Α
γγλικά blogs αναλύουν την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, με φωτό των Ελλήνων youtubers!
Άρθρο του αναλυτή αγορών (market analyst), Marshall Auerback.
Η διέξοδος για την ελληνική οικονομική κρίση δεν είναι το περισσότερο σφίξιμο που οδηγεί στη λιτότητα.
Αυτό που χρειάζεται είναι ένας τρόπος να ανακατανεμηθεί η ζήτηση - από τα έθνη που έχουν εμπορικό πλεόνασμα, να ξοδεύουν ευρώ για άμεσες επενδύσεις στα έθνη με ελλειμματικό εμπορικό ισοζύγιο.
Ιστορικά, οι Έλληνες είναι πολύ καλοί στην κατασκευή μύθων. Ο υπόλοιπο κόσμο; Όχι και τόσο…
Διαβάζοντας τον Τύπο, έχει κανείς την εντύπωση πως ένα μάτσο τρακαδόροι - τεμπέληδες της Μεσογείου, απολαμβάνουν ένα από τα υψηλότερα βιοτικά επίπεδα στην Ευρώπη, κάνοντας τους λιτούς Γερμανούς να σηκώσουν κάρτα...
Αυτό είναι μια παράλογη προπαγάνδα, με σκοπό να δικαιολογήσει τη συνέχιση της ομαδικής εκτέλεσης, με θύμα την Ελλάδα, για τις αμαρτίες των πατέρων και των παππούδων τους. (Αν πάρουμε ως δεδομένο ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που μαγειρεύει τα βιβλία της, στην Ευρωπαϊκή Ένωση!)
Η καρδιά του προβλήματος βρίσκεται στο απαρχαιωμένο σύστημα εσόδων που υποστηρίζει αυτή την κατάσταση, με συνέπεια να οδηγεί το έλλειμμα του προϋπολογισμού περίπου στο10 τοις εκατό του ΑΕΠ.
Το ανώτερο 20 τοις εκατό της κατανομής του εισοδήματος στην Ελλάδα, ουσιαστικά δεν πληρώνουν καθόλου φόρους, το προϊόν της διεφθαρμένης συμφωνία επιτεύχθηκε κατά τη διάρκεια των ημερών της χούντας, μεταξύ των στρατιωτικών και των πλουσιότερων εκ των πλουτοκρατών της Ελλάδος. Δεν υπάρχει αμφιβολία, υπάρχει μια δημοσιονομική κρίση.
Γι 'αυτό, δεν είναι πρόβλημα της ελληνικής ακολασίας ή ενός υπερβολικά γενναιόδωρου κράτους πρόνοιας, τα οποία καταδεικνύουν ότι οι θεραπείες του τύπου ΔΝΤ που προτείνεται εδώ, είναι καταδικασμένες σε αποτυχία, όπως γίνεται τώρα.
Στην πραγματικότητα, δεδομένης της ασταμάτητης λιτότητας που επιβλήθηκε στην Αθήνα (που έχει ως αποτέλεσμα, απλώς τον αποπληθωρισμό της οικονομίας και την περαιτέρω επιδείνωση. Έτσι, οι Έλληνες προσπαθούν να εξαλείψουν το μεγάλο πρόβλημα), οι Έλληνες πραγματικά πλησιάζουν κοντά στο σημείο όπου θα πρέπει να επιλέξουν, να επιστρέψουν το πρόβλημα πίσω σε εκείνου που τους επιβάλλουν τη λιτότητα.
Δεν μπορεί να γίνει χειρότερο, από την αργή εκτέλεση που αντιμετωπίζουν σήμερα (οι Έλληνες).
Στην πραγματικότητα, οι Έλληνες έχουν ένα από τα χαμηλότερα κατά κεφαλήν εισοδήματα στην Ευρώπη (€ 21.100), πολύ χαμηλότερα από την Ευρωζώνη 12 (€ 27.600) ή το γερμανικό επίπεδο (€ 29.400). Περαιτέρω, τα ελληνικά δίκτυα κοινωνικής ασφάλειας μπορεί να φαίνονται πολύ γενναιόδωρα σε σχέση με τα πρότυπα των ΗΠΑ, αλλά είναι πραγματικά χαμηλά σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ευρώπη.
Διαβάζοντας τον Τύπο, έχει κανείς την εντύπωση πως ένα μάτσο τρακαδόροι - τεμπέληδες της Μεσογείου, απολαμβάνουν ένα από τα υψηλότερα βιοτικά επίπεδα στην Ευρώπη, κάνοντας τους λιτούς Γερμανούς να σηκώσουν κάρτα...
Αυτό είναι μια παράλογη προπαγάνδα, με σκοπό να δικαιολογήσει τη συνέχιση της ομαδικής εκτέλεσης, με θύμα την Ελλάδα, για τις αμαρτίες των πατέρων και των παππούδων τους. (Αν πάρουμε ως δεδομένο ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που μαγειρεύει τα βιβλία της, στην Ευρωπαϊκή Ένωση!)
Η καρδιά του προβλήματος βρίσκεται στο απαρχαιωμένο σύστημα εσόδων που υποστηρίζει αυτή την κατάσταση, με συνέπεια να οδηγεί το έλλειμμα του προϋπολογισμού περίπου στο10 τοις εκατό του ΑΕΠ.
Το ανώτερο 20 τοις εκατό της κατανομής του εισοδήματος στην Ελλάδα, ουσιαστικά δεν πληρώνουν καθόλου φόρους, το προϊόν της διεφθαρμένης συμφωνία επιτεύχθηκε κατά τη διάρκεια των ημερών της χούντας, μεταξύ των στρατιωτικών και των πλουσιότερων εκ των πλουτοκρατών της Ελλάδος. Δεν υπάρχει αμφιβολία, υπάρχει μια δημοσιονομική κρίση.
Γι 'αυτό, δεν είναι πρόβλημα της ελληνικής ακολασίας ή ενός υπερβολικά γενναιόδωρου κράτους πρόνοιας, τα οποία καταδεικνύουν ότι οι θεραπείες του τύπου ΔΝΤ που προτείνεται εδώ, είναι καταδικασμένες σε αποτυχία, όπως γίνεται τώρα.
Στην πραγματικότητα, δεδομένης της ασταμάτητης λιτότητας που επιβλήθηκε στην Αθήνα (που έχει ως αποτέλεσμα, απλώς τον αποπληθωρισμό της οικονομίας και την περαιτέρω επιδείνωση. Έτσι, οι Έλληνες προσπαθούν να εξαλείψουν το μεγάλο πρόβλημα), οι Έλληνες πραγματικά πλησιάζουν κοντά στο σημείο όπου θα πρέπει να επιλέξουν, να επιστρέψουν το πρόβλημα πίσω σε εκείνου που τους επιβάλλουν τη λιτότητα.
Δεν μπορεί να γίνει χειρότερο, από την αργή εκτέλεση που αντιμετωπίζουν σήμερα (οι Έλληνες).
Στην πραγματικότητα, οι Έλληνες έχουν ένα από τα χαμηλότερα κατά κεφαλήν εισοδήματα στην Ευρώπη (€ 21.100), πολύ χαμηλότερα από την Ευρωζώνη 12 (€ 27.600) ή το γερμανικό επίπεδο (€ 29.400). Περαιτέρω, τα ελληνικά δίκτυα κοινωνικής ασφάλειας μπορεί να φαίνονται πολύ γενναιόδωρα σε σχέση με τα πρότυπα των ΗΠΑ, αλλά είναι πραγματικά χαμηλά σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ευρώπη.
Κατά μέσο όρο, για το 1998-2007 η Ελλάδα δαπάνησε μόνο € 3.530,47 ανά κάτοικο σε παροχές κοινωνικής προστασίας - ελαφρώς λιγότερο από τις δαπάνες της Ισπανίας και περίπου € 700 περισσότερα από ό,τι η Πορτογαλία, η οποία έχει ένα από τα χαμηλότερα επίπεδα σε όλη την Ευρωζώνη.
Αντιθέτως, η Γερμανία και η Γαλλία ξεπερνούν το διπλάσιο του ελληνικού επίπεδο, ενώ το αρχικό επίπεδο της Ευρωζώνης12 κατά μέσο όρο είναι 6.251,78 €.
Ακόμα και η Ιρλανδία, η οποία έχει μια από τις πιο νεοφιλελεύθερες οικονομίες της ευρωζώνης, ξόδεψε περισσότερα για την κοινωνική προστασία από τους δήθεν σπάταλους Έλληνες.
Κάποιος θα σκεφτόταν ότι εάν το ελληνικό σύστημα κοινωνικής πρόνοιας ήταν τόσο γενναιόδωρο και αναποτελεσματικό, όπως συνήθως περιγράφεται, τότε το διοικητικό κόστος θα έπρεπε να είναι υψηλότερο από εκείνο των πιο πειθαρχημένων κυβερνήσεων, όπως η γερμανική και η γαλλική. Αλλά αυτό προφανώς δεν ισχύει, σύμφωνα με την Eurostat.
Ακόμα και δαπάνες για τις συντάξεις, που είναι ο κύριος στόχος των νεοφιλελεύθερων, είναι χαμηλότερες από ό, τι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Επιπλέον, αν κοιτάξει κανείς σύνολο των κοινωνικών δαπανών των επιλεγμένων χωρών της ευρωζώνης, εώς ένα τοις εκατό του ΑΕΠ μέχρι το 2005 (με βάση τα στατιστικά στοιχεία του ΟΟΣΑ), οι δαπάνες στην Ελλάδα υστερούσε σε σύγκριση με εκείνη όλων των χωρών του ευρώ και ήταν κάτω από το μέσο όρο του ΟΟΣΑ, με εξαίρεση την Ιρλανδία.
Σημειώστε επίσης ότι παρ 'όλα τα σχόλια για την πρόωρη συνταξιοδότηση στην Ελλάδα, οι δαπάνες της για παλαιότερα προγράμματα ηλικία ήταν σύμφωνη με τις δαπάνες στη Γερμανία και τη Γαλλία.
Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα έχει μια από τις πιο άνισες κατανομές εισοδήματος στην Ευρώπη, και ένα πολύ υψηλό επίπεδο φτώχειας, όπως εμφαίνεται στα στατιστικά στοιχεία.
Και πάλι, τα στοιχεία δεν συμφωνούν με την εικόνα που παρουσιάζονται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ενός «υπερβολικά γενναιόδωρου κράτους πρόνοιας» - εκτός και αν η σύγκριση γίνεται έναντι της κατάστασης στις ΗΠΑ.
Φυσικά, τα γεγονότα αυτά δεν έχουν σημασία… Ο μύθος που επικρατεί για την Ελλάδα, σύμφωνα με τα λόγια του John Authers, των Financial Times «(η Ελλάδα) ήταν πραγματικά μια χώρα σπάταλων», με ελάχιστα δεδομένα για να στηρίξουν αυτό τον ισχυρισμό.
Η χώρα όμως, είναι πραγματικά κολλημένη: δεν μπορεί να υποτιμήσει, δεν μπορεί να αποπληρώσει, σε τρέχουσες τιμές, και κανείς δεν χρηματοδοτεί εθελοντικά.
Έτσι θα πρέπει η χώρα να εξέλθει (από το ευρώ) και να κάνει υποτίμηση (του νομίσματός της) ή να ρίξει τις εγχώριες τιμές.
Η πρώτη επιλογή, αν και αναπόφευκτη, είναι το πρώτο βήμα.
Το πρόβλημα γίνεται χειρότερο σε ότι αφορά τα έσοδα από τις εξαγωγές, αφού φαίνεται να αντιμετωπίζουν τα δικά τους θέματα που είναι η σταθερή υπέρβαση των δαπανών της εισαγωγής, που σημαίνει ότι το χρέος που χρηματοδοτεί το κυβερνητικό έλλειμμα, διατηρείται προς το εξωτερικό.
Το χρέος που εκδίδεται βάσει της ελληνικής νομοθεσίας, αλλά τώρα είναι πληρωτέο σε ευρώ τα οποία η Ελλάδα είναι αδύνατον να τυπώσει...
Με αυτή την έννοια, κατά ειρωνεία της τύχης, η δημοσιονομική κρίση είναι συνέπεια της επιτυχίας της Ελλάδος, μετά από μια μακρά προετοιμασία, να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και ως εκ τούτου, παρέδωσε το δικό της νόμισμα.
Το σημαντικό είναι ότι, αν είναι σωστή η ανάλυση σχετικά με την πηγή του προβλήματος, τότε η πολιτική λιτότητας του ΔΝΤ είναι απίθανο να κάνει πολλά για να βοηθήσει.
Εάν το πρόβλημα δεν είναι το επίπεδο των μισθών, ή το μέγεθος του κράτους πρόνοιας, στη συνέχεια, πιέζοντας τους μισθούς προς τα κάτω και συρρικνώνοντας το κράτος πρόνοιας δεν πρόκειται να κάνει κάτι.
Αντιθέτως, η Γερμανία και η Γαλλία ξεπερνούν το διπλάσιο του ελληνικού επίπεδο, ενώ το αρχικό επίπεδο της Ευρωζώνης12 κατά μέσο όρο είναι 6.251,78 €.
Ακόμα και η Ιρλανδία, η οποία έχει μια από τις πιο νεοφιλελεύθερες οικονομίες της ευρωζώνης, ξόδεψε περισσότερα για την κοινωνική προστασία από τους δήθεν σπάταλους Έλληνες.
Κάποιος θα σκεφτόταν ότι εάν το ελληνικό σύστημα κοινωνικής πρόνοιας ήταν τόσο γενναιόδωρο και αναποτελεσματικό, όπως συνήθως περιγράφεται, τότε το διοικητικό κόστος θα έπρεπε να είναι υψηλότερο από εκείνο των πιο πειθαρχημένων κυβερνήσεων, όπως η γερμανική και η γαλλική. Αλλά αυτό προφανώς δεν ισχύει, σύμφωνα με την Eurostat.
Ακόμα και δαπάνες για τις συντάξεις, που είναι ο κύριος στόχος των νεοφιλελεύθερων, είναι χαμηλότερες από ό, τι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Επιπλέον, αν κοιτάξει κανείς σύνολο των κοινωνικών δαπανών των επιλεγμένων χωρών της ευρωζώνης, εώς ένα τοις εκατό του ΑΕΠ μέχρι το 2005 (με βάση τα στατιστικά στοιχεία του ΟΟΣΑ), οι δαπάνες στην Ελλάδα υστερούσε σε σύγκριση με εκείνη όλων των χωρών του ευρώ και ήταν κάτω από το μέσο όρο του ΟΟΣΑ, με εξαίρεση την Ιρλανδία.
Σημειώστε επίσης ότι παρ 'όλα τα σχόλια για την πρόωρη συνταξιοδότηση στην Ελλάδα, οι δαπάνες της για παλαιότερα προγράμματα ηλικία ήταν σύμφωνη με τις δαπάνες στη Γερμανία και τη Γαλλία.
Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα έχει μια από τις πιο άνισες κατανομές εισοδήματος στην Ευρώπη, και ένα πολύ υψηλό επίπεδο φτώχειας, όπως εμφαίνεται στα στατιστικά στοιχεία.
Και πάλι, τα στοιχεία δεν συμφωνούν με την εικόνα που παρουσιάζονται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ενός «υπερβολικά γενναιόδωρου κράτους πρόνοιας» - εκτός και αν η σύγκριση γίνεται έναντι της κατάστασης στις ΗΠΑ.
Φυσικά, τα γεγονότα αυτά δεν έχουν σημασία… Ο μύθος που επικρατεί για την Ελλάδα, σύμφωνα με τα λόγια του John Authers, των Financial Times «(η Ελλάδα) ήταν πραγματικά μια χώρα σπάταλων», με ελάχιστα δεδομένα για να στηρίξουν αυτό τον ισχυρισμό.
Η χώρα όμως, είναι πραγματικά κολλημένη: δεν μπορεί να υποτιμήσει, δεν μπορεί να αποπληρώσει, σε τρέχουσες τιμές, και κανείς δεν χρηματοδοτεί εθελοντικά.
Έτσι θα πρέπει η χώρα να εξέλθει (από το ευρώ) και να κάνει υποτίμηση (του νομίσματός της) ή να ρίξει τις εγχώριες τιμές.
Η πρώτη επιλογή, αν και αναπόφευκτη, είναι το πρώτο βήμα.
Το πρόβλημα γίνεται χειρότερο σε ότι αφορά τα έσοδα από τις εξαγωγές, αφού φαίνεται να αντιμετωπίζουν τα δικά τους θέματα που είναι η σταθερή υπέρβαση των δαπανών της εισαγωγής, που σημαίνει ότι το χρέος που χρηματοδοτεί το κυβερνητικό έλλειμμα, διατηρείται προς το εξωτερικό.
Το χρέος που εκδίδεται βάσει της ελληνικής νομοθεσίας, αλλά τώρα είναι πληρωτέο σε ευρώ τα οποία η Ελλάδα είναι αδύνατον να τυπώσει...
Με αυτή την έννοια, κατά ειρωνεία της τύχης, η δημοσιονομική κρίση είναι συνέπεια της επιτυχίας της Ελλάδος, μετά από μια μακρά προετοιμασία, να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και ως εκ τούτου, παρέδωσε το δικό της νόμισμα.
Το σημαντικό είναι ότι, αν είναι σωστή η ανάλυση σχετικά με την πηγή του προβλήματος, τότε η πολιτική λιτότητας του ΔΝΤ είναι απίθανο να κάνει πολλά για να βοηθήσει.
Εάν το πρόβλημα δεν είναι το επίπεδο των μισθών, ή το μέγεθος του κράτους πρόνοιας, στη συνέχεια, πιέζοντας τους μισθούς προς τα κάτω και συρρικνώνοντας το κράτος πρόνοιας δεν πρόκειται να κάνει κάτι.
Η Ελλάδα, παρ’ όλ’ αυτά, είναι ακόμα μια δημοκρατία και αν κρίνουμε από την εντατικοποίηση των ταραχών στη χώρα, δεν είναι καθόλου σαφές αν (η Ελλάδα ή οποιοδήποτε άλλο μέλος της ευρωζώνης) πραγματικά διατίθεται να μειώσει τις δαπάνες και να αυξήσει τους φόρους σε τέτοια ποσοστά ώστε να κάνουν τη διαφορά.
Αυτό ήταν πολύ έμμεση παραδοχή από την «Τρόικα» - Ευρωπαϊκή Επιτροπή (ΕΕ), το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), που υποβλήθηκε στην σύνοδο κορυφής 23 Οκτωβρίου, και χωρίς αμφιβολία είναι μέρος των συζητήσεων στην ελληνική πρόταση αναδιάρθρωσης του χρέους που διαμορφώνεται από 26 Οκτωβρίου.
Στην πρώτη σελίδα του εγγράφου δεν είναι μόνο μια πολύ ανοικτή και κραυγαλέα παραδοχή ότι η επεκτατική δημοσιονομική εξυγίανση (EFC) έχει αποδειχθεί ότι είναι μια αντίφαση όσον αφορά, τουλάχιστον την Ελλάδα, αλλά υπάρχει και ένα σοβαρό πρόβλημα ασυμβατότητας της πολιτικής, τουλάχιστον σε σύγκριση με το ενδιάμεσο ορίζοντα, με προσπάθειες για εσωτερική υποτίμηση (ID) , προσπαθούν ονομαστικό εγχώριο ιδιωτικό αποπληθωρισμό εισοδήματος, προκειμένου να βελτιωθούν οι προοπτικές του εμπορίου, όπου κάποιος έχει ένα σταθερό περιορισμό της συναλλαγματικής ισοτιμίας.
Ενώ σταματούν λίγο πριν αναγνωρίσουν ότι τα αιτήματά τους και οι ενέργειες που επιβάλλουν για τη χάραξη της ελληνικής πολιτικής είναι το ξεκίνημα μιας κατάρρευσης, χρέος και αποπληθωρισμός για την ελληνική οικονομία (δεν έχει σημασία η κατάργηση οποιουδήποτε κοινωνικού συμβολαίου, και το σκίσιμο του κοινωνικού ιστού σε κομμάτια - αυτό είναι άλλωστε… Η ψηλή μπότα εκδοχή της νεοφιλελεύθερης «μεταρρύθμισης» που αποσκοπεί στην εξάλειψη κάθε ίχνους της σοσιαλ-δημοκρατίας και της οργανωμένης εργασίας στην ευρωζώνη), αυτό είναι μια πολύ μεγάλη παραχώρηση που έχει αρπάξει η τρόικα.
Για να ομολογήσω ότι ο ΟΔΕ δεν λειτουργεί, και ότι η επιδίωξη του ID θα επιδεινώσει περαιτέρω την κατάσταση, συμπεριλαμβανομένου και την ικανότητα της Ελλάδα για να χτυπήσει δημοσιονομικούς στόχους, είναι ένα αρκετά μεγάλο βήμα να αναγνωρίσει της πραγματική κατάσταση.
Δεν είναι κάτι που βασίζεται στην πίστη των νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων, στους οργανισμούς της τρόικας τρόικας είναι συχνά επιρρεπείς σε πράξεις.Δεν είναι ό,τι τα κίνητρα τους, επίσημα και ανεπίσημα, έχουν την τάση να τους ενθαρρύνουν σε τέτοιες πράξεις.
Γιατί λοιπόν να συνεχίσει; Ας είμαστε ειλικρινείς: σε αυτό το στάδιο δεν έχει να κάνει μόνο με την Ελλάδα (ακόμα και αν επικρατεί ο μύθος, ακόμη κι αν συνεχίζει να διαιωνίζεται η εικόνα της χαλαρής, μη παραγωγικής χώρας, γεμάτη ακόλαστους και τρακαδόρους), αλλά να τιμωρήσει κι άλλους (τυχών) δημοσιονομικά απείθαρχους…
Οι Έλληνες είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος – με σκοπό να βεβαιωθεί ότι με το φημολογούμενο «κούρεμα» του χρέους της Ελλάδος και την αναδιάρθρωσή του, άλλες περιφερειακές χώρες –ιδιαίτερα η Ιταλία- δε πάρουν ιδέες να μπουν στον πειρασμό του μονοπατιού (της Ελλάδος).
Αυτή είναι η στρατηγική να αποτρέψει αυτό που κατ 'ευφημισμό αποκαλείται "αλυσιδωτή επίπτωση".
Αυτό ήταν πολύ έμμεση παραδοχή από την «Τρόικα» - Ευρωπαϊκή Επιτροπή (ΕΕ), το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), που υποβλήθηκε στην σύνοδο κορυφής 23 Οκτωβρίου, και χωρίς αμφιβολία είναι μέρος των συζητήσεων στην ελληνική πρόταση αναδιάρθρωσης του χρέους που διαμορφώνεται από 26 Οκτωβρίου.
Στην πρώτη σελίδα του εγγράφου δεν είναι μόνο μια πολύ ανοικτή και κραυγαλέα παραδοχή ότι η επεκτατική δημοσιονομική εξυγίανση (EFC) έχει αποδειχθεί ότι είναι μια αντίφαση όσον αφορά, τουλάχιστον την Ελλάδα, αλλά υπάρχει και ένα σοβαρό πρόβλημα ασυμβατότητας της πολιτικής, τουλάχιστον σε σύγκριση με το ενδιάμεσο ορίζοντα, με προσπάθειες για εσωτερική υποτίμηση (ID) , προσπαθούν ονομαστικό εγχώριο ιδιωτικό αποπληθωρισμό εισοδήματος, προκειμένου να βελτιωθούν οι προοπτικές του εμπορίου, όπου κάποιος έχει ένα σταθερό περιορισμό της συναλλαγματικής ισοτιμίας.
Ενώ σταματούν λίγο πριν αναγνωρίσουν ότι τα αιτήματά τους και οι ενέργειες που επιβάλλουν για τη χάραξη της ελληνικής πολιτικής είναι το ξεκίνημα μιας κατάρρευσης, χρέος και αποπληθωρισμός για την ελληνική οικονομία (δεν έχει σημασία η κατάργηση οποιουδήποτε κοινωνικού συμβολαίου, και το σκίσιμο του κοινωνικού ιστού σε κομμάτια - αυτό είναι άλλωστε… Η ψηλή μπότα εκδοχή της νεοφιλελεύθερης «μεταρρύθμισης» που αποσκοπεί στην εξάλειψη κάθε ίχνους της σοσιαλ-δημοκρατίας και της οργανωμένης εργασίας στην ευρωζώνη), αυτό είναι μια πολύ μεγάλη παραχώρηση που έχει αρπάξει η τρόικα.
Για να ομολογήσω ότι ο ΟΔΕ δεν λειτουργεί, και ότι η επιδίωξη του ID θα επιδεινώσει περαιτέρω την κατάσταση, συμπεριλαμβανομένου και την ικανότητα της Ελλάδα για να χτυπήσει δημοσιονομικούς στόχους, είναι ένα αρκετά μεγάλο βήμα να αναγνωρίσει της πραγματική κατάσταση.
Δεν είναι κάτι που βασίζεται στην πίστη των νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων, στους οργανισμούς της τρόικας τρόικας είναι συχνά επιρρεπείς σε πράξεις.Δεν είναι ό,τι τα κίνητρα τους, επίσημα και ανεπίσημα, έχουν την τάση να τους ενθαρρύνουν σε τέτοιες πράξεις.
Γιατί λοιπόν να συνεχίσει; Ας είμαστε ειλικρινείς: σε αυτό το στάδιο δεν έχει να κάνει μόνο με την Ελλάδα (ακόμα και αν επικρατεί ο μύθος, ακόμη κι αν συνεχίζει να διαιωνίζεται η εικόνα της χαλαρής, μη παραγωγικής χώρας, γεμάτη ακόλαστους και τρακαδόρους), αλλά να τιμωρήσει κι άλλους (τυχών) δημοσιονομικά απείθαρχους…
Οι Έλληνες είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος – με σκοπό να βεβαιωθεί ότι με το φημολογούμενο «κούρεμα» του χρέους της Ελλάδος και την αναδιάρθρωσή του, άλλες περιφερειακές χώρες –ιδιαίτερα η Ιταλία- δε πάρουν ιδέες να μπουν στον πειρασμό του μονοπατιού (της Ελλάδος).
Αυτή είναι η στρατηγική να αποτρέψει αυτό που κατ 'ευφημισμό αποκαλείται "αλυσιδωτή επίπτωση".
Στην πραγματικότητα, καλείται επίσης η αρχή της συλλογικής ενοχής, καταστρέφοντας τις ζωές 13 εκατομμυρίων ατόμων για πολιτικούς λόγους.
Με δεδομένη τη δική τους ιστορία οι Γερμανοί, πάνω από όλα, τα άλλα έθνη θα πρέπει να κατανοήσουν το φαινόμενο αυτό...
Σε περίπτωση που η επικρατούσα κατάσταση της πολιτικής λιτότητας των δημοσιονομικών συνεχιστεί, θα υπάρξουν δευτερογενείς συνέπειες για τα κράτη που εξάγουν στην Ελλάδα.
Η Ελλάδα είναι μια μικρή αγορά στην Ευρωζώνη, αλλά τα δημοσιονομικά προβλήματα της, δεν είναι μοναδικά.
Δεδομένου ότι μεγαλύτερες οικονομίες όπως η Ισπανία και η Ιταλία επίσης θεσπίζουν μέτρα λιτότητας, τα έσοδα ολόκληρης της ηπείρου μπορεί να καταρρεύσουν - ακόμα και στη Γερμανία, όπου η οικονομική επιβράδυνση έχει γίνει σαφώς πιο αισθητή τους τελευταίους μήνες. Ακόμη χειρότερα, οι εξαγωγές προς τις γειτονικές χώρες θα πληγούν από τη μείωση της ζήτησης.
Τέλος, αν η λιτότητα επιτύχει μείωση των μισθών και των τιμών σε ένα έθνος μπορεί να οδηγήσει σε ανταγωνιστικό αποπληθωρισμό, επιδεινώνοντας και μόνο το πρόβλημα, αφού κάθε χώρα προσπαθεί να αποκτήσει πλεονέκτημα για την προώθηση της ανάπτυξης μέσω των εξαγωγών.
Το πιο αξιοσημείωτο είναι ότι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας, η Γερμανία, δεν φαίνεται να αναγνωρίζει ότι η εμμονή της για δημοσιονομική λιτότητα σε όλους τους γείτονές της, θα μαγειρέψει τη χήνα που γεννάει τα χρυσά αυγά.
Η Άνγκελα Μέρκελ λέει ότι καμία πραγματική οικονομική ένωση δεν είναι δυνατόν, αν το ένα μέλος της Ένωσης (Ελλάδα) δουλεύει λιγότερες ώρες και κάνει μεγαλύτερες διακοπές από ένα άλλο μέλος (Γερμανία).
Αυτό που θα πρέπει να πούμε είναι ότι καμία πραγματική οικονομική ένωση δεν υφίσταται, εάν το οι εξουσιαστές πλουτοκράτορες όλων των εθνών (και όχι μόνο οι δισεκατομμυριούχοι Έλληνες πλοιοκτήτες, οι οποίοι πιθανότατα έχουν ήδη «διασφαλίσει» τα χρήματά τους, αλλά και οι πλούσιους τραπεζίτες που δεν έχουν υποστεί καμία συνέπεια για τη δόλια και εσκεμμένη καταστροφική πρακτική δανεισμού) αποφεύγουν συστηματικά το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί, περιμένοντας την ένωση, είτε να πληρώσει το λογαριασμό, ή να την αναγκάσει σε έκπτωση κατά 80 τοις εκατό για να το πληρώσει.
Η Ελλάδα δεν είναι μια ειδική περίπτωση, είναι στο σημείο που συνηθίζεται να επιβάλλουν τη δημοσιονομική εξυγίανση σε χώρες με υψηλό ιδιωτικό χρέος προς το ΑΕΠ κ.λ.π
Χρειάζεται είναι η ανακατανομή της ζήτησης στα έθνη με ελλειμματικό εμπορικό ισοζύγιο - για παράδειγμα, από τα έθνη που έχουν εμπορικό πλεόνασμα των δαπανών σε ευρώ για άμεσες επενδύσεις στα έθνη με ελλειμματικό του εμπορικό ισοζύγιο.
Η Γερμανία αυτό έκανε με την Ανατολική Γερμανία. Ένας τέτοιος μηχανισμός θα μπορούσε να συσταθεί υπό την αιγίδα της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων πολύ γρήγορα.
Αποτελεσματικά κίνητρα για την "ανακύκλωση" του πλεονάσματος τρεχουσών συναλλαγών με αυτό τον τρόπο, μέσω των άμεσων ξένων επενδύσεων, οι ροές κεφαλαίων, ξένη βοήθεια, ή οι αγορές των εισαγωγών, θα ήταν εύκολο.
Θα μπορούσε να είναι μια διέξοδος για την Ελλάδα και οι υπόλοιποι θα μπορούσαν να γίνουν αρκετά ανταγωνιστικοί ώστε να εξασφαλίσουν το μέλλον τους μέσω της αύξησης των εξαγωγών.
Η αποτυχία να επιλέξει αυτό το είδος επιλογών ανάπτυξης, θα δώσει στους Έλληνες κάποιες λύσεις ανάγκης παρά το δικαίωμα της προεπιλογή, αφήνοντας τους φορείς χάραξης πολιτικής στην ευρωζώνη με ένα ακόμη μεγαλύτερο και πιο δαπανηρό χάος στα χέρια τους.
Βεβαίως, αυτό δεν θα λύσει πλήρως τα προβλήματα στην Ελλάδα, θα έπρεπε να εγκαταλείψουν τη ζώνη του ευρώ, καθώς και να επαναφέρουν τη δραχμή.
Αυτό θα σήμαινε έλεγχο των κεφαλαίων, τα οποία θα κάνουν τους ανθρώπους να έχουν (στραμμένο) το κεφάλι προς τις εξόδους (αυτό είναι, τελικά, μια χώρα με πολλές βάρκες).
Αν επιλέξουν, θα μοιάζει περισσότερο με μια "στιγμή του Σαμψών» για το σύνολο της ζώνης του ευρώ.
Όπως και Σαμψών στις τελευταίες του μέρες, τυφλωμένος και ξυλοκοπημένος, έτσι αποδυναμώνεται και η Ελλάδα, τυφλή και δέσμια.
Η επιλογή θα αποτελέσει μια τελευταία προκλητική έκρηξη της δύναμης της με την οποία «τραβάει κάτω από το ναό» (στην περίπτωση αυτή, την ευρωζώνη ) μέσω της επιλογής της, παίρνει κάτω τους πάντες.
Η μυθοπλασία για αποφάσεις σε βάρος των Ελλήνων δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα κανενός, καθώς θα υπάρχει ένας χείμαρρος εξελίξεων παντού, και μια κατάρρευση των εισοδημάτων, του στυλ σοβιετικής ένωσης, καθόλου δελεαστική προοπτική για την παγκόσμια οικονομία...
Tο τέλος δεν είναι όμορφο αλλά, η επιβίωση θα είναι το αποτέλεσμα μιας ανήθικης και απάνθρωπης πολιτικής που ακολουθεί η τρόικα.
Οι Έλληνες, και η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της Ευρώπης, αξίζουν κάτι καλύτερο!
Σημείωση: ο Marshall Auerback είναι αναλυτής αγορών και σχολιαστής. brainstruster for the Franklin and Eleanor Roosevelt Institute.Reached at: MAuer1959@aol.com.. Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στο CounterPunch.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου