Yπάρχει ένας κλάδος εργαζομένων στη χώρα μας που δεν έχει ψυχή!
Δεν έχει εργασιακά δικαιώματα. Δεν έχει συνδικαλιστικό όργανο. Δεν απεργεί. Δεν έχει φωνή. Δε διεκδικεί! Δε διαμαρτύρεται. Δεν έχει ωράριο εργασίας. Συγκεκριμένο τόπο διαμονής. Σταθερό κοινωνικό περίγυρο. Δεν κάνει καταλήψεις, συλλαλητήρια, διαδηλώσεις. Δεν έχει κεκτημένα δικαιώματα αλλά παραχωρημένα.
Πρόκειται για μια περίεργη φυλή νομάδων που περιφέρεται ανά την Ελλάδα και κάποτε εκτός αυτής. Προέρχεται από τα σπλάχνα του Ελληνικού λαού και κυρίως από το φτωχότερο κομμάτι του. Μετακινούνται συχνά και στην πλειονότητα τους διαβιούν λιτά και αθόρυβα. Ντύνονται ομοιόμορφα και οι μεταξύ τους σχέσεις καθορίζονται από αυστηρούς κανόνες στρατιωτικής ιεραρχίας. Έχουν δώσει όρκο να υπακούουν σε έναν άτεγκτο κώδικα συμπεριφοράς και επικοινωνίας. Τους έχουν μάθει να ζουν με οράματα, ιδέες, καθήκοντα, ευθύνες, υποχρεώσεις. Να πιστεύουν ακόμη στην πατρίδα, την τιμή, το καθήκον. Τους εκπαίδευσαν να πειθαρχούν, να υποτάσσονται, να αναφέρουν, να εκτελούν, να εγκαλούνται, να λογοδοτούν, να απολογούνται, να αναλαμβάνουν. Αν κάποιος θελημένα ή αθέλητα παρεκκλίνει από τα υπεσχημένα δέχεται τον βαρύ πέλεκυ του ΣΠΚ. Τους έχουν πείσει ή έχει πεισθεί ότι όλα αυτά είναι απαραίτητα για το λειτούργημα που επιτελούν.
Η φυλή αυτή υποφέρει από ένα παλαιό, χρόνιο, φοβικό σύνδρομο. Το χουντικό σύνδρομο. Κατατρύχεται από το στίγμα της δικτατορίας. Τη στρατιωτική χούντα που ταλαιπώρησε επί επτά χρόνια τον Ελληνικό λαό και με την οποία συνεργάστηκαν Έλληνες από όλους τους χώρους (δικαστικό, εκπαιδευτικό, πανεπιστημιακό ακόμη και πολιτικό).
Για όλους τους Έλληνες το έγκλημα αυτό υπήρξε στιγμιαίο για τους στρατιωτικούς είναι διαρκές. Χρησιμοποιήθηκε σαν απαράμιλλο εφαλτήριο κατασυκοφάντησης τους. Ας υπέστησαν πολλοί από αυτούς διώξεις από τους χουντικούς. Με αποστρατείες, φυλακίσεις, εξορίες, βασανιστήρια. Μετά από τρεις δεκαετίες και πλέον η ρετσινιά του χουντικού παραμένει. Υφέρπουσα, υποδόρια, αδιόρατη. Αλλά υπαρκτή και απειλητική. Εγγεγραμμένη στο DNA του στρατιωτικού. Τυχαίο; Όχι βέβαια!
Αν τσαλακώσεις κάποιον ηθικά μπορείς να τον χειραγωγείς ευκολότερα. Αν τον υποτιμήσεις στα μάτια του κόσμου μπορεί στη συνέχεια να τον υποβαθμίσεις κοινωνικά να τον απαξιώσεις επαγγελματικά. Αν έντεχνα αφήνεις να αιωρείται μια αδιόρατη αόριστη ενοχή μπορεί εύκολα να τον εξουδετερώσεις.
Μπορείς άνετα να τον τρομοκρατείς. Να τον ευνουχίζεις επαγγελματικά. Να τον αφυδατώνεις ηθικά. Να τον χρησιμοποιείς. Να τον εμπαίζεις. Να τον αγνοείς. Να τον εκμεταλλεύεσαι. Να διαλύεις το ασφαλιστικό του ταμείο. Να υποβαθμίζεις το επίπεδο υγείας του. Να μειώνεις το μισθό και τη σύνταξη του. Να ξεπουλάς τη Γενική τράπεζα και να εκποιείς την ακίνητη περιουσία των ασφαλιστικών του ταμείων. Να τζογάρεις τα χρήματα του ταμείου του.
Να προβαίνεις σε προμήθειες εξοπλισμών με αδιαφανή ιδιοτελή ή κομματικά κριτήρια. Να δέχεται σάπια άρματα για να πολεμήσει, ελαττωματικά υποβρύχια, άχρηστα οπλικά συστήματα. Να παραδίδεις στο εχθρό εθνικό έδαφος, για τη φύλαξη του οποίου ευθύνεται και να το αποδέχεται. Να τον προσβάλεις. Να τον αποκαλείς αυτιστικό. Να τον αποστρατεύεις, επαναφέρεις, μεταθέτεις, προάγεις με κομματικά κριτήρια χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία. Να τον καθιστάς άβουλο, πειθήνιο, δουλοπρεπή, κόλακα. Να του επιβάλλεις δοτή ιεραρχία. Τις περισσότερες φορές αναξιοκρατικά επιλεγμένη και κομματικά ελεγχόμενη.
Ο Πάβελ Ιβάνοβιτς Τσίτσικοφ, καιροσκόπος, τυχοδιώκτης, ήρωας (λαμόγιο της εποχής) του Ν Γκόγκολ, στο έργο του ¨Πεθαμένες Ψυχές¨ στήνει κομπίνα με βάση τα αποκτηθέντα δικαιώματα ιδιοκτησίας επί πεθαμένων δουλοπάροικων της τσαρικής Ρωσίας.
Σήμερα οι «πεθαμένες ψυχές», οι σύγχρονοι δουλοπάροικοι, ευρίσκονται ζωντανοί δίπλα μας . Στις Ένοπλες δυνάμεις. Που είναι οι σύγχρονοι Τσίτσικοφ; Μα και αυτοί είναι κοντά μας. Στο κοινοβούλιο.
Πηγή armyalert.blogspot.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου