Ποιά ἦταν ἡ ἐφημερίδα «Πρώτη» τοῦ Καλογρίτσα καί τί ῥόλο ἔπαιξε στό βρώμικο 89;
Ποιοί δημοσιογράφοι ἦταν τά «πουλέν» τοῦ Καλογρίτσα;
Σὲ σχέση μὲ τὴν Νεοταξίτικη «Αὐγή» καὶ τὸ Μοναστηριακὸ ὄργανο τοῦ Κ.Κ.Ε. («Ῥιζοσπάστης») ἡ «Πρώτη» ἦταν μία προσπάθεια ἀριστερᾶς δημοσιογραφικὴς παρεμβάσεως στὴν καθημερινὰ παραγομένη εἰδησεογραφία.
Κυκλοφόρησε τὸ πρῶτο ἑξάμηνο τοῦ 1986.
Βέβαια τὰ λεφτὰ ἦσαν τοῦ Κ.Κ.Ε. καὶ τῶν ἐργολάβων του. (Σωστὰ ἀναφέρεται ὁ Καλογρίτσας).
Κατὰ προέκταση οἱ Κα-Γκε-Μπίτικες παρεμβάσεις στὰ σοβαρὰ καὶ κρίσιμα θέματα ἦταν ἀναπότρεπτη.
Ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ποὺ σημάδευσε τὴν μετέπειτα κυκλοφορία τῆς «Πρώτης» ( ἔδωσε στὸ εὐρὺ ἀναγνωστικὸ τὸ στίγμα τῆς «εἰδησεογραφικῆς ἀνεξαρτησίας» τοῦ ἐντύπου) ἤταν τὸ πῶς ἀντιμετώπισε τὴν περίπτωση τοῦ πυρηνικοῦ «ἀτυχήματος» τοῦ Τσερνομπίλ!
Ὅταν ὁ παγκόσμια κοινότητα, ἰδιαίτερα τῆς Εὐρώπης, καὶ πιὸ ἰδιαίτερα τῶν Βαλκανίων εἶχε, σωστά, κατατρομάξη γιὰ τὶς συνέπειες (ἔπεσε καὶ μιὰ «ὡραία βροχούλα» στὴν Ἑλλάδα, ἐκεῖνες τὶς ἅγιες ἡμέρες τῆς μεγάλης ἑβδομάδος τοῦ 1987), ἡ «Πρώτη κυκλοφόρησε μὲ τίτλο : Οἱ συνέπειες τῆς ἐκλειούσης ῥαδιενεργείας δὲν ξεπερνοῦν αὐτὲς ποὺ μποροῦν νὰ ἔχουν οἱ πολῖτες ἀπὸ τὸ κάπνισμα ἑνὸς τσιγάρου!!!
Εἶναι ἄλλο πρᾶγμα ὅτι τὴν δεκαετία τοῦ 90 ζήσαμε μία πρωτοφανὴ ἔξαρση τῶν καρκίνων, ἰδιαίτερα στὴν Β. Ἑλλάδα .
Καὶ ἴσως νὰ εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονός, ὅτι καὶ ὁ πρῶτος ἀρχισυντάκτης τῆς ἰδίας τῆς «Πρώτης», ὁ ἀείμνηστος Λ. Κομίνης, ἐγκατέλειψε τὴν ζωὴ κτυπημένος ἀπὸ τὴν ἐπάρατο ἀσθένεια.
Κατὰ τὰ ἄλλα ἡ ἐφημερίδα διέθετε ἕνα δημοσιογραφικὸ ἐπιτελεῖο ἀπὸ Κνίτες, Ῥηγᾶδες καὶ Ἀνεντάκτους Ἀριστερούς, ποὺ ἀσκοῦσαν μέσα ἀπὸ ὅλα τὰ Ὑπουργεῖα καὶ τοῦ κοινωνικοὺς χώρους μιὰν ἀριστερὰ κριτικὴ καὶ μὴ – λογοκριμένη εἰδησεογραφία πρὸς τὰ τεκταινόμενα τῆς ἐποχῆς .
Φαντάσου τώρα ὅλους, ὅλο τὸν «ἀχταρμά», μαζὺ Π. Κοροβέσης, Εὐαγγελᾶτος, Τζῆμας, Καπόπουλος, Μάνδρου, Κουτσομητόπουλος, Καρρέρ, Μασσαβέτας, Καρανασοπούλου καὶ ἀκόμη γνωστότεροι, ποὺ δὲν θυμᾶμαι, ὅπως καὶ τοὺς σκιτσογράφους Γύση καὶ Στάθη.
Τελευταῖος διευθυντὴς ὁ Παῦλος Τζῆμας.
Ἕνα ἀπὸ τὰ μπουμπούκιά ποὺ μᾶς ἄφησε «σπορά» ὁ ζευγὰς Χ. Φλωράκης.
Κινήθηκε πρὸς δύο κατευθύνσεις.
Ἰδεολογικὰ πρὸς τὸ Κ.Κ.Ε. ἦταν ἤδη «ἄντε γειά».
Πρὶν τὴν διάλυση τῆς «Πρώτης» εἶχε κάνη ἤδη, αὐτὸς καὶ ἄλλοι, τὶς ἐπάφές του μὲ τὸν ΔΟΛ γιὰ «μετεγγραφή».
Ἡ δεύτερη ἦταν ἡ τελευταία ἐκδούλευσις πρὸς τὸ κόμμα ποὺ θὰ ἐγκατέλειπε (ὁ ὀπορτουνιστὴς μπορεῖ νὰ ἀλλάζῃ θέσεις καὶ συμφέροντα, ἀλλὰ οὐδέποτε μαλώνει μὰ κανέναν, ἦταν καὶ δ/ντὴς , ἄρα καὶ καλὸς ἐκπρόσωπος τῆς ἐργοδοσίας, ποὺ σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση ἦταν τὸ Κ.Κ.Ε..)
Νὰ ἀποτρέψῃ τὴν ἐκδήλωση ἀπεργίας ἐνάντια στὸ κλείσιμο!
Μαζικὰ ζητοῦσαν ἑκατοντάδες ἐργαζόμενοι σὲ συνελεέσεις συμπαράσταση νὰ μὴν κλείσῃ ἕνα μαζικὸ ἀριστερὸ ἔντυπο.
Προτάσεις γιὰ συνεταιριστικὴ ἔκδοση τῆς ἐφημερίδος, ἀλὰ Λιμπερασιὸν καὶ Ταγκεστσάϊτουνκ, ἀπὸ τοὺς δημοσιογράφους ἀπεῤῥίφθηκαν ἀπὸ τὰ στελέχη τοῦ Κ.Κ.Ε. καὶ ἀπὸ τὴν ἡγεσία τῆς ἐφημερίδος, ποὺ σὲ λίγο δὲν θὰ ἦταν Κ.Κ.Ε., ὡς μὴ «ἐφικτές».
Καὶ ἀπεργία βέβαια δὲν ἔπρεπε νὰ γίνῃ, σύμφωνα μὲ τὴν γνωστὴ «σοσιαλιστική», «ἐπαναστατική» ἀντίληψη καὶ θέση «οἱ ἐργάτες δὲν μποροῦν νὰ ἀπεργοῦν ἐνάντια στὸ δικό τους κράτος» (σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση τὸ κράτος ἐργοδότης ἦταν τὸ Κ.Κ.Ε.).
Ἀπεργία δὲν ἔγινε.
Καὶ πολλοὶ συντάκτες πῆγαν, κλαίγοντας κυριολεκτῶ, στὰ σπίτια τους.
Τὰ πιὸ γνωστὰ σκυλιά, (ἡ «μάζα» τῶν συντακτῶν πέρασε στὴν ἀνεργία, σὲ τοπικοὺς Ρ/Φ σταθμοὺς καὶ περιοδικά), γιὰ νὰ μὴν χρησιμοποιήσω ὅλα τὰ ὀνόματά τους, περάσανε μαζικὰ στὸν ΔΟΛ καὶ τὸ συγκρότημα τοῦ Ἀλαφούζου.
Ἔγιναν, «μὲ τὴν ἀριστερὴ τους ἐμπειρία», οἱ πιὸ πιστοὶ ἰδεολογικοὶ (κυρίως ὅσοι ἤσαν τῆς παλαιᾶς σπορᾶς τοῦ Χαριλάου) ἐκφραστὲς τῆς Νέας Τάξεως στὸν χῶρο τῶν Μίντια.
Κουμπαριὲς μὲ τοὺς νταβατζῆδες νέους ἐργοδότες τους.
Ἕνα ἀπὸ τὰ δεκάδες ὀνόματα ποὺ ξεχωρίζει, παράλληλα μὲ αὐτὸ τοῦ Π. Τζῆμα εἶναι καὶ αὐτὸ τῆς Ι. Μάνδρου.
Ὁ Κ. Νικόλτσιος μετέφερε τὰ ὑπάρχοντά του στὸν τότε «SKY».
Ὁ στόχος ἐπετεύχθη.
Ἕνα μαζικὸ ἐναλλακτικὸ ΜΜΕ, ἀπὸ στρατευμένους, ἰδεολογικὰ αὐτό-προσδιοριζομένους ἀριστεροὺς (ὅλων τῶν ῥευμάτων), δημοσιογράφους, ποὺ στὴν πλειοψηφία τους δὲν ἤταν κομματικὰ ἐντεταγμένοι, δὲν μποροῦσε καὶ δὲν ἐπετρέπετο νὰ ὑπάρχῃ.
Γιὰ τὸ Κ.Κ.Ε. καὶ γιὰ τοὺς ἀπὸ τὸ ΚΚΕ ἐσ.. Συνασπισμένους τῆς ἐποχῆς τοῦ ’90 (οἱ τελευταῖοι δὲν ἀντέδρασαν ἐπίσης σοβαρὰ στὴν διάλυση – κλείσιμο τῆς «Πρώτης») ἦταν προτιμότερο ὁ εὐρύτερος χῶρος τῆς Ἀριστερᾶς νὰ διαβάζῃ, νὰ ἀκούῃ καὶ νὰ ἐνημερώνεται ἀπὸ τὰ ἐμπορικὰ Μ.Μ.Ε. τῶν πρῴην μελῶν τους, φίλων καὶ χορηγῶν Κόκκαλη καὶ Μπόμπολα (ἴσως καὶ ἄλλων ποὺ δὲν γνωρίζω) παρὰ ἀπὸ ἀριστεροὺς συντάκτες ἑνὸς ἐντύπου ποὺ δὲν εἶχε ἄμεση ἐξάρτηση ἀπὸ μεγάλα οἰκονομικὰ –ἀστικὰ συμφέροντα.
Μὲ ἔνα σμπάρο τρία τρυγόνια!
Καὶ τὴν «ἀντεπαναστατική» ἐνημέρωση τσακίζουμε.
Καὶ τὶς νέες διασυνδέσεις μας μὲ τοὺς διαπλεκομένους ἐργολάβους ἐνισχύουμε ἔμμεσα καὶ ἄμεσα.
Καὶ χορηγίες, ἴσως, ἴσως.
Τὸν «ἐμπορικὸ τίτλο» τῆς «Πρώτης» πρέπει νὰ τὸν κρατᾷ ὁ Καλογρίτσας ἢ τὸ Κ.Κ.Ε..
Κοντόπουλος Χάρης
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου