του κράτους και η καθυπόταξη των σκλάβων του μετά την μετάβαση της εξουσίας από την κατοχική κυβέρνηση δεν φαινόταν εύκολη υπόθεση.
Έτσι, λοιπόν, στις αρχές του 1946 μπήκε σε εφαρμογή μέρος του σχεδίου που αφορούσε τους Έλληνες.
Με πρόσχημα την ανάσχεση του κομμουνισμού η αμερικάνικη εξουσία με διττό σκοπό την τόνωση των οικονομιών της και την καθυπόταξη των πληθυσμών της Ευρώπης, που είχαν μπει στη σφαίρα επιρροής της, εκπόνησε το σχέδιο Μάρσαλ που περιλάμβανε οικονομική βοήθεια με όρους που τέθηκαν από την Ουάσιγκτον και περιλάμβαναν την καταστολή των ανυπότακτων πληθυσμών και τον έλεγχο των κρατών που έλαβαν την βοήθεια με μόνιμη απειλή το μπλοκάρισμα των πιστώσεων…
Τον Ιούλιο του 1947 ιδρύθηκε η «Επιτροπή για την Ευρωπαϊκή Οικονομική Συνεργασία» (OEEC), που αποσκοπούσε στη διαχείριση του Σχεδίου Μάρσαλ, ενώ το 1949 ακολούθησε η ίδρυση από τους Σοβιετικούς του «Συμβουλίου Αμοιβαίας Οικονομικής Βοήθειας (COMECON)».
Ήδη από τις 5 Φεβρουαρίου 1945 ξεκινά η επανέκδοση της εφημερίδας «Καθημερινή», η οποία είχε διακοπεί από τον Απρίλη του 1941.
Οι εφημερίδες του Λαμπράκη δεν θα μπορούσαν να αναλάβουν στη παρούσα φάση ρόλο διαμορφωτή, αφού σε όλη την διάρκεια της κατοχής, εκδίδονταν με ναζιστικό μετοχικό κεφάλαιο (με τα ονόματα « Ελεύθερον Βήμα» και «Αθηναϊκά Νέα»).
Από την επανέκδοση της το 1945 η Καθημερινή μέχρι τις αρχές του 1946, μέσω των άρθρων του εκδότη της Γ. Βλάχου, έθετε το δίλημμα «της αντιστάσεως προς επιβίωσιν, ή της υποχωρήσεως εις την επιβουλήν, δια τον αργόν αλλά ασφαλή θάνατον της εθνικής ψυχής. Πρώτα το έθνος. Ύστερα όλα τ’ άλλα...».
Η «Καθημερινή» μέσω του εκδότη της κάλεσε τον λαό να λησμονήσει παλιά πάθη και συμπάθειες.
Έτσι με πρόσχημα τον κομμουνιστικό κίνδυνο τα «εθνικά» κόμματα προχώρησαν σε συμμαχία και την Κυριακή 13 Ιανουαρίου 1946 πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στο γήπεδο του Παναθηναϊκού στην Αλεξάνδρας.
Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, συμμετείχαν 200.000 αθηναίοι πολίτες που «επεκύρωσαν το συμβόλαιον ιεράς ενώσεως που υπέγραψαν τα δύο μεγάλα κόμματα, των Λαϊκών και των Φιλελευθέρων».
Στο ρεπορτάζ της εφημερίδας «Βραδυνή» αναφέρεται:
Λαϊκοί, φιλελεύθεροι, σοσιαλισταί, βασιλόφρονες και δημοκρατικοί, όλοι συνέρρευσαν εκεί πονούντες την Ελλάδα [...] Τα πλήθη επλήρωσαν μια έκταση της λεωφόρου και των γύρω δρόμων, μέχρι των Αμπελοκήπων και πέραν ενός χιλιομέτρου προς την κατεύθυνσιν της οδού Πατησιών».
Στο «παλλαϊκό συλλαλητήριο» παραβρέθηκαν οι πολιτικοί αρχηγοί, του Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού κόμματος Γ. Παπανδρέου, του Λαϊκού Κ. Τσαλδάρης, των Φιλελευθέρων Σοφοκλής Βενιζέλος. Τα συνθήματα που ακούγονταν, «Ένωσις», «Ζήτω ο Τσαλδάρης», «Άξιος», «Βενιζέλαρος».
Από την σκηνοθεσία δεν έλειψαν και οι συνδικαλιστές, με την εμφάνιση περίπου 200 εργαζομένων στα τρένα ακούστηκε το σύνθημα «ζήτω η ενωμένη εργατική τάξις». Πριν την έναρξη των λόγων ανακρούστηκε ο εθνικός ύμνος.
Πρώτος μίλησε ο Κλεάνθης Θεοφανόπουλος, πρόεδρος του δικηγορικού συλλόγου, ο οποίος ανέφερε: «σύμπνοια και η ένωσι θα διαλύσει το πολιτικόν σκότος, όπερ επί μία εικοσιπενταετία εσκίαζεν την πολιτικήν [...]Αι επιστημονικαί και επαγγελματικαί οργανώσεις του τόπου έχουν την βαθιάν πεποίθησιν, ότι συντελέσασαι στην ένωσιν του ελληνικού λαού και του πολιτικού κόσμου της χώρας, απετέλεσαν υπέρτατον προς την πατρίδα καθήκον».
Ο στρατηγός Γονατάς αρχηγός των «εθνικών» φιλελευθέρων, φώναζε από το βήμα: «Ένωσις, ένα ήτο το λαϊκό αίτημα, δια της οποίας θα κατωρθούτο η προάσπιση των εθνικών συμφερόντων, μέχρι της ανασυγκροτήσεως της χώρας»
Ο Κ. Τσαλδάρης, ξεκίνησε τον λόγο του με τη φράση «Δόξα σοι ο Θεός. Πολλαί μέχρι τώρα δοκιμάσθηκαν μέθοδοι, εμβλήματα κομματικά και συνθήματα και θέματα συσκέψεων και διαβουλίων. Δεν πρόκειται αυτή τη στιγμή να κρίνω ή να κατακρίνω [...] Ελληνικέ λαέ, αν σήμερα συγκεντρούσαι εδώ ειρηνικώς, δεν απέχει ίσως πολύ η στιγμή κατά την οποίαν κατά τρόπον επιτακτικόν θα ζητήσεις να επιβάλεις την γνώμην σου διά την διακυβέρνησιν της Πατρίδος [...] Όλοι έχουν την ίδιαν τιμητικήν θέσιν, προκειμένου να υπηρετήσουν τον τόπο τους».
Ο αρχηγός των σοσιαλιστών Γ. Παπανδρέου, χαιρέτησε τον όχλο με την φράση «Η Ελλάς θέλει να ζήσει και θα ζήσει», ανέφερε ότι ο «εαμοκομμουνισμός» ανασυντάσσεται και τελείωσε λέγοντας: «[...] Η ωραία πύλη του έθνους θα είναι ανοικτή δι’ όλους και μόνο όσοι αρνηθούν δεν θα εισέλθουν εις τον Ναόν της Πατρίδος. Όλοι οι οιωνοί πείθουν, ότι η εθνική μας ένωσις θα πραγματοποιηθεί. Και θα σωθεί η Ελλάς…»
Ο Κανελλόπουλος όντας αρχηγός του «Εθνικού Ενωτικού Κόμματος», τόνισε την «αντεθνική» δράση των «εσωτερικών εχθρών», «οι κίνδυνοι οι απειλούντες το έθνος μας είναι πρωτοφανείς. Πρώτη φορά στην ιστορία του Έθνους μας κινδυνεύουν και αυτές οι ρίζες της φυλής μας».
Έτσι λοιπόν το «αυθόρμητο» συλλαλητήριο των αθηναίων πολιτών, η επικύρωση από τον όχλο της συμφωνίας της "Εθνικής" Ενώσεως, άνοιξε διάπλατα το δρόμο σε όσα ακολούθησαν, για την παροχή της οικονομικής βοήθειας του σχεδίου Μάρσαλ, τις βίαιες μετακινήσεις πληθυσμών, τις βόμβες Ναπάλμ, την ερήμωση της υπαίθρου, την χειροτέρευση των συνθηκών σκλαβιάς των Ελλήνων.
Λίγο καιρό μετά και για την υλοποίηση των σχεδιασμών τους οι συμμετέχοντες πολιτικοί στο συλλαλητήριο «εθνικής» ενότητας, σχημάτισαν μετά τις εκλογές του 1946, (αφού το ΚΚΕ τους διευκόλυνε όχι μόνον κηρύσσοντας αποχή, αλλά και έχοντας μεθοδεύσει μια ακόμα ολοκληρωτική σφαγή προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντας του κομμουνιστικού Σταλινικού καθεστώτος της τότε Σοβιετικής Ένωσης), ολιγομελή προσωρινή κυβέρνηση υπό τον ανώτατο δικαστή Π. Πουλίτσα, έναν πρωθυπουργό 15 μόνον ημερών.
Πηγή: anarchypress.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου