Οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις αποτελούν συχνό φαινόμενο, και οι ταραχές είναι όλο και πιο συχνές.
Η χώρα φαίνεται να καταπίνεται από ένα αυξανόμενο κύμα χάους. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει τη διαχείριση του πακέτου βοήθειας ενώ η κυβέρνηση περνάει τα ένα μέτρο λιτότητας μετά το άλλο, κατ 'εντολή των ξένων πιστωτών, αγνοώντας τις επιθυμίες και τις ανάγκες του λαού.
Η εν λόγω χώρα? Η Ελλάδα το 2011? Όχι, είναι η Αργεντινή το 2001! Η ομοιότητα στην πολιτική και οικονομική κατάσταση των δύο χωρών είναι εντυπωσιακή! Όλα ξεκίνησαν καλά.
Για ένα διάστημα μετά η Αργεντινή εισήγαγε νομισματικό συμβούλιο (μία άκαμπτη σύνδεση με το δολάριο ΗΠΑ), ο πληθωρισμός μειώθηκε και η κατανάλωση και ανάπτυξη αυξήθηκαν.
Οι τιμές των περιουσιακών στοιχείων διογκωθεί, οι μισθοί αυξήθηκαν, και η νέα ευημερία ήταν παντού (στο αριστοκρατικός εστιατόρια, αστραφτερά και νέα αυτοκίνητα, και μαζικά δημόσια οικοδομικά έργα.). Τότε, ξαφνικά, το όνειρο κατέρρευσε εν μία νυκτί.
Στην Ελλάδα, η προσχώρηση στο ευρώ - ουσιαστικά ήταν ένας τρόπος καθορισμού των συναλλαγματικών ισοτιμιών μεταξύ Ελλάδος και ευρωπαίων εταίρων - και προκάλεσε τη δραστική μείωση των πληθωριστικών προσδοκιών.
Τα χαμηλότερα επιτόκια τροφοδότησαν μια ευκαιριακή άμετρη κατανάλωση και στέγαση.
Η ανάπτυξη έβαινε καλώς για μερικά χρόνια, και το ίδιο τα φορολογικά έσοδα. Όλοι οι δαπάνες: στις επιχειρήσεις, στους καταναλωτές και στην κυβέρνηση.
Και στις δύο περιπτώσεις, η άκαμπτη συναλλαγματική ισοτιμία πήγαν χέρι-χέρι με μια δραματική απώλεια της ανταγωνιστικότητας.
Τόσο η Αργεντινή όσο και η Ελλάδα συνέχισαν να εισάγουν πολύ περισσότερα απ εξήγαγαν!
Για μια στιγμή, η υψηλή ζωή συνεχίστηκε, ενισχυόμενη από τον εξωτερικό δανεισμό .
Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Αργεντινή, υπήρχαν εξέδωσαν, οι αριθμοί στους δημόσιους λογαριασμούς.
Η περίπτωση του ελληνικού χρέους είναι γνωστή / το ΑΕΠ της Αργεντινής αυξήθηκαν κατά 10% περισσότερο σε τέσσερα χρόνια, από το 1994 έως το 1998.
Την ίδια στιγμή, τα επίσημα νούμερα της κυβέρνησης παρουσίασαν έλλειμμα της τάξης του 1,7% έως 2,2% -σε μια οικονομία που αναπτύσσεται με ρυθμό έως και 8% ανά έτος, ο δείκτης χρέους / ΑΕΠ θα έπρεπε να έχει αρχίσει να μειώνεται.
Και στις δύο περιπτώσεις, τη δυνατότητα να αυξήσει τους φόρους ήταν πολύ μικρή, η αύξηση της κυβέρνησης έφτανε το 20% -30% του ΑΕΠ.
Όταν η κρίση ήρθε, με τα επιτόκια να ανεβαίνουν κατακόρυφα στη δευτερογενή αγορά για τα κρατικά ομόλογα, η πρώτη αντίδραση ήταν η άρνηση και μετά ένα κύμα μέτρων λιτότητας.
Η Αργεντινή έφερε πίσω τον Domingo Cavallo, τον αρχιτέκτονα του Χουντίνι- για να διαφύγει του μισού υπερπληθωρισμού όπως μια δεκαετία νωρίτερα.
Οι Έλληνες ψήφισαν μια νέα μεταρρυθμιστική κυβέρνηση υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, ο οποίος βρήκε τόσες πολλούς σκελετούς στο ντουλάπι, ώστε έπρεπε να πάει αμέσως με το καπάκι στο χέρι, στους ευρωπαίους εταίρους .
Και στις δύο περιπτώσεις, το ΔΝΤ (στην ελληνική περίπτωση, μαζί με την Ευρωπαϊκή Ένωση) επιτηρεί το δανεισμό για καιρό, αφού κατέστη σαφές ότι οι χώρες ήταν αφερέγγυες. Η πολιτική πίεση ήταν πολύ μεγάλη για να μην το πράξουν.
Μέχρι τέλους, οι δανειστές είχαν την ελπίδα ότι τα ασφάλιστρα κινδύνου μπορεί μια μέρα να αρχίσουν να μειώνονται, και ότι ο συνδυασμός της λιτότητας και τα φθηνά δάνεια από τους διεθνείς οργανισμούς, θα απομάκρυνε το πρόβλημα .
Η πολιτική στην Ελλάδα τις τελευταίες εβδομάδες γίνεται πιο ασταθής θυμίζοντας στους βετεράνους των αναδυόμενων κρίσεων την αγορά της Αργεντινής.
Η ελληνική κυβέρνηση θα πέσει σίγουρα αν χάνει το δημοψήφισμα?
Το υπουργικό συμβούλιο της Αργεντινής είχε γίνει τελικά μια περιστρεφόμενη πόρτα για τους υπουργούς, πριν το χάος.
Η Ελλάδα δείχνει ότι όλα στην ευρωζώνη είναι υποκειμενικά πλέον, και μπορεί να στρέψει την κρίση χρέους σε τύπο που κάποτε ήταν προνόμιο των αναδυόμενων αγορών.
Η αιτία του προβλήματος είναι συχνά παρόμοια – μια καθηλωθεί συναλλαγματική ισοτιμία σε τεχνητό ρυθμό, σε συνδυασμό με τα τεράστια χρέη που εκδίδονται σε ξένο νόμισμα.
Μόλις η πρόσδεση απέτυχε, το τραπεζικό σύστημα της Αργεντινής κατέρρευσε.
Οι Αργεντινοί δεν μπορούσαν να αγγίξουν τις αποταμιεύσεις τους για χρόνια, και η οικονομία κατέρρευσε απότομα, πριν ανακάμψει.
Για τη Δημοκρατία (της Αργεντινής), μια έκρηξη εμπορεύματος από το Rio de la Plata, βοήθησε τελικά να αλλάξει την οικονομία.
Δεν πρόκειται να υπάρξει παρόμοιο θετικό σοκ από εξωτερικό παράγοντα να σώσει τους Έλληνες - απλά δεν παράγουν αρκετά από μια σειρά αγαθών, για να ωφεληθούν .
Το αν η Ελλάδα μπορεί να αποφύγει την ολοσχερή καταστροφή του τραπεζικού συστήματος της είναι ασαφής, ειδικά όταν το «όχι» φθάνει.
Ίσως Παπανδρέου θα πρέπει να βεβαιωθεί ότι υπάρχει ένα ελικόπτερο σε επιφυλακή, για να τον σώσει από το Προεδρικό Μέγαρο όταν θα αναγκαστεί να φύγει από το θυμό των διαδηλωτών - όπως ο Πρόεδρος της Αργεντινής Fernando De La Rue, τον Δεκέμβριο του 2001.
Hans-Joachim Voth
(Σημείωση του συντάκτη: Hans-Joachim Voth ICREA Καθηγητής Έρευνας Οικονομικών στο Universitat Pompeu Fabra της Βαρκελώνης. Εκπαιδευμένος στη Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιταλία, έλαβε το διδακτορικό του από το Nuffield College της Οξφόρδης, το 1996. Ο πρώην σύμβουλος της McKinsey & Company, έχει διδάξει στο MIT, Stanford, καιNYU-Stern.)
Η χώρα φαίνεται να καταπίνεται από ένα αυξανόμενο κύμα χάους. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει τη διαχείριση του πακέτου βοήθειας ενώ η κυβέρνηση περνάει τα ένα μέτρο λιτότητας μετά το άλλο, κατ 'εντολή των ξένων πιστωτών, αγνοώντας τις επιθυμίες και τις ανάγκες του λαού.
Η εν λόγω χώρα? Η Ελλάδα το 2011? Όχι, είναι η Αργεντινή το 2001! Η ομοιότητα στην πολιτική και οικονομική κατάσταση των δύο χωρών είναι εντυπωσιακή! Όλα ξεκίνησαν καλά.
Για ένα διάστημα μετά η Αργεντινή εισήγαγε νομισματικό συμβούλιο (μία άκαμπτη σύνδεση με το δολάριο ΗΠΑ), ο πληθωρισμός μειώθηκε και η κατανάλωση και ανάπτυξη αυξήθηκαν.
Οι τιμές των περιουσιακών στοιχείων διογκωθεί, οι μισθοί αυξήθηκαν, και η νέα ευημερία ήταν παντού (στο αριστοκρατικός εστιατόρια, αστραφτερά και νέα αυτοκίνητα, και μαζικά δημόσια οικοδομικά έργα.). Τότε, ξαφνικά, το όνειρο κατέρρευσε εν μία νυκτί.
Στην Ελλάδα, η προσχώρηση στο ευρώ - ουσιαστικά ήταν ένας τρόπος καθορισμού των συναλλαγματικών ισοτιμιών μεταξύ Ελλάδος και ευρωπαίων εταίρων - και προκάλεσε τη δραστική μείωση των πληθωριστικών προσδοκιών.
Τα χαμηλότερα επιτόκια τροφοδότησαν μια ευκαιριακή άμετρη κατανάλωση και στέγαση.
Η ανάπτυξη έβαινε καλώς για μερικά χρόνια, και το ίδιο τα φορολογικά έσοδα. Όλοι οι δαπάνες: στις επιχειρήσεις, στους καταναλωτές και στην κυβέρνηση.
Και στις δύο περιπτώσεις, η άκαμπτη συναλλαγματική ισοτιμία πήγαν χέρι-χέρι με μια δραματική απώλεια της ανταγωνιστικότητας.
Τόσο η Αργεντινή όσο και η Ελλάδα συνέχισαν να εισάγουν πολύ περισσότερα απ εξήγαγαν!
Για μια στιγμή, η υψηλή ζωή συνεχίστηκε, ενισχυόμενη από τον εξωτερικό δανεισμό .
Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Αργεντινή, υπήρχαν εξέδωσαν, οι αριθμοί στους δημόσιους λογαριασμούς.
Η περίπτωση του ελληνικού χρέους είναι γνωστή / το ΑΕΠ της Αργεντινής αυξήθηκαν κατά 10% περισσότερο σε τέσσερα χρόνια, από το 1994 έως το 1998.
Την ίδια στιγμή, τα επίσημα νούμερα της κυβέρνησης παρουσίασαν έλλειμμα της τάξης του 1,7% έως 2,2% -σε μια οικονομία που αναπτύσσεται με ρυθμό έως και 8% ανά έτος, ο δείκτης χρέους / ΑΕΠ θα έπρεπε να έχει αρχίσει να μειώνεται.
Και στις δύο περιπτώσεις, τη δυνατότητα να αυξήσει τους φόρους ήταν πολύ μικρή, η αύξηση της κυβέρνησης έφτανε το 20% -30% του ΑΕΠ.
Όταν η κρίση ήρθε, με τα επιτόκια να ανεβαίνουν κατακόρυφα στη δευτερογενή αγορά για τα κρατικά ομόλογα, η πρώτη αντίδραση ήταν η άρνηση και μετά ένα κύμα μέτρων λιτότητας.
Η Αργεντινή έφερε πίσω τον Domingo Cavallo, τον αρχιτέκτονα του Χουντίνι- για να διαφύγει του μισού υπερπληθωρισμού όπως μια δεκαετία νωρίτερα.
Οι Έλληνες ψήφισαν μια νέα μεταρρυθμιστική κυβέρνηση υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, ο οποίος βρήκε τόσες πολλούς σκελετούς στο ντουλάπι, ώστε έπρεπε να πάει αμέσως με το καπάκι στο χέρι, στους ευρωπαίους εταίρους .
Και στις δύο περιπτώσεις, το ΔΝΤ (στην ελληνική περίπτωση, μαζί με την Ευρωπαϊκή Ένωση) επιτηρεί το δανεισμό για καιρό, αφού κατέστη σαφές ότι οι χώρες ήταν αφερέγγυες. Η πολιτική πίεση ήταν πολύ μεγάλη για να μην το πράξουν.
Μέχρι τέλους, οι δανειστές είχαν την ελπίδα ότι τα ασφάλιστρα κινδύνου μπορεί μια μέρα να αρχίσουν να μειώνονται, και ότι ο συνδυασμός της λιτότητας και τα φθηνά δάνεια από τους διεθνείς οργανισμούς, θα απομάκρυνε το πρόβλημα .
Η πολιτική στην Ελλάδα τις τελευταίες εβδομάδες γίνεται πιο ασταθής θυμίζοντας στους βετεράνους των αναδυόμενων κρίσεων την αγορά της Αργεντινής.
Η ελληνική κυβέρνηση θα πέσει σίγουρα αν χάνει το δημοψήφισμα?
Το υπουργικό συμβούλιο της Αργεντινής είχε γίνει τελικά μια περιστρεφόμενη πόρτα για τους υπουργούς, πριν το χάος.
Η Ελλάδα δείχνει ότι όλα στην ευρωζώνη είναι υποκειμενικά πλέον, και μπορεί να στρέψει την κρίση χρέους σε τύπο που κάποτε ήταν προνόμιο των αναδυόμενων αγορών.
Η αιτία του προβλήματος είναι συχνά παρόμοια – μια καθηλωθεί συναλλαγματική ισοτιμία σε τεχνητό ρυθμό, σε συνδυασμό με τα τεράστια χρέη που εκδίδονται σε ξένο νόμισμα.
Μόλις η πρόσδεση απέτυχε, το τραπεζικό σύστημα της Αργεντινής κατέρρευσε.
Οι Αργεντινοί δεν μπορούσαν να αγγίξουν τις αποταμιεύσεις τους για χρόνια, και η οικονομία κατέρρευσε απότομα, πριν ανακάμψει.
Για τη Δημοκρατία (της Αργεντινής), μια έκρηξη εμπορεύματος από το Rio de la Plata, βοήθησε τελικά να αλλάξει την οικονομία.
Δεν πρόκειται να υπάρξει παρόμοιο θετικό σοκ από εξωτερικό παράγοντα να σώσει τους Έλληνες - απλά δεν παράγουν αρκετά από μια σειρά αγαθών, για να ωφεληθούν .
Το αν η Ελλάδα μπορεί να αποφύγει την ολοσχερή καταστροφή του τραπεζικού συστήματος της είναι ασαφής, ειδικά όταν το «όχι» φθάνει.
Ίσως Παπανδρέου θα πρέπει να βεβαιωθεί ότι υπάρχει ένα ελικόπτερο σε επιφυλακή, για να τον σώσει από το Προεδρικό Μέγαρο όταν θα αναγκαστεί να φύγει από το θυμό των διαδηλωτών - όπως ο Πρόεδρος της Αργεντινής Fernando De La Rue, τον Δεκέμβριο του 2001.
Hans-Joachim Voth
(Σημείωση του συντάκτη: Hans-Joachim Voth ICREA Καθηγητής Έρευνας Οικονομικών στο Universitat Pompeu Fabra της Βαρκελώνης. Εκπαιδευμένος στη Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιταλία, έλαβε το διδακτορικό του από το Nuffield College της Οξφόρδης, το 1996. Ο πρώην σύμβουλος της McKinsey & Company, έχει διδάξει στο MIT, Stanford, καιNYU-Stern.)
Greek tragedy has echoes of Argentina
(CNN) -- A country is suffering from a deep recession, unemployment is increasing, and the government deficit looms larger by the day. Part of the problem comes from an overvalued, fixed exchange rate. Anti-government demonstrations are a common occurrence, and riots are increasingly frequent. The country seems engulfed by a rising wave of chaos.
The International Monetary Fund is administering an aid package. The government is duly passing austerity package after austerity package, at the behest of foreign creditors, while ignoring the population's wishes and representatives.
The country in question? Greece in 2011? No, it's Argentina in 2001. While not every part of the puzzle falls into place, many of the similarities are striking.
It all started so well. For a while, after Argentina introduced a currency board -- a rigid link with the U.S.-dollar -- inflation came down, and consumption and growth surged. Asset prices ballooned, wages went up, and the new prosperity was everywhere -- in swanky restaurants, in the form of gleaming new cars, and in massive public building projects. Then, suddenly, the dream fell apart overnight.
While not every part of the puzzle falls into place, many of the similarities are striking.
Hans-Joachim Voth
In Greece, joining the euro -- effectively a way of fixing Greece's exchange rate vis-à-vis its European partners -- also caused a drastic reduction in inflationary expectations. Lower interest rates fueled a consumption and housing binge; growth looked good for a few years, and so did tax receipts. Everyone was spending: firms, consumers and the government.
In both cases, the rigid exchange rate went hand-in-hand with a dramatic loss in competitiveness. Both Argentina and Greece continued to import much more than they exported; for a while, the high life continued, fueled by foreign borrowing that paid for the gap. In both Greece and Argentina, there were fudged numbers in the public accounts. While the Greek case is well known, Argentina's debt/GDP ratio increased by more than 10% in four years, from 1994 to 1998. At the same time, official central government accounts showed deficits of 1.7% to 2.2% -- in an economy that was growing by up to 8% per year, the debt/GDP ratio should actually have been falling. In both cases, the ability to raise taxes was very small, with the government raising no more than 20%-30% of GDP.
When the crisis came, with interest rates moving up sharply in the secondary market for government bonds, the first reaction was denial; then a wave of austerity measures. Argentina brought back Domingo Cavallo, the architect of its Houdini-like escape from hyperinflation half a decade earlier. The Greeks voted in a new, reforming government under George Papandreou, which promptly found so many skeletons in the cupboard that it had to go cap in hand to its European partners soon after.
In both cases, the IMF (in the Greek case, together with the European Union) kept on lending long after it became clear that the country was insolvent. The political pressure was just too great not to do so; until the end, lenders hoped that the risk premium might one day start to fall, and that a combination of austerity and cheap loans from international institutions would make the problem go away.
The increasingly hectic political moves over the last week in Greece are also reminding many veterans of emerging market crises of the Argentine case. The Greek government will surely fall if it loses the referendum; Argentina's cabinet became a revolving door for ministers before finally defaulting in chaotic fashion.
Greece shows that all of the eurozone is now potentially subject to wrenching debt crises of the type that were once the prerogative of emerging markets. The cause of the problem is often similar -- a pegged exchange rate at an artificial rate, combined with massive debts issued in a foreign currency.
Once the peg failed, Argentina's banking system imploded; Argentines could not touch their savings for years, and the economy collapsed, before rebounding sharply. For the Republic by the Rio de la Plata, a commodity boom eventually helped to turn the economy around.
No similar positive shock from foreign demand is going to save the Greeks -- they simply do not produce enough of a range of goods to benefit. Whether Greece can avoid the wholesale destruction of its banking system is unclear, especially if a "no" vote arrives.
Perhaps Papandreou should make sure there is a helicopter on standby, to rescue him from the presidential palace should he be forced to flee from angry protesters -- as Argentine President Fernando de la Rue was in December 2001.
The International Monetary Fund is administering an aid package. The government is duly passing austerity package after austerity package, at the behest of foreign creditors, while ignoring the population's wishes and representatives.
The country in question? Greece in 2011? No, it's Argentina in 2001. While not every part of the puzzle falls into place, many of the similarities are striking.
It all started so well. For a while, after Argentina introduced a currency board -- a rigid link with the U.S.-dollar -- inflation came down, and consumption and growth surged. Asset prices ballooned, wages went up, and the new prosperity was everywhere -- in swanky restaurants, in the form of gleaming new cars, and in massive public building projects. Then, suddenly, the dream fell apart overnight.
While not every part of the puzzle falls into place, many of the similarities are striking.
Hans-Joachim Voth
In Greece, joining the euro -- effectively a way of fixing Greece's exchange rate vis-à-vis its European partners -- also caused a drastic reduction in inflationary expectations. Lower interest rates fueled a consumption and housing binge; growth looked good for a few years, and so did tax receipts. Everyone was spending: firms, consumers and the government.
In both cases, the rigid exchange rate went hand-in-hand with a dramatic loss in competitiveness. Both Argentina and Greece continued to import much more than they exported; for a while, the high life continued, fueled by foreign borrowing that paid for the gap. In both Greece and Argentina, there were fudged numbers in the public accounts. While the Greek case is well known, Argentina's debt/GDP ratio increased by more than 10% in four years, from 1994 to 1998. At the same time, official central government accounts showed deficits of 1.7% to 2.2% -- in an economy that was growing by up to 8% per year, the debt/GDP ratio should actually have been falling. In both cases, the ability to raise taxes was very small, with the government raising no more than 20%-30% of GDP.
When the crisis came, with interest rates moving up sharply in the secondary market for government bonds, the first reaction was denial; then a wave of austerity measures. Argentina brought back Domingo Cavallo, the architect of its Houdini-like escape from hyperinflation half a decade earlier. The Greeks voted in a new, reforming government under George Papandreou, which promptly found so many skeletons in the cupboard that it had to go cap in hand to its European partners soon after.
In both cases, the IMF (in the Greek case, together with the European Union) kept on lending long after it became clear that the country was insolvent. The political pressure was just too great not to do so; until the end, lenders hoped that the risk premium might one day start to fall, and that a combination of austerity and cheap loans from international institutions would make the problem go away.
The increasingly hectic political moves over the last week in Greece are also reminding many veterans of emerging market crises of the Argentine case. The Greek government will surely fall if it loses the referendum; Argentina's cabinet became a revolving door for ministers before finally defaulting in chaotic fashion.
Greece shows that all of the eurozone is now potentially subject to wrenching debt crises of the type that were once the prerogative of emerging markets. The cause of the problem is often similar -- a pegged exchange rate at an artificial rate, combined with massive debts issued in a foreign currency.
Once the peg failed, Argentina's banking system imploded; Argentines could not touch their savings for years, and the economy collapsed, before rebounding sharply. For the Republic by the Rio de la Plata, a commodity boom eventually helped to turn the economy around.
No similar positive shock from foreign demand is going to save the Greeks -- they simply do not produce enough of a range of goods to benefit. Whether Greece can avoid the wholesale destruction of its banking system is unclear, especially if a "no" vote arrives.
Perhaps Papandreou should make sure there is a helicopter on standby, to rescue him from the presidential palace should he be forced to flee from angry protesters -- as Argentine President Fernando de la Rue was in December 2001.
(Hans-Joachim Voth is ICREA Research Professor of Economics at Barcelona's Universitat Pompeu Fabra. Educated in Germany, the UK and Italy, he received his doctorate from Nuffield College, Oxford, in 1996. A former consultant with McKinsey & Company, he has taught at MIT, Stanford, and NYU-Stern.)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου