Καθημερινά λαμβάνουν χώρα πολυάριθμες συζητήσεις μεταξύ ανθρώπων για το πόσο άσχημα πάνε τα πράγματα, πόσο έχουν υποβαθμιστεί οι κοινωνικές δομές και η ποιότητα ζωής γενικότερα.
Είναι αλήθεια ότι είμαστε οι Σύγχρονοι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι!
Αυτή τη φορά όμως, μπορούμε να κινούμε το σώμα μας ελεύθερα, αλλά το πνεύμα και η ψυχή μας έχουν φυλακιστεί από τα δεσμά του φόβου και της απραξίας που αυτός συνεπάγεται. Επιτρέψαμε στο θυμό, στην αδικία, στην ενοχή, στην απογοήτευση να χτίσουν ένα τοίχο παθητικότητας γύρω μας.
Πηγαδάκια στήνονται στο προαύλιο της αόρατης αυτής φυλακής και κάθε φορά οι συζητήσεις ακολουθούν την ίδια πορεία : πληθώρα αρνητικών παρατηρήσεων που παρουσιάζουν τα κακώς κείμενα (κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, ηθικά), κριτική σε όλους και όλα (οι πολιτικοί, το σύστημα, η κρίση), άστοχη ονειροπόληση “Τι ωραία που θα ήταν αν…” και τελικά αδιέξοδο και συμβιβασμός “δεν βαριέσαι…, γεννηθήκαμε σε άσχημη εποχή…, όπου φτωχός και η μοίρα του… κ.α.” και φτου κι από την αρχή.
Ένας φαύλος κύκλος που μόνο σκοπό έχει το “έτσι να τα πω να ξεθυμάνω…”
“Έτσι να τα πω” ………. ούτε λόγος για “να κάνω”.
Και ποιος να κάνει τι, αφού η όποια τάση ενεργητικότητας και δημιουργίας εκφυλίστηκε από την ηδονή του βολέματος.
Τις πταίει;
Όλοι και όλα αλλά και κανείς!… Εύκολη και βολική απάντηση.
Αλήθεια σε όλες αυτές τις άπειρες συζητήσεις πόσοι άραγε αναρωτήθηκαν:
“Ωραία τα λέω και ρίχνω και το φταίξιμο εκεί που χρειάζεται , αλλά εγώ που είμαι μέσα σε όλο αυτό;
Πώς περιμένω να αλλάξει το όλο «σύστημα» αν δεν αλλάξουν τα μέρη που το συνθέτουν, ένα εκ των οποίων είμαι κι εγώ;
Τι αντίκτυπο έχουν οι επιλογές και οι δράσεις μου σε ότι συμβαίνει;
Τι θα μπορούσα να κάνω άραγε;
Θέλω να κάνω κάτι;
Θέλω να βάλω το λιθαράκι μου για να αλλάξει ο κόσμος που ζω;
Ποια είναι η ευθύνη μου ως μέλος της κοινωνίας;”
Ευθύνη!….
Μια λέξη που μάθαμε να την φοβόμαστε ή τουλάχιστον να την αποφεύγουμε. Μάθαμε ότι η Ευθύνη είναι βάρος, ένα χρέος που έχουμε να εκπληρώσουμε, κι έτσι κάπου κάπως νιώσαμε ότι χρωστάμε.
Όχι… η Ευθύνη δεν είναι βάρος και πολύ περισσότερο δεν είναι χρέος. Δεν χρωστάμε τίποτα και σε κανένα.
Η Ευθύνη είναι δικαίωμα του Εαυτού μας, που χρειάζεται να το διεκδικούμε πρωτίστως από εμάς τους ίδιους!
Αναλαμβάνω την Ευθύνη μου σημαίνει γίνομαι κύριος του Εαυτού μου. Δεν δέχομαι παθητικά ότι συμβαίνει, αλλά συμμετέχω ενεργά ως δράστης, επηρεάζοντας το περιβάλλον μου.
Αναλαμβάνω την Ευθύνη μου σημαίνει αλλάζω, εξελίσσομαι.
Αναλαμβάνω την Ευθύνη μου σημαίνει ότι είμαι συνεπής στο Λόγο και τις Πράξεις μου.
Αναλαμβάνω την Ευθύνη μου σημαίνει ότι γνέθω ο ίδιος το υφαντό της Μοίρας μου, με τις συνειδητές επιλογές και δράσεις μου.
Αναλαμβάνω την Ευθύνη μου σημαίνει διεκδικώ το δικαίωμα να εκδηλώσω την Αλήθεια μου και να είμαι χρήσιμος.
Η Ευθύνη αφορά τη σχέση με τον ίδιο μας τον Εαυτό. Αφορά στην κατανόηση του ποιος είμαι και τι κάνω στον κόσμο αυτό.
Η Ευθύνη είναι το όπλο για μια ηρωική έξοδο από το βόλεμα, την αδικία, το φόβο, την παθητικότητα και τη μιζέρια προς τη Δημιουργία, την Αγάπη, τη Δικαιοσύνη, την Ελευθερία!
ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΕΞΟΔΟΣ δεν θα μείνει απλά στην ιστορία………. ΘΑ ΓΡΑΨΕΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑ!
Γράφει ο Άγγελος Τσιώνας
Είναι αλήθεια ότι είμαστε οι Σύγχρονοι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι!
Αυτή τη φορά όμως, μπορούμε να κινούμε το σώμα μας ελεύθερα, αλλά το πνεύμα και η ψυχή μας έχουν φυλακιστεί από τα δεσμά του φόβου και της απραξίας που αυτός συνεπάγεται. Επιτρέψαμε στο θυμό, στην αδικία, στην ενοχή, στην απογοήτευση να χτίσουν ένα τοίχο παθητικότητας γύρω μας.
Πηγαδάκια στήνονται στο προαύλιο της αόρατης αυτής φυλακής και κάθε φορά οι συζητήσεις ακολουθούν την ίδια πορεία : πληθώρα αρνητικών παρατηρήσεων που παρουσιάζουν τα κακώς κείμενα (κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, ηθικά), κριτική σε όλους και όλα (οι πολιτικοί, το σύστημα, η κρίση), άστοχη ονειροπόληση “Τι ωραία που θα ήταν αν…” και τελικά αδιέξοδο και συμβιβασμός “δεν βαριέσαι…, γεννηθήκαμε σε άσχημη εποχή…, όπου φτωχός και η μοίρα του… κ.α.” και φτου κι από την αρχή.
Ένας φαύλος κύκλος που μόνο σκοπό έχει το “έτσι να τα πω να ξεθυμάνω…”
“Έτσι να τα πω” ………. ούτε λόγος για “να κάνω”.
Και ποιος να κάνει τι, αφού η όποια τάση ενεργητικότητας και δημιουργίας εκφυλίστηκε από την ηδονή του βολέματος.
Τις πταίει;
Όλοι και όλα αλλά και κανείς!… Εύκολη και βολική απάντηση.
Αλήθεια σε όλες αυτές τις άπειρες συζητήσεις πόσοι άραγε αναρωτήθηκαν:
“Ωραία τα λέω και ρίχνω και το φταίξιμο εκεί που χρειάζεται , αλλά εγώ που είμαι μέσα σε όλο αυτό;
Πώς περιμένω να αλλάξει το όλο «σύστημα» αν δεν αλλάξουν τα μέρη που το συνθέτουν, ένα εκ των οποίων είμαι κι εγώ;
Τι αντίκτυπο έχουν οι επιλογές και οι δράσεις μου σε ότι συμβαίνει;
Τι θα μπορούσα να κάνω άραγε;
Θέλω να κάνω κάτι;
Θέλω να βάλω το λιθαράκι μου για να αλλάξει ο κόσμος που ζω;
Ποια είναι η ευθύνη μου ως μέλος της κοινωνίας;”
Ευθύνη!….
Μια λέξη που μάθαμε να την φοβόμαστε ή τουλάχιστον να την αποφεύγουμε. Μάθαμε ότι η Ευθύνη είναι βάρος, ένα χρέος που έχουμε να εκπληρώσουμε, κι έτσι κάπου κάπως νιώσαμε ότι χρωστάμε.
Όχι… η Ευθύνη δεν είναι βάρος και πολύ περισσότερο δεν είναι χρέος. Δεν χρωστάμε τίποτα και σε κανένα.
Η Ευθύνη είναι δικαίωμα του Εαυτού μας, που χρειάζεται να το διεκδικούμε πρωτίστως από εμάς τους ίδιους!
Αναλαμβάνω την Ευθύνη μου σημαίνει γίνομαι κύριος του Εαυτού μου. Δεν δέχομαι παθητικά ότι συμβαίνει, αλλά συμμετέχω ενεργά ως δράστης, επηρεάζοντας το περιβάλλον μου.
Αναλαμβάνω την Ευθύνη μου σημαίνει αλλάζω, εξελίσσομαι.
Αναλαμβάνω την Ευθύνη μου σημαίνει ότι είμαι συνεπής στο Λόγο και τις Πράξεις μου.
Αναλαμβάνω την Ευθύνη μου σημαίνει ότι γνέθω ο ίδιος το υφαντό της Μοίρας μου, με τις συνειδητές επιλογές και δράσεις μου.
Αναλαμβάνω την Ευθύνη μου σημαίνει διεκδικώ το δικαίωμα να εκδηλώσω την Αλήθεια μου και να είμαι χρήσιμος.
Η Ευθύνη είναι το όπλο για μια ηρωική έξοδο από το βόλεμα, την αδικία, το φόβο, την παθητικότητα και τη μιζέρια προς τη Δημιουργία, την Αγάπη, τη Δικαιοσύνη, την Ελευθερία!
ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΕΞΟΔΟΣ δεν θα μείνει απλά στην ιστορία………. ΘΑ ΓΡΑΨΕΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑ!
Γράφει ο Άγγελος Τσιώνας
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου