Τοὺς τελευταίους µῆνες ἔχει ἀνοίξει ὁ δηµόσιος διάλογος γιὰ τὴν ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγµατος, τὸ ὁποῖο ἀναθεωρήθηκε τελευταία φορὰ τὸ 2008. Ἡ ἀρχὴ τοῦ δηµοσίου αὐτοῦ διαλόγου ἔγινε τὸν Ἰούνιο ε.ε. ὅταν κυκλοφορήθηκε ὡς ἔνθετο τῆς ἐφηµερίδας «Καθηµερινὴ τῆς Κυριακῆς», ἀλλὰ καὶ ὡς αὐτοτελὴς ἔκδοση ἀπὸ τὸν ἐκδοτικὸ οἶκο «Μεταίχµιο» µία πρόταση ριζικῆς ἀναθεώρησης τοῦ ἰσχύοντος Συντάγµατος µὲ τὸν φιλόδοξο τίτλο «Ἕνα καινοτόµο Σύνταγµα γιὰ τὴν Ἑλλάδα».
Στὴ συνέχεια, τὴν 25η τοῦ Ἰουλίου ἐ.ἔ., ὁ πρωθυπουργὸς σὲ ὁµιλία του στὴ Βουλὴ προανήγγειλε τὴ δηµιουργία ἑνὸς νέου Συντάγµατος, ποὺ θὰ ὁδηγήσει σὲ µία «νέα ἐποχή, τὴ νέα Μεταπολίτευση» καὶ σὲ µιὰ «νέα Ἑλλάδα», ποὺ σύµφωνα µὲ τὰ λόγια τοῦ πρωθυπουργοῦ θὰ εἶναι «πραγµατικὰ ἐλεύθερη, ἀληθινὰ Δηµοκρατική, µιὰ Ἑλλάδα µὲ ἰσότητα καὶ Δικαιοσύνη».
Θὰ πρέπει ἐξ ἀρχῆς νὰ τονίσουµε, ὅτι χορηγὸς τῆς ἔντυπης ἔκδοσης τοῦ «καινοτόµου Συντάγµατος» εἶναι τὸ Global Citizen Foundation (GCF χάριν συντοµίας), ἕνας ὀργανισµός, ὅπου διεθνῶς ἀναγνωρισµένοι εἰδικοὶ ἐπιστήµονες – ἰδίως καθηγητὲς σὲ Πανεπιστήµια τῶν Ἡνωµένων Πολιτειῶν Ἀµερικῆς– «πραγµατοποιοῦν µελέτες γιὰ.... τὴν προώθηση τῆς παγκοσµιοποίησης στὴν οἰκονοµία, τὸ ἐµπόριο, τὴν ὑγεία, τὴν παιδεία, τὸν πληθυσµὸ καὶ τὸ περιβάλλον».
Διαβάζουµε στὴν ἐπίσηµη ἰστοσελίδα τοῦ GCF: «Τὸ GCF ἀναλαµβάνει ἔρευνες καὶ ἐκπαιδευτικὰ προγράµµατα σχετικὰ µὲ παγκόσµια οἰκονοµικὰ καὶ κοινωνικὰ ζητήµατα, καθὼς καὶ θέµατα δικαιοσύνης καὶ διεθνοῦς ἐπικοινωνίας, οἱ ὁποῖες (ἔρευνες) αὐξάνουν τὴν εὐηµερία τῶν πολιτῶν τοῦ κόσµου καὶ προωθοῦν τὴν παγκόσµια οἰκονοµικὴ ἀνάπτυξη.
Διαδίδει εὐρέως τὰ ἀποτελέσµατα τῶν ἐρευνῶν αὐτῶν µέσῳ ὅλων τῶν µορφῶν ἐπικοινωνίας, συµπεριλαµβανοµένων τῶν ἐκδόσεων, τῶν συνεδρίων, τῶν ΜΜΕ καὶ τῶν κοινωνικῶν δικτύων. Ἐπενδύει σὲ ἑταιρῖες καὶ κάνει δωρεὲς σὲ φιλανθρωπικοὺς ἢ ἄλλους ὀργανισµούς, ποὺ ἐργάζονται γιὰ τὴν ἐπίτευξη τῶν στόχων του».
Ἑποµένως ἐπιβεβαιώνεται ἀπὸ τὸ ἴδιο το GCF, πὼς χρηµατοδότησε τὸ «καινοτόµο Σύνταγµα γιὰ τὴν Ἑλλάδα», προκειµένου νὰ ἐξυπηρετήσει τὸ στόχο του καὶ στόχο τῆς Ἀµερικῆς: τὴν παγκοσµιοποίηση τῆς οἰκονοµίας, ποὺ συνοδεύεται πάντοτε ἀπὸ παγκοσµιοποίηση τῆς θρησκείας, ἄρα κατάργηση τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ προδοσία τῆς Ἀλήθειας.
Ἡ συντακτικὴ ὁµάδα τοῦ «καινοτόµου Συντάγµατος» ἀπαρτίζεται ἀπό τούς:
Νίκο Ἀλιβιζάτο, Καθηγητὴ Συνταγµατικοῦ Δικαίου στὸ Πανεπιστήµιο Ἀθηνῶν Παναγὴ Βουρλούµη, ὁ ὁποῖος ἔχει διατελέσει στὸ παρελθὸν Πρόεδρος καὶ διευθύνων σύµβουλος τοῦ Ο.Τ.Ε., Ἐπικεφαλῆς στὸν Ὅµιλο τῆς Ἐµπορικῆς Τράπεζας, Πρόεδρος καὶ Δ/νῶν Σύµβουλος τῆς ΑLPHA BANK.
Γιῶργο Γεραπετρίτη, Δικηγόρο καὶ Ἀναπληρωτὴ Καθηγητὴ Συνταγµατικοῦ Δικαίου στὴ Νοµικὴ Σχολὴ Ἀθηνῶν Γιάννη Κτιστάκι, Ἐπίκουρο Καθηγητὴ τοῦ Δικαίου τῶν Ἀνθρώπινων Δικαιωµάτων στὸ Δηµοκρίτειο Πανεπιστήµιο Θράκης καὶ στὸ Πανεπιστήµιο τοῦ Βοσπόρου στὴν Κωνσταντινούπολη, ἀλλὰ καὶ νοµικὸ σύµβουλο τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως Στέφανο Μάνο, πρώην Βουλευτὴ καὶ Ὑπουργὸ Φίλιππο Σπυρόπουλο, Καθηγητὴ Συνταγµατικοῦ Δικαίου καὶ Δικαίου τῶν Ἀνθρώπινων Δικαιωµάτων στὴ Νοµικὴ Σχολὴ Ἀθηνῶν.
Βεβαίως, τὸ ὅτι τὸ «καινοτόµο Σύνταγµα» χρηµατοδοτεῖται ἀπὸ ἕναν Ὀργανισµὸ ἀµερικανικῶν συµφερόντων ποὺ ἐπιδιώκει τὴν παγκοσµιοποίηση, δὲν σηµαίνει ὅτι καὶ οἱ συγγραφεῖς του ἔχουν τὴν ἴδια ἐπιδίωξη. Ἔχουν ὅµως εὐθύνη γιὰ τὸ ποιὸς εἶναι χορηγός τους, ἀλλὰ καὶ πρέπει νὰ µᾶς ἐξηγήσουν γιατί ἕνας τέτοιου εἴδους Ὀργανισµὸς ἐµπιστεύθηκε αὐτοὺς καὶ τὶς ἀπόψεις τους;
Ἔχουν ἐπίσης εὐθύνη γιὰ τὸ ὅτι ἀπερίφραστα εἰσηγοῦνται µιὰ Ἑλλάδα χωρὶς Χριστό!
Στὸν πρόλογο τοῦ ἔργου σηµειώνουν: «Οἱ ἐπεµβάσεις µας στὸ χῶρο τῶν δικαιωµάτων εἶναι λίγες, ἀλλά, νοµίζουµε, τολµηρές. Εἰσηγούµεθα τὴν κατάργηση τοῦ θρησκευτικοῦ ὅρκου, τῆς παραδοσιακῆς διάταξης γιὰ τὴν ἐπικρατοῦσα θρησκεία (ἄρθρο 3 τοῦ ἰσχύοντος Συντάγµατος) καὶ τῆς ἐπίκλησης στὸ Σύνταγµα τῆς Ἁγίας, Ὁµοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος, ἔτσι ὥστε τὸ Κράτος µας ὄχι µόνο νὰ εἶναι, ἀλλὰ καὶ νὰ φαίνεται ὡς κοσµικὸ κράτος». Ἀπὸ αὐτὴ καὶ µόνο τὴν παρατήρηση φαίνεται ξεκάθαρα πὼς ὁ κυριότερος στόχος τοῦ φερόµενου ὡς «καινοτόµου Συντάγµατος» εἶναι νὰ ἐξοβελισθεῖ ὁ Κύριός µας Ἰησοῦς Χριστὸς ἀπὸ ὅλες τὶς πτυχὲς τῆς δηµόσιας ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Πατρίδας µας καὶ µάλιστα µὲ τρόπο πανηγυρικό, µέσῳ τοῦ ἴδιου τοῦ Καταστατικοῦ της Χάρτη.
Ὅλα τὰ συνταγµατικὰ κείµενα τῆς Ἑλλάδος, ἀπὸ τὸν ἐπαναστατικὸ «Νόµο τῆς Ἐπιδαύρου» τοῦ 1822 ἕως καὶ τὸ ἰσχῦον Σύνταγµα τοῦ 1975/1986/2001/2008 ξεκινοῦν µὲ ἐπίκληση «τῆς Ἁγίας (καὶ Ὁµοουσίου) καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος». Ὅλα ἐκτὸς ἀπὸ δύο: τὸ καλούµενο «Ἡγεµονικὸ» Σύνταγµα τοῦ 1832, τὸ ὁποῖο ὅµως παρέµεινε ἕνα σχεδίασµα ποὺ ποτὲ δὲν τέθηκε σὲ ἰσχύ, καὶ τὸ Σύνταγµα τοῦ 1925.
Τὸ «Ἡγεµονικὸ Σύνταγµα» –ποὺ ὀνοµάστηκε ἔτσι διότι προέβλεπε κληρονοµικὸ ἀνώτατο ἄρχοντα, τὸν ἡγεµόνα– σχεδιάστηκε σὲ µία ἀπὸ τὶς χειρότερες περιόδους, ποὺ γνώρισε ποτὲ ἡ Ἑλλάδα. Πρόκειται γιὰ τὴν ἐποχὴ ἀµέσως µετὰ τὸ θάνατο τοῦ Κυβερνήτη Ἰωάννη Καποδίστρια, στὴ διάρκεια τῆς ὁποίας ἐπικρατοῦσε διχόνοια καὶ ἀναρχία. Τὸ Σύνταγµα τοῦ 1925 ἴσχυσε κατὰ τὴ διάρκεια τῆς δικτατορίας τοῦ Στρατηγοῦ Παγκάλου, δηλαδὴ ἀπὸ τὸ Σεπτέµβρη τοῦ 1925 ἕως τὸ Σεπτέµβρη τοῦ 1926. Ἡ ἀναφορὰ καὶ µόνο στὴν πολιτικὴ κατάσταση τῆς Ἑλλάδας κατὰ τὶς ἱστορικὲς αὐτὲς περιόδους εἶναι ἐνδεικτική τοῦ πόσο …ἐλεύθερη(!) καὶ …δηµοκρατική(!) θὰ εἶναι µία Ἑλλάδα ποὺ δὲν θὰ ἐπικαλεῖται τὸ Θεό!
Ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς ἔχει µὲ τὴν ἐλεύθερη θέλησή του ζήσει ὅλα τὰ χρόνια τῆς νεώτερης ζωῆς του ὑπὸ τὴν σκέπην τῆς Ἁγίας Τριάδος. Μόνο ἕνας δικτάτορας τόλµησε νὰ ἀπαλείψει ἀπὸ ἰσχῦον Σύνταγµα τὴν ἐπίκληση στὸ ὄνοµα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, καὶ ἄντεξε στὴν ἐξουσία µόλις ἕνα χρόνο.
Ὅσο γιὰ τὴν κατάργηση τῆς διάταξης ποὺ κατοχυρώνει ὡς ἐπικρατοῦσα θρησκεία στὴν Ἑλλάδα τὴ θρησκεία τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, θὰ πρέπει νὰ γνωρίζουν οἱ συντάκτες τοῦ «καινοτόµου Συντάγµατος», τοὐλάχιστον οἱ συνταγµατολόγοι, ὅτι τέτοια διάταξη περιλαµβάνεται σὲ ὅλα ἀνεξαιρέτως τὰ συνταγµατικὰ κείµενα –καὶ στὸ «Ἡγεµονικὸ» Σύνταγµα καὶ στὸ Σύνταγµα τοῦ 1925.
Ὁ πρωθυπουργὸς στὴν ὁµιλία του δὲν εἰσηγήθηκε ρητά, οὔτε κατάργηση τῆς ἐπίκλησης τῆς Ἁγίας Τριάδος ἀπὸ τὸ Σύνταγµα, οὔτε κατάργηση τῆς διάταξης ποὺ κατοχυρώνει τὴν Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὡς ἐπικρατοῦσα θρησκεία στὴν Ἑλλάδα. Εἰσηγήθηκε ὡστόσο ρητὴ κατοχύρωση τῆς θρησκευτικῆς οὐδετερότητας τοῦ Κράτους, µὲ διατήρηση γιὰ ἱστορικοὺς καὶ πρακτικοὺς λόγους τῆς ἀναγνώρισης τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς κρατοῦσας θρησκείας.
Ὁ ἰσχυρισµὸς αὐτὸς εἶναι ἀντιφατικὸς καὶ ἑποµένως παράλογος: Ἢ τὸ Κράτος θὰ εἶναι θρησκευτικὰ οὐδέτερο, ἢ θὰ ἀναγνωρίζει ὡς ἐπικρατοῦσα θρησκεία τὴν Ὀρθοδοξία. Καὶ τὰ δύο µαζὶ δὲ γίνεται. Κατοχύρωση τῆς θρησκευτικῆς οὐδετερότητας τοῦ Κράτους θὰ σηµαίνει ταὐτόχρονα ἀποχριστιανισµὸ τοῦ Κράτους. Αὐτὸ τὸ γνωρίζει καλὰ ὁ κ. Τσίπρας, ἀλλὰ προσπαθεῖ νὰ προκαλέσει σύγχυση στὸ λαὸ καὶ νὰ τὸν ἀποπροσανατολίσει.
Βρίσκει σὲ αὐτὸ σύµµαχό του τὸ «καινοτόµο Σύνταγµα», ὅπου στὸ ἄρθρο 12 παράγραφος 3 ὁρίζεται ὅτι: «Τὸ κράτος εἶναι θρησκευτικὰ οὐδέτερο. Νόµος ρυθµίζει τὶς σχέσεις τοῦ κράτους µὲ τὶς διάφορες θρησκευτικὲς κοινότητες, λαµβάνοντας ὑπ’ ὄψη τὴν ἱστορικὴ παρουσία κάθε µιᾶς στὴ χώρα». Συµφωνεῖ ἐπίσης ὁ πρωθυπουργὸς µὲ τοὺς συντάκτες τοῦ «καινοτόµου Συντάγµατος» σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ στὴν κατάργηση τῆς συνταγµατικῆς κατοχύρωσης τοῦ θρησκευτικοῦ ὅρκου.
Δὲν εἶναι βέβαια ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἕνα σχεδίασµα συνταγµατικοῦ κειµένου συµβάλλει στὴ διαµόρφωση τοῦ περιεχοµένου τῶν πολιτικῶν προτάσεων γιὰ ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγµατος. Εἶναι ὅµως ἡ πρώτη φορὰ ποὺ πρωθυπουργὸς τῆς Ἑλλάδας ἐπιδιώκει τόσο ἀπροκάλυπτα τὴν ἀποκοπή της ἀπὸ τὸ Χριστό, οὐσιαστικὰ ἀντιγράφοντας ἕνα σχεδίασµα χρηµατοδοτηµένο ἀπὸ ἀµερικανικὸ ὀργανισµό, ἐξυπηρετῶντας ἔτσι τὸ Ἀµερικανικὸ Σχέδιο γιὰ κατάργηση τῆς Θρησκείας καὶ Παγκοσµιοποίηση.
Εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἐπιδιώκεται ἀπροκάλυπτα ἡ θεσµικὴ ὑποβάθµιση τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Ἡ µετατροπή της σὲ «θρησκευτικὴ κοινότητα», σὲ φιλανθρωπικὸ ὀργανισµὸ γιὰ τὴν περίθαλψη τῶν ἐµπερίστατων, τὴν ἴδια στιγµὴ ποὺ ἕνας ὀργανισµὸς Ἀµερικανικῶν συµφερόντων χρηµατοδοτεῖ δηµοσίως τὴν ἀναθεώρηση τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγµατος!
Θὰ πρέπει νὰ µᾶς ξεκαθαρίσει ὁ κ. Τσίπρας: Αὐτὴ τὴν «πραγµατικὰ ἐλεύθερη», «νέα» Ἑλλάδα ὀνειρεύεται καὶ εὐαγγελίζεται; Μία Ἑλλάδα ποῦ θὰ ἀρνηθεῖ τὴ Θρησκεία της, τὴν Ἱστορία της, τὴν ἴδια τὴν Ταυτότητά της, γιὰ νὰ ὑπηρετήσει τὸν Ἀµερικανικὸ στόχο τῆς παγκοσµιοποίησης;
Ἀπὸ µόνο τὸ γεγονὸς ὅτι εἰσηγεῖται τὴ θρησκευτικὴ οὐδετερότητα τοῦ Κράτους δὲν µποροῦµε νὰ τοῦ προσάψουµε, ὅτι δολίως ὑπηρετεῖ ἀµερικανικὰ συµφέροντα. Ὁ ἴδιος δήλωσε, ὅτι σκοπὸς τῆς Συνταγµατικῆς Ἀναθεώρησης εἶναι ἡ συµβολὴ τοῦ ἀναθεωρηµένου Συντάγµατος στὴν πολιτικὴ καὶ παραγωγικὴ ἀνασυγρότηση τῆς Χώρας καὶ στὴν ἔξοδό της ἀπὸ τὴν οἰκονοµικὴ κρίση (ἡ ὁποία φυσικὰ ἔχει ἐπιδεινωθεῖ µὲ τὸ «τρίτο Μνηµόνιο», ποὺ ὑπέγραψε ὁ ἴδιος ὁ κ. Τσίπρας. Δηλαδὴ «νὰ σὲ κάψω Γιάννη, νὰ σὲ ἀλείψω µέλι!»).
Ἐπίσης, στὸν πρόλογο τοῦ «καινοτόµου Συντάγµατος» ἀναφέρεται ὅτι στόχος του εἶναι νὰ «θέσει τέρµα στὰ κακῶς κείµενα καὶ νὰ διευκολύνει τὴν ἔξοδο τῆς Χώρας ἀπὸ τὴν κρίση καί, πιὸ µακροπρόθεσµα τὴν ἀνάκαµψή της».
Τὸ ζήτηµα ποὺ τίθεται εἶναι τὸ ἑξῆς: Ἐξ ὁρισµοῦ τὸ Σύνταγµα εἶναι ὁ ὑπέρτατος νόµος ἑνὸς Κράτους. Μὲ αὐτὸ καθορίζεται τὸ Πολίτευµα, ἀπονέµονται ἁρµοδιότητες στὰ κρατικὰ ὄργανα καὶ κατοχυρώνονται τὰ δικαιώµατα τῶν πολιτῶν. Τὸ σύνταγµα περιλαµβάνει ὅλους τους κανόνες ποὺ παραµένουν ἀναλλοίωτοι, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὶς πολιτικὲς καὶ οἰκονοµικὲς συνθῆκες. Τοὺς κανόνες ποὺ οὐσιαστικὰ δηµιουργοῦν τὸ Κοινωνικὸ Κράτος Δικαίου.
Ὁ Καταστατικὸς Χάρτης µίας Χώρας δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἐξυπηρετεῖ τὴν ὁποιαδήποτε σκοπιµότητα. Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ µετατραπεῖ σὲ ἐργαλεῖο γιὰ τὴν παραγωγικὴ ἀνασυγκρότηση, τὴν προσέλκυση ἐπενδύσεων, τὴν οἰκονοµικὴ ἀποτελεσµατικότητα. Γιατί, ἂν αὐτὸ συµβαίνει, τότε µπορεῖ εὔκολα ὁ καθένας νὰ ἐκµεταλλευτεῖ τὴν ἐν λόγῳ Χώρα γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν ἰδιοτελῶν ἐπιδιώξεών του (π.χ. γιὰ τὴν προώθηση τῆς παγκοσµιοποίησης). Παύει στὴν οὐσία ἡ Χώρα νὰ εἶναι ἐλεύθερη.
Ἐπίσης, µία χώρα –ἢ καὶ ἕνας ἄνθρωπος– ποὺ παύει νὰ ἔχει Κεφαλή της τὸν Χριστὸ χάνει τὸν προσανατολισµό της, χάνει τὴν Ταυτότητά της, χάνει τὸ Πρόσωπό της. Καὶ ἄγεται καὶ φέρεται ἀπὸ τὸν ὁποιονδήποτε. Παύει νὰ εἶναι ἐλεύθερη. Αὐτὸ τὸ ἤξεραν οἱ ἀγωνιστὲς τοῦ 1821, γι’ αὐτὸ καὶ πολεµοῦσαν «γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν Πίστη τὴν Ἁγία καὶ τῆς Πατρίδας τὴν Ἐλευθερία».
Γιὰ αὐτὸ τὸ Σύνταγµα τῆς Ἐπιδαύρου» τοῦ 1822 ἐπιγράφεται: «ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ ΤΡΙΑΔΟΣ».
Ἑποµένως, γιὰ νὰ γίνει ἡ Ἑλλάδα «ἡ Χώρα τῆς Ἐλευθερίας» (γιὰ νὰ χρησιµοποιήσω µία ἔκφραση τοῦ ἴδιου τοῦ κ. Τσίπρα) δὲν χρειάζεται συνταγµατικὴ ἀναθεώρηση. Οὔτε οἰκονοµικὴ ἀνάπτυξη. Χρειάζεται νὰ ζεῖ ἡ Ἑλλάδα (οὐσιαστικά, ὄχι µόνο στὰ λόγια, ὄχι µόνο γιὰ ἱστορικοὺς λόγους), «Εἰς τὸ ὄνοµα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁµοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος»!
Εφημερίδα “Ορθόδοξος Τύπος
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου