Τι μας πήρε τελικά η κρίση, ή πιο σωστά τι μας άφησε η κρίση; Ναι… πολλές φορές έχω αναρωτηθεί. Και πάντα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα. Αν δεις τα πράγματα με ψυχραιμία, η κρίση, μας έκανε καλό. Κάναμε ένα ξεσκαρτάρισμα, βρε αδελφέ!
Στη ζωή που δε ζούσαμε, στους φίλους που δεν είχαμε, στις σχέσεις που δεν έπρεπε να πιστεύουμε, στις δουλειές που δεν έπρεπε να επενδύουμε, στα λεφτά που δεν έπρεπε να σπαταλήσουμε, στις σειρήνες που δεν έπρεπε να υποταχθούμε…
Και εκεί που όλα ήταν καλά… και εκεί που δεν είχες λόγο να σκεφτείς, να προβληματιστείς, να «μετρήσεις», απλά είχες κάθε λόγο να περνάς καλά, να σου ο τοίχος και σκας πάνω του με 200!
Αυτό που κάποτε δεν γύριζες να το κοιτάξεις, απέκτησε ως δια μαγείας αξία, ο φίλος που σου σε αγκάλιαζε και σου έλεγε «αδελφέ μου» άρχισε να μην απαντάει στα τηλέφωνα, ο ΑΒ έγινε Lidl και το μουράτο restο που πήγαινες την γκόμενα για να την εντυπωσιάσεις (μπας και την πας και μια βόλτα και από το κρεβάτι σου) έγινε πίτσα και μπύρες στο σπίτι…
Μη μιλήσουμε για τη δουλειά… Από το «εγώ δεν συζητάω για μισθό κάτω από 2 χιλιάρικα» φτάσαμε -με ταχύτητα αστραπής- στο «δεν έχω πρόβλημα… και με 6-7 κατοστάρικα μια χαρά είμαι!». Το «μην αγχώνεσαι φίλε, δε θα χαθούμε» έγινε «ο θάνατός σου ζωή μου» και όσο πιο πολλοί χάνονται τόσο καλύτερα για αυτούς που άντεξαν…
Και για τα υλικά αγαθά λες: «δε γαμιέται… τα φχαριστήθηκα όσο τα είχα». Για τα άλλα όμως; Αυτά που λέγαμε στην αρχή; Φίλους, σχέσεις, γνωριμίες, δουλειές, συνεργάτες; Εδώ είναι το «κλειδί»… εδώ είναι που πρέπει να κοιτάξεις την κρίση κατάματα και να της πεις: «σε ευχαριστώ… είμαι υπόχρεος»
Και ναι! Είσαι υπόχρεος γιατί είδες –πάλι με ταχύτητα αστραπής- να πέφτουν οι μάσκες και να αποκαλύπτεται μία πραγματικότητα τόσο διαφορετική και τόσο διαφωτιστική που είναι αδύνατον να μην σε αναγκάσει να πεις: «μα, πόσο μαλάκας ήμουνα…»!
Και όλοι αυτοί που τόσα χρόνια στήριζες και φρόντιζες, που μοιραζόσουν μαζί τους ωραία πράγματα, που υπόσχονταν και ανταλλάσατε «γη και ύδωρ» με μιας εξαφανίστηκαν…
Όχι, δεν είναι κακοί, ούτε υποκριτές… Πανικόβλητοι είναι! Και κοιτάζουν να σώσουν το τομάρι τους όσο μπορούν και για όσο καιρό μπορούν, αγνοώντας βέβαια ότι «αν καεί το σπίτι του γείτονα, κάποια στιγμή θα καεί και το δικό σου».
Τι μας πήρε τελικά η κρίση… ή πιο σωστά τι μας άφησε η κρίση; Η κρίση μας χάρισε -απλόχερα- αλήθειες…
Και μας έμαθε -με πολύ σκληρό τρόπο είναι η αλήθεια- ότι είναι καλύτερα να πολεμάς με αλήθειες που πονάνε, παρά να ζείς με όμορφα ψέματα…
Σε ευχαριστώ κρίση…
ΠΗΓΗ: https://ionistis.wordpress.com/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου