0 Φως στη διπλή δολοφονία της «Ελλης»

Υ.Γ. Ας ανοίξει επιτέλους ο φάκελος του ξεπουλήματος του Α.Τ. ΕΛΛΗ. Ας μάθει ο ελληνικός λαός ποιοι εφοπλιστές ήταν αυτοί που χρηματοδότησαν την διπλή δολοφονία της. Ποιοι ήταν οι πολιτικοί που υπέγραψαν την διπλή δολοφονία της;
Του Γεωργιου Π. Μαλουχου

Στις 15 Αυγούστου 1940 μία τορπίλη του ιταλικού υποβρυχίου Ντελφίνο βύθισε ξαφνικά το ελαφρύ καταδρομικό «Ελλη», που βρισκόταν έξω από το λιμάνι της Τήνου για να συμμετάσχει στους εορτασμούς της Παναγίας. Δύο ακόμα τορπίλες του Ντελφίνο προσέκρουσαν τελικά στον λιμενοβραχίνα της Τήνου, από τη μέσα πλευρά του οποίου βρίσκονταν δύο επιβατηγά πλοία, με προσκυνητές από την Αθήνα.

Από τα υπολείμματα αυτών των δύο τορπιλών, η Αθήνα γνώριζε από την πρώτη στιγμή την εθνικότητα του εχθρού. Ομως ο Μεταξάς αποφάσισε να κρατηθεί μυστική. Την ίδια στιγμή, η Ιταλία δήλωνε επισήμως απόλυτη άγνοια για το γεγονός, αναφέροντας και ότι κανένα σκάφος της δεν βρισκόταν στην περιοχή, ενώ το Βερολίνο εξέφραζε τη συμπάθεια και την κατανόησή του προς την Ελλάδα. H Αγγλία ανησυχούσε για το ενδεχόμενο η προπαγάνδα του Αξονα να επιχειρήσει να την υποδείξει ως υπαίτια και να την κατηγορήσει για προβοκάτσια, με σκοπό να κάνει την επιχειρούμενη ελληνική ουδετερότητα να γείρει εναντίον των Συμμάχων.

Κατευναστική πολιτική

Οπως προκύπτει από επιτελικά κείμενα της εποχής, η κύρια στρατηγική απόφαση του Μεταξά και των επιτελών του ήταν ότι, ενώ περίμενε τον πόλεμο και προετοιμαζόταν γι' αυτόν, δεν θα έκανε η Ελλάδα την πρώτη του πράξη. Ομως, αυτή η κατευναστική, αναβλητική πολιτική, αποδεδειγμένα πια, δεν σήμαινε και πολλά για τις χώρες του Αξονα. Την είχε ακολουθήσει η Αγγλία στο Μόναχο τον Σεπτέμβριο του 1939 και απέτυχε, όπως την ακολούθησε και η Γαλλία, υπογράφοντας κοινή διακήρυξη με τη Γερμανία τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους. Το αποτέλεσμα, ήταν ότι τον Ιούνιο του 1940, δύο μήνες πριν από τον τορπιλισμό του «Ελλη», οι Γερμανοί είχαν μπει στο Παρίσι.

Τον Μάρτιο του 1939 έπεσε η Πράγα, ενώ στις 22 Μαΐου ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι υπέγραψαν την «Ατσάλινη Συνθήκη» που ένωσε τις χώρες τους πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά. Λίγες ημέρες πριν, ο Ιταλός πρέσβης στην Αθήνα, Γκράτσι, είχε διαβεβαιώσει τον Μεταξά ότι η Ελλάδα δεν διέτρεχε κανέναν κίνδυνο «εφ' όσον δεν καθίσταται αγγλική βάσις»…

Ακριβώς ένα χρόνο πριν από τον τορπιλισμό του «Ελλη», οι Γερμανοί και οι Σοβιετικοί μοιράζουν την Πολωνία, ενώ τον Μάιο του 1940 οι Γερμανοί εισβάλλουν στην Ολλανδία και το Βέλγιο. Τον Ιούνιο ο Αδόλφος Χίτλερ ξεναγείται στο Παρίσι και τον Ιούλιο, ένα μήνα πριν από τη βύθιση του «Ελλη», η Λουφτβάφε χτυπά την Αγγλία. Ετσι, τον Αύγουστο του 1940 τα πάντα μοιάζουν χαμένα για τις χώρες του ελεύθερου κόσμου στην Ευρώπη. Και στις 15 του μηνός η Ελλάδα γνωρίζει πια με αποδείξεις εκείνο που μέχρι τότε απλώς κρυφά φοβόταν: ότι θα είναι εκείνη ο επόμενος στόχος.

Ομως η πολιτική του Μεταξά υπέφερε από μεγάλη ανασφάλεια και από βαθιές αντιφάσεις. Φυσικά, η ζοφερή κατάσταση της Ευρώπης εξηγεί την ανάγκη του να απομακρύνει όσο μπορούσε τον πόλεμο. Αλλά τότε, αφού είχε επιλέξει να μην απαντήσει, γιατί δεν απέφυγε τη θυσία του «Ελλη»;

Το Βασιλικό, τότε, Ναυτικό, φοβόταν ένα τέτοιο μεγάλο χτύπημα και είχε, μάλιστα, επιχειρήσει να ματαιώσει τη συμμετοχή του πλοίου στις εκδηλώσεις, όπου θα βρισκόταν απροστάτευτο ως «πρόβατο επί σφαγήν». Γράφει ο ναύαρχος Μεζεβίρης, που εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στο επιτελείο: «Κατέβηκα αμέσως στον Ναύσταθμο και έσπευσα να συναντήσω τον Αρχηγό του Στόλου που μόλις είχε πληροφορηθεί το γεγονός. Ηταν έξαλλος και φοβερά αγανακτισμένος κατά του υφυπουργού. Παρά τους αιφνιδιαστικούς βομβαρδισμούς πολεμικών μας πλοίων που είχαν προηγηθεί, ένα από τα μεγαλύτερα πλοία του Στόλου είχε διαταχθεί να παραμείνει επί ώρες αγκυροβολημένο σε όρμο τελείως ανοικτό για να μη διακοπεί η παράδοση των καλών ειρηνικών καιρών της συμμετοχής του Ναυτικού στη θρησκευτική τελετή της Τήνου. Φαίνεται μάλιστα ότι το ΓΕΝ, για να μη διακινδυνεύσει το «Ελλη», είχε εισηγηθεί την αποστολή του αντιτορπιλικού «Αετός». O υφυπουργός όμως επέμενε να αποσταλεί το εύδρομο για τη μεγαλοπρεπέστερη συμμετοχή του Ναυτικού στην τελετή».

Αρα, τελικά, η βύθιση του «Ελλη», δεν ήταν ξαφνική. Κάθε άλλο μάλιστα. Το Ναυτικό περίμενε το χτύπημα, καθώς στο προηγούμενο διάστημα είχε υποστεί και άλλες πολλές επιθετικές ιταλικές ενέργειες. Στις 12 Ιουλίου τρία ιταλικά βομβαρδιστικά αεροπλάνα είχαν χτυπήσει το πλοίο του Βασιλικού Ναυτικού «Ωρίων» στην Κρήτη, ενώ βομβάρδισαν και το αντιτορπιλικό «Υδρα» που έσπευσε να το βοηθήσει. Στις 30 Ιουλίου ιταλικά βομβαρδιστικά χτύπησαν τα «Βασιλεύς Γεώργιος» και «Βασίλισσα Ολγα» στον κόλπο της Κορίνθου, καθώς και δύο υποβρύχια στο λιμάνι της Ναυπάκτου. Οσο για τις παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων ήταν πια καθημερινές.

Τελικά, η Ελλάδα αποφάσισε να προσποιηθεί ότι δεν συμβαίνει τίποτα. Δεν απάντησε στις πολλαπλές επιθέσεις πριν από τη βύθιση του «Ελλη». Δεν προσπάθησε να αποφύγει τη βύθισή του. Δεν αντέδρασε ούτε μετά τις επιθέσεις που δέχθηκαν τα επιβατηγά, έπειτα από τη βύθιση του «Ελλη», όταν επέστρεφαν από την Τήνο. H κατευναστική πολιτική έφτασε τόσο μακρυά, μέχρι και να αποκρυβεί ως μέγα μυστικό η ταυτότητα του εχθρού.

Πουλήθηκε... η Ιστορία

Στη μνήμη του «Ελλη», εδώ και δεκαετίες, κάθε 15 Αυγούστου ένα στεφάνι πέφτει στα νερά της Τήνου. Ομως, τι κρύβουν τα νερά που υποδέχονται αυτά τα στεφάνια; Δυστυχώς, όταν φτάσει κανείς στα 47 μέτρα βάθος δεν πρόκειται να συναντήσει το βυθισμένο σκάφος. Το μόνο που θα συναντήσει είναι μερικές λαμαρίνες. Δηλαδή, ό,τι άφησαν πίσω τους εκείνοι που στη δεκαετία του 1950 δούλευαν επί δύο συνεχή χρόνια και κομμάτιαζαν το «Ελλη» μέσα στο νερό για να το πουλήσουν για παλιοσίδερα... Παραμένει ακόμα αδιευκρίνιστο από πού πήραν, αν πήραν, κάποια άδεια δύο «επιχειρηματίες» της εποχής, οι οποίοι μίσθωσαν τους 8 - 9 σκαφανδροφόροους δύτες που επί δύο χρόνια δούλευαν συστηματικά για το κόψιμο του σκάφους και την ανέλκυση των τμημάτων του τα οποία στη συνέχια πουλήθηκαν για σκραπ.

Ετσι, η Ελλάδα παιανίζει τα εμβατήριά της και ρίχνει τα στεφάνια της σε δυο λαμαρίνες, που για τους ιερόσυλους δεν άξιζαν ούτε για παλιοσίδερα. Καταλήγοντας εκεί, το «Ελλη» και τα εννέα μέλη από το πλήρωμά του που χάθηκαν, μοιάζει απλώς να ακολούθησαν με συνέπεια μέχρι το τέλος τη μοίρα τους, τη μοίρα ενός διπλού προαναγγελθέντος θανάτου. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο δύτης Αλέξης Παπαδόπουλος και η ομάδα του κατέβηκαν για λογαριασμό του Πολεμικού Ναυτικού στο σημείο που είχε βυθιστεί το «Ελλη». Είχαν ακούσει από τους ντόπιους τις ιστορίες για το πώς το πλοίο τεμαχίστηκε στον βυθό και πουλήθηκε για παλιοσίδερα. O Αλέξης Παπαδόπουλος διηγείται την απίστευτη αυτή ιστορία στα «Ντοκουμέντα» του ΣΚΑΪ, από τον οποίο μεταδίδονται και οι μοναδικές εικόνες από τον βυθό της Τήνου που ήρθαν ποτέ στην επιφάνεια. Εκεί, όταν οι δύτες συνειδητοποιούν τι βρίσκουν, βγάζουν τα επιστόμια από τις μπουκάλες τους, κάνουν τον σταυρό τους και φιλούν τα σκουριασμένα σίδερα, σαν να ήταν εικονίσματα.
 Ποιός επέτρεψε  να κοπεί και να πουληθεί για παλιοσίδερα; Είναι χρέος του ΓΕΕΘΑ να παραδώσει στον ελληνικό λαό τα ονοματά τους...........