Σε λίγες μέρες θα γιορτάσουμε την εθνική εορτή μας μια επέτειο που έχει τόσα πολλά να πει στους παλιούς που ξέχασαν και τους νέους που δεν νοιάζονται. Τι έγινε λοιπόν πως φτάσαμε εδώ;
Απλό είναι ξεχάσαμε την ουσία και ζούμε με τους τύπους. Θα μπορούσα να γράψω ένα κείμενο με ωραίες λέξεις και πολλές αλλά αυτό δεν είναι η ουσία, είναι ο τύπος. Η ουσία είναι αν θα νιώσεις τι θέλω να μοιραστούμε μέσα από τις λέξεις αυτού του κειμένου.
Επέτειος εθνική και γιορτάζουμε αλλά γιορτάζουμε τυπικά όπως είθισται γιατί επί της ουσίας τίποτα. Στα σχολεία δεν αναγεννάτε η εθνική περηφάνια, δεν γίνεται μια παρουσίαση της ιστορίας μέσα από την ουσία αλλά στα τυπικά, μια εξιστόρηση των γεγονότων όμως αυτό το ΟΧΙ του 1940 είναι σήμερα επί της ουσίας τόσο επίκαιρο και η ιαχή αέρααααα που τότε ακούστηκε στις κορυφές της Πίνδου και επιβάλλεται να ακουστεί σήμερα μέσα από τα σπίτια μας.
Ξέρεις αληθινά τι γιορτάζεις;
Είναι όλα μια αργία, μια παρέλαση, μια δοξολογία; μια ομιλία ένα ποίημα; ναι είναι όλα αυτά αλλά η ουσία είναι να νιώσεις να αντιληφθείς ότι μπορεί ένας στρατός απλός, από ψυχή ατσαλένια ελληνική, να νικήσει τα πάντα.
Ίσως κάποιοι να πουν δεν νικήσαμε γιατί ήρθε η κατοχή ναι αλλά δεν ήρθε αμαχητί. Δεν παραδώσαμε τίποτα χωρίς μάχη και μάλιστα ακόμα και σήμερα αποδεκτό από όλους είναι ότι οι ΗΡΩΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ.
Ίσως σου φαίνονται όλα υπερβολικά και ίσως να λες άλλο τότε άλλο τώρα αλλά αν τελικά καθίσεις να σκεφτείς ήρεμα τίποτα δεν άλλαξε παρά μόνο ότι εσύ άφησες να ορίσουν τη ζωή που ζεις οι άλλοι.
Ξεχάσαμε την ουσία η οποία δεν κρύβεται πίσω από την πολυτέλεια, την χλιδή, την οικονομική επιφάνεια, το τι φαίνεσαι και το τι έχεις αλλά κρύβεται πίσω από το χαμόγελο που το έχασες, πίσω από τα όνειρα που δεν κάνεις γιατί όλα μπορούσες κάποτε να τα αγοράσεις, πίσω από τους δήθεν καθώς πρέπει τριγύρω σου και όχι τους αληθινούς φίλους.
Και περιμένεις ακόμα τον από μηχανή θεό να σε σώσει αλλά δεν θέλεις να σωθείς αλήθεια γιατί δεν αγωνίζεσαι, όλα έτοιμα θέλεις να τα βρεις και το χειρότερο ξέρεις ότι καταρρέεις και περιμένεις να δεις μέχρι που θα φτάσεις και δεν σκέπτεσαι ότι αν φτάσεις στο τέρμα θα κάνεις πιο πολύ κόπο μέχρι να φτάσεις ξανά στη κορυφή.
Είναι λυπηρό μπορώ να πω και νοσηρό να στέκεσαι ακόμα ακίνητος, άβουλος ,να μην πιστεύεις ότι μπορείς να κάνεις κάτι όταν σε λίγες μέρες θα γιορτάσεις την νίκη των προγονών σου που ενωμένοι νίκησαν έναν πανίσχυρο εχθρό και έγιναν η αρχή για την συντριβή του.
Πριν κρίνεις με πιο δικαίωμα μπορώ να σου διαταράξω το τυπικό τρόπο ζωής σου θα σου θυμίσω ότι επί της ουσίας είμαστε αδέλφια και δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα και ούτε προσπαθώ να σου τη πω απλά σου φωνάζω μέσα από αυτό το κείμενο να αφήσουμε τους τύπους και να πολεμήσουμε για το μέλλον μας των παιδιών μας με ένα αέρα με ένα όχι.
Ίσως ακούγεται ουτοπικό ίσως και υπερβολικά ιδεαλιστικό ίσως και παιδιάστικο αλλά η ιστορία μας με αίμα γραμμένη αποδεικνύει ότι μπορούμε να νικήσουμε με ένα ΟΧΙ.
Και αν θέλεις να είσαι και τυπικός σου θυμίζω ότι το άρθρο 120 του συντάγματος σου, σου το επιτρέπει .
Στόγια Ελένη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου