Καταθέτω γεγονότα και συμπτώματα της εποχής που ζω. Όλα όσα γράφω συνέβησαν. Σε μένα ή σε άλλους.
Χρόνια τώρα σπαταλιέμαι, παρακολουθώντας όλα κι όλους.
Η ζωή περνά από μέσα μου, με διαποτίζει με την ασκήμια της, με γεμίζει λύσσα με την αδικία της την οργανωμένη, με ταπεινώνει με την ανημποριά μου ν’ αντιδράσω, να επαναστατήσω αποτελεσματικά, να υπερασπιστώ το μαζικό μας εξευτελισμό.
Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρόνων θα ξεκινούσα από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν’ ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, όσο και κείνων που εθελοτυφλούν.
Όχι, η επανάστασή μου δε θα στρεφόταν κατά του καταστημένου και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη.
Η γη έτσι κι αλλιώς δε χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Όπως δε χωρά άλλα φερέφωνα προκάτ επανάστασης.
Η ζωή γίνηκε πια πάρα πολύ απάνθρωπη για να την καλουπώνουμε σε σχήματα, δε μας ανήκει καν, όπως δε μας ανήκει τίποτα, από τη γη που κατοικούμε ως τα πρόσωπά μας. Όταν ο κάθε τυχάρπαστος, ο κάθε τιποτένιος, μπορεί να μάς δέσει πάνω σε μια καρέκλα, σ’ έναν πάγκο ή σ’ ένα κρεβάτι, να μάς φτύσει, να μάς μαστιγώσει, να μάς βιάσει.
Το Σύστημα αποχαλινωμένο καλλιεργεί σκόπιμα την ασυνειδησία, την αγριότητα, το χάος, καταλύοντας το σεβασμό για τον ανθρώπινο παράγοντα.
Δεν άφησε τίποτα ανεκμετάλλευτο, από το “χάσμα των γενεών” που αποκόβει τους ανθρώπους μεταξύ τους και ετοιμάζει τους αυριανούς παιδιά-καταδότες του Χίτλερ, ως την κατάργηση της οικογένειας.
Ο άνθρωπος βγαίνει στο σφυρί. Για να μη βρίσκει το Σύστημα καμιά αντίδραση και να μπορέσει αύριο να βγάλει ελεύθερα στο σφυρί και τις πατρίδες.
Ο Παπαδόπουλος ήταν μια δοκιμή και στον ευρωπαϊκό χώρο, κατά το σύστημα των χιλιάδων πειραμάτων που πραγματοποιούνται σ’ όλες τις περιοχές του πλανήτη. Η συνταγή είναι πια κοινή:
Όταν ένας λαός σηκώσει κεφάλι κατά του κυβερνήτη του, εκπρόσωπου του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, βρείτε έναν αλήτη και αναθέστε του να περάσει χειροπέδες σ’ αυτό το λαό. Κι αφήστε τον να εξουθενωθεί. Το πιθανότερο είναι να συνηθίσει και να ζήσει εξουδετερωμένος από τριάντα μέχρι σαράντα χρόνια, όπως συνέβη στην Ισπανία και την Πορτογαλία.
Επειδή όμως οι καιροί αλλάζουν, τα πράματα πάνε γρηγορότερα, η συνταγή τροποποιήθηκε. Πάρτε τα κλειδιά από τον αλήτη, δώστε τα στον παλιό κυβερνήτη και στείλτε τον να ξεκλειδώσει τις χειροπέδες. Ο λαός θα του γλείφει τα χέρια, βλέποντάς τον σαν ελευθερωτή του.
Γι’ αυτό και μεις, τα σύγχρονα πειραματόζωα, οφείλουμε να χρησιμοποιούμε πάντα τον όρο π.Χ., που θα σημαίνει τώρα πια “προ Χούντας”, και μ.Χ., “μετά τη Χούντα”. Γιατί το πείραμα πέτυχε και δεν πρέπει να το λησμονούμε ούτε στιγμή.
Η Ελλάδα εκδίδεται, συνειδητά και ασύνειδα. Κι ούτε ένας αθώος. Ανεύθυνος κανένας.
ΛΙΛΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ Οκτωβρης 1978 μ.χ
Επίκαιρη και πολύ σκληρή προφητική η αλήθεια της Λιλής Ζωγράφου.
“Η Ελλάδα εκδίδεται, συνειδητά και ασύνειδα. Κι ούτε ένας αθώος. Ανεύθυνος κανένας.”
Γιώτα Σούσουλα. Διάβασα αὐτὸ τὸ ἀπόσπασμα τῆς Λιλῆς Ζωγράφου πρὸ ὁλίγου καὶ μὲ προβλημάτισε.
Σκεπτόμουν ἀπὸ καιρὸ νὰ γράψω κάτι γιὰ τὸν βίο καὶ γιὰ τὴν ζωή. Μὲ ἢ χωρὶς εἰσαγωγικά.
Ὅπως ἤδη ἔχω σχολιάσει, ὑπάρχουν σημεῖα σὲ αὐτὸ τὸ ἀπόσπασμα μὲ τὰ ὁποῖα διαφωνῶ. Ἀλλὰ μὲ ἐνδιαφέρει τὸ ὗφος καὶ ἡ γενικοτέρα τοποθέτησις. Τὰ γεγονότα, ὡς γεγονότα εἶτε μποροῦν νὰ ἀγνοηθοῦν , εἶτε νὰ ἀλλοιωθοῦν εἶτε ἀκόμη καὶ νὰ διαστρεβλωθοῦν.
Ἡ Λιλὴ μιλᾶ γιὰ ἕναν πόλεμο, τὸν ὁποῖον θὰ ἔπρεπε πρὸ πολλοῦ νὰ ἔχουμε ξεκινήσει ὅλοι μας!
Ἕναν πόλεμον ὑπὲρ τῆς ζωῆς κι
ὄχι ἕναν συμβιβασμὸ ὑπὲρ τοῦ βίου.
Διότι αὐτό, ἐντὸς τοῦ ὁποίου ὑπάρχουμε, εἶναι βίος! Εἶναι βία! Εἶναι θάνατος ἀργός, καθημερινός, ἀνελέητος.
Ὄχι, δὲν ἀναφέρομαι μόνον στὰ ὅσα συμβαίνουν στὴν πραγματικότητά μας.
Αὐτὰ εἶναι γιὰ κατανάλωσιν. Γιὰ νὰ ἀπασχολούμαστε μόνον μὲ κάτι καὶ νὰ μὴν μᾶς μένει χρόνος νὰ σκεφτοῦμε παρὰ κάτω… Λίγο ἀκόμη…
Ὕπνος βαθύς μᾶς σκεπάζει, μᾶς ἀποχαυνώνει!
Μᾶς κάνει νὰ βλέπουμε καὶ νὰ μὴν βλέπουμε!
Γιὰ παράδειγμα, μᾶς καταληστεύουν. Μᾶς τσακίζουν τὸ ἠθικό! Μᾶς κάνουν νὰ φοβόμαστε τὴν σκιά μας.
Ἀλλά ποιοί τούς τό ἐπιτρέπουν κάτι τέτοιο;
Ποιοί ἔχουν δόσει σέ κάθε «κυβερνήτη» αὐτό τό δικαίωμα;
Μήπως εἶναι ἡ δική μας ἄγνοια; Ὁ δικός μας συμβιβασμός; Ἡ δική μας ἀμάθεια;
Δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ εἴμαστε ὅλοι ἔξυπνοι. Οὔτε ὅλοι ἱκανοὶ νὰ μποῦμε ἐμπρὸς σὲ μίαν στρατιὰ καὶ νὰ τὴν καθοδηγήσουμε. Οὔτε φυσικὰ νὰ γίνουμε ἐμεῖς ὁ ἐμπνευστὴς τῶν ἀγώνων.
Ἀλλὰ θὰ μπορούσαμε καὶ νὰ εἴμαστε!
Πότε περιμένουμε νά τό ἀνακαλύψουμε; Ὅταν θά κλείνουμε τά μάτια μας διά παντός;
Ἡ ζωὴ καὶ τὸ ῥῆμα ζῶ καταδεικνύουν τὴν δράσι, τὴν ἐνέργεια ποὺ ἀκόμη ὑπάρχει καὶ μᾶς κρατᾶ, ἔς τᾦ καὶ σὲ λανθάνουσα κατάστασι, ζωντανούς. Δῆλα δή, εἶναι αὐτὸ ποὺ μᾶς κάνει νὰ σκεπτόμαστε, νὰ ἀπολαμβάνουμε καὶ νὰ γινόμαστε καλλίτεροι.
Ζωὴ σημαίνει νὰ «ῥέω», νὰ ζῶ ἐλεύθερα σκεπτόμενος καὶ διαρκῶς «ἀγκαλιὰ» μὲ τὸν Ἔρωτα.
Πῶς μπορῶ νά κάνω κάτι τέτοιο ὅμως ἐάν δέν εἶμαι πολεμιστής; Ἐάν δέν παραμένω ἑτοιμοπόλεμος; Ἐάν ἀνᾷ πάσᾳ στιγμῇ δέν εἶμαι ἱκανός νά ὑπερασπιστῶ τήν ἐλευθερία μου, τήν σκέψι μου καί τά βήματά μου;
Ἡ λέξις βίος πάλι ἐκφράζει τὴν βία. Ἐμεῖς διαβιοῦμε, δὲν ζοῦμε. Δὲν ἀντέχουμε νὰ ζήσουμε. Εἴπαμε, ζεῖς ὅταν πολεμᾶς.
Ὄχι ὅταν ἀποδέχεσαι τὴν βία ὡς τμῆμα τῆς πραγματικότητος. Ὄχι ὅταν τῆς δίδῃς χῶρο νὰ ὑπάρξῃ καὶ νὰ αὐξηθῇ καὶ νὰ ἐπαναλαμβάνεται. Ὄχι ὅταν τελικῶς βλέπῃς δίχως νὰ ὀρᾶς!
Ἡ Λιλὴ ἤθελε νὰ τὰ βάλλῃ μὲ τοὺς βολεμένους. Τοὺς συμβιβασμένους. Τοὺς παραιτημένους. Ὄχι τόσο μὲ τὸ σύστημα, ὅσο μὲ ὅλους ἐμὰς ποὺ τὸ ὑπηρετοῦμε, εἶτε ἐν ἀγνοῖᾳ μας, εἶτε συνειδητὰ καὶ φοβισμένοι, εἶτε ἀπὸ ἁπλόν, ἀπλούστατον φόβον!
Τί εἶναι ὅμως τό σύστημα;
Τί εἶναι αὐτό πού αἰῶνες τώρα μᾶς κρατᾶ ἀκινητοποιημένους;
Ζωὴ καὶ βίος! Δύο διαφορετικὲς θεωρήσεις.
Τί ἦταν αὐτό πού μᾶς ὁδήγησε στό νά διαβιοῦμε κι ὄχι νά ζοῦμε;
Τί ἦταν αὐτό πού μᾶς ἔκανε νά χάσουμε τόν δρόμο μας καί νά πορευόμαστε λᾶθρα;
Ποῦ πῆγε ἡ οὐσιαστική γνώσις πού ἀπελευθερώνει καί δημιουργεῖ ἐλεύθερες κοινωνίες;
Δὲν θέλω νὰ καταθέσω σήμερα τὶς θεωρήσεις μου ἀναφορικῶς μὲ τὴν ἱστορικὴ διαδρομὴ τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους ἐπὶ τοῦ πλανήτου.
Θὰ παραμείνω μόνον στὴν οὐσία ποὺ εἶναι ὁ βίος καὶ ἠ ζωή μας, ποὺ ὅμως χάνουμε διαρκῶς!
Δὲν ἔχω τὸ σθένος ποὺ ἀπαιτεῖται πρὸ κειμένου νὰ πάρω τὰ ὅπλα καὶ νὰ ὠθῶ κάποιους στὴν ἀφύπνισι. Πάντα πίστευα πὼς αὐτὸ εἶναι προσωπική μας διαδρομή, ποὺ δὲν σηκώνει παρεμβάσεις καὶ ἐκφοβισμούς;
Σέ τί θά διέφερα ἐγώ άπό αὐτόν πού μοῦ ἀσκεῖ βία, ἐάν ἀσκοῦσα μέ τήν σειρά μου βία γιά νά τόν ξεφοβήσω;
Εἶναι πράγματι δίκοπο μαχαίρι κάτι τέτοιο…
Ἴσως ὅμως καὶ νὰ μᾶς χρειάζεται… Δὲν ξέρω…
Ὑπάρχει ζωή πρίν ἀπό τόν θάνατο; Κι ἐάν ναί, πῶς τήν κατακτᾶ κάποιος;
Ὅσοι ἔχουν ξεκινήσει, ἀντιλαμβάνονται αὐτὰ ποὺ γράφω. Ὅσοι δὲν ἔχουν ξεκινήσει δυσκολεύονται.
Ἡ ζωὴ εἶναι δῶρο! Εἶναι εὐχή! Εἶναι χαρά!
Ὁ βίος εἶναι βία, σκοτάδι καὶ καταχνιά!
Ἐμεῖς καλούμαστε νὰ προσεγγίσουμε τὴν ζωή κι ὄχι νὰ διαιωνίζουμε τὴν βία.
Ἄλλως τε, ἀκριβῶς αὐτὸ εἶναι τὸ ἇλμα ποὺ καλούμαστε νὰ κάνουμε!
Ἐὰν δὲν ἀντιληφθοῦμε τὴν διαφορά πρὸ κειμένου νὰ ἐπιθυμήσουμε, νά ποθήσουμε
καί νά διεκδικήσουμε τὸ καλλίτερον,
πῶς θά τολμήσουμε νά διεκδικήσουμε τό ὁ,τιδήποτε;
Φιλονόη.
Πηγή: Φιλονόη ἐκ τοῦ Πόντου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου