Για να συνετισθούν οι προβοκάτορες των Ιουλιανών του ’65, (του «ελληνικού Μάη» που προηγήθηκε από τα γεγονότα του ’68), να παταχθεί η λογική του «πεζοδρομίου», και οι «οχλοκρατικές» εκδηλώσεις, για να διασφαλιστεί η τάξη και η ασφάλεια, για να ισχυροποιηθεί το κράτος, για να τηρηθούν οι ισορροπίες στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, έτσι κατά πως συμφωνήθηκαν από τους «νικητές» και τους «ηττημένους» της δεύτερης παγκόσμιας ανθρωποσφαγής.
Η επιλογή, όπως αποδείχθηκε, ήταν επιβεβλημένη για το καλό όλων των εξουσιαστικών μερίδων.
Και είναι πράγματι μεγάλος μύθος ότι το πολιτικό σύστημα ήταν «απροετοίμαστο» για το στρατιωτικό πραξικόπημα.
Η είσοδος και η έξοδος από το προσκήνιο (την διαχείριση των κρατικών υποθέσεων) των στρατιωτικών έγινε με την υπογραφή που έβαλαν φαρδιά πλατιά πολιτικοί αστέρες, όπως ο «εθνάρχης» Καραμανλής.
Άλλο τόσο, όμως, μύθευμα αποτελεί η εντύπωση που μπορεί να έχουν ορισμένοι ότι ο «ελληνικός λαός» αντιστάθηκε σύσσωμος και από την πρώτη στιγμή στους δικτάτορες ή έστω ότι κάτι τέτοιο έγινε εκ μέρους της αριστεράς.
Η χούντα είχε διασφαλίσει από πολύ νωρίς επαρκή κοινωνική συναίνεση, και μάλιστα από ένα μεγάλο μέρος του κατ’ εξοχήν φτωχού πληθυσμού, συμπεριλαμβανομένων και πλήθος αγροτών στους οποίους χαρίστηκαν δάνεια που είχαν λάβει.
Έτσι οι «στιγμές» αντίστασης άργησαν σχετικά να έρθουν, και όταν ήρθαν ήταν αρχικά οι ανοργάνωτες παρέες που έβαλαν την σπίθα, που άρχιζε να φουντώνει μετέπειτα στην κατάληψη της Νομικής και έγινε πυρκαγιά αργότερα τον Νοέμβρη του ’73.
Δεκάδες οι επώνυμοι «πρωταγωνιστές» που εξαργύρωσαν την όποια παρουσία τους στα γεγονότα με πολιτικά οφίτσια ή στελέχωσαν την επιχειρηματική ελίτ της μεταπολίτευσης.
Χιλιάδες οι «ανώνυμοι» αγωνιστές που δεν διανοήθηκαν να κοστολογηθούν ούτε μια στιγμή στο πολιτικό χρηματιστήριο της μεταπολίτευσης.
Απ’ τους τελευταίους όσοι συνέχισαν να μάχονται γιατί «τίποτα δεν δικαιώθηκε» συκοφαντήθηκαν δεόντως. Θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Όχι βέβαια.
Σήμερα (την περίοδο της «δημοκρατίας») εκλεκτός είναι πλέον ένας τραπεζίτης με «λαμπρές» περγαμηνές, ο νέος «θεράπων ιατρός» του πολιτικού συστήματος, που «παραπαίει», της κοινωνίας, αλλά και του «πτωχευμένου» κράτους.
Ο νέος «εθνοσωτήρας» την εκλογή του οποίου γιόρτασε με την δέουσα άνοδο του το χρηματιστήριο, έχει τις ευλογίες του συνόλου των ΜΜΕ, των τραπεζιτών εγχώριων και μη, αλλά και ενός σημαντικού τμήματος του υπό «κρίση» πολιτικού προσωπικού, που παίρνει μια «ανάσα» για να συμφωνήσει τους τρόπους ανασυγκρότησής του.
Η «νέα εθνοσωτήρια» κυβέρνηση έρχεται να φέρει εις πέρας την εντολή να εφαρμόσει κατά γράμμα το σχέδιο «ελεγχόμενης πτώχευσης» του ελλαδικού κράτους, έτσι όπως αυτό εντάσσεται πλέον στην ευρύτερη ομάδα κρατών που βρίσκονται στην λεκάνη της Μεσογείου.
Θα εξυπηρετήσει και τα γενικότερα συμφέροντα των τραπεζιτών; Ασυζητητί.
Λίγο πριν την επίσημη ανακοίνωση της εντολής που δόθηκε στον Παπαδήμο να αναλάβει την πρωθυπουργία σε μια κυβέρνηση, που θα έβαζε υπό την σκέπη της το Πασοκ, την ΝΔ, και το ΛΑΟΣ, το χρηματιστήριο προεξοφλούσε με την άνοδό του τις εξελίξεις …ψηφίζοντας ανεπιφύλακτα Παπαδήμο, ενώ την ίδια ικανοποίηση εξέφρασαν εκπρόσωποι της οικονομικής και πολιτικής ελίτ τόσο εκ μέρους του ΔΝΤ όσο και της ΕΚΤ και της Κομισιόν.
Οι τραπεζίτες, λοιπόν, έχουν κάθε λόγο να στηρίξουν την «λύση» Παπαδήμου, αφού επιδιώκουν την ευνοϊκή ρύθμιση σημαντικών ζητημάτων που αφορούν το λεγόμενο «κούρεμα», όπως ο αναβαλλόμενος φόρος που θα αφορά τα μελλοντικά τους κέρδη και την μη φορολόγησή τους, ή την μετατροπή των ενισχύσεων του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας σε «κοινές» ή «προνομιούχες» μετοχέςμ ζήτημα που συνδέεται με την ενδεχόμενη κρατικοποίησή τους.
Έτσι, το Χρηματιστήριο, «γιόρτασε» τη «λύση» Παπαδήμου με άνοδο του δείκτη πιστοποιώντας, εκτός των άλλων, ότι δεν επρόκειτο για μια κίνηση αμυντικού χαρακτήρα εκ μέρους του πολιτικού συστήματος, όπως καμώνονται ότι κατάλαβαν ορισμένα αριστερά σαΐνια, αλλά για μια κίνηση προς τα «εμπρός» για τα κυριαρχικά συμφέροντα.
Σ’ αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση προετοιμάστηκε και σφραγίσθηκε με την συμφωνία των γνωστών και μη εξαιρετέων εκδοτικών συμφερόντων το «κάψιμο» του Παπανδρέου, και όχι βέβαια της κυβέρνησής του η οποία ενισχύθηκε εκτός των άλλων με τους δύο αντιπροέδρους της ΝΔ να καταλαμβάνουν τα υπουργεία Εξωτερικών και Αμύνης, αλλά και το ΛΑΟΣ να σφραγίζει με την συμμετοχή του την επιστροφή της λεγόμενης ακροδεξιάς σε κυβέρνηση και αυτή τη φορά όχι μέσα από την ΝΔ.
Έτσι όσο και να μοιρολογούν κυρίως τα αριστερά ποδάρια του καθεστώτος για τις δημοκρατικές διαδικασίες, που έχουν πάει περίπατο, όσο και να επιδίδονται μετά μανίας σε ασκήσεις κατασκευής μετώπων μπας και ανεβάσουν τα ποσοστά τους, η «λύση» Παπαδήμου ήρθε να σταθεροποιήσει το εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, αλλά και να δώσει το σινιάλο στην γειτονική Ιταλία να ακολουθήσει παρόμοια μονοπάτια.
Δεν είναι δύσκολο, λοιπόν, να φαντασθεί κανείς πόσο επιθυμούν οι εξουσιαστές να επικρατήσει με το «καλό» ή με το «άγριο» ησυχία στους φετινούς εορτασμούς της εξέγερσης του Νοέμβρη του 1973.
Η κοινωνική αναταραχή που επικρατεί εδώ και έναν χρόνο με μικρά διαλείμματα με τις οδομαχίες να αποτελούν το πλέον σύνηθες γεγονός σε κάθε διαδήλωση έξω από το κοινοβούλιο, δεν είναι απλώς δυσάρεστη για τους ντόπιους και ξένους αφέντες, αλλά δυσβάστακτη, πλέον.
Η ανησυχία τους μεγαλώνει συνεχώς όσο διαπιστώνουν ότι η άγρια καταστολή, αλλά και η επιστράτευση των ερυθροφρουρών του ΚΚΕ δεν φθάνουν για να ανακοπεί η κοινωνική οργή.
Η Νέα Τάξη Πραγμάτων, η τύρανία, οι ανίεροι εξουσιαστές, κάθε μηχανισμός αφαίμαξης της ανθρώπινης δημιουργικότητας, κάθε μηχανισμός καταπίεσης και εκμετάλλευσης αλλά και κάθε εξουσιαστική σχέση που αναπαράγεται, δεν κατασκευάστηκαν χθες και δεν θα καταστραφούν σύντομα εάν όσοι παλεύουν για έναν καλύτερο κόσμο, δεν βρουν τις ρίζες των αγώνων τους.
Αγώνες που για να συνεχιστούν πρέπει να μείνουν πρώτα απ’ όλα ζωντανοί στην μνήμη, στις συζητήσεις, στους προβληματισμούς, αλλά και στις καρδιές των αγωνιζόμενων ανθρώπων.
Αγώνες που δεν σκόπευαν να αλλάξουν τα πρόσωπα των εξουσιαστών, να μοιράσουν εξουσίες, να αναδιανείμουν τον πλούτο και να διευρύνουν την καταναλωτική δυνατότητα των διαφόρων κοινωνικών διαστρωματώσεων, να ανοίξουν τις πόρτες της εκπαίδευσης στα παιδιά των κατώτερων «τάξεων».
Αγώνες που πρώτα απ’ όλα ποτέ δεν στράγγισαν από το ήθος των απλών ανθρώπων, τις συνήθειες τους, τον τρόπο ζωής τους, την αλληλεγγύη στους αδύνατους, την περηφάνια το φιλότιμο που διατηρεί ο γνήσιος Έλληνας.
Αγώνες που δεν έπαψαν να βασίζονται στην ελευθερία και το σεβασμό των ανθρώπων που συμμετέχουν σ’ αυτούς και όχι βάσει του πολιτικού συμφέροντος και της ισχύος των όπλων.
Αυτούς τους αγώνες, εμείς οι Έλληνες, δεν πρεπει να τους παραδώσουμε στην λήθη, ούτε στους απατεώνες της ιστορίας.
"Ὅταν μοῦ πειράζουν τὴν πατρίδα μου καὶ θρησκεία μου, θὰ μιλήσω, θὰ ἐνεργήσω κι' ὅ,τι θέλουν ἄς μοῦ κάμουν”!
Μακρυγιάννης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου