Πριν από κάμποσες μέρες είχα ακούσει το Ν. Χατζηνικολάου στη ραδιοφωνική του εκπομπή να αναφέρεται στο ότι το 2009 δεν υπήρχαν όλες εκείνες οι υπογραφές που να αποδεικνύουν το ποσόν του χρέους της χώρας μας.
Το σχόλιο αυτό σε συνδυασμό με τις έξωθεν πιέσεις για υπογραφές αλλά και την επίσης έξωθεν πρεμούρα για να μη γίνουν εκλογές, με ώθησαν στο να «ψάξω» λίγο το θέμα.
Θα ξεκινήσουμε από το 1936 όπου ο δικτάτορας Ι. Μεταξάς, αρνήθηκε ( τόχε στο αίμα του το ΟΧΙ ) να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του δανείου που είχε συνάψει με τη βελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique.
Η κυβέρνηση του Βελγίου παρενέβη και προσέφυγε στο Διαρκές Δικαστήριο του Διεθνούς Δικαίου, που είχε ιδρύσει η Κοινωνία των Εθνών, κατηγορώντας την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις.
Η Ελλάδα, απάντησε ότι βρίσκεται σε αδυναμία να εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις διότι δεν μπορεί να διαθέσει πόρους χωρίς να θέσει σε κίνδυνο την κατάσταση του λαού και της χώρας.
Στο υπόμνημά της έλεγε: «Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στη θέση της θα έκανε το ίδιο» («Yearbook of the International Law Commission», 1980, v.I, σελ. 25).
Και δικαιώθηκε ο Ι. Μεταξάς και μέσω αυτού η Ελλάδα.
Να σημειώσουμε εδώ ότι: τα ΟΧΙ έκαναν τους ηγέτες, τα ΝΑΙ τους υπηρέτες!
Το επιστέγασμα ήρθε με το υπόμνημα που κατέθεσε στο Διαρκές Δικαστήριο ο νομικός εκπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης το 1938, όπου τόνιζε τα αυτονόητα: Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση «η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον λαό τους: οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δυο υποχρεώσεις ταυτόχρονα.
Είναι αδύνατο να πληρωθεί το χρέος και την ίδια ώρα να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη.
Το οδυνηρό πρόβλημα προκύπτει όταν πρέπει να επιλέξει κανείς ανάμεσα στα δυο καθήκοντα. Το ένα πρέπει να υποχωρήσει έναντι του άλλου. Ποιο πρέπει να είναι αυτό;…
Η Θεωρία αναγνωρίζει σ’ αυτό το ζήτημα ότι το καθήκον μιας Κυβέρνησης να εξασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημόσιων υπηρεσιών υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών της.
Από κανένα Κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή συνολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις αν αυτό θέτει σε κίνδυνο τη λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών του και έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας.
Στην περίπτωση όπου η πληρωμή του χρέους του θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή ή τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι, κατά τους συγγραφείς, υποχρεωμένη να διακόψει ή ακόμη και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους» (στο ίδιο).
Το Διεθνές Δικαστήριο αποδέχτηκε το σκεπτικό αυτό και δικαίωσε την Ελλάδα, δημιουργώντας νομικό προηγούμενο που χρησιμοποίησαν πολλές χώρες τα κατοπινά χρόνια.
Μια από αυτές ήταν και η Αργεντινή το 2003, όταν η κυβέρνηση του Νέστορ Κίχνερ επέλεξε, έναντι της εξαθλίωσης του λαού που επέβαλλαν τα προγράμματα του ΔΝΤ, να διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου χρέους, στηρίζοντας τη νομική υποστήριξη της χώρας του στη δεδικασμένο απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου υπέρ της Ελλάδας το 1936.
Ερχόμαστε στο σήμερα και στο Μάιο του 2010. Στο ΦΕΚ 65 Α’/6.5.2010 δημοσιεύτηκε ο Ν. 3845 «Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη−μέλη της Ζώνης του ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο».
Αυτός ο Νόμος πέρασε από τη Βουλή, όχι η δανειακή σύμβαση ή αλλιώς το ΜΝΗΜΟΝΙΟ 1, που υπογράφηκε από την κυβέρνηση (βλ. Παπακωνσταντίνου).
Σήμερα, Νοέμβριος 2011, η νέα δανειακή σύμβαση υπογράφεται στο ΑΓΓΛΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ και όχι στο Ελληνικό.
Αυτό σημαίνει ότι το δικαστήριο που θα επιδικάσει την όποια καταγγελία της σύμβασης από πλευράς των δανειστών, είναι στο Λουξεμβούργο και θα ζητήσει εκποίηση κρατικής περιουσίας, τις γνωστές εμπράγματες εγγυήσεις.
Εντύπωση προκαλεί ότι ΟΥΔΕΙΣ από τους επικεφαλής των κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση, ΟΥΔΕΙΣ από τους δημοσιογράφους των «έγκριτων και αντικειμενικών καναλιών» δεν έχουν πει κουβέντα για το θέμα, δεν μπήκαν καν στον κόπο να ενημερώσουν το λαό.
Δεν μπαίνει ΟΥΔΕΙΣ στον κόπο να αποδείξει με επιχειρήματα εάν αυτό είναι ψευδές και ότι δεν ισχύει.
Και δεν μπαίνει ΟΥΔΕΙΣ, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχουν επιχειρήματα αφ’ ενός και αφ’ ετέρου έχουν το φόβο ότι εάν ενημερωθεί πλήρως ο λαός θα τους πάρει όχι με τις πέτρες αυτή τη φορά αλλά με άλλα αντικείμενα στα χέρια.
Αυτός είναι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ που οι δανειστές επιμένουν για τις υπογραφές (θα είναι η απόδειξη ότι το ελληνικό κράτος αναγνωρίζει το όποιο χρέος) και με κάθε τρόπο κατάφεραν να ακυρώσουν τις εκλογές.
ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ τη βούληση του λαού.
ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ μή τυχών η νέα κυβέρνηση που θα προέκυπτε από εκλογές, ακολουθούσε το δρόμο που ακολούθησε ο Μεταξάς το 1936, τον ίδιο δρόμο που ακολούθησε ο Αργεντίνος πρόεδρος Νέστορ Κίχνερ το 2003 και έκανε ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ.
Και σε όλα αυτά αλήθεια, δεν βρέθηκε ένας εκ των αρχηγών των κομμάτων που στηρίζει αυτή τη ΔΟΤΗ και ΟΧΙ ΕΚΛΕΓΜΕΝΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ να πάει αντίθετα με τους δανειστές τοκογλύφους και να υπερασπιστεί τη δόλια πατρίδα και το λαό της;
Η έγκριση της νέας δανειακής σύμβασης από τη Βουλή, αυτόματα νομιμοποιεί και την πρώτη δανειακή σύμβαση (ΜΝΗΜΟΝΙΟ 1), η οποία επαναλαμβάνω ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ.
ΤΟ ΑΓΓΛΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΥΠΟΓΡΑΦΕΤΑΙ Η ΝΕΑ ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΕΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ.
Πηγή:elzoni.
Το Διεθνές Δικαστήριο αποδέχτηκε το σκεπτικό αυτό και δικαίωσε την Ελλάδα, δημιουργώντας νομικό προηγούμενο που χρησιμοποίησαν πολλές χώρες τα κατοπινά χρόνια.
Μια από αυτές ήταν και η Αργεντινή το 2003, όταν η κυβέρνηση του Νέστορ Κίχνερ επέλεξε, έναντι της εξαθλίωσης του λαού που επέβαλλαν τα προγράμματα του ΔΝΤ, να διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου χρέους, στηρίζοντας τη νομική υποστήριξη της χώρας του στη δεδικασμένο απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου υπέρ της Ελλάδας το 1936.
Ερχόμαστε στο σήμερα και στο Μάιο του 2010. Στο ΦΕΚ 65 Α’/6.5.2010 δημοσιεύτηκε ο Ν. 3845 «Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη−μέλη της Ζώνης του ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο».
Αυτός ο Νόμος πέρασε από τη Βουλή, όχι η δανειακή σύμβαση ή αλλιώς το ΜΝΗΜΟΝΙΟ 1, που υπογράφηκε από την κυβέρνηση (βλ. Παπακωνσταντίνου).
Σήμερα, Νοέμβριος 2011, η νέα δανειακή σύμβαση υπογράφεται στο ΑΓΓΛΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ και όχι στο Ελληνικό.
Αυτό σημαίνει ότι το δικαστήριο που θα επιδικάσει την όποια καταγγελία της σύμβασης από πλευράς των δανειστών, είναι στο Λουξεμβούργο και θα ζητήσει εκποίηση κρατικής περιουσίας, τις γνωστές εμπράγματες εγγυήσεις.
Εντύπωση προκαλεί ότι ΟΥΔΕΙΣ από τους επικεφαλής των κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση, ΟΥΔΕΙΣ από τους δημοσιογράφους των «έγκριτων και αντικειμενικών καναλιών» δεν έχουν πει κουβέντα για το θέμα, δεν μπήκαν καν στον κόπο να ενημερώσουν το λαό.
Δεν μπαίνει ΟΥΔΕΙΣ στον κόπο να αποδείξει με επιχειρήματα εάν αυτό είναι ψευδές και ότι δεν ισχύει.
Και δεν μπαίνει ΟΥΔΕΙΣ, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχουν επιχειρήματα αφ’ ενός και αφ’ ετέρου έχουν το φόβο ότι εάν ενημερωθεί πλήρως ο λαός θα τους πάρει όχι με τις πέτρες αυτή τη φορά αλλά με άλλα αντικείμενα στα χέρια.
Αυτός είναι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ που οι δανειστές επιμένουν για τις υπογραφές (θα είναι η απόδειξη ότι το ελληνικό κράτος αναγνωρίζει το όποιο χρέος) και με κάθε τρόπο κατάφεραν να ακυρώσουν τις εκλογές.
ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ τη βούληση του λαού.
ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ μή τυχών η νέα κυβέρνηση που θα προέκυπτε από εκλογές, ακολουθούσε το δρόμο που ακολούθησε ο Μεταξάς το 1936, τον ίδιο δρόμο που ακολούθησε ο Αργεντίνος πρόεδρος Νέστορ Κίχνερ το 2003 και έκανε ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ.
Και σε όλα αυτά αλήθεια, δεν βρέθηκε ένας εκ των αρχηγών των κομμάτων που στηρίζει αυτή τη ΔΟΤΗ και ΟΧΙ ΕΚΛΕΓΜΕΝΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ να πάει αντίθετα με τους δανειστές τοκογλύφους και να υπερασπιστεί τη δόλια πατρίδα και το λαό της;
Η έγκριση της νέας δανειακής σύμβασης από τη Βουλή, αυτόματα νομιμοποιεί και την πρώτη δανειακή σύμβαση (ΜΝΗΜΟΝΙΟ 1), η οποία επαναλαμβάνω ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ.
ΤΟ ΑΓΓΛΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΥΠΟΓΡΑΦΕΤΑΙ Η ΝΕΑ ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΕΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ.
Πηγή:elzoni.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου