Τα θύματα γίνονται αντικείμενα οικονομικής και σεξουαλικής εκμετάλλευσης, ενώ ορισμένες φορές, αφού πεισθούν για τη ματαιότητα της ζωής, ενδεχομένως να παρασυρθούν σε ομαδική αυτοκτονία ή, στη χειρότερη περίπτωση, στον φόνο τρίτων. Εδώ, πρέπει να γίνει ένας διαχωρισμός ανάμεσα σε ομάδες που η όποια απειλή αφορά τα μέλη της και σε ομάδες που απειλούν το σύνολο.
Η εικόνα που έχουμε για τους ηγέτες των σεκτών, είναι ότι, παρόλο που συχνά είναι και οι ίδιοι περιθωριοποιημένοι, πρόκειται για προικισμένους ανθρώπους με εξαιρετικά αναπτυγμένη τη δύναμη της θέλησης.
Ορισμένες φορές η Ιστορία κατέγραψε άτομα που ξεκίνησαν με «καλές προθέσεις», τα οποία σύμφωνα με τα δεδομένα της σύγχρονης κοινωνίας θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «ηθικοί», «ανιδιοτελείς» ή «αγωνιστές», όπως στην περίπτωση του αιδεσιμότατου Τζιμ Τζόουνς, ο οποίος ξεκίνησε ως ένας χαρισματικός θρησκευτικός ηγέτης και πολιτικός ακτιβιστής. Η προσφορά και οι αγώνες που τον ανέδειξαν είχαν ως συνέπεια πολλοί να τον λατρέψουν - ένα φορτίο που προφανώς δεν άντεξε, φτάνοντας σύντομα σε σημείο ψυχοπαθολογικής παράκρουσης που τον έκανε να πιστεύει ότι ήταν μετενσάρκωση, μεταξύ άλλων, του Ιησού, του Λένιν και του Βούδα. Η τραγική κατάληξη ήταν η ομαδική αυτοκτονία 913 μελών του «Ναού του Λαού», της ομάδας που ηγείτο, τον Νοέμβριο του 1978 στην Γουιάνα».
Ένα ακόμα ενδιαφέρον ζητούμενο είναι το κατά πόσον οι ίδιοι οι ηγέτες πιστεύουν αυτά που διδάσκουν ή πρόκειται, απλώς, για κυνικούς εγκληματίες που, κατέχοντας τεχνικές ψυχικής χειραγώγησης, εκμεταλλεύονται τα θύματά τους αποκλειστικά και μόνο προς ίδιον όφελος. Στις θρησκευτικές ομάδες που θα μας απασχολήσουν εδώ, αυτές που με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο άφησαν πίσω νεκρούς, έχουμε ενδείξεις ότι οι περισσότεροι από τους ηγέτες τους, λίγο πολύ, πίστευαν αυτά που έλεγαν. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι τα όποια προνόμια δικαιολογούσαν στους εαυτούς τους οι μεσσίες-ηγέτες «νομιμοποιούνταν», σε ένα βαθμό, από μια ασυνείδητη διαδικασία ένταξης της βούλησής τους - ουσιαστικά απόκρυψής της - στο πλαίσιο της πίστης τους, μια δικαιολογία που δεν απευθυνόταν αποκλειστικά στους άλλους, αλλά και στον ίδιο τους τον εαυτό.
Στην κατηγορία των ομάδων με θύματα τα μέλη τους, ανήκει το «Ordre du Temple Solaire» (Τάγμα Του Ναού του Ήλιου) που ιδρύθηκε το 1984, από τους Jo Di Mambro και Luc Jouret. Ο Jo Di Mambro από το 1956 έως το 1969 υπήρξε μέλος του γνωστού ροδοσταυρικού τάγματος AMORC, οι δοξασίες του οποίου έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση των ιδεών του. Το 1973, ο Di Mambro βρίσκεται στο Annemasse, μια γαλλική πόλη κοντά στη Γενεύη όπου είχε αναγκαστεί να εγκατασταθεί μετά από δίωξη για απάτη. Εκεί ιδρύει το «Κέντρο Προετοιμασίας για τη Νέα Εποχή». Τρία χρόνια αργότερα, έχει δημιουργηθεί μια ομάδα που ακολουθεί πρακτικές εσωτερισμού και κοινοβιακής ζωής, με τον Di Mambro στη θέση ενός -πλήρους απασχόλησης - πνευματικού ηγέτη. Το 1976 ίδρυσε το «Ίδρυμα του Χρυσού Δρόμου» που είχε ως κεντρική ιδέα μια «Μετάλλαξη του Κόσμου» εν μέσω στοιχείων ιπποτισμού. Αυτό που έλειπε από τον Di Mambro προκειμένου να επεκτείνει τις δραστηριότητές του ήταν ένας χαρισματικός ηγέτης. Ο ίδιος, παρόλο που είχε πολλά ταλέντα, δεν ήταν ο άνθρωπος που θα γοήτευε τον κόσμο.
Ο χαρισματικός αυτός άνθρωπος βρέθηκε στο πρόσωπο του γιατρού Luc Jouret, ενός ανήσυχου ερευνητή που, θεωρώντας την κλασική ιατρική ανεπαρκή, είχε προχωρήσει στη μελέτη εναλλακτικών μεθόδων και, ακόμα παραπέρα, διαφόρων απόκρυφων παραδόσεων. Το 1981 ο Luc Jouret μυήθηκε σε μια ομάδα ναϊτικού και ροδοσταυρικού χαρακτήρα, το «Ordre Renove du Temple» (Ανανεωμένο Τάγμα του Ναού), και σε δύο χρόνια έγινε μεγάλος μάγιστρος. Το 1984, ο Jouret ακολουθούμενος από υποστηρικτές από το διασπασμένο ΟRΤ ενώνει τις δυνάμεις του με τον Di Mambro για να ιδρύσουν το «Τάγμα του Ναού του Ήλιου», μια οργάνωση που μέσα σε πέντε χρόνια κατάφερε να προσελκύσει περισσότερους από 400 οπαδούς στην Ελβετία, τη Γαλλία, τον Καναδά, τις ΗΠΑ, την Ισπανία και τη Μαρτινίκη, από τα μεσαία προς ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Η επέκταση του τάγματος σήμανε παράλληλα δραματική αύξηση της περιουσίας των Di Mambro και Jouret.
Στη δεκαετία του ‘90, διάφορα συμβάντα όπως η αμφισβήτηση των ηγετών, οι φόνοι τριών μελών και η αρνητική δημοσιότητα έφεραν την οργάνωση σε κρίση. Την ίδια εποχή ζυμώθηκε η ιδέα της «μετάβασης» σε έναν άλλο κόσμο.
Η αρχή του τέλους ήρθε τη νύχτα της 4ης προς 5η Οκτωβρίου 1994. Δύο ταυτόχρονες πυρκαγιές σε ένα σαλέ στο Chiery της Ελβετίας και σε Τρία σπίτια στο Granges-sur-Salvan στο Κεμπέκ του Καναδά αποκάλυψαν ένα σύνολο 53 νεκρών, πολλοί από τους οποίους είχαν πυροβοληθεί. Το δράμα συνεχίστηκε τον Δεκέμβριο του 1995 με 16 επιπλέον νεκρούς σε ένα δάσος των γαλλικών Άλπεων, για να ολοκληρωθεί τον Μάρτιο του 1997 στο Κεμπέκ με άλλους πέντε θανάτους. Στο σύνολο των 74 νεκρών συμπεριλαμβάνονταν και οι ηγέτες Jouret και Di Mambro. Τρεις έφηβοι που είχαν αρνηθεί να συμμετάσχουν στην τελευταία ομαδική αυτοκτονία, ισχυρίστηκαν ότι επρόκειτο για ηθελημένη πράξη των μελών. Το τελικό συμπέρασμα, όμως, των δικαστικών αρχών ήταν ότι πολλοί από εκείνους που είχαν αρνηθεί να αυτοκτονήσουν, δολοφονήθηκαν.
Η πίστη του τάγματος συνίστατο σε μια σύνθεση νεοναϊτικών και νεοροδοσταυρικών παραδόσεων, καθώς και πιο κλασικών New Age στοιχείων, όπως η αναγωγή του αστεριού Σείριου σε προορισμό της «Μετάβασης», οι αόρατοι ηγέτες των ηγετών, «μυστικοί διδάσκαλοι» της Ζυρίχης, στους οποίους γινόταν συχνή αναφορά, η έντονη «αποκαλυψιακή εσχατολογία», ακόμα και η οικολογία.
Συνεχίζεται….
(Από το βιβλίο «Νέα Παγκόσμια Τάξη. Η Αθέατη Όψη», εκδόσεις ΕΣΟΠΤΡΟΝ )
Πηγή: ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου